All Chapters of The Missing Billionaire (TAGLISH): Chapter 21 - Chapter 30

Nakaupo lang kaming dalawa sa kama, pero wala ni isa sa amin ang nagtangkang magsalita. Ayoko rin umpisahan dahil nakaramdam ako ng hiya at pagkailang mula sa kaniya. At ang dahilan niyon—ang pagyakap niya sa'kin kanina.I supposed to ignore it dahil parang wala lang naman sa'kin 'yon. Pero kasi nagtataka ako kung bakit niya 'ko niyakap lalo na't hindi pa naman kami gano'n ka close para yakapin ako. Hindi naman big deal sa'kin, sa katunayan nga gumaan ang pakiramdam ko dahil do'n.Hindi na kaya siya naiilang sa'kin? Sabagay, nagkatabi na kami matulog kagabi—huh?! Erase... erase, bawal na isipin 'yon. That was a mistake—kasalanan ko kaya nangyari 'yon."Umm, okay ka na ba?" tanong niya dahilan para mabasag ang katahimikan na bumabalot sa paligid.Kaagad ko naman siyang nilingon, at naabutan ko siyang nakatingin sa'kin. Tumango na lamang ako bilang sagot, at maliit na ngumiti sa kaniya."Are you sure?" paninigurado niya, pero ramdam ko ang pag-aalala sa boses niya."O-Oo naman, okay na

Tahimik lang ako sa isang tabi habang nag-iisip. Nandito na 'ko sa pangalawa kong trabaho, pero parang gusto ko na naman umuwi dahil sa mga nalaman ko kahapon. Hindi ko alam kung sino sa kanilang dalawa ang papaniwalaan ko. Pero kailangan ko munang isantabi ang tungkol do'n bago pa 'ko mabaliw sa kakaisip. Nagpatuloy na 'ko ulit sa pagtatrabaho, at pilit na inaalis sa isipan ang tungkol sa napag-usapan namin ni Tiya Helen. "Erina, table 4..." Pagkarinig ko nang pangalan ko ay kaagad na 'kong tumayo at kinuha kay Ate Mica ang tray. Isa rin siyang waitress pero mas nauna siyang magtrabaho sa'kin dito. Mabait at napakasipag niya, at isa siya sa mga taong hinahangaan ko pagdating sa trabaho. "Okay po, Ate." At agad na 'kong umalis sa kitchen para ihatid 'tong order sa table 4. Dahan-dahan akong naglakad dahil na rin sa dami ng pagkain ang nakalagay sa tray. At mukha pa itong mamahalin kaya kailangan kong magdoble ingat. Pero bigla akong napahinto nang malapit na 'ko sa table na p

Dahan-dahan kong minulat ang mga mata ko nang maramdaman ko ang sinag ng araw na tumatama sa pisngi ko. Hindi ko alam kung anong oras na, pero sa tingin ko tanghali na. Ang sakit pa rin ng katawan ko, pero nawala na ang sakit ng ulo ko dahil siguro sa gamot na ininom ko kagabi, at dahil na rin sa mahabang pahinga.Nagdesisyon na 'kong bumangon—kailangan ko nang maghanda sa pagpasok sa trabaho kahit na ang bigat ng katawan ko. Hindi na 'ko p'wedeng umabsent kasi baka tuluyan na talaga akong mawalan ng trabaho."Ay anak ng—"Bigla kong natutop ang bibig ko dahil sa pagkagulat. Hindi ko inaasahan na makikita ko rito sa kwarto si Louie na nakahiga sa sahig, at mahimbing na natutulog.Ibig sabihin ba niyan, dito siya sa kwarto ko natulog??Jusko, ba't hindi ko man lang napansin?"Kahit tulog pero ang pogi pa rin," sabi ko sa aking isipan habang nakatingin sa kaniya. Pero biglang nanlaki ang mga mata ko nang mapansin kong unti-unti siyang nagigising, at heto ako ngayon hindi alam kung ano a

*THIRD PERSON'S POVAng pagkawala ni Wayne ay naging usap-usapan na ng maraming tao. Naging laman na rin ito ng mga balita at kalat na sa lahat ng mga social media platforms sa bansa. Ngunit wala pa ring nakakaalam kung ano ang totoong nangyari sa kaniya at kung ano ang dahilan kung bakit siya nawawala. Pagkalipas ng isang linggo, nakarating ang balita sa tatay ni Wayne na si Mr. William Anderson. Nanggaling pa ito sa bansang Russia para sa isang business trip nang malaman nito ang balita na nawawala ang kaniyang panganay na anak. Nagpautos agad siya ng mga tao para hanapin ang anak ngunit hindi nito naisip na humingi ng tulong sa kapulisan. Para sa kaniya ay aksaya lamang ito sa oras ngunit ang pinakadahilan niya—hindi niya ito pinagkakatiwalaan. "Sir, wala pa rin po akong nakuhang update doon sa tao na inutusan niyo. Hanggang ngayon hindi niya pa rin nahahanap ang anak ninyo," malungkot na balita ng lalaking sekretarya nito. Nagpakawala ng malalim na buntong hininga si Mr. Willia

Katatapos lang ng shift ko at nakaalis na 'ko sa resto. Kasalukuyan akong nasa supermarket—bumili lang nang kaunting groceries at stocks ng ulam. Tamang-tama na pinahiram ako ni Faye ng pera kaya nakabili ako, at sa wakas may kakainin na rin kami ni Louie this week.Speaking of him... kumusta na kaya siya sa apartment?Kailangan ko na talagang umuwi para malaman ko na kung ginawa niya ba ang inutos ko sa kaniya kaninang umaga."Oh, my gosh!"Napahinto ako sa paglalakad nang tumama ang cart ko sa cart ng isang babae na bigla na lang tumambad sa harapan ko. Napasinghap ako sa gulat dahil sa naging reaksyon niya. Pero napansin kong biglang sumama ang tingin niya sa akin.Oh, ba't siya pa 'tong galit? Siya 'tong bigla-bigla na lang sumusulpot."Are you blind? Hindi mo ba nakita na dumaan ako?" asik niya sa akin. Napatingin tuloy ang mga tao na nasa paligid namin dahil napalakas ang pagkakasabi niya.Nakaramdam na 'ko agad ng hiya dahil sa babaeng 'to. Mukhang magkasing-edad lang kami kaya