Semua Bab Betrayed by My Husband, Saved by His Enemy: Bab 31 - Bab 40

Tumagal ng ilang minuto ang pagtitig ni Cali sa saradong coffee shop. Marahang dumampi ang hangin sa kanyang balat, tila isang malamig na paalala ng lahat ng nawala sa kanya. Naisip niyang bumalik sa sasakyan at lumayo na lang, ngunit may isang bahagi sa kanya na gustong manatili. Gusto niyang damhin ang sakit, ang panghihinayang—dahil iyon lang ang natitira sa kanya ngayon.Pero hanggang kailan siya magpapakatali sa nakaraan?Huminga siya nang malalim bago dahan-dahang inalis ang kamay sa salamin ng café. Hindi niya napansin ang mga luhang namuo sa gilid ng kanyang mga mata hanggang sa maramdaman niya ang bahagyang pag-init ng kanyang pisngi. Agad niya itong pinahid, hindi nais na hayaang manaig ang kahinaan.Napalingon siya nang bumukas ang pinto ng sasakyan. Lumapit si Kuya Ben sa kanya, maingat ang bawat kilos."Ma’am Cali," marahang tawag nito. "Gusto niyo pa pong manatili rito?"Saglit siyang natahimik bago marahang umiling."Hindi na, Kuya Ben." Pinigilan niya ang basag sa kany

Nang tuluyang huminto ang sasakyan, lalo pang lumakas ang kaba ni Cali. Nasa harap na sila ng isang lumang warehouse, malayo sa kalsada, malayo sa kahit sinong puwedeng tumulong sa kanya.Madilim ang paligid. Wala ni isang ilaw kundi ang mahinang liwanag mula sa dashboard ng sasakyan. Ang katahimikan ng gabi ay parang nagbabadya ng panganib, isang paalala kung gaano siya nalalayo sa kahit anong seguridad.Hindi. Hindi siya puwedeng manatili rito.Kailangan niyang makatakas.Mabilis siyang lumingon kay Devin, na abala sa paghuhukay sa bulsa nito, waring may hinahanap. Hindi siya sigurado kung baril ba iyon o susi ng warehouse, pero hindi na siya naghintay pang malaman.Ito na ang pagkakataon niya.Nang hindi na nagdalawang-isip, inabot niya ang door handle at buong lakas na binuksan ang pinto. Halos mahulog siya sa sahig ng sasakyan sa pagmamadali, pero hindi siya tumigil.Tumakbo siya.Patakbo siyang nagmamadali sa madilim na gilid ng warehouse, hindi alintana ang matutulis na bato sa

Duguan ang mga kamay ni Lewis habang mahigpit na hawak si Cali, binibilisan ang mga hakbang palabas ng warehouse. Naririnig niya ang alingawngaw ng sarili niyang paghinga—mabigat, magulo, puno ng takot na hindi niya kayang aminin.“Boss, dito!” sigaw ni Ben habang binubuksan ang pinto ng sasakyan.Walang pag-aalinlangan, maingat na ipinasok ni Lewis si Cali sa loob ng kotse, iningatan ang bawat galaw na tila ba isang marupok na babasaging porselana. Malamig ang kamay nito, at kahit mahina ang paghinga, naroon pa rin ang takot na maaaring bumitiw ito anumang oras.Mabilis siyang sumakay sa tabi nito, hindi na inintindi ang sariling sugat. Agad niyang kinuha ang kamay ni Cali, mahigpit iyong hinawakan habang pilit na ginising ang babae.“Cali, please... Wake up,” mahina niyang bulong, halos hindi niya namalayang nanginginig ang sariling tinig. “We’re getting out of here, okay? Just hold on for me.”Walang sagot.Binalot ng matinding kaba ang puso ni Lewis. Ang babaeng kanina lang ay umi

Tahimik ang kwarto, pero hindi ito payapang katahimikan. Para kay Cali, ito'y isang katahimikang puno ng anino—mga aninong unti-unting gumagapang sa kanyang isipan, bumubulong ng mga bangungot na hindi niya matakasan.Nakahiga siya sa kama, nakatulala sa kisame. Ang kanyang katawan ay pagod—pero ang kanyang utak ay gising na gising, binubuhay ang mga sugatang alaala na pilit niyang ibinabaon sa limot.Sa isang sulok ng kwarto, nakaupo si Lewis sa isang maliit na upuan, ang tingin nito ay hindi naalis sa kanya. Tahimik ito, pero sa pagitan ng kanilang distansya, dama niya ang pag-aalalang bumabalot sa presensya nito. Hindi ito umalis simula nang magising siya mula sa panic attack niya kanina.Hindi niya alam kung ilang oras na silang ganito. Wala siyang ideya kung gaano na katagal ang paminsan-minsang pagdampi ng liwanag ng buwan sa kurtinang bahagyang nakabukas, nilulunod sa anino ang kalahati ng silid.Malamig ang gabi, pero hindi iyon ang nagpapakilabot sa kanya.Alam niyang may gus

Pagpasok ni Cali sa bagong kwarto, saglit siyang natigilan. Malinis at maaliwalas ang buong paligid, malayo sa dati niyang kwarto sa mansyon ni Lewis. Simple pero may halong modernong elegante—isang espasyo na tila idinisenyo hindi lang para sa ginhawa kundi para rin sa katahimikan.Ang malalaking bintana ay natatakpan ng manipis na kurtinang kulay cream, hinahayaan ang malambot na liwanag ng araw na pumasok sa loob. Ang dingding ay may soft beige tones, perpektong bumagay sa minimalist na aesthetic ng silid. Isang queen-sized bed na may upholstered headboard ang nasa gitna, may neatly arranged pillows at puting kumot na mukhang malambot at nakakaakit higaan.May isang makinis na wooden vanity table sa tabi, may kaunting eleganteng dekorasyon—isang flower vase na may fresh white lilies, isang scented candle na may banayad na amoy ng lavender. Sa kabila, may isang built-in bookshelf na puno ng iba’t ibang klaseng libro—halatang pinili nang may pag-iingat, marahil si Lewis mismo ang pum