Betrayed by My Husband, Saved by His Enemy

Nakasubsob si Cali, halos hindi humihinga, habang pinipilit niyang itukod ang nanginginig na kamay sa maruming tiles. Ang kanyang duguang pisngi ay nakadikit sa sahig, at ang maitim niyang buhok ay nagkalat sa paligid niya habang ang ilang hibla ay dumidikit sa kanyang mamasa-masang balat.

Masakit ang katawan niya—hindi lang dahil sa bugbog na natamo niya ngayong gabi, kundi dahil sa paulit-ulit na ganitong pangyayari sa loob ng tatlong taon ng kanyang buhay.

Napapikit siya nang mariin, pinipilit pigilan ang pagsabog ng kanyang luha. Hindi niya na kailangang tingnan ang sarili sa salamin upang malaman kung gaano siya kawasak. Sobra pa ang sakit sa kaniyang dibdib para patunayan iyon.

Sa kanyang harapan, isang lalaking may matipunong katawan at bagsak na balikat ang nakatayo. Hawak nito ang kanyang kamao, mabigat ang paghinga na parang siya ang nasaktan. Nakatingin ito sa kanya—hindi dahil sa awa, kundi dahil sa inis.

Pinunasan ni Devin ang bahid ng dugo sa kamao gamit ang manggas ng kanyang mamahaling polo, saka padarag na tumalikod. “Anong napapala mo sa pagsagot-sagot sa akin, ha?” malamig na tanong nito. “Kailan mo ba matututunang sumunod, Cali?”

Hindi sumagot si Cali. Alam niyang anumang sagot niya ay magdadala lang ng mas matinding parusa.

Huminga naman nang malalim si Devin, saka bumaling muli sa kanya. May natitira pang galit sa kanyang mga mata, pero tila nagsimula na itong magsawa sa eksenang ito. “Huwag mo nang subukang lumaban, Cali. Alam mong hindi mo ako matatakasan.”

Napalunok siya, pero hindi niya pinayagan ang sariling ipakita ang takot sa kanyang mukha.

"Simula pa lang ito," bulong ni Devin, saka tuluyang lumabas ng kwarto.

Narinig niya ang tunog ng pinto—isang katunayan na muling nakalayo ito sa kanya. Ngunit kahit wala na ito sa silid, ang bigat ng kanyang presensya ay nananatili.

Hindi niya alam kung ilang minuto siyang nanatili sa sahig bago niya nagawang igalaw ang kanyang katawan. Dahan-dahan niyang iniangat ang kanyang ulo, pilit pinoproseso kung paano siya makakawala sa malupit na kamay ng kaniyang asawa.

At doon niya naramdaman ang isang bagay na matagal na niyang gustong maramdaman; ang pagod at awa sa sarili.

Huminga siya nang malalim. Dahan-dahang gumapang papunta sa bintana habang pinipigilan ang sariling humikbi. Alam niyang kung maririnig siya ni Devin ay babalik ito, at hindi niya na kakayanin pa ang isa pang hagupit.

Hindi niya alintana ang hapdi ng sugat sa kanyang tuhod nang makalapit siya sa bintana. Nanginginig ang kanyang kamay habang tinanggal niya ang lock nito, saka itinulak nang dahan-dahan.

Nang maramdaman niya ang malamig na hangin mula sa labas, alam niyang mas ikamamatay niya ang pag atras. Kailangan niyang tumakas habang meron pa siyang pagkakataon.

Sa isang iglap, lumundag siya palabas.

Ang matigas na lupa ang sumalo sa kanyang katawan, pero hindi siya nagpatinag. Bumangon siya at mabilis na tumakbo sa eskinita, hindi alintana ang kumikirot na katawan.

Sa kaniyang matinding takot na maabutan ni Devin, hindi na niya alintana pa ang madilim na kalsada, kawalan ng saplot sa paa at panginginig sa ginaw. Ang suot niyang damit ay may bahid ng dugo, at ang bawat hakbang niya ay may bakas ng desperasyon. Hindi niya alam kung saan siya pupunta. Ngunit alam niyang wala nang dahilan para bumalik.

Hanggang sa isang nakakasilaw na liwanag ang bumungad sa kanya, kasabay ng sigaw ng isang preno.

Isang segundo lang ang lumipas bago sumalpak ang kanyang katawan sa malamig na hood ng sasakyan. Nawala ang kanyang balanse, gumulong siya sa kalsada, at bumagsak nang malakas sa semento.

Para bang nawala ang lahat ng tunog sa paligid niya. Ang mundo ay nagliwanag, at ang kanyang katawan ay naging napakagaan.

Ngunit, bahagyang bumasag sa katahimikan ang malakas na pagmumura ng lalaking lumabas ng sasakyan.

“Sh*t!”

May mga yabag na mabilis na lumapit sa kanya, at may bisig na mainit ang pumasan sa kanyang katawan.

"Bakit ka nasa gitna ng daan sa ganitong oras?!" galit ngunit may bahid ng pag-aalalang tinig ang narinig niya.

Hindi na niya nagawang sumagot. Bago tuluyang dumilim ang kanyang paningin, isang mukha ang huling bumungad sa kanya—matalas na panga, malamlam na mga mata, at kunot-noong ekspresyon.

Nang muling magmulat ng mata si Cali, para siyang lumulutang sa kawalan, hindi sigurado kung gising ba siya o panaginip lang ang lahat.

Nang tuluyang pumasok sa kaniyang tainga ang tunog ng monitor, unti-unting bumigat ang kanyang talukap at pilit niyang iminulat ang mata.

Unang sumalubong sa kaniya ang maputing kisame at malamig ang silid. Ang amoy ng disinfectant ay iba sa nakasanayan niyang amoy ng alak at sigarilyo sa bahay ni Devin.

Napatingin siya sa paligid at napagtantong nasa ospital siya.

Naguguluhan man, pinilit niyang isinandal ang ulo sa unan, inalala ang huling nangyari.

Parang sinagot naman ng pagkakataon ang iniisip niya nang bumukas ang pinto at iniluwa noon ang isang matangkad na pigura ng lalaki. Mabibigat at may dating ginawa nitong pagpasok sa silid. Idagdag pa ang magandang lapat ng suot nitong itim na coat, isang kamay na hawak ang cellphone, habang ang isa naman ay nasa bulsa.

"Sa wakas, nagising ka rin," malamig nitong sabi.

Napatitig siya. May kung anong pamilyar sa mukha ng lalaki, pero hindi niya agad matukoy.

“Sino ka?” garalgal ang boses niya.

Humakbang ito palapit sa kanya, saka sumandal sa pader. “Lewis Alcaraz.”

Parang binuhusan ng malamig na tubig si Cali nang marinig ang pangalan.

Hindi nga siya nagkamali, kilala nga niya ito. Siya ang lalaking hindi natatakot banggain si Devin, ang mortal na karibal ng asawa niya sa negosyo. Laging laman ng mga balita, kinatatakutan sa mundo ng korporasyon, at ngayon, narito ito mismo sa harapan niya. At sa lahat ng maaaring magligtas sa kanya, bakit siya pa?

Bumibigat ang tingin sa kanya ni Lewis, tila sinusukat ang kanyang kahinaan. “Alam ko kung sino ka.”

Napakuyom siya ng kamao.

“Alam ko rin ang ginagawa sa’yo ni Devin.”

Napatingin siya rito. Hindi niya alam kung bakit, pero may kung anong lungkot sa tono ng boses ni Lewis.

Nagtagal ang katahimikan bago muling nagsalita si Lewis. “May alok ako sa’yo.”

Nagpantig ang tainga niya sa sinabi nito.

Mukhang disente ang lalaki, ngunit hindi siya magugulat kung gigipitin din siya nito.

Ang kagaya niyang negosyante ay hindi nag-aalok ng libreng bagay.

Ngunit kahit ganoon ang nasa isip ni Cali, nanatili siyang tahimik at pinakinggan ang susunod na sasabihin ni Lewis.

“Tutulungan kitang makalaya sa kanya,” patuloy ni Lewis. “Tutulungan kitang mag-file ng divorce.”

Huminga nang malalim si Cali. “Bakit mo ginagawa ’to?”

Ngumiti si Lewis, pero hindi iyon ngiting may lambing—isa iyong ngiti ng isang taong may sariling laro.

“Dahil gusto kong gumanti.”

Kumunot ang noo niya. “Gumanti?”

"Si Devin ang pinakamalaking hadlang sa negosyo ko," diretsong sabi ni Lewis. “At anong pinakamagandang paraan para pabagsakin ang isang lalaking kagaya niya?”

Napako ang tingin ni Cali sa kanya.

"Agawin ang asawa," mahinang bulong ni Lewis.

Natahimik si Cali at mariing napalunok.

“Kapag nakipaghiwalay ka kay Devin… kailangan mo akong pakasalan.”