บททั้งหมดของ Hood X Mania จีบเเบบผู้ชายฮาร์ดคอ: บทที่ 201 - บทที่ 210

[SALAMDU : SIDE]ผมไม่รู้ว่านิ้งหายงอนผมมั้ย ดูเธอยังไม่ค่อยพูดด้วยผมเลยยังไม่ชัวร์แต่ก็ยังดีที่ยังให้มานอนด้วยวันนี้ผมแม่งไม่มีงาน ก็คิดว่าจะนอนกับเธอ ไหนๆ ส้มก็ไม่อยู่ ผมก็ว่างๆ เบื่อห้องตัวเองด้วยว่ะ อยากอยู่ห้องเมียมากกว่าเวลาอยู่ห้องเธอผมก็ทำตัวเหมือนอยู่ห้องตัวเอง อาบน้ำแล้วใส่แค่บ็อกเซอร์ตัวเดียวเดินออกไปนั่งข้างๆ เธอ เอาจริงๆ นิ้งดูอายๆ เวลาผมทำตัวงั้น แต่เธอก็ไม่ค่อยว่าอะไร นิสัยไม่หือไม่อืองี้แหละว่ะที่ผมชอบเออ ให้พูดแบบเจาะจงหน่อยทุกอย่างที่เป็นนิ้งนั่นแหละว่ะที่ผมชอบนิ้งนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้อง ผมจำได้ว่าเธอบอกว่าใกล้สอบ เดี๋ยวนี้เห็นเธออ่านหนังสือบ่อย ไม่ก็นั่งทำการบ้าน ผมเลยเงยหน้าขึ้นไปมองของบนเคาน์เตอร์บ้าง แล้วก็เห็นว่าของทุกอย่างถูกเก็บเข้าที่ ดอกไม้เธอก็เอาไปแช่น้ำไว้ คงทำตอนผมไปอาบน้ำผมกระตุกยิ้มออกมาทันที“ทำไรอยู่” ร่างเล็กสะดุ้งน้อยๆ พอผมทักสั้นๆ เธอเงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนที่จะก้มหน้าลงไม่ตอบผมก็ยังงอนอยู่นี่หว่า“...”“อ่านหนังสือสอบเหรอวะ วิชาไร” ผมถามแล้วเอียงหน้าไปซบไหล่เธอ แล้วนิ้งก็พยักหน้า ผมเลยไถหน้ากับไหล่เธอ นานๆ ทีต้องใช้วิธีนี้หน่อย ผมใช้แล้วต

มิ่งขวัญยกร่างของนางบัวงามที่สลบลงสู่อ้อมเเขนของเขาขึ้นอุ้ม เธอตัวเบาหวิวราวกับปุยนุ่น ตัวเล็กเเต่หน้าอกหน้าใจใหญ่โตเหลือเกิน เด็กหนุ่มคิดในใจอย่างหยาบโลนตอนที่หลุบตาลงมองทรวงอกอิ่มที่ซ่อนใต้ผ้ารัดอกที่เเทบจะปกปิดความใหญ่โตมโหฬารนั้นไม่อยู่ เขาท่องคาถาตามที่จำจากในฝัน เเละตรงไปยังสถานที่ที่เขานั้นเคยคุ้นกับมันนักหนา เรือนแพไม้เก่าๆ หลังหนึ่งทอดยาวไปตามริมคลอง น้ำสีขุ่นคล้ำคละคลุ้งด้วยกลิ่นคาวปลาและจมโคลนตลิ่ง เสาไม้บางต้นเอียงโย้ราวกับจะพังเเหล่มิพังเเหล่แต่ก็ยังคงตั้งรับแรงคลื่นจากเรือที่ผ่านไปมา บนเรือนแพนั้นมีเสียงโหวกเหวกของกลุ่มชายหนุ่มวัยฉกรรจ์ดังระงมไปทั่ว พวกเขานั่งล้อมวงอยู่บนเสื่อกระจูดเก่า กำข้าวของเงินทองกองเล็กๆ กลางวงเล่นพนันถั่วโป ด้านข้างมีไหสุราสาโทเรียงราย บางคนตักกรอกใส่ขันไม้ไผ่แล้วกระดกเสียงดัง ดนตรีพื้นบ้านหยาบโลนจากซอไม้ไผ่ดังแว่ว เสียงขลุ่ยบางท่อนคล้ายจะเพี้ยน แต่พวกมันก็ร้องเพลงหัวเราะสนุกสนานไปกับจังหวะ ควันกัญชามวนใบตองลอยฟุ้งไปทั่วเรือนเเพเก่าๆ อันวังเวงเเห่งนี้ บางคนพ่นควันออกมาเป็นวง เสียงสบถด่ากันหยาบๆ ดังก้องคล้ายจะมีเรื่องแต่ก็จบลงด้วยเสียงหัวเราะอย

“ก็...” ผมกลอกตา โชคดีปรับกระจกมองหลังไว้ให้แหงนชี้ฟ้าเพราะไม่งั้นนิ้งได้เห็นสีหน้าผมแน่ว่าแม่งมีพิรุธ “ก็... เฮ้ย! เบนซ์เฉียดข้างว่ะ ไอ้เวรนี่ เดี๋ยวเล่นแม่งเลย”กลบๆ ว่าเบนซ์ข้างๆ ลองของดีกว่าว่ะ ไม่รู้จะตอบไง แถไปละกัน“... แต่เค้ายังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”“มันมืดนิ้งจะไปรู้ได้ไง ดูดิ ข้างเวฟเราแม่งเป็นรอยเลย เหี้ยจริงๆ คนสมัยนี้” ผมทำด่าแม่งกลบเกลื่อนทั้งที่ไม่มีรอยสักขีด เบนซ์แค่จะสวนเลน มันแทบไม่เฉียดใกล้รถผมด้วยซ้ำ แต่ก็อย่างว่า มันมืด นิ้งมองไม่ออกหรอกว่ะ “น่าโมโหชิบหาย เนอะนิ้ง”ผมหันไปขอความเห็นจากเธอ แล้วก็เห็นว่าร่างเล็กมองผมอยู่ เธอทำหน้าบึ้งทันที“... น่าโมโหจริงๆ นั่นล่ะ” เธอพูดแล้วกอดตุ๊กตาในมือเอาไว้แน่น ผมเพิ่งเห็นว่าเธออุ้มมาด้วย ไม่ค่อยสังเกต แต่พอเห็นว่ามันเป็นตุ๊กตาฉลามผมก็ถามเล่นๆ แก้บรรยากาศแย่ๆ เพราะเหมือนไอ้ที่น่าโมโหเธอจะพูดถึงผมมากกว่าว่ะ ไม่น่าใช่เบนซ์เออ กูรู้ กูสัมผัสได้ไง“แล้วตุ๊กตานั่นอะไร ซื้อมาเหรอวะ?” นิ้งก้มลงมองตุ๊กตาฉลามในอ้อมแขนเธอ ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นสบตาผมเงียบๆ“อื้อ”“...”“... เอาไว้ตีเวลาโมโหคนบางคนอ่ะ”เหี้ยไรเนี่ย“รีบกลับไปเลยนะ” ผมทำหน้า

[SALAMDU : SIDE]“แล้วไง พวกมึงก็เลยซัดกันนัวตรงนั้นจนไปส่งน้องนิ้งเข้าเรียนสายว่างั้น กูควรต้องด่าซ้ำดีมั้ย ทำเหี้ยไรเป็นเด็กๆ”“สายแค่ห้านาที” ผมท้วงขึ้นมา แล้วก็ทำหน้าเซ็งตอนที่เอาน้ำแข็งก้อนเปล่าๆ มาประคบแผลที่มุมปาก โดนมันต่อยซ้ำที่เก่าจนแผลฉีกเลยว่ะ “นิ้งงอนกูไม่ยอมคุยด้วยเลยเนี่ย โคตรเซ็ง”“สมน้ำหน้าแล้วว่ะ อย่างมึงต้องโดนงี้บ้าง” ไอ้วินที่นั่งเอาพลาสเตอร์ปิดแผลบนสันจมูกเยาะเย้ยผม ผมเลยจ้องหน้ามันนิ่ง ก่อนที่จะเขวี้ยงน้ำแข็งเข้าหน้ามันทันทีแบบไม่ออมมือ “เชี่ย!”“เพราะมึงเลยไอ้ห่า” ผมสบถออกมา “กูไปส่งเมียดีๆ เสือกดักมากวนส้นตีน ถ้าไม่ใช่เพราะมึงนิ้งคงไม่ไปสายหรอกว่ะ”“เฮ้ยๆ โทษกูไม่ได้ปะ มึงหัวร้อนเพราะกูพูดจี้จุดมากกว่า”“ก็เสือกไปพูดว่ากูมีสาวทำเหี้ยไร”“ก็ถ้ามึงไม่มีชนักติดหลังตรงไหนก็อย่าหัวร้อนดิวะ ทำงี้แปลว่ามี”“เฮ้ย” ผมเดินเข้าไปหามันอย่างเอาเรื่องทันทีพอเห็นว่าแม่งเริ่มเยอะไป “หาเรื่องเหรอ”“เออ พอๆ พอกันทั้งคู่” เจ๊จับไหล่ผมแล้วดันอกผมที่ยืนจ้องหน้าไอ้วินเขม็งออกตอนที่เห็นว่าผมกับมันเริ่มทำท่าจะบวกกันอีกรอบ “พวกมึงเป็นเพื่อนกันไม่ใช่ไง? ตีกันได้ แต่อย่าให้มันมากไป เดี๋

ฉันนั่งทำหน้ามุ่ยอยู่หน้าถ้วยไอติมฉันไม่ได้อยากมาเลยสักนิด ยังโกรธเขาอยู่ด้วยเพราะฉันไม่ได้มองหน้าเขาเลย แต่ฉลามเป็นคนดึงฉันมาเอง แล้วแรงฉันสู้แรงผู้ชายตัวใหญ่ๆ อย่างเขาได้ที่ไหนกันล่ะ สุดท้ายพอฉลามอยากจะให้ฉันทำอะไรเขาก็แค่บังคับให้ฉันไปแค่นั้นเอง“กินดิ” ฉลามเคาะโต๊ะเหมือนเรียกสติฉัน ในขณะที่ฉันเองก็เม้มริมฝีปาก “กินไป จะได้หายงอน”“... ไม่กิน” ฉันเมินหน้าหนี แล้วฉลามที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็เริ่มนั่งนิ่ง“จะกินปะ?” เขาถาม แล้วฉันก็หันกลับไปมองเขาทันที“มะ... ไม่กิน”“งั้นเดี๋ยวเราป้อน เอามั้ย” เขาโพล่งขึ้นมาหน้าตายมากๆ ฉันอึ้งไปเลยอ่ะ “ป้อนด้วยไอ้นี่”เขาพูดแล้วก็ชี้ไปที่ลิ้นตัวเอง แล้วฉันก็หน้าร้อนวูบขึ้นมาทันที“ฉะ... ฉลาม!”“เอาปะ เดี๋ยวเอาแบบพิเรนทร์ๆ หน่อย” เขาพูดแล้วท้าวคางมองฉันแล้วเลิกคิ้วข้างเดียวใส่อย่างเจ้าเล่ห์ ฉันที่ไม่รู้จะพูดยังไงดีเลยทำท่าจะลุกแล้วเดินหนีออกไปจากร้าน แต่ฉลามที่เหมือนจะรู้ทันก็ยื่นขายาวๆ ของเขามาขวางฉันไว้จากใต้โต๊ะ “นิ้งจะไปไหน?”“เราจะกลับบ้าน... เราไม่ได้อยากกินไอติม” ฉันพูดแล้วจะข้ามขาเขาไปอย่างระมัดระวัง แต่ฉลามก็ลุกขึ้นมาคว้าเอวฉันไว้ท่ามกลางสา