บททั้งหมดของ Hood X Mania จีบเเบบผู้ชายฮาร์ดคอ: บทที่ 181 - บทที่ 190

“เอาค่ะ จะให้สั่งอะไรก็จะสั่งค่ะพี่”พอได้ยินผู้หญิงที่ชื่อวีว่างั้นผมก็ฉีกยิ้มให้แบบโคตรเฉพาะหน้า ก่อนที่จะหุบยิ้มลงแล้วปล่อยมือเธอออก เพราะถือว่าผมทำกำไรให้ร้านได้หน่อย เจ๊เพชรบอกลูกค้าพวกนี้เปย์หนัก ถ้าทำได้ดีอาจเพิ่มตังค์ ผมถึงได้พยายามนึกแต่หน้าแม่แล้วทำให้มันคุ้มถ้าไม่ใช่เพราะผมจำเป็น ผมแม่งไม่ทำหรอกว่ะไอ้งานแบบนี้“ตีหรี่หน่อยมั้ยมึง?”“กูไม่ตลก” ผมหันไปด่ามันตอนที่เลิกงานแล้วผมโดนโต๊ะผู้หญิงที่ชื่อวีห่าไรนั่นยั่วจนปวดประสาท ไอ้เดี่ยวเล่นมุขเหี้ยๆ กับผม แต่ผมไม่มีอารมณ์เล่นด้วย เมื่อก่อนตอนช่วงโสดๆ ผมแม่งชิวกับผู้หญิงกว่านี้นะเว้ย แต่ตอนนี้มันแม่ง... “มึงรู้ปะ กูรู้สึกเหมือนกำลังนอกใจนิ้งทั้งๆ ที่ยังไม่ได้เอากับใครเลยว่ะ”“มึงคิดไปเองว่ะไอ้หลาม”“ไหนเจ๊เพชรแม่งบอกว่าถ้าแก้เฉพาะหน้าเค้าจะไม่ยั่วกูวะ กูเห็นแม่งยั่วทั้งงาน” ผมพูดแล้วลูบหัวตัวเองแรงๆ แล้วไอ้เดี่ยวก็คีบบุหรี่จากกระเป๋ากางเกงมันมาจุดสูบ“มึงแม่งสดจัดไง กูยังโดนเลย”“แล้วไง?”“มึงต้องไหลตามน้ำให้เป็น” มันพูดงั้น แล้วพ่นควันอัดหน้าผม “อยู่ให้เป็น”“มึงลองไปพูดงี้กับเมียกูหน่อยมั้ย” ผมแค่นหัวเราะ แล้วท้าทายมัน“มึงยัง

ฉันเห็นว่าฉลามหันมามองทางนี้ทันที ในขณะที่พี่เพทายที่ได้สติก่อนก็ผลักผู้ชายคนนั้นออก ฉันเองก็ผลักเหมือนกันเพราะตัวเขาเหม็นแต่กลิ่นเหล้าแล้วก็ตัวใหญ่มาก เขาจับต้นขาฉันอยู่ด้วย มือใหญ่ๆ นั่นกำรอบต้นขาของฉันเอาไว้ ก่อนที่จะเริ่มลูบเบาๆ แล้วร่นกระโปรงขึ้นสูงจนฉันสะดุ้งเฮือก“ปะ... ปล่อยนะ ปล่อย” ฉันกลัวจนน้ำตาคลอ แล้วพยายามจะแกะมือของเขาออกอย่างสุดแรง พี่เพทายก็ดึงเขาออกด้วยแรงเฮือกสุดท้ายเหมือนกัน เดี่ยวกับเล้งเองที่เห็นท่าไม่ดีก็มาช่วยด้วย ฉันได้ยินเสียงเอะอะ จนคนนั้นเซแล้วหลุดออกไปจากตัวฉัน“ทำไรวะเนี่ย!!” พี่เพทายเป็นคนแรกที่ตะคอกใส่เขาอย่างเหลืออด ในขณะที่ฉันกลัวจนพูดไม่ออก “เมาเหมือนหมาแล้วก็อย่าสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นดิวะ ทุเรศ”เขาตัวใหญ่มาก ฉันไม่เคยเห็นใครตัวใหญ่กว่าฉลามเลย แล้วดูก็น่ากลัวด้วย เขามีรอยบากที่หางคิ้ว เหมือนกำลังเมาหนักจนควบคุมสติไม่ได้ แล้วกำลังมองฉันที่รีบจัดกระโปรงที่ร่นขึ้นมาเพราะถูกเขาจับให้เข้าที่ด้วยสายตากระหาย ก่อนที่จะหันกลับมองหน้าพวกพี่เพทายอย่างหาเรื่อง“แล้วมึงมีปัญหาอะไรวะ?”“...”“คิดว่ากูไม่กล้าเล่นผู้หญิงไง อีสารเลว” เขาพูดพร้อมกับจะตรงเข้ามากร

ฉันกลับมาพร้อมกับฉลามที่ห้องหลังจากที่เขาบอกว่าปวดหัวแล้วก็อยากกลับมานอนแต่ทันทีที่ถึงห้องเขาก็เดินเข้าไปนั่งพักบนโซฟาทันที ฉันคิดว่าเขาคงจะเจ็บแผลแต่ทำเหมือนไม่เจ็บให้ฉันสบายใจ ก็เลยเดินไปนั่งข้างๆ เขา แล้วฉันก็เห็นว่าฉลามนั่งพิงโซฟาอยู่ เขาเงยหน้าขึ้นมองเพดาน ก่อนที่ร่างสูงจะพ่นลมหายใจแล้วพลิกตัวมานั่งปกติแล้วลูบหัวตัวเอง“ฉลามปวดแผลเหรอ?” ฉันถามเขาตอนที่ขยับตัวไปจับมือเขาแล้วบีบเบาๆ “หรือหิวน้ำมั้ยอ่ะ”เขาส่ายหน้า“งั้นฉลามอยากได้อะไรมั้ย เราจะได้ไปหยิบให้”ฉลามหันกลับมาจ้องหน้าฉันเงียบๆ เขาแค่นหัวเราะออกมาอย่างไม่มีเหตุผล ก่อนที่ต่อมาร่างสูงจะเอียงตัวลงมาซบไหล่ฉันฉันชะงักไป แล้วเขาก็พึมพำ“โชคดีว่ะ” ฉันเงียบไป แล้วก้มหน้าลงมองเขา “ที่ได้นิ้งเป็นเมีย”“...”“จีบติดได้ไงวะ ผู้หญิงแบบนี้ โคตรฟลุ๊คเลย”“มะ... ไม่ใช่เวลาจะมาพูดแบบนี้นะ” ฉันปรามเขากลบเกลื่อนความเขินที่ได้ยินประโยคนั้น แล้วดันไหล่ฉลามออกเบาๆ โดยที่พยายามไม่ไปแตะโดนใบหน้าของเขาให้มากที่สุดเพราะฉลามมีแผลอยู่ ฉันเห็นว่าก่อนจะถึงห้องเขาก็แวะซื้อที่ประคบแก้ช้ำมาด้วย “ฉลามปวดหลังไม่ใช่เหรอ เราจะประคบให้นะ”ฉลามครางรับในลำคอท

ฉันนั่งรอฉลามอยู่ในห้อง อากาศหนาวมากจนฉันต้องเอาผ้าห่มมาคลุมปิดไว้จนถึงต้นคอฉันตื่นนานแล้วล่ะ อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วด้วย แล้วก็โทรหาฉลามทันทีที่ตื่นแล้วเหมือนกัน แต่เขาก็ไม่รับสายเลยฉันเป็นห่วงจะแย่อยู่แล้ว ฉลามยิ่งเจ็บมาอยู่ ฉันกลัวเขาจะไปรถล้มที่ไหน หรืออาจจะขับรถมาไม่ไหวก็ได้ฉันโทรไปหาพี่เพทายแล้วนะ แต่เธอก็ไม่รับเลยอ่ะทำยังไงดีแกรกฉันสะดุ้งน้อยๆ ตอนที่อยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเปิดประตู ในหัวฉันนึกถึงแต่ฉลาม ก็เลยค่อยๆ คลานลงจากเตียงทั้งผ้าห่มเพราะห้องเขาเปิดแอร์แล้วเดินเป็นวิ่งออกไปข้างนอกสิ่งแรกที่เห็นก็คือฉลามที่ถือถุงขนมกับกล่องข้าวเข้ามาในห้อง เขามองฉันที่เดินเข้ามาหา แล้วร่างสูงก็เลิกคิ้ว“ทำไรวะ หนาวเหรอ?” เขาถามตอนที่มองมาที่ผ้าห่มที่ฉันคลุมตัวไว้ แล้วฉันก็ทำหน้ามุ่ยออกมา“ฉะ... ฉลามหายไปตั้งนานอ่ะ เราโทรไปก็ไม่รับ” ฉันบ่นอุบเสียงตะกุกตะกัก “เราก็นึกว่าจะเป็นอะไร โทรหาพี่เพทายก็ไม่รับ... ไม่มีใครรับสายเราเลย”“เราก็แวะซื้อข้าวให้เธอไง ไม่ได้ติดมือถือไป” เขาพูดหน้าตาย แล้วเอาถุงที่ถือติดมือมาวางบนโต๊ะทานข้าว ฉันชะเง้อคอมองตาม แต่ก็รีบเดินไปจนชิดกับตัวเขา“... ฉลามเ

เธอถามขึ้นมา ผมนิ่งไป อยากจะถามเหมือนกันว่าเรื่องไหน แต่พอจะพูดนิ้งก็ลุกขึ้น แล้วเดินหนีผมเข้าไปในห้องนอนสมองแม่งสั่งให้ผมลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปคว้าข้อมือของเธอไว้ ร่างเล็กนิ่งไป แล้วผมก็บีบมือเธอแน่นขึ้นตอนที่พูดเหี้ยไรไม่ออก“อะไรคือขอเวลาวะนิ้ง” ผมถามขึ้นมา แล้วดึงเธอให้หันมาประจันหน้าด้วย “ถ้าไม่โอเคเธอตบเราก็ได้”“...”“เราขอโทษที่โกหก แต่แม่งจำเป็น เราไม่อยากให้เธอคิดมาก”“...”“นิ้งเป็นงี้เราไม่ชินเลยว่ะ” นิ้งเงยหน้าขึ้นมองผม ก่อนที่ต่อมาตาเธอจะแดงเหมือนคนอยากร้องไห้ ผมใจกระตุกไปเลยว่ะ จนนิ้งค่อยๆ แกะมือผมออกเงียบๆ“เราขอเวลาหน่อยนะ” เธอพูดเสียงเบา แล้วหลบตาผมไปอีกทาง “อย่าเข้ามาในห้องนี้สักพักได้มั้ย... ให้เราอยู่คนเดียว”“...”“... เราอยากคิดอะไรคนเดียวก่อนอ่ะ”ผมทิ้งตัวอยู่ที่โซฟาข้างนอกห้องหลังจากนิ้งบอกว่าเธออยากได้เวลา เธออยากคิดไรคนเดียวในห้อง เธอก็ปิดประตูใส่หน้าผม ถึงมันจะไม่ได้แรง เธอไม่ได้ด่าผมว่าผมเหี้ยที่โกหกเธอแต่ไม่รู้ทำไม แม่งจี๊ดชิบหายเลยว่ะผมลูบหน้าตัวเองแรงๆ ตอนที่เลือกที่จะหยิบบุหรี่บนโต๊ะที่ตอนแรกไม่คิดจะดูดเพราะนิ้งห้ามไว้มาจุดไฟแช็คแล้วเดินไปตรงหน้าระเ