บททั้งหมดของ Hood X Mania จีบเเบบผู้ชายฮาร์ดคอ: บทที่ 191 - บทที่ 200

“ระ... รูปอะไรเหรอ”ฉันถามขึ้นมาอย่างกล้าๆ กลัวๆ เพราะมองจากตรงนี้แล้วไม่ค่อยเห็นเท่าไหร่ ฉลามเลยกระดิกนิ้วเรียกฉันให้เดินมาหา ฉันใจเต้นตึกตักไปหมดตอนที่ค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาเขาที่นั่งจ้องหน้าฉันอยู่พอเข้าไปใกล้ๆ แล้ว ฉันถึงได้เห็นว่ารูปนั้นมันเป็น...“... อ๋อ รูปขบวนพาเหรดกีฬาสีโรงเรียนเราตอนมอปลายอ่ะ” ฉันมองรูปในจอแล้วตอบกลับไปเสียงอ่อน เพราะมันเป็นรูปที่ฉันใส่ชุดไทยถือป้ายสี เป็นรูปที่เพื่อนสมัยมัธยมส่งมาให้ดู แล้วฉันก็เก็บไว้เพราะเป็นความทรงจำที่ดี “ทำไมเหรอ?”“นี่เธอตอนมอปลายเหรอวะ” ฉลามพูดแล้วซูมรูปจนเห็นแค่ฉันคนเดียว จนฉันที่ตอนแรกหวั่นๆ ใจอยู่เริ่มรู้สึกอายขึ้นมาแทนแล้ว “โคตรน่ารักอ่ะ”“มะ... ไม่หรอก”“แล้วไอ้เด็กข้างๆ เธอมันใคร?” ฉันสะดุ้งน้อยๆ ตอนที่อยู่ๆ ฉลามก็หันมาคาดคั้นตอนที่ชี้ไปทางเด็กผู้ชายที่ใส่ชุดราชปะแตนคู่กันกับฉันด้วยสีหน้าตึงๆ“เพื่อนในห้องเราอ่ะ ต้องเดินคู่กัน” ฉันตอบเสียงเบาลง แล้วฉลามก็เดาะลิ้น เขาพยักหน้ารับส่งๆ แล้วเลื่อนดูรูปไปเรื่อยๆ ในขณะที่ฉันเองก็โล่งอกที่เขายังไม่เห็นรูปนั้นอย่างที่กลัว เพราะคิดว่าที่ฉลามพูดว่าให้มาเคลียร์ก็คือเรื่องนี้นั่นล่

แล้วมันก็กลับมาสู่ช่วงชีวิตเดิมๆผมพูดตรงๆ ว่าเมื่อเช้าเป็นวันพักของผม แต่พอพ้นครึ่งวันแรกไปผมก็ต้องลูกไม้เดิมๆ คือต้องมานั่งทำงานที่ผมเกลียด ตั้งแต่เช้าที่ผมตื่นแล้วไปรับนิ้ง นั่งคุยกับเธอเรื่องแฟนเก่าจนตอนนี้ ผมก็ไม่ได้แตะเหล้า เบียร์ก็ไม่ได้แดก ปกติก่อนทำงานผมต้องจัดสักนิดให้มันตื่นหน่อยแต่เมื่อเช้าสัญญาไรกับนิ้งไว้ไม่รู้ ถึงปกติผมจะเป็นพวกชอบแหก แต่เอาเหอะ ถือว่าพักตับช่วงนึงสมัยเรียนผมอัดทั้งบุหรี่ทั้งเหล้า อาจตายก่อนเธอก็ได้ ให้แม่งได้บำบัดบ้าง“เมื่อวานหยุดเพราะหน้ามึงอ่ะดิ” ไอ้เดี่ยวทักผมทันทีที่เจอหน้า วันนี้ผมแยกกับมันมาทำงานเพราะไอ้เดี่ยวมันเอารถไปส่งเด็ก ผมเลยต้องขับเวฟมาที่บาร์แทน โคตรขี้เกียจเลยว่ะ ปวดๆ หน้านิดหน่อยด้วยไง “มึงทำงานสภาพนี้โอเหรอวะ”“ก็ได้ตังค์ เมื่อวานกูลามาวันนึงก็ขาดไปแปดพันล่ะ” ผมพูดแล้วปิดประตูห้องตอนที่มองหน้าไอ้พวกข้างในที่จ้องหน้าผมกลับ “กูอยากรีบได้ยอดให้มันจบๆ”“รำคาญพวกร้อนเงินว่ะ” มันหยอกผมแล้วอัดบุหรี่เข้าปอด สังคมสิงห์อมควันทั้งนั้นเลยว่ะ “แดกควันหน่อยมั้ยมึง”“สายฝนไม่เอาว่ะ” ผมเห็นซองในมือมันแล้วทำหน้าตาย “ไหนมึงบอกไม่ชอบเย็นๆ”“อยากลอง”

เหี้ยไรเนี่ย“รีบกลับไปเลยนะ” ผมทำหน้าเซ็งที่มาส่งเธอถึงห้องนิ้งก็ไล่ผมให้กลับทันที เธอเอาไอ้ตุ๊กตาที่เหมือนชื่อผมมาตีท้องผมด้วยว่ะ คงคิดว่าผมเจ็บมากเลยมั้ง “ฉลามทำเราอายมากเลยนะวันนี้ ทำเราคิดมาก แถมยังพูดไม่ดีอีก”“อะไร ก็ที่มาตามเธอก็คือเป็นห่วงไง เข้าใจปะ” ผมพูดอย่างหงุดหงิดแล้วดันเธอเข้าไปข้างในแบบแค่ฝ่ามือเดียวแถวๆ ใต้หน้าอกเธอก็เข้าไปในห้องได้ทั้งตัว นิ้งทำหน้าตื่นทันที แล้วผมก็ย้ายตัวเองเข้ามาบ้างแล้วปิดประตู“ขะ... เข้ามาทำไมอ่ะ ออกไปเลยนะ ออกไป” ร่างเล็กเอาตุ๊กตามาตีผมหลายครั้งเหมือนจะไล่ แต่ผมก็ผลักมันออกได้ง่ายๆ แล้วรั้งเอวเธอเข้ามาใกล้แทนจนนิ้งต้องทำหน้าตกใจแล้วเอาตุ๊กตาดันไว้ไม่ให้หน้าอกโดนตัวผมทีงี้ทำเป็นหวงตัว ผมเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว“ก็มันไม่มีไร ทำไมไม่เข้าใจวะ” ผมพูดชิดกับหน้าเธอ แต่นิ้งก็พยายามจะผลักผมออก “แล้วเธอคิดว่าที่หนีหน้าเราไปงั้นมันดีนักไง?”“...”“เป็นผู้หญิงไปที่ไหนดึกๆ คนเดียว ถ้าไอ้คนที่พาเธอมาแม่งเป็นโจรทำไง?”“...”“ถ้ามันพาเธอไปค้ามนุษย์ทำไง คิดบ้างปะ คิดหน่อยดิ”“ตะ... แต่พี่ก็เค้าใจดี ฉลามไม่เห็นเหรอ” นิ้งพูดออกมาเสียงสั่นเหมือนเถียงผมไม่ทัน เธอ

[SALAMDU : SIDE]“แล้วไง พวกมึงก็เลยซัดกันนัวตรงนั้นจนไปส่งน้องนิ้งเข้าเรียนสายว่างั้น กูควรต้องด่าซ้ำดีมั้ย ทำเหี้ยไรเป็นเด็กๆ”“สายแค่ห้านาที” ผมท้วงขึ้นมา แล้วก็ทำหน้าเซ็งตอนที่เอาน้ำแข็งก้อนเปล่าๆ มาประคบแผลที่มุมปาก โดนมันต่อยซ้ำที่เก่าจนแผลฉีกเลยว่ะ “นิ้งงอนกูไม่ยอมคุยด้วยเลยเนี่ย โคตรเซ็ง”“สมน้ำหน้าแล้วว่ะ อย่างมึงต้องโดนงี้บ้าง” ไอ้วินที่นั่งเอาพลาสเตอร์ปิดแผลบนสันจมูกเยาะเย้ยผม ผมเลยจ้องหน้ามันนิ่ง ก่อนที่จะเขวี้ยงน้ำแข็งเข้าหน้ามันทันทีแบบไม่ออมมือ “เชี่ย!”“เพราะมึงเลยไอ้ห่า” ผมสบถออกมา “กูไปส่งเมียดีๆ เสือกดักมากวนส้นตีน ถ้าไม่ใช่เพราะมึงนิ้งคงไม่ไปสายหรอกว่ะ”“เฮ้ยๆ โทษกูไม่ได้ปะ มึงหัวร้อนเพราะกูพูดจี้จุดมากกว่า”“ก็เสือกไปพูดว่ากูมีสาวทำเหี้ยไร”“ก็ถ้ามึงไม่มีชนักติดหลังตรงไหนก็อย่าหัวร้อนดิวะ ทำงี้แปลว่ามี”“เฮ้ย” ผมเดินเข้าไปหามันอย่างเอาเรื่องทันทีพอเห็นว่าแม่งเริ่มเยอะไป “หาเรื่องเหรอ”“เออ พอๆ พอกันทั้งคู่” เจ๊จับไหล่ผมแล้วดันอกผมที่ยืนจ้องหน้าไอ้วินเขม็งออกตอนที่เห็นว่าผมกับมันเริ่มทำท่าจะบวกกันอีกรอบ “พวกมึงเป็นเพื่อนกันไม่ใช่ไง? ตีกันได้ แต่อย่าให้มันมากไป เดี๋

เขาก็เป็นแบบนี้ทุกทีเลย... พอฉันร้องไห้ถึงได้เลิกเอาชนะ ถึงได้รู้ว่าตัวเองผิด“ถ้าเรากินนี่เสร็จเราจะกลับแล้ว” ฉันพูดเสียงสั่นๆ แล้วอมไอติมไว้จนแก้มบวมๆ เพราะน้ำตาคลอเบ้าจนกินไม่ลง ฉลามนิ่งไป แล้วเขาก็เอาหน้าผากมาซบกับหน้าผากฉัน“งั้นเดี๋ยวเราไปส่ง”“มะ... ไม่ต้องไปเลย” ฉันดันเขาออก“เออ เดี๋ยวไปส่ง” เขาพูดแล้วขืนแรงฉันไว้ “เดี๋ยวพี่ไปส่งนิ้งเอง โอเคนะ”“ไม่เอา” ถึงเขาจะอ้อนฉันด้วยคำว่าพี่แบบนั้นฉันก็จะไม่ใจอ่อนให้เขาหรอก“นะ เดี๋ยวให้ตบหัวเลย ให้ทำไรก็ได้”“... ไม่เอา”“เราไม่ให้เธอกลับเองนะนิ้ง” พอเห็นว่าฉันไม่ยอมให้เขาไปส่งอยู่อย่างเดียวฉลามก็พูดเสียงเข้มขึ้นแล้วเอาหัวชนกับหน้าผากฉันเบาๆ เหมือนจะเรียกร้องความสนใจ “ให้เราไปส่งเหอะ สบายใจกว่า”“... เราว่าเรากลับเองสบายใจกว่าอีก” ฉันย้อนเสียงเบา“ไม่เอาดิ” เขาพูดแล้วเอาหัวชนกับหน้าผากฉันอีก “ให้เราไปส่งเหอะ”ฉันนั่งนิ่ง แล้วเริ่มกินไอติมเงียบๆ โดยที่ไม่ตอบอะไรเขาอีก จนกระทั่งกินหมดถ้วยฉันถึงได้ลุกขึ้นยืน แต่ฉลามก็คว้าข้อมือของฉันไว้อีก“เดี๋ยวไปส่ง” เขายังดึงดัน ในขณะที่ฉันเองก็นิ่งไป ฉลามถึงได้ใช้มืออีกข้างล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วเรียกพ