All Chapters of Unfriend สถานะเมีย: Chapter 51 - Chapter 57

"ไอ้บ้า... อื้อ ๆ""โอ๋ ๆ ฉันขอโทษที่ทำเธออาย งั้นผมขอตัวพาเพื่อนไปนั่งทางนู้นก่อนนะครับ""เชิญตามสบายเลยพ่อหนุ่ม"ฉันได้แต่ขึงตาดุด่าทอเขาทางสายตาที่จู่ ๆ ก็ยื่นมือเข้ามาทำให้คนอื่นเข้าใจฉันผิด แถมยังล้อเรื่องเมื่อเช้าให้คนอื่นฟังผิด ๆ อีกตุ้บ...กิเลนดันฉันให้นั่งตรงเก้าอี้อีกตัวที่อีกฝั่งมีร่างบอบบางสูงราวร้อยหกสิบนั่งหน้าสวยอยู่ก่อนแล้ว"นายจะเข้าไปยุ่งเรื่องเมื่อกี้ทำไม!?" ฉันถามเขาเสียงขุ่น พยายามไม่มองอีกคนที่นั่งตรงข้ามทั้ง ๆ ที่ในใจโคตรอยากจะหันไปมองหน้าเธอเต็ม ๆ"แค่บังเอิญ""ฉันไม่เชื่อ" วันนี้จะมีเรื่องบังเอิญระหว่างเราสองคนมากเกินไปแล้ว อย่ามาหลอกฉันให้ยากเลย "ทำคุณบูชาโทษแท้ ๆ"อา.. ประโยคนี้คุ้น ๆ นะ เหมือนครั้งหนึ่งจะเคยโดนหนึ่งในกิ๊กหมอนี่ด่าไว้"อ้อ นึกว่าใคร ที่แท้ก็น้องคนนั้นนี่เอง" ฉันเห็นหน้าคนที่มากับกิเลนวันนี้เต็มตาแล้วถึงได้รู้ว่าเป็นคนเดียวกับที่ด่าฉันที่ห้างสรรพสินค้าเมื่อหลายสัปดาห์ก่อน"คนนี้จริงจังสินะ ถึงได้ควงนานเป็นพิเศษ" จริง ๆ ไม่น่าถามคำถามแบบนี้หรอก แต่เหมือนปากมันไปไวกว่าความคิดน่ะหมับ...ฉันถึงกับนิ่งไปชั่วขณะเมื่อสายตาปะทะเข้ากับร่างบางที่เอนตั

"จ้า ค่อย ๆ เดินล่ะ" ลูกหว้ายังไม่เลิกห่วงฉันอีก เฮ้อ! คุณเพื่อนนะคุณเพื่อน"ไปไหนแล้วเนี่ย เดินไวชะมัด" ฉันอุตส่าห์รีบเดินตามยูโรออกมา แต่พอออกมาจากรีสอร์ตได้เท่านั้นแหละ แม้แต่แผ่นหลังเพื่อนยังหาไม่เจอ"ตรงนั้นน่ากลัวจัง" ขาฉันหยุดชะงักเมื่อข้างหน้าไม่กี่เมตรมีกลุ่มวัยรุ่นสามสี่คนตั้งวงสังสรรค์กันอย่างสนุกสนาน ดูท่าแล้วน่าจะกำลังเมาได้ที่เลยฉันเดินหลบคนกลุ่มนั้นได้เพราะชายหาดค่อนข้างกว้าง แต่ฉันสังหรณ์ใจแปลก ๆ นี่สิ เหมือนถ้าเดินต่อไปนอกจากจะตามยูโรไม่ทันอาจมีเรื่องได้"วี้ดวิ้ว~" นั่นไง เพิ่งบอกว่ารู้สึกสังหรณ์ใจแปลก ๆ อยู่หยก ๆ เสียงผิวปากแซวก็ลอยมาแต่ไกลเลย "เอาไงดี กลับดีกว่ามั้ย"ถามตัวเองอยู่ที่เดิม สองจิตสองใจควรไปต่อหรือหันหลังกลับดี ถ้าตามนิสัยของฉันที่ไม่ค่อยกลัวอะไรเพราะคิดว่าตัวเองเอาอยู่คงเดินหน้าไปนานแล้ว แต่บทเรียนวันนั้นที่ถูกมอมยามันสอนฉันว่า ฉันยังอ่อนต่อโลกนักพรึ่บ..สุดท้ายเลยตัดสินใจหันหลังกลับที่พัก แต่เงาตะคุ่ม ๆ ที่ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ทางด้านหลังมันทำให้ฉันหัวใจเต้นรัวด้วยความระแวง"จะรีบไปไหนน้องสาว""อ๊ะ!" ผู้ชายคนหนึ่งที่หน้าแดงก่ำตัวนี่ฟุ้งไปด้วยกลิ่นแอลก

"เดี๋ยวก็รู้ ใครจะตาย" ผมหันไปมองด้านหลังตรงต้นไม้ที่แยมโรลซ่อนตัวอยู่ ก่อนร่างสูงอีกร่างที่เรียกว่าเละจนจำหน้ามันเกือบไม่ได้เดินมายืนข้าง ๆ ผม"ผมช่วย" สภาพเหมือนศพเดินได้ยังจะมาทำอวดเก่งอีก น่าหมั่นไส้ว่ะ!"ถ้าอยากช่วย นู้น! ปกป้องยัยนั่นอย่าให้มีแม้รอยขีดข่วนหรือแม้แต่ยุงกัดอีก" ผมพยักพเยิดหน้าให้ไอ้ยูโรเดินไปหาแยมโรลทางด้านหลังมันก็คงจะเข้าใจความหมายถึงได้รีบถ่อสังขารไปหาเธอ แต่แววตามันก็ฟ้องนะว่าขอโทษผมที่ช่วยอะไรไม่ได้นอกจากเรื่องนี้จริง ๆ"ทีนี้ก็ไม่มีใครมาเกะกะแล้ว ไหน ใครจะตามเพื่อนมึงไปเป็นคนแรก" ผมมองไล่เรียงตัวตั้งแต่ไอ้ผอมเบอร์หนึ่ง ไอ้หุ่นทรงกระบอกเบอร์สอง และไอ้ยักษ์ตัวโตเบอร์สาม"อ้อ! หรือถ้ากลัว จะเข้ามาพร้อมกันก็ได้นะ จะได้จบเกมเร็ว ๆ"นี่ถ้าไม่ได้ถอดเสื้อแขนยาวไปให้ยัยนั่นใส่ ผมคงยืนพับแขนเสื้อขึ้นรอเวลาพวกหมาหมู่นั้นอย่างเท่ ๆ ไปแล้ว"เฮ้ยพวกเรา อัดไอ้หน้าตี๋นี่ให้เละแทนไอ้ทิศกันเถอะว่ะ" นอกจากจะผอมกว่าเพื่อนแล้วยังปากเก่งกว่าเพื่อนอีกนะ"อย่าลีลา" น้ำเสียงผมเริ่มจะเยือกเย็นขึ้นมาหนึ่งระดับ สายตาคมมองไปยังเท้าทั้งสามคู่เพื่อดูเชิงว่าใครจะก้าวมากองตรงหน้าผมเป็นคนแร

ตู้ดดดดด เสียงสัญญาณรอสายดังสามครั้ง ก่อนที่จะมีคนกดรับ[สวัสดีครับ] เสียงยูโรดูเหนื่อยหอบ เขาคงจะบอบช้ำมากสินะ"ยู นายเป็นอะไรมากไหม พวกหว้าช่วยทำแผลให้หรือยัง" ฉันเปิดสปีกเกอร์โฟนเพื่อให้ได้ยินกันทั้งห้อง[เราไม่ได้กลับเข้าไปข้างในนั้น แต่โทรบอกหว้าแล้วว่าเจอคนรู้จักถูกลากไปดื่ม]"..." สายตาคู่หนึ่งเหมือนยิ้มเยาะที่ทายได้แม่นราวกับรู้มาก่อนแล้วว่าเพื่อนฉันต้องเลือกทางนี้[แล้วแยมล่ะ เฮียกิเลนทำแผลให้เสร็จยัง จะกลับไปที่รีสอร์ตเลยหรือเปล่า]"กลับสิ.."ติ๊ด..."กิเลน! นายทำบ้าอะไรเนี่ย!!"ฉันยังคุยกับเพื่อนไม่เสร็จเลย คนบ้าแถวนี้ก็ถือวิสาสะกดคัดสายไปซะดื้อ ๆRrrr ยูโรแน่ ๆ ที่โทรกลับมาแต่แทนที่เขาจะกดรับสายนั้นของเพื่อนฉัน กลายเป็นว่ากดปิดเครื่องไปเฉยเลยเอ๊ะ นิสัยนี้คุ้น ๆ เหมือนฉันที่เพิ่งทำมา"หมดเวลาคุยยืดเยื้อ ถามแค่นั้นก็รู้แล้วว่าใครชนะ"อ้อ ที่แท้เขาก็คิดแต่เรื่องเอาชนะฉันสินะ"ได้ งั้นก็สั่งมาสิว่าจะให้ฉันทำอะไร จะได้รีบ ๆ ทำ รีบ ๆ ออกไปจากห้องนี้สักที"ทำไมฉันถึงเดาใจเพื่อนฉันพลาดด้วยนะ"ลืมเรื่องกลับที่พักไปได้เลย คืนนี้เธอต้องค้างที่นี่""ไม่! ฉันไม่มีทางค้างกับนายแน่ ๆ ก