All Chapters of Divorce Me Now, Mr. Peters!: Chapter 231 - Chapter 240

Masarap ang pagkain sa private restaurant na ito, pero medyo mahal ang presyo. Buti na lang, maganda ang kapaligiran at maganda rin ang serbisyo ng mga waiter kaya okay lang. “Excuse me, Eduard. Pupunta lang ako sa rest room. Magre-retouch lang,” sabi ni Celestine. “Oh, sure. Hihintayin na lang din kita rito,” sagot ni Eduard pagkatapos ay uminom ng tubig. Tumingin na si Eduard sa palayong likuran ni Celestine. Sa isip-isip niya, napaka-blessed niya dahil nakilala niya ang isang babaeng katulad ni Celestine. Nang pumasok na siya sa rest room, tumayo si Celestine sa harap ng salamin. Nang hahawakan na niya ang gripo para maghugas ng kamay, bigla niyang nakita ang isang lalaking nakasandal sa pader. Naninliit ang mga mata ni Celestine at tumingin pabalik na parang hindi makapaniwala. Akala niya namamalik-mata lang siya sa lalaking nakita niya roon. "Ang liit talaga ng Nueva Ecija ‘no," hindi napigilang bulalas ni Celestine. Dapat malaki ang Nueva Ecija eh, para hindi sila m

Celestine is humming.Sa harap ng elevator, parehong tahimik ang dalawa. Para bang hindi sila magkakilala. Hanggang sa napatingin si Eduard sa balikat at leeg ni Celestine. “Paano mo ba talaga nakuha ang sugat na ’yan?”Napahinto si Celestine. Narinig rin ba niya ang usapan nila ni Benjamin?“Pasensya na, hindi ko sinasadya. Nakita ko lang si Diana sa may pinto kaya lumapit ako dala ng kuryosidad, tapos narinig ko na rin ang tungkol doon.” Paliwanag ni Eduard.Umiling si Celestine at hindi na pinansin ang paliwanag ni Eduard sa kanya.“Noong bata pa ako, wala akong muwang at nahulog ako mula sa balcony. Bumagsak ako sa isang vase at nasugatan ako.” Sagot ni Celestine.Tinitigan ni Eduard ang mga mata niya at nagtanong, “Totoo ba na roon talaga galing iyang sugat mo?”Hindi makapaniwala si Celestine sa narinig, para bang sinasabi ni Eduard na hindi totoo ang sinasabi niya.“So, ibig mo bang sabihin, hindi ka naniniwala sa akin? Siyempre, hindi ako nagsisinungaling. Doon nga galing an

Tumawa si Celestine. Para bang marami siyang narinig kamakailan na sinasabi ng mga tao na mahal pa rin niya si Benjamin hanggang ngayon.Tiningnan ni Celestine si Benjamin, at tinanong niya ang sarili, mahal pa ba talaga niya ito o naiipit na lang talaga siya dahil ayaw ng pamilya Peters na maghiwalay sila?Marahil, may kaunti pang pagmamahal. Pero iyon ay pagmamahal na may halong panghihinayang.Panghihinayang sa mga taon na sana ay nagamit niya para maging magaling na doktor. Panghihinayang sa pagmamahal na dapat ay naibigay niya sa iba.Tiningnan ni Celestine ang gwapong mukha nito, at hindi niya maiwasang maalala ang mga panahong bagong kasal pa lang sila.Sobrang inlove na talaga siya noon kay Benjamin, feeling niya ay siya na ang pinakang swerte sa mundo.Tinanong pa siya ni Shiela noon, “Celestine, mahal mo ba talaga siya nang gano’n kalalim? Seryoso ka ba talaga? Handa kang tratuhin ka niya na para bang isa kang malalimig na bangkay pagkatapos ng kasal? Ipaliwanag mo sa akin k

Talagang naramdaman ni Celestine na napakabaho ng amoy ng sigarilyo, parang kahit anong gawin niya ay hindi niya ito matanggal.Siyempre, hindi lang tungkol sa amoy ng sigarilyo ang tinutukoy niya, kundi pati na rin siya.Ngumiti si Celestine at mahina niyang sinabi, “Benjamin, patawad kung kailangan pa nating umabot dito.”Pagkasabi nito, tila nakahinga siya nang maluwag.Ibababa sana ni Benjamin ang tingin at kumirot ang lalamunan niya. Pinatay na niya ang sigarilyo, saka sinabi, “Uulitin ko lang ang sinabi ko kanina sa loob ng coffee shop.”Kumunot ang noo niya, at ang tingin niya kay Celestine ay puno ng pasensya at seryosong hindi pa niya ipinakita noon. Inulit niya, “Kahit ano ang gusto mong gawin, gagawin ko na rin. Irerespeto ko ang desisyon mo.”Tumango si Celestine nang mariin, “Sige, magpa-divorce na tayo para matapos na ang lahat ng ito.”Pinindot ni Benjamin nang madiin ang kamay niyang may hawak na upos ng sigarilyo, saka tumango, “Sige. Walang problema.”“Kailan tayo ma

Pagkalabas ni Celestine, agad niyang nakita ang Maybach ni Benjamin. Binuksan niya ang pinto at sumakay.Ang lalaki ay naka-suot ng suit at may suot na mamahaling relo. Maayos ang kanyang itim na buhok at ang buong anyo niya ay nagpapakita ng isang uri ng karangyaan sa buhay na mahirap ipaliwanag.Tinanong niya si Celestine, "Nahanap mo na ba ang ID mo?”Umupo si Celestine nang patagilid, nakaharap kay Benjamin."Mr. Peters, hindi ka ba naniniwala sa akin? ‘Di ba, ang sabi ko, nawawala nga kanina? Nahihilo na nga ako kakahanap eh."Napatitig si Benjamin. Ano'ng klaseng reaksyon 'yon? Parang bata. Simple lang naman ang tanong niya ah."Kung iniisip mo na parang ayaw kong matuloy ang divorce, hindi ko talaga sinadyang hindi matuloy iyon, nawala lang talaga ang ID ko." Tahimik na tinaas ni Celestine ang kamay. "Sumusumpa ako, nawala talaga. Hinanap na namin ni Mommy sa kwarto ko, pero wala eh.”Tiningnan ni Benjamin ang mukhang punong-puno ng pagsisisi ni Celestine at may naramdaman siya