All Chapters of รักท่านอ๋อง...ช่างหวานล้ำ: Chapter 41 - Chapter 50

หมิงลี่หยางหันไปหาผู้ที่พูด ขุนนางในกรมพระคลัง ลูกน้องคนสนิทของเสนาบดีชั่วนี่เอง พวกเขาเป็นพวกเดียวกันจากรายงานที่เขารู้มา มีเพียงเสนาบดีกรมคลังและพรรคพวกไม่กี่คนที่ช่วยให้องค์รัชทายาทชิงบัลลังก์ แต่เพราะมีกองทัพเบญจมาศของฮองเฮาอยู่เบื้องหลัง พวกมันเลยกล้าเหิมเกริม“ปลุกปั่นยุยงให้องค์รัชทายาทชิงพระราชบัลลังก์ เพื่ออำนาจของตนจะได้เพิ่มขึ้น แผ่นดินนี้ไม่ต้องการขุนนางชั่วอย่างพวกเจ้า”ดาบในมือของหมิงลี่หยางตวัดออกไปบั่นคอขุนนางชั่วล้มลงต่อหน้า สร้างความหวาดกลัวให้กับเหล่าขุนนางที่เหลือทันทีจนต้องล้มลงคุกเข่าเพื่อยอมศิโรราบ องค์รัชทายาทเหงื่อแตกพลักและเริ่มหวาดกลัว เขาคิดไม่ถึงว่านอกจากหงลี่จะจัดการหมิงลี่หยางไม่ได้ ยังปล่อยให้เขาเข้ามาที่ท้องพระโรงได้อย่างง่ายดายเพียงนี้“เสด็จพี่ ข้าเป็นน้องท่านนะ ท่านจะฆ่าข้าเลยหรือ..”“อ้อ เอาคำว่าน้องมาอ้างกับข้า แล้วข้าไม่ใช่พี่เจ้างั้นหรือ ถึงได้ส่งคนของหงลี่ตามล่าสังหารข้ามาโดยตลอด เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้อะไรเลยงั้นหรือคังจิน เจ้ามันหลงมัวเมาในลาภยศ จนฆ่าได้แม้กระทั่งพี่น้อง หากว่าเจ้าเห็นว่าข้าเป็นพี่ของเจ้า มีหรือจะสั่งฆ่าข้า”“ไม่นะ ไม่ใช่ข้า เป

“พวกเจ้าหมายความว่าอย่างไรที่บอกว่านางยังไม่ได้กลับมาที่นี่ ก็ไหนทางกองทัพม่านโจวบอกข้าว่านางเตรียมตัวจะกลับมาที่นี่แล้วอย่างไรเล่า”“ท่านอ๋องเพคะ คุณหนูไม่ได้กลับมาเลยจริงๆ เพคะ แต่นางก็ส่งจดหมายมาให้พวกข้าตลอด และยังบอกว่าช่วงก่อนหน้านี้ยังกลับมาไม่ได้เจ้าค่ะ”“จดหมาย นางเขียนจดหมายมาหาพวกเจ้างั้นหรือ แล้วในจดหมายนั่น…”อาหลินรู้ว่าท่านอ๋องจะถามสิ่งใด นางจึงรีบตอบแทน“ทูลท่านอ๋อง ในจดหมายของคุณหนูที่เขียนมาแต่ละฉบับจะเขียนแค่บอกวิธีการทำของในร้านและแจ้งความคืบหน้าของนางเท่านั้นเจ้าค่ะ นอกนั้น ก็ไม่ได้แจ้งสิ่งใดอีกเพคะ หรือท่านอ๋องจะดูจดหมายหรือไม่เพคะ หม่อมฉันจะได้นำมาให้ดูเพคะ”“ไม่ต้องหรอก หากไม่มีเรื่องสำคัญในนั้น นี่มันเรื่องส่วนตัวที่นางเขียนถึงพวกเจ้า อาหลาน แล้วช่วงที่ผ่านมา มีผู้ใดมาวุ่นวายหรือสร้างความเดือดร้อนให้ร้านพวกเจ้าบ้างหรือไม่”“ทูลท่านอ๋อง ไม่มีเลยเพคะ หม่อมฉันฝึกองครักษ์ที่นี่มิได้ขาดเพคะ”“ดีแล้ว ว่าแต่ว่า เจ้าสองคนพอจะเล่าเรื่องที่พวกเจ้าเจอถิงถิง ก่อนที่จะตั้งร้านที่นี่ ให้ข้าฟังหน่อยได้หรือไม่ พวกเจ้ารู้จักกันได้เช่นไร”อาหลินกับอาหลานหันมองหน้ากันด้วยความสงส

สามวันแล้วหลังจากที่หมิงลี่หยางมาถึงหย่งโจว ตอนนี้ไม่มีแม้แต่ข่าวคราวของฟางถิงถิงว่านางจะมาที่นี่ในงานล่องเรือฤดูร้อนหรือไม่ท่านอ๋องเองก็มีภารกิจหลายอย่างที่เริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่รับตำแหน่งองค์รัชทายาทเพิ่มมาด้วย ซึ่งเขายังคงไม่อยากให้ผู้ใดเรียกคำนั้น เขายังคงให้ผู้คนทั่วไปเรียกเขาว่าท่านอ๋องตามเดิม และในวันที่ห้าของการอยู่ที่หย่งโจว ในที่สุดก็มีข่าวของถิงถิง“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ มีข่าวว่าแม่นางฟางจะเดินทางมาถึงหย่งโจวก่อนงานล่องเรือพ่ะย่ะค่ะ”ท่านอ๋องทิ้งพู่กันลงอยู่รวดเร็วกับข่าวใหม่ที่เป่าอี้พึ่งแจ้งเขา รอยยิ้มหายากที่ไม่ได้เห็นกันมานานผุดขึ้นบนใบหน้าท่านอ๋องทันที“เจ้าสืบแน่ชัดแล้วหรือ รู้มาจากที่ใด ยืนยันได้แน่นะ”“แน่นอนพ่ะย่ะค่ะ ข่าวนี้อาหลานเป็นผู้แจ้งกระหม่อมให้รีบมาแจ้งพระองค์เพราะแม่นางฟางส่งจดหมายมาแจ้งแก่พวกนางพ่ะย่ะค่ะ”“ดี เช่นนั้นข้าจะไปรอนางที่ร้าน เป่าอี้ เจ้าจัดเตรียมสัมภาระให้ข้าแล้วไปบอกอาหลินให้จัดห้องเดิมที่ข้าเคยอยู่ที่ร้านให้ที ข้าจะไปคืนนี้เลย”“พ่ะย่ะค่ะ”นี่เป็นเรื่องที่เขารอคอยมานานในรอบสองเดือนที่ผ่านมา ในที่สุดเขาก็จะได้พบนางอีกครั้ง ท่านอ๋องเร่งตรวจงานจนเ

ฟ่านหยวนผิงที่ไม่ทันคิดคำตอบกับคำถามนี้ถึงกับสำลักเหล้าที่พึ่งดื่มเข้าไปจนพุ่งออกมาโดนลี่หยาง พวกเขาต้องช่วยกันรีบเช็ดออก“อะแฮ่ม แค่ก แคก”“หยวนผิง นี่เจ้าจงใจงั้นหรือ”"ใครใช้ให้ท่านจู่ๆก็ถามเล่า ข้าไม่ทันได้คิดคำตอบ เอ้ยย ข้านึกไม่ถึง ท่านจะถามทำไมกัน"“ข้าไม่เคยได้ยินผู้ใดเรียกนางเช่นนั้นมาก่อน ข้าก็ต้องถามสิ เจ้าเรียกอย่างกับว่าเจ้า…”“หืมม ข้าทำไมหรือ”“เจ้าเป็นบิดาของนางงั้นหรือ ทำไมเรียกนางเช่นนั้น”“ท่านจะหงุดหงิดทำไม ข้าเป็นผู้ช่วยนางที่เขาหนานเซียง ดูแลนางที่ม่านโจว และมาส่งนางถึงที่นี่ก็ยังเป็นข้าอีก”“หยวนผิง นี่เจ้าอย่าบอกนะ ว่าเจ้า..มีความรู้สึกอะไรกับนาง”“นางก็เป็นสตรีที่งามพร้อม ช่วงเวลาที่นางอยู่ม่านโจวข้าเองก็สัมผัสได้ ว่านางน่าคบหาจริงๆ”“ข้าขอเตือนเจ้า อย่าได้คิดเกินเลยกับนาง”“ลี่หยาง ท่านคิดว่าข้าคิดอะไรอยู่ ข้าเป็นสหายท่านนะ แค่สตรีคนเดียว ข้าว่าท่านไม่น่าจะคิดมากถึงเพียงนี้กระมัง”“หยวนผิง นางมิใช่แค่สตรี นางคือคนที่ข้ารักและหวังจะร่วมชีวิตด้วยตลอดชีวิต แม้ว่าจะเป็นเจ้า ข้าก็ไม่มีทางยอมยกถิงถิงให้โดยเด็ดขาด อย่าแม้แต่จะคิด”“แล้วหากว่านางสนใจในตัวข้า ท่านจะห้

“พี่หยางหยาง ท่านแอบไปค้นถุงหอมนี่เจอตั้งแต่เมื่อใดเจ้าคะ”“ข้ากลับมารอเจ้าที่นี่ตามที่เจ้าบอกในจดหมาย ที่จริงข้าสงสัยตั้งแต่ตามไปช่วยเจ้าที่เขาหนานเซียงแล้วไม่พบผู้ใดแล้ว ที่นั่นทำให้ข้านึกออก แต่ยังไม่มีสิ่งยืนยัน เจ้าตัวเล็กมันเกิดอะไรขึ้น เล่าให้ข้าฟังหน่อยสิ”ถิงถิงหันไปมองหน้าท่านอ๋อง ซึ่งเขาก้มเอาจมูกมาถูกับจมูกนางเล่นไปมาพร้อมกับลูบต้นแขนเปลือยเปล่าของนางไปด้วยเมื่อนางเริ่มเล่าให้ฟัง“หลังจากที่ท่านลงเขาไป ผ่านไปจากนั้นหลายปีก็เริ่มมีคนมาตามหาท่าน ตอนนั้นข้าอายุสิบแปด อาจารย์เองก็ชรามากแล้ว ท่านบอกว่าไม่อยากย้ายที่อยู่ และไม่อยากให้ข้าลำบาก หากจะตายก็ขอตายที่นั่น ข้าจึงอยู่กับท่านที่นั่นมาโดยตลอด และบางครั้งที่ลงเขามาก็จะคอยสืบหาข่าวของท่านด้วย แต่ก็ไม่เคยพบ”“เจ้าคิดว่าข้าผิดสัญญากับเจ้างั้นหรือ ที่เคยบอกว่าจะกลับไปหาเจ้า”“ไม่เจ้าค่ะ ตอนนั้นที่ข้าคิดก็คือ ท่านคงไม่ได้ถูกตามฆ่าอีกแล้วใช่หรือไม่ถึงได้ไม่กลับมาหาพวกข้า ใครจะคิดว่าท่านเป็นองค์ชายอยู่ในวังหลวงเล่าเจ้าคะ”“เจ้าไม่รู้ แต่อาจารย์เฟยเทียนรู้ฐานะของข้า เขาไม่เคยบอกเจ้างั้นหรือ”“ไม่เจ้าค่ะ อาจารย์ไม่เคยพูดถึงท่านอีกเล