All Chapters of รักท่านอ๋อง...ช่างหวานล้ำ: Chapter 51 - Chapter 60

“เจ้ากลัวว่ามิตรภาพของข้ากับเขาจะสั่นคลอน หรือกลัวว่าเขาจะโกรธเจ้าจนไม่ยอมลงประลองเลือกคู่กันแน่”“ไม่ใช่แบบนั้นเสียหน่อย เพียงแต่ว่า ไหนท่านบอกว่าเป็นงานที่จัดขึ้นพอเป็นพิธี ไม่จริงจังอย่างไรเล่าเพคะ”“ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วง เกรงว่าจะเขาจะไม่ยอมลงประลอง หรือว่าหากเอาจริงขึ้นมาจะมีผู้ที่เอาชนะเขาได้ใช่หรือไม่ ข้าบอกเจ้าแล้วอย่างไรเล่า ข้าเตรียมการเอาไว้หมดแล้ว คนที่เข้าประลองข้าก็เตรียมแล้ว เหลือเพียงให้เขาโผล่ไปประลองเท่านั้น เขาก็ผ่านบททดสอบสุดท้ายของข้าแล้ว”“แล้วถ้าหากว่าแผนการของท่านผิดพลาดเล่าเจ้าคะ”“นั่นก็ต้องดูว่าความสามารถเขามีแค่ไหนที่จะปกป้องเจ้าได้”“ข้ารู้สึกว่ากำลังทำเรื่องไม่ดีอยู่เลยเจ้าค่ะ”“ข้ากับเขาเป็นสหายกันมานาน เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องห่วงหรอก เมื่อถึงเวลา ข้าจะบอกเขาเองว่าทุกอย่างเป็นแผนการของข้าคนเดียว เจ้าไม่เกี่ยว”“ข้าไม่ได้กลัวเรื่องนั้นเสียหน่อยเจ้าค่ะ”“เจ้ากลัวว่าเขาจะแพ้เช่นนั้นหรือ ไม่ต้องห่วงหรอก คนอย่างหมิงลี่หยางไม่แพ้ผู้ใดง่ายๆ หรอก เจ้านั่นเวลาลงสนามรบ สายตาไม่ใช่อย่างที่เจ้าเคยเห็น เขาเป็นคนเด็ดขาด โหดเหี้ยมเกินกว่าที่เจ้าจะจินตนาการได้เมื่อพบศัตรู

เว่ยจีถึงกับสะดุ้งเล็กน้อยกับคำเย็นชาที่สาดใส่นางราวกับจับนางโยนลงไปในทะเลน้ำแข็งที่เยือกเย็น ท่าทีที่เขาปฏิบัติต่อฟางถิงถิงนั้นช่างอ่อนโยน แต่เหตุใดกับนาง…“นี่แม่นาง เจ้ายังมีกิจธุระใดอีกหรือไม่ เจ้าขวางขบวนเสด็จอยู่นะ องค์รัชทายาทจะต้องไปเดินชมเรือประดับตกแต่งที่เข้าประกวดอีก”ฟ่านหยวนผิงกล่าวกับเว่ยจีด้วยเสียงที่ดังจนคนรอบข้างหันมามอง แม้บิดานางจะเห็น แต่เขาก็ไม่กล้าเดินเข้าไป ในเมื่อเขาเตือนนางแล้วไม่ฟัง ก็ให้นางพบเจอด้วยตนเอง จะได้ตัดใจเสียที ผู้คนรอบข้างเริ่มพูดออกมาโดยไม่สนใจความรู้สึกนาง เมื่อเห็นว่าฟ่านหยวนผิงกล่าวกับนางอย่างไม่ไว้หน้าเช่นนั้น“นางยังกล้าขอเดินกับองค์รัชทายาทอีก เหตุใดหน้าไม่อายถึงเพียงนี้กันนะ”“ใครมอบความกล้านั่นให้นาง เห็นว่าองค์รัชทายาททรงอ่อนโยนขึ้นแล้วคิดว่าพระองค์จะปฏิบัติเช่นนั้นกับนางบ้างอย่างนั้นหรือ เจ้าได้ยินหรือไม่พระองค์ตรัสกับนางว่าถามเป็นมารยาท เป็นข้าคงไม่กล้ายืนอยู่ในงานนี้แล้ว”“หม่อมฉันทูลลาเพคะ”เว่ยจีเดินก้มหน้าออกมานั่งที่ของตนเอง ถิงถิงหันไปทำตาขวางใส่หยวนผิง แต่พี่ชายนางกลับทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ส่งคืนกลับมาหมิงลี่หยางดึงแขนถิงถิงให้เ

“เดี๋ยวก่อนเพคะ องค์รัชทายาท หมายความว่าอย่างไรนะเจ้าคะ ไต่สวนผู้เกี่ยวข้องทั้งหมดเช่นนั้นหรือเพคะ”“ในเมื่อไม่มีผู้ใดยอมรับ ข้าก็ต้องใช้วิธีการของศาล ยิ่งไปกว่านั้นเรื่องนี้มีบุตรของใต้เท้าเจียงเป็นผู้ถูกกล่าวหารวมอยู่ด้วย เรื่องนี้คงไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ไม่ต้องห่วงหรอกแม่นางเว่ย เงินนี้ แค่ตรวจสอบนิดหน่อยก็รู้แล้วว่ามาจากที่ใด”“กระหม่อมรับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ แม่นางผู้นี้ คุณหนูเว่ย เชิญพวกท่านตามข้าไปที่ศาลด้วย”“ข้าไม่ไป องค์รัชทายาทเพคะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับหม่อมฉัน เหตุใดต้องให้หม่อมฉันไปศาล สตรีที่เคยมีคดีขึ้นศาล จะมีผู้ใดกล้าสู่ขอ แล้วชื่อเสียงของหม่อมฉันจะเอาไปไว้ที่ใดเพคะ”“หากเจ้าไม่ผิด เจ้าจะเกรงกลัวสิ่งใดกัน หากว่าเรื่องนี้มีผู้ที่ยอมรับผิด ข้าก็จะไม่เอาเรื่อง และไม่ต้องรบกวนใต้เท้าเจียงให้รับคดีไร้สาระนี้ด้วย”เว่ยจีหันรีหันขวางก่อนจะดันสาวใช้ของตัวเองออกไปรับผิดต่อหน้าทุกคน ตอนนี้ทุกคนมองนางด้วยสายตาน่ารังเกียจยิ่งนัก นอกจากนางจะไม่มีแววตาสำนึกผิดแล้ว ยังโยนความผิดไปให้สาวใช้ที่คอยรับใช้นางอีกด้วย“นางเพคะ นางเป็นผู้ว่าจ้าง เด็กนั่นก็พูดแล้วว่าเขารับเงินจากนาง จับนางไปได้เล

ค่ำคืนในฤดูร้อนแม้อากาศจะร้อน แต่ก็ไม่เท่าไฟรักของทั้งสองคนที่กำลังทำสงครามรักกันอยู่บนเตียงตอนนี้ เมื่อท่านอ๋องไม่ยอมให้ถิงถิงได้หยุดพักเลยเพราะเขาเองก็อดกลั้นที่จะไม่พบนางมาหลายวัน“อ๊าาา ลี่หยาง ข้า อ๊าาา เหนื่อยแล้วเจ้าค่ะ อื้มม”“อื้อออ เจ้าตัวเล็ก อีกนิดนะ อีกนิดเดียว อาาา”“ไม่แล้ว ไม่เอาแล้ว นี่ท่านทำเป็น...อ๊าา รอบที่เท่าใดแล้ว ข้าไม่ไหวแล้วจริงๆ อ๊าา”ถิงถิงเกาะขอบเตียงแน่นเมื่อเขากระแทกนางจากทางด้านหลังไม่หยุด ร่างของนางแทบจะแหลกคามือของเขาผมเผ้าของนางกระเซิงจนยุ่งเหยิงไปตั้งแต่ครั้งที่สองที่ถูกเขาทำแบบนี้มาเกือบครึ่งคืน ม่านรอบเตียงสั่นไหวตามจังหวะของทั้งคู่“เจ้าตัวเล็ก อาาา อีกนิดเดียว อาาา อุ่นเหลือเกิน เจ้ารัดข้าหน่อยสิ ถิงถิง เจ้าเหนื่อยแล้วหรือ”ถิงถิงแทบจะไม่มีแรงตอบโต้เขาแล้ว นางทั้งกระหายน้ำ ร้อน และอยากนอนพักเต็มทีแล้ว เมื่อเขาเห็นว่านางไม่ตอบจึงกระตุ้นด้วยการกระแทกเข้าไปเพื่อให้นางร้องออกมา แต่เสียงของนางก็แหบพร่าจะแทบจะไม่มีเสียงแล้ว“ถิงถิงของข้า อืมม หอมเหลือเกิน อาาาา มาแล้วคนดี ข้าจะให้เจ้าพักแล้ว อาาา”เมื่อรู้สึกว่ามีน้ำอุ่นๆ ที่ไหลเข้าไปด้านใน ที่จริงมั

หลินเยว่ซินต้องยอมเดินกลับรถม้าของตัวเองอย่างหงุดหงิด เมื่อแผนของนางไม่สำเร็จ แต่ตลอดเส้นทางนี้ต้องมีสักครั้งที่นางมีโอกาส“เป่าอี้ เส้นทางข้างหน้าเป็นอย่างไร”“มีสองเส้นทางพ่ะย่ะค่ะ เส้นทางที่ผ่านเมืองจะสะดวกสบายหน่อย แต่จะอ้อมไกล แต่อีกทางเป็นเส้นทางป่า แต่เร็วกว่าสองชั่วยามพ่ะย่ะค่ะ”“ดี ไปเส้นทางป่าก็แล้วกัน”“เอ่อ ท่านอ๋อง คือว่าแม่นาง...”“เจ้าจะขัดคำสั่งข้างั้นหรือ”“พ่ะย่ะค่ะ”เป่าอี้สั่งเดินทางต่อตามคำสั่งของหมิงลี่หยางมุ่งหน้าเข้าทางที่เป็นป่าเขา หลินเยว่ซินนั้นแต่แรกก็มิได้มีอาการเมารถอย่างที่นางกล่าว แต่พอเริ่มเดินทางนานๆ เข้าก็เริ่มรู้สึกปวดหลังเพราะรถม้านางทั้งเล็กและไม่ได้สะดวกสบายเฉกเช่นรถคันใหญ่ขององค์รัชทายาทนางเริ่มปวดเนื้อปวดตัวและพะอืดพะอมเพราะเส้นทางลำบากกว่าที่คิด ไหนคนขับบอกว่าทางป่าเพียงไม่มากเท่าใดก็จะเข้าเมืองอีกสองเมืองก็ถึงม่านโจว แต่นั่งรถมาเกือบครึ่งวันนางยังไม่เห็นวี่แววจะเข้าเมืองเลย“เหตุใดมีแต่ป่าเขา เส้นทางก็ลำบาก เมื่อไหร่เราจะเข้าเมืองกันงั้นหรือ”“คุณหนูหลิน เราจะเข้าเมืองม่านโจวเลย ไม่ได้แวะเมืองอื่นเจ้าค่ะ”“เจ้าว่าอย่างไรนะ หมายความว่าอย่างไร