All Chapters of รักท่านอ๋อง...ช่างหวานล้ำ: Chapter 61 - Chapter 70

หลินเยว่ซินเดินทางมาถึงช่วงหัวค่ำ เมื่อนางมาถึงก็มีคนนำทางไปยังที่พักเมื่อถึงแล้วนางจึงรีบลงมาเพื่อเข้าห้องพักสำหรับแขกทันที“ยินดีต้อนรับเจ้าค่ะ ข้าคือนางกำนัลที่ดูแลตำหนักพักของพวกท่าน ข้าจะนำทางพวกท่านไปเองเจ้าค่ะ”เมื่อนางกำนัลหญิงเดินนำพวกนางเข้าไปห้องพักจึงได้เรียกให้คนน้ำสัมภาระของพวกนางตามเข้ามา“กว่าจะถึง นี่หรือแคว้นม่านโจว ดูหรูหราพอๆ กับเมืองหลวงเลยนะเจ้าคะคุณหนู”“เจ้าเก็บของก่อนเถิด ข้าปวดเมื่อยไปหมดแล้ว เสร็จแล้วข้าจะไปแช่น้ำเสียหน่อยแล้วมานวดให้ข้า ทรมานยิ่งนักกว่าจะมาถึง นี่เจ้ารู้หรือไม่ว่าองค์รัชทายาทพักที่ใดกัน”“ท่านหมายถึงองค์รัชทายาทของฉีโจวเช่นนั้นหรือแม่นาง”“ใช่เจ้าค่ะ พระองค์พักอยู่ห้องใดกันเจ้าคะ”“อ่อ พระองค์พักอยู่ในวังเจ้าค่ะ”“แล้วเหตุใดข้าถึงพักอยู่ที่นี่ ไม่ได้พักที่เดียวกับพระองค์เล่า ข้ามากับพระองค์ ท่านจำที่ผิดหรือไม่เจ้าคะ ข้าควรจะต้องพักที่เดียวกับองค์รัชทายาทมิใช่หรือเจ้าคะ”“ตามที่ท่านอ๋องฟ่านแจ้งข้ามา ให้จัดที่พักของพวกท่านที่เป็นสาวใช้และผู้ติดตาม ให้พักที่นี่ถูกต้องแล้วเจ้าค่ะ”“แต่ข้ามิใช่สาวใช้นะ ข้าเป็น..”“แม่นาง ท่านเป็นอะไรเจ้าคะ”“ไม่

ถิงถิงค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้ตำแหน่งที่เขาอยู่มากขึ้น หมิงลี่หยางไม่รู้ว่าควรคิดอะไรก่อนดี ไม่ว่าเรื่องที่ว่าจู่ๆ นางมาอยู่ที่นี่ได้เช่นไร และเป็นถึงท่านหญิงแห่งม่านโจว หรือว่าพิธีประลองการคัดเลือกคู่ครองที่เขาเฝ้าพร่ำด่ากับนางก่อนที่จะมาที่นี่ หรือแม้แต่ความสัมพันธ์ของนางกับฟ่านหยวนผิง“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”จอกเหล้าในมือถูกเป่าอี้รับไปก่อนที่มันจะร่วงเพราะสายตาของหมิงลี่หยางตอนนี้มองไปที่ถิงถิงอย่างไม่ลดละเหมือนกับคนอื่นๆ ก่อนหน้านี้ที่เขาเอ่ยวาจาดูถูกเอาไว้ ฟ่านหยวนผิงยืนยิ้มอย่างภาคภูมิใจเมื่อเห็นท่าทีนี้ของหมิงลี่หยาง ในที่สุดบุรุษที่ชนะมาแล้วทุกศึกอย่างเขาก็พ่ายแพ้ต่อความงามของถิงถิงตามที่หยวนผิงคาดการณ์เอาไว้“หม่อมฉันฟ่านถิงถิง ถวายบังคมฝ่าบาท ขอพระองค์อายุยืนหมื่นปี หมื่นหมื่นปีเพคะ”ที่ปรึกษาของฝ่าบาทเดินออกมาเพื่อประกาศราชโองการแต่งตั้งท่านหญิง“ด้วยองค์การแห่งฟ้า วันนี้ฮ่องเต้ฟ่านเผิงแห่งราชวงศ์ฟ่านแห่งม่านโจว มีพระบัญชาแต่งตั้งฟ่านถิงถิงเป็นฟ่านถิงถิงจวิ้นจู่ ท่านหญิงแห่งม่านโจวนับแต่นี้ ให้ปกครองราษฎร์สามพันครัวเรือน มอบสิงโตหยกคู่ ทองคำสิบหีบ เงินสามแสนตำลึงทอง ผ้าไหมทองพระร

“หมิงลี่หยางคนเลว ข้าจะไม่สนใจท่านแล้ว”“ท่านหญิงเดี๋ยวสิเพคะ”“ท่านหญิง”ถิงถิงกำลังจะหันกลับออกไปแต่ไม่ทันได้เดินออกไปเสียงประตูด้านหลังก็เปิดออกมา พวกนางจึงรีบวิ่งไปหลบอีกครั้ง ประตูที่เปิดออกพร้อมกับเสียงเหมือนใครถูกถีบออกมาจากห้อง“ผลั่ก”“โอ๊ย ปล่อยข้านะ”“ว๊ายย นั่นมัน…”หลินเย่วซินที่สวมแต่ชุดชั้นใน ชุดนางถูกฉีกออกจนหมดถูกไพล่มือด้านหลังจะมัดด้วยชุดที่ฉีกขาดถูกเป่าอี้ลากขึ้นมาหลังจากที่นางถูกองค์รัชทายาทถีบออกมาจากห้อง“เจ้าช่างบังอาจนัก ลักลอบเข้าห้ององค์รัชทายาทแห่งฉีโจว”“นี่มันอะไรกัน ตายแล้ว ดูสภาพนางสิ น่าอับอายเสียจริง นั่นนางเกือบจะแก้ผ้าแล้วนะ”“ห้ามมองข้านะ หยุดนะ องค์ชายเพคะ เหตุใดทำกับหม่อมฉันเช่นนี้ องค์รัชทายาท”“ข้าควรต้องถามเจ้า ว่าเจ้าต้องการจะทำสิ่งใด ยั่วยวนข้างั้นหรือ เจ้าไม่รู้ฐานะตัวเองเลยงั้นหรือว่าเจ้าเป็นผู้ใด หลินเยว่ซิน กล้าเข้าห้องของข้าโดยที่ไม่มีคำสั่ง”“แต่ว่าหม่อมฉันเป็น…”“ทหาร!!”“พ่ะย่ะค่ะ”“เอานางไปโบยสิบไม้แล้วจับนางออกไปนอกวัง อย่าให้ข้าเห็นหน้านางอีก”“รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ”“ไม่นะ องค์รัชทายาท หม่อมฉันสำนึกผิดแล้วเพคะ ไม่ทำอีกแล้วเพคะ อย

หมิงลี่หยางแทบอยากจะกระโดดออกไปถีบเสิ่นจวินตกจากหลังม้าให้รู้แล้วรู้รอดไปเมื่อเขากล้าที่จะตะโกนไปหาถิงถิงที่ยืนอยู่อีกฝั่งของสนามประลองนั้น พวกนางหันมามองพวกเขาทันที“ลี่หยาง เจ้าใจเย็นๆ ก่อน” “ปล่อยข้า ข้าจะไปฆ่ามัน บังอาจมายุ่งกับผู้หญิงของข้า”“เก็บแรงเอาไว้ชนะเขาในวันพรุ่งนี้เถิด อย่าพึ่งห้าวตอนนี้น่า เชื่อข้า”ยังดีที่พวกเขาสองคนอยู่ด้านหลัง จึงไม่มีใครสนใจพวกเขา ทุกคนต่างหันไปมองเสิ่นจวินที่ทำท่าราวกับผู้ชนะแล้วอยู่กลางสนาม ทั้งรู้สึกขำและรู้สึกชื่นชมที่เขากล้าที่จะตะโกนไปหาท่านหญิงที่ยืนอยู่อีกฝั่งของสนาม ซึ่งตอนนี้พวกนางได้หันมามองพวกเขา“องค์ชาย ท่านนี่ร้ายกาจไม่เบา”“ข้าเป็นเพียงคนเปิดเผยจริงใจน่ะ ขออภัยสหายทุกท่านด้วย”“นางยังไม่รีบกลับเข้าไปอีก!!”“ลี่หยาง เจ้าใจเย็นๆ ก่อน ลี่หยาง!!”หมิงลี่หยางควบม้าออกมาที่กลางสนามแต่ไม่ได้พูดอะไร แต่คนที่ศาลามองเห็นเขาแล้ว“นั่นองค์รัชทายาทของฉีโจว เขาจะทำสิ่งใดกันเพคะ”ถิงถิงมองหน้าเขาที่ส่งสายตาดุดันมาให้นางพร้อมกับส่ายหัวให้นางเป็นสัญญาณว่าให้กลับเข้าไปได้แล้ว ถิงถิงจึงรู้ว่าพี่หยางหยางของนางเริ่มออกอาการหึงไม่เลือกเวลาอีกแ

เมื่อถิงถิงเดินออกจากตำหนักเพื่อขึ้นเกี้ยวที่รอรับอยู่เพื่อไปที่สนามประลอง นางก็ทันได้พบกับฟ่านหยวนผิงที่วิ่งมารับนางพอดี เมื่อเขาลงมาจากม้า“พี่ใหญ่ ท่านมารับข้าหรือเพคะ”“ใช่แล้วล่ะเจ้ากำลังจะไปสนามหรือไม่ ข้าจะนำขบวนเจ้าไป ขึ้นเกี้ยวเถอะ”“เพคะ ขอบคุณพี่ใหญ่”เมื่อฟ่านหยวนผิงเดินนำขบวนท่านหญิงด้วยตนเองมาที่สนามประลอง เมื่อเกี้ยววางลง ทุกสายตาที่อยู่ในสนามก็หันมามองทันที ม่านเกี้ยวเปิดออก ท่านหญิงฟ่านถิงถิงเดินลงมาพร้อมกับฟ่านหยวนผิงที่เดินไปรับนางและพาเดินไปนั่งประจำที่ข้างๆ ฝ่าบาทซึ่งเป็นเสด็จอาของทั้งคู่“อาถิงมาๆ มานั่งข้างๆ อาตรงนี้เร็วเข้า”“ถวายบังคมฝ่าบาทเพคะ”“มาๆ ไม่ต้องมากพิธี เจ้าตื่นเต้นหรือไม่”“เสด็จอาเพคะ หม่อมฉันตื่นเต้นนิดหน่อยเพคะ”“ฮ่าๆ ข้านึกสนุกอยากเห็นคนหนุ่มสู้กันเต็มที่แล้ว เจ้าน่ะ หมายปองผู้ใดเป็นพิเศษหรือไม่”“เสด็จอา พระองค์ถามเช่นนี้อาถิงคงตอบยากพ่ะย่ะค่ะ”“แล้วเจ้าล่ะหยวนผิง เจ้าว่าผู้ใดจะชนะ”“ข้าก็ต้องเดิมพันข้างหมิงลี่หยาง สหายข้าอยู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ”“เสด็จพี่หมายถึงองค์รัชทายาทฉีโจวหรือพ่ะย่ะค่ะ”“ใช่แล้ว เจ้าล่ะองค์ชายสาม เจ้าว่างานนี้มีผู้ใดพอจะสู้เ