All Chapters of รักท่านอ๋อง...ช่างหวานล้ำ: Chapter 21 - Chapter 30

ทุกสายตามองมาที่ท่านอ๋องที่ยืนมองหน้าถิงถิงอยู่ เว่ยจีจับพิรุธในสายตาของท่านอ๋องที่ให้ความสนใจฟางถิงถิงได้ในทันที นางหันไปถามท่านอ๋องพร้อมกับถือโอกาสคล้องแขนเขาอย่างคุ้นเคย ถิงถิงได้แต่มองและเก็บอาการให้นิ่งที่สุด ท่านอ๋องพยายามจะดันมือนางออกแต่นางไม่ยอม ทำให้เขาต้องทำเป็นไม่สนใจ ถิงถิงเองก็ไม่สนใจพวกเขาเช่นกัน“หมายความว่าอย่างไรเพคะ ที่พระองค์บอกว่าเคยปรามาสสินค้านางมาก่อน”“ข้าเคยถามคำถามเดียวกับเจ้า และแม่นางฟางก็ท้าให้ข้าทดลองใช้สบู่ของนาง”“แล้วหลังจากนั้นเล่าเจ้าคะ”“ข้าพบว่าปกติข้าต้องชโลมตัวด้วยน้ำมันหลังอาบน้ำเพราะผิวข้าค่อนข้างจะแตกง่าย แต่เมื่อใช้สบู่โสมของนางแล้ว ข้ากลับไม่ต้องใช้น้ำมันพวกนั้นอีกเลย”“แล้วพระองค์รู้เรื่องร้านของนางมากขนาดนี้ได้เช่นไรเจ้าคะ”ท่านอ๋องนิ่งไปชั่วครู่ ฟางถิงถิงเองก็ไม่ได้มีท่าทีอะไรและไม่มองเขาด้วยซ้ำ“เพราะข้าเดิมพันกับนางเอาไว้ จึงได้ให้คนไปสังเกตและจับผิดนางอยู่หลายวันจึงได้พบว่าสินค้าของนางไม่มีความผิดปกติใดๆ และยิ่งไม่มีอันตรายเมื่อใช้งาน เพราะข้าทดลองกับตัวเองมาแล้ว ข้ารับรองให้พวกเจ้าได้”เว่ยจีทำสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย นี่ท่านอ๋องถึงขั้

เจ้าของเสียงพุ่งตัวออกมาจากรถม้าพร้อมแส้อัสนีวายุในมือที่ม้วนอยู่ ยังโชคดีที่มันยังคงม้วนอยู่ที่มือนาง หากว่ามันถูกปล่อยลงมา อาหลินและอาหลานไม่อยากจะคิดว่าจะมีใครที่โชคร้ายเป็นรายต่อไป“ฟางถิงถิง เป็นเจ้า เจ้ามาทำร้ายข้าทำไม เจ้ากล้าดีอย่างไร ข้าเป็นถึงบุตรสาวท่านเจ้าเมืองนะ”“ฟางถิงถิง เจ้าทำให้ข้าบาดเจ็บถึงเพียงนี้ เจ้าคิดดีแล้วใช่หรือไม่ที่จะมีเรื่องกับจวนคหบดี ข้าอาจจะตัดสิทธิ์เจ้าในการประกวดในครั้งนี้ก็ได้”“ข้าไม่สน แต่พวกเจ้าทำความเดือดร้อนให้กับพวกข้าและร้านค้าที่ตั้งใจมาร่วมในงานที่บิดาเจ้าเป็นผู้จัดขึ้น เจ้าว่าเรื่องนี้ ผู้ใดกันแน่ที่จะเดือดร้อน”“ข้า…คือว่าข้า…”เว่ยจีพึ่งรู้สึกตัว ว่ารอบๆ ข้างนางเละเทะมากขนาดไหน สินค้าแตกเกลื่อน นางหันไปเห็นหลินเยว่ซินที่นั่งตัวสั่นอยู่จึงได้หันไปชี้โทษนาง“เป็นเพราะนาง นางเริ่มก่อน นางเป็นผู้ทำให้ร้านพวกเจ้าพังไม่เกี่ยวกับข้า”“เว่ยจี นังสารเลว เป็นเจ้าที่เริ่มปาข้าวของก่อนจนข้าเดินไปปัดมือเจ้าให้หยุด แต่เจ้าก็ดึงผมข้าจนร้านรอบๆ พังยังมีหน้ามาโทษข้าคนเดียวงั้นหรือ”“เพราะเจ้า เป็นเพราะเจ้านังคนไม่รู้จักโต”แส้ในมือถิงถิงถูกปล่อยสายลงมา อา

ผู้คนต่างแตกตื่นและส่งเสียงฮือฮาเมื่อเห็นว่าหลินเยว่ซินนั้นถูกโบยแค่ไม้ที่สองก็เกิดอาการกลัวจนฉี่ราดออกมาโดยไม่รู้ตัวและตอนนี้นางก็หมดสติไปแล้วไม่ว่าจะเพราะสาเหตุใดก็ตาม ท่านอ๋องจึงสั่งหยุดการลงโทษและให้คนไปส่งพวกนางที่จวนของแต่ละคนและให้ขุนนางส่งหนังสือไปเพื่อชี้แจงความผิดให้ทั้งจวนท่านเจ้าเมืองและจวนคหบดีส่งมอบเงินชดเชยค่าเสียหายมาให้ทางกรมเจ้าท่าจัดการจ่ายคืนร้านที่เสียหายในงานเทศกาลครั้งนี้ด้วย“อาหลาน ข้าจะกลับร้านก่อนนะ ทางนี้ฝากพวกเจ้าด้วย”“เจ้าค่ะคุณหนู แต่ว่าคุณหนู จะให้อาหลินกลับเป็นเพื่อนหรือไม่เจ้าคะ ท่านไปคนเดียวน่าจะไม่ไหว”“ไม่เป็นไร ให้อาหลินช่วยเจ้าดูทางนี้เถอะ ข้ากลับเองได้”ถิงถิงเดินขึ้นรถม้าเพื่อออกจากงาน รถม้ามุ่งตรงกลับไปที่ร้านร้อยบุปผา ซึ่งที่ร้านเองก็ดูจะวุ่นวายพอๆ กับที่งานเทศกาลเพราะตอนนี้เสียงเล่าลือเรื่องสบู่แปดบุปผาเป็นที่กล่าวขานกันปากต่อปาก และด้วยความที่สินค้าถูกทำลายไปมาก คนส่วนใหญ่จึงเลือกที่จะมาถามซื้อที่ร้านร้อยบุปผาโดยตรง“คุณหนู ท่านกลับมาแล้วหรือเจ้าคะ”“อืม ข้ารู้สึกเพลียๆ ขออาบน้ำพักผ่อนก่อนนะ”“เจ้าค่ะๆ ทางนี้ไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะ สบู่ชุดใหม่

“ไม่นะ ไม่ใช่ ถิงถิง คือว่าข้าเพียงแค่อยากรู้”“กฎของผู้สืบทอดแส้นี้คือไม่เปิดเผยผู้ที่ส่งมอบมันให้ หวังว่าพระองค์จะไม่ถามเรื่องนี้อีก”“ก็ได้ๆ ข้าไม่ถามก็ได้ ที่ข้ามาวันนี้ ข้าเพียงแค่อยากรู้ว่า เจ้าโกรธข้าหรือไม่ ที่….ข้าไปงานเทศกาลกับแม่นางเว่ย”ถิงถิงเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยและหันไปมองเขา“ท่านอ๋องไม่จำเป็นต้องอธิบายเรื่องนี้ พระองค์มีสิทธิ์ที่จะไปงานกับผู้ใดก็ได้ เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องอธิบาย และหม่อมฉันก็มิได้อยากทราบเพคะ”“ก็แล้วเจ้าโกรธเรื่องอะไรเล่า เหตุใดจึงมีท่าทีเช่นนี้ หากบอกว่าไม่โกรธ เหตุใดเจ้าไม่ยิ้มให้ข้าเลยเล่า วันนี้ทั้งวันข้าหันไปยิ้มให้เจ้าไม่รู้กี่รอบ แต่เจ้าส่งแต่สายตาเย็นชากลับมาให้ทุกครั้ง เจ้าจะให้ข้าคิดเช่นไร คิดว่าเจ้าอวยพรปีใหม่ให้ข้าล่วงหน้างั้นหรือ”ถิงถิงมองไปที่ท่านอ๋องที่ดูลุกลี้ลุกลนดูไม่เป็นปกติ เมื่อครู่ในงาน เขาเป็นคนสั่งให้ลงโทษหลินเยว่ซินและเว่ยจี และยังเป็นผู้ที่สั่งให้ทั้งสองจวนจ่ายค่าเสียหายทั้งงานอีกด้วย เขารีบจัดการงานที่นั่นและรีบมาหานางทันทีนางควรคิดเช่นไรกับเรื่องนี้ดี ใจแรกก็นึกโกรธและน้อยใจไม่น้อย ที่เห็นว่าเขามากับแม่นางเว่ยจีและพักที่จวน

“เรื่องนี้ เพราะพวกนางทำให้ร้านค้าเสียหาย คนที่อยู่ตรงนั้นพยายามแยกพวกนางออกจากกัน แต่พวกนางก็ไม่ยอม สุดท้ายถูกเจ้าของร้านที่นั่นใช้แส้ฟาดให้แยกพวกนางออกจากกันเลยได้รับแผลมา เพราะหากพวกนางยังดึงยื้อกันอยู่ มันก็น่าอับอายสำหรับผู้พบเห็นมากเกินไป”ท่านอ๋องไม่ลืมที่จะย้ำเหตุผลเรื่องนี้เพื่อไม่ให้เว่ยเจียฮุ่ยต้องไปสืบหาคนที่ทำให้เว่ยจีบาดเจ็บ หากพูดกันตามจริงแล้วสิ่งที่ถิงถิงทำแม้ว่าจะถูกต้องแต่ก็อาจจะดูรุนแรงไปเสียหน่อยจริงๆ“ที่ท่านอ๋องตรัสมาก็ถูกต้องพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเข้าใจเหตุการณ์ดีแล้ว ว่าแต่ ค่าความเสียหายนี่ เราควรจะจัดการเช่นไรดีพ่ะย่ะค่ะ”“หากให้ข้าแนะนำท่าน เรื่องนี้เป็นความรับผิดชอบทั้งสองจวน ท่านกับจวนเจ้าเมือง แต่ท่านเว่ยลองคิดดู หากว่าท่านมอบเงินชดเชยให้ผู้เสียหายก่อนและมากกว่าจำนวนที่ถูกเรียกร้องมา ข้าคิดว่าเพียงเท่านี้ ก็คงสามารถลบคำสบประมาทที่ถูกทำลายไปวันนี้กลับมาได้โดยง่าย” “อีกทั้งชาวบ้านทั้งหลายคงจะรู้สึกนับถือท่านคหบดีเว่ยแห่งหย่งโจวเรื่องมีคุณธรรม ซื่อตรง เห็นอกเห็นใจผู้อื่นอยู่เป็นแน่ ที่สำคัญที่สุด ท่านอย่าลืมว่าอีกจวนหนึ่งคือจวนเจ้าเมือง หากท่านชิงลงมือก่อน เรื