All Chapters of รักท่านอ๋อง...ช่างหวานล้ำ: Chapter 31 - Chapter 40

เมื่อค่ำคืนผ่านไปจนถึงรุ่งสาง ถิงถิงค่อยๆ กะพริบตาเพื่อสู้แสงในตอนเช้าและนางต้องตกใจเพราะมีบางอย่างที่พาดตัวนางถิงถิงที่พึ่งตื่นและยังลืมตาไม่เต็มที่เมื่อรู้สึกว่ามีผู้ที่ไม่ได้รับเชิญอยู่บนเตียงกับนาง นางถึงไม่ถามและ“พลั่ก”“โอ๊ย”“เจ้าเป็นผู้ใดกัน เหตุใดจึง…ท่านอ๋อง”ผู้ที่ถูกนางถีบตกเตียงไป คือท่านอ๋องหมิงลี่หยางที่พูดกับนางว่าคืนนี้อย่าพึ่งนอน นางจึงได้นำงานมานั่งทำเพื่อรอเขา แต่นางกลับหลับไปโดยไม่รู้ตัว ลี่หยางที่ลืมตาและหันมาที่นางทำเอาถิงถิงตกใจ“ทะ..ท่าน..ท่านอ๋อง หม่อมฉัน…คือว่า หม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจเพคะ เหตุใดพระองค์จึงได้มานอนอยู่ตรงนี้เล่าเพคะ นี่หรือว่า…..พระองค์…”“เดี๋ยวๆ หยุดความคิดของเจ้าเสียก่อนถิงถิง ขอให้ข้าลุกไปนั่งดีๆ แล้วจะเล่าให้เจ้าฟัง”เดิมทีเขาคิดจะออกไปก่อนรุ่งสางเพื่อไม่ให้นางรู้ตัวเพื่อจะกลับห้องของเขาที่จวนคหบดีเพื่อไม่ให้ผู้ใดสงสัย แต่เพราะนางที่เอาแต่ดึงเสื้อเขาและยังลูบไล้ตัวเขาทั้งๆ ที่หลับอยู่ทั้งคืน เล่นเอาเขานอนแทบไม่หลับเพราะสัมผัสที่ยั่วเย้าอารมณ์นั้นของนาง“ถิงถิง ข้าขอเตือนเจ้านะ ไม่เช่นนั้นข้าจะทนไม่ไหว”“อืมม อยู่เฉยๆ ขอลูบหน่อยน่า”เมื่อนา

ถิงถิงนั่งคิดตามคำพูดที่ได้ยินแต่นางกลับนั่งฟังด้วยอาการที่นิ่งสนิท ไม่ออกความคิดเห็นใดๆ จนเจ้าหน้าที่ฝ่ายบัญชีได้เอ่ยขึ้นเพื่อตัดบทสนทนาที่เสี่ยงหัวหลุดนั่นเสีย“เอาล่ะแม่นางฟาง เจ้าก็เซ็นรับเงินชดเชยตรงนี้ให้ข้าก่อนเจ้าค่ะ งานข้าก็เสร็จเสียที ข้าจะได้ขอตัวไปซื้อสบู่แปดบุปผาของท่านเสียหน่อย”“ใต้เท้าอย่าพึ่งรีบเจ้าค่ะ อาหลินเรียบร้อยหรือยัง”“เจ้าค่ะคุณหนู พวกเจ้ายกเข้าไปให้คุณหนูเลย”เด็กๆ ในร้านสี่คนเดินนำกระเช้าขนาดใหญ่มาสี่กระเช้า ในนั้นมีสบู่แปดบุปผา สบู่บุรุษสี่เซียน และชุดสบู่สมุนไพรสินค้าใหม่ของร้าน วางจัดอย่างสวยงามในตะกร้า ขุนนางจากกรมเจ้าท่ามองตะกร้านั้นอย่างตกใจและดีใจ นี่นางจะยกให้พวกเขาเช่นนั้นหรือ“เถ้าแก่ฟาง นี่คือ…”“ใต้เท้าทุกท่าน พวกท่านอุตส่าห์เป็นธุระจัดการเรื่องทั้งหมดนี้แทนข้า กระเช้าของขวัญนี้ถือเป็นสิ่งตอบแทนเล็กๆ น้อยๆ จากร้านร้อยบุปผานะเจ้าคะ”“นี่มัน นี่มัน ยอดเยี่ยมเกินไปแล้ว นี่ข้าแทบจะไม่ต้องซื้อสบู่ไปอีกสองปีเลยนะนี่ ขอบคุณแม่นาง ขอบคุณใต้เท้าตง ข้ารู้สึกว่าการออกมาว่าราชการกับท่านครั้งนี้คุ้มค่าก็ตอนนี้แหละ”“น้ำใจเพียงเล็กน้อยเท่านั้นเจ้าค่ะ”“ไม่เลย

จวนท่านอ๋องหมิงลี่หยางกลับมาพักที่จวนตั้งแต่เมื่อวาน เมื่อเขากลับมาก็ได้ต้อนรับเหล่าบรรดาขุนนางที่มาเข้าเฝ้าจนแทบไม่มีเวลาว่างเลย เมื่อตกเย็นเขาจึงเลือกที่จะไปแช่น้ำอาบก่อนเพื่อคิดทบทวนเรื่องที่พึ่งผ่านมาเขาไม่คิดว่าหมิงอ๋องผู้ยิ่งใหญ่ในราชสำนัก ชนะมาแล้วทุกศึก วางแผนการรบได้ยอดเยี่ยม การปกครองบ้านเมืองเขาก็ไม่เป็นรองผู้ใด แต่ไม่คิดว่ากลับพ่ายแพ้กับบุรุษหนุ่มที่ไม่มีตัวตนที่อยู่ในใจของฟางถิงถิง“ข้าควรทำเช่นไรกับเรื่องนี้ดี ถิงถิง เหตุใดเจ้าไม่เปิดใจบ้าง”เขานั่งทบทวนเรื่องราว ตั้งแต่รู้จักนางมา นางยอมให้เขาจูบ อาบน้ำให้เขาทั้งๆ ที่ตัวเองเปลือยกายอยู่ นางยอมรอเขากลางดึก ยอมที่จะสอนเขาทำหลายๆ อย่างในร้าน ไม่พอใจที่เห็นเขากับเว่ยจีไปงานเทศกาลด้วยกัน และล่าสุด เมื่อตอนบ่ายเมื่อวานนี้ นางหอมแก้มเขาก่อน ผิดแล้ว ที่แท้นางไม่ใช่ว่าแยกแยะไม่ออก นางแค่ปากแข็งเท่านั้น“ข้ารู้แล้ว ข้าเข้าใจแล้ว ถิงถิง เจ้าต้องให้ข้าใช้เวลาทบทวนถึงเพียงนี้เชียวหรือ”“ท่านอ๋อง รายงานด่วนพ่ะย่ะค่ะ”“มีอะไร”“ข่าวจากเมืองหลวงพ่ะย่ะค่ะ”“เข้ามา”เป่าอี้เข้ามาอย่างรีบร้อนและรีบรายงาน“องค์รัชทายาทก่อกบฏยึดพระราชบั

เช้าวันรุ่งขึ้น ข่าวฉาวที่พูดถึงมากที่สุดคงไม่พ้นเรื่องอื้อฉาวของบุตรีของท่านเจ้าเมืองแอบนอนกับคุณชายเฉินผู้บ้ากามและไม่เอาถ่านที่สุดในเมืองหย่งโจว เรื่องถึงจวนท่านเจ้าเมืองทำให้หลินชิงเยียนโกรธจัดจนสั่งโบยสาวใช้ที่ไปกับบุตรสาวเมื่อสอบสวนเรื่องนี้แล้วนางยอมรับว่าหลินเยว่ซินเป็นผู้วางแผนเรื่องนี้เพื่อให้ฟางถิงถิงรับเคราะห์แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดจึงกลายเป็นหลินเยว่ซินที่นอนร่วมเตียงกับคุณชายเฉินแทน“เยว่ซิน เจ้าพูดมา เจ้าจะสร้างเรื่องอับอายให้ข้าไปถึงเมื่อใด”“ท่านพ่อ ไม่ใช่นะเจ้าคะ ข้าถูกใส่ร้าย ฟางถิงถิงเจ้าค่ะ เป็นนางที่ทำเรื่องนี้ขึ้นมา นางวางยาลูกและจัดฉากต่ำช้านี่ขึ้นมา ไม่ใช่ความผิดลูกนะเจ้าคะ”“เจ้าหุบปากนะ!!”“ท่านพ่อ เหตุใดท่านไม่เชื่อลูก”“ข้าสอบสวนสาวใช้เจ้าแล้ว เรื่องนี้เป็นเจ้ากับเจ้าเฉินลี่เสียนคนไม่ได้ความนั่นเป็นผู้รวมหัววางแผนทำเรื่องอัปยศนี่ขึ้นมา เจ้ายังมีหน้าไปโทษผู้อื่นอีกงั้นหรือ เจ้านี่มัน!!”“ท่านพ่อ ไม่นะ ท่านพ่อ ลูก…..”“จนป่านนี้แล้ว ข่าวดังไปทั่วเมือง เจ้าคิดว่าข้าจะทำสิ่งใดได้อีก”“แล้วลูกควรจะทำเช่นไรดีเจ้าคะท่านพ่อ ท่านต้องช่วยลูกนะเจ้าคะ ลูก ลูกไม่อยากแ

ถิงถิงกะพริบตาถี่ๆ เพื่อไล่แสง นางรู้สึกว่ามีคนทำอะไรกับแขนของนางอยู่ จนได้ยินเสียงหนึ่งเรียกคนอีกคนหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลมาก“ท่านอ๋อง นางฟื้นแล้วพ่ะย่ะค่ะ”“ข้ารู้แล้ว เดี๋ยวข้าเข้าไป”ถิงถิงกะพริบตาอย่างยากลำบาก นางค่อยๆ ขยับตัวขึ้นมาทีละนิด และค่อยๆ หันไปรอบๆ ที่นี่เหมือนเป็นห้องพัก แต่เหตุใดจึงดูหรูหราถึงเพียงนี้ ที่นี่คือที่ไหนกัน“ท่านอ๋องเสด็จ”ถิงได้ยินคำว่าท่านอ๋อง นางจึงหันไปทันที เมื่อเขารีบเดินเข้ามาจนถึงเตียงของนาง“เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง ยังเวียนหัวอยู่หรือไม่”ถิงถิงมองหน้าผู้ที่ถามนางอย่างรู้สึกประหลาดใจ“ท่านเป็นผู้ใดกัน”“บังอาจ กล้าพูดเช่นนี้กับท่านอ๋องของเรางั้นหรือ”“หุบปาก!!”“พ่ะย่ะค่ะ”“ข้าชื่อฟ่านหยุนผิง อ๋องแห่งแคว้นม่านโจว”“ข้าอยู่ที่ใดกันเจ้าคะ”“พวกเจ้าออกไปให้หมด ข้าขอคุยกับนางตามลำพัง”“แต่ว่าท่านอ๋อง”“พวกเจ้าไม่ได้ยินหรืออย่างไร ออกไปให้หมด ไม่มีคำสั่งข้า อย่าให้ผู้ใดเข้ามาทั้งนั้น”“รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ”พวกองครักษ์ชุดสีทองเดินออกไปตามคำสั่งของเขา ฟ่านหยวนผิงเดินเข้าไปที่เตียงของถิงถิงและนั่งลงใกล้ๆ นางอาเฟิ่งกับองครักษ์เงาที่เหลือรีบส่งข่าวไปยังกองทัพที่