All Chapters of ห้ามรัก(เซตวิศวะ): Chapter 21 - Chapter 30

EP. 22เสื้อผ้าของฉันถูกถอดออกทีละชิ้นจนเหลือเพียงชั้นในตัวบางที่ปกปิดส่วนสงวนอวบอิ่มไว้อย่างหมิ่นเหม่ เผยให้เห็นผิวกายขาวเนียนที่ถูกบำรุงมาอย่างดี“อื้อ” พี่คิวขยับตัวเข้ามากลางหว่างขา ส่งผลให้เรียวขาทั้งสองข้างที่มีเพียงแพนตี้ตัวบางปิดกั้นเนินเนื้อสามเหลี่ยมของฉันแยกออกจากกัน มือเรียวเกี่ยวผ้าชิ้นบางไปด้านข้างก่อนจะแทรกนิ้วกลางเข้ามาด้านในทางรักสีหวานที่เปียกชื้นจากการถูกปลุกเร้าด้วยสัมผัสวาบหวาม “อึก อ๊า... พี่คิว ~”“เธอชอบไหม” น้ำเสียงทุ้มหวานหูเอ่ย ขณะที่นิ้วกลางสอดใส่เข้าออกจนเรียกน้ำหวานสีใสออกมาจนเปรอะเปื้อนฝ่ามือใหญ่ของเขา แล้วยังเร่งจังหวะขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อฉันไม่ยอมตอบคำถามนั้น “ตอบสิเตย...”“ชะ... ชอบ อ๊ะ ! พี่คิว อ๊า...” ฉันตอบเสียงติดขัด ร่างกายและหัวใจสั่นสะท้านเมื่อเขาเร่งจังหวะให้นิ้วร้ายเข้าออกเร็วขึ้นแพนตี้ตัวบางถูกเกี่ยวออกไปจนพ้นทาง นิ้วกลางเรียวยาวสอดใส่เข้ามาในกายอีกครั้ง ใบหน้าหล่อเหลาที่มีรอยยิ้มพอใจกับคำตอบของฉันเลื่อนเข้ามาคลอเคลียซอกคอ ขบเม้มผิวเนื้อขาวนวลเบา ๆ อย่างหยอกเย้า“อ๊า... เดี๋ยว พี่คิว” ฉันร้องท้วง หายใจหอบหนักหน่วงเมื่อนิ้วนางสอดเข้ามาในช่องทาง

EP. 24วันต่อมาหลังจากเกิดเรื่องนั้นฉันก็ถูกคนมองด้วยสายตาแปลก ๆ อยู่ตลอด ขนาดตอนที่มานั่งร้านกาแฟพวกเขาก็ยังมองเหมือนมีตราบาปติดอยู่ตรงหน้าฉันอย่างนั้นละ แต่ฉันกลับทำอะไรไม่ได้นอกจากอยู่นิ่ง ๆ ให้พวกนั้นคิดไปต่าง ๆ นานา “มองอะไรกันนักหนาวะ เพื่อนฉันไม่ได้ทำนะเว้ย !” จู่ ๆ ยัยเค้กก็หันไปตวาดใส่พวกที่มองมา ซึ่งนั่งอยู่ข้างโต๊ะของพวกเรา จนคนเหล่านั้นพากันลุกลี้ลุกลนแกล้งกลับไปอ่านหนังสือเหมือนเดิม“ยัยเค้ก” ฉันจับแขนของมันเอาไว้เพื่อให้ใจเย็นลง“เราห้ามความคิดคนอื่นไม่ได้หรอก เราต้องพิสูจน์ว่าเราไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น” ต้องตาพูดอย่างมีเหตุผลก่อนจะถอนหายใจออกมา“ต้องทำยังไง”“รอเวลาที่ผู้หญิงคนนั้นไลฟ์แล้วเราก็ไลฟ์บ้าง คราวนี้ทุกคนก็รู้แล้วว่าไม่ใช่เรา ดีไหม” “อืม แปลว่าเราต้องรอให้ยัยนั่นเผยตัวอีกรอบใช่ไหม” เค้กพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียดยิ่งกว่าฉันที่โดนราวกับเป็นคนโดนกระทำ“เท่าที่อ่านคอมเมนต์ของผู้ชายพวกนั้นมา ฉันคิดว่ายัยนั่นจะไลฟ์ช่วงดึก ๆ ของทุกวัน เฮ้อ ฉันยังจะมีสมาธิสอบอีกไหมนะ” ฉันพูดด้วยความเหนื่อยอกเหนื่อยใจก่อนจะฟุบหน้าลงกับแขนตนเองที่วางบนโต๊ะ“แต่ยัยนั่นก็หน้าเหมือนแกจริง ๆ

EP. 26“ไปไหนมา” คิ้วเข้มขมวดเป็นปม ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองหลังจากเลื่อนมือถือเครื่องราคาแพงของเขาที่กำลังกดโทรหาฉัน “ห้องน้ำ” ฉันตอบแล้วยิ้มบาง ๆ เลื่อนนิ้วบนจอเพื่อกดวางสายที่เขาโทร.เข้ามาค้างไว้ ฉันจะไม่ถามอะไรกับเรื่องที่ได้ยินมา ถ้าเขาคิดจะหักหลังกันฉันก็จะไม่ยอมเป็นคนดี คนโง่ให้เขาหลอกเหมือนกัน“ทำไมไม่เห็น” สีหน้าของเขาดูกังวลเล็กน้อยคงกลัวว่าฉันจะรู้เรื่องที่เขาปิดบังเอาไว้ละมั้งเสียความรู้สึก ! คำนี้คงน้อยไปถ้าเทียบกับสิ่งที่เกิดขึ้นมาในใจของฉันตอนนี้ “เตยไปห้องน้ำชั้นสอง เพราะลืมของไว้ในห้องสอบ” เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาต่อจากนั้น พยักหน้ารับรู้แล้วเราก็พากันไปกินข้าวแถว ๆ หลังมหาวิทยาลัย ซึ่งตอนนี้คนเยอะพอสมควรและฉันก็หนีไม่พ้นสายตาของคนพวกนั้นที่มองมาอีกเช่นเคย ขณะที่พี่คิวยังคงทำหน้าเครียดเหมือนเดิมจนกระทั่งเจอโต๊ะเพื่อนของเขาที่นั่งอยู่กันครบแก๊ง“พี่เตยเป็นยังไงบ้าง” ญานิน แฟนของพี่ทศกัณฐ์รีบถามออกมาอย่างเป็นห่วง“ไม่เป็นอะไรแล้ว เดี๋ยวคนก็ลืม” ฉันตอบออกไปพร้อมรอยยิ้ม“พี่คิวเล่าให้ฟังวันก่อน นินตกใจมากเลย ไม่คิดว่าจะมีคนทำกับเราแบบนี้ อยากรู้จริง ๆ ว่ายัยนั่นเป็นใคร

EP. 28“เตยรู้สึกว่าพี่คิวไม่ได้รักเตยขนาดนั้น พี่ไม่ได้รู้สึกอะไรไปมากกว่าการอยากมีเซ็กซ์ด้วยเลย” ฉันพูดขึ้นมาระหว่างที่เขากำลังขับรถออกจากคอนโดมิเนียมของยัยมัทนั่น เรานั่งเงียบกันมาตลอดทางจนฉันอดไม่ได้ที่จะต้องจัดการกับปัญหานี้ให้มันจบ เพราะหลังจากที่ฉันบอกเลิกไปเขาก็ไม่ยอมพูดอะไรเลยและยังบอกว่าไม่ยอมเลิกอีกด้วย“ทำไมถึงคิดแบบนั้น ถ้าฉันไม่รู้สึกอะไรฉันไม่ขอคบกับเธอหรอกเตย” เจ้าของใบหน้าคมคายนั่นพูดพร้อมกับขมวดคิ้วมองฉัน“ถ้าพี่รักเตยจริง ๆ พี่จะมองข้ามทุกอย่างแล้วปกป้องเตย ไม่ใช่ไปปกป้องคนอื่น ที่พี่ทำอยู่ตอนนี้แปลว่าคนคนนั้นสำคัญกว่าเตย เข้าใจไหม !” ฉันพูดออกไปอย่างที่ตนเองรู้สึกจริง ๆ ตอนนี้ไม่ว่าอย่างไรความรู้สึกที่เสียไปมันก็คงจะเอากลับคืนมาเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว “ขอถามหน่อยเถอะ ยัยนั่นมันสำคัญอะไรกับพี่คิวนัก” “...” เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มอธิบายให้ฟัง “ยัยนั่นก็เหมือนพี่น้อง เพื่อนและครอบครัวของฉัน”“หมายความว่าไง” คำตอบของเขาทำให้ฉันสับสนพอสมควร‍... ครอบครัวหรือ คำนี้คงมีค่ามากพอที่จะสำคัญกว่าคนอย่างฉันใช่ไหม“เราอยู่บ้านหลังเดียวกัน กินข้าวหม้อเดียวกัน ใช้ชีวิตด้วย

EP. 30หลังจากเรานั่งดื่มกันต่อยัยเค้กก็มาส่งฉันที่หอก่อนจะไปส่งต้องตา เวลานี้เที่ยงคืนกว่าแล้ว และฝนก็ดันมาตกหนักเสียได้ เล่นเอาฉันสร่างเมาหมดแล้วเพราะความเย็นเยียบจากการเปียกฝนมานิดหน่อยตอนออกจากร้าน“เตย”“ตะ... ตกใจหมด”ฉันยกมือขึ้นมาทาบอกด้วยความตกใจเมื่อเดินมาถึงมุมบันไดแล้วพบกับคนที่ยืนกอดอกพิงกำแพงอยู่เงียบ ๆ และไม่ใช่ใครอีกแล้วนอกจาก... พี่คิวสภาพเขาเวลานี้บอกตามตรงว่าอย่างกับลูกหมาตกน้ำ แถมยังตาปรือ ๆ อย่างกับคนดื่มมาอย่างหนัก บอกตามตรงว่าฉันไม่เคยเห็นเขาในภาพแบบนี้มาก่อน มันเล่นเอาหัวใจของฉันปวดหนึบอย่างไม่มีสาเหตุ“ลืมกันแล้วเหรอ”เขาเอาแต่พูดอะไรเรื่อยเปื่อย บางคำก็จับใจความไม่ได้ ที่ยืนอยู่ก็จะล้มแหล่มิล้มแหล่จนฉันต้องเข้าไปพยุง น่าหงุดหงิดตรงที่โกรธเขาอยู่แต่มันก็ยังห่วงเขาด้วย“ทำไมต้องดื่มมาขนาดนี้ แล้วห้องตัวเองไม่รู้จักกลับหรือไง”“คิดถึงเธอ”“...”“กลับไหวไหม หรือจะให้เตยโทร.ให้คนอื่นมารับ”“กลับไปคืนดีกับมันเหรอ”เขายังคงถามไม่เลิก ร่างกายก็แทบจะยืนไม่ไหว แต่คำถามล่าสุดของเขาทำให้ฉันใจหายวาบ หมายความว่าคนที่ฉันเห็นเป็นเขาจริง ๆ“เพ้อเจ้อ อุ๊ย พี่คิว !”พอฉันพูดจบ