บททั้งหมดของ แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค: บทที่ 51 - บทที่ 60

ความอลหม่านในการร่ำลาและมอบข้าวของสิ้นสุดลง ฟู่ซูหนิงต้องปาดเหงื่อไปหลายครั้ง กว่าจะได้ออกเดินทางเวลาก็ล่วงเลยเข้ายามซื่อ [1] ฉืออิ้งเทียนให้องครักษ์ของเขาเตรียมรถม้าไว้สำหรับฟู่ซูหนิงและเสี่ยวไป๋"หนิงเอ๋อร์ เสี่ยวไป๋ พวกเจ้าเหนื่อยหรือไม่"ฟู่ซูหนิงยังนั่งหน้าบูดบึ้งไม่พูดไม่จา ฟู่ซูหนิงพยายามปะติดปะต่อว่าตนทำพลาดที่ตรงใด ไฉนยังถูกเรียกตัวเข้าวัง บุญคุณหรือบำเหน็จนางไม่ต้องการสักนิด อยู่ ๆ ก็ใช้ราชโองการบีบบังคับนางอย่างไม่เต็มใจ โอรสแห่งสวรรค์นี่ช่างเอาแต่ใจเฉกเช่นกฎของสวรรค์ที่ถีบส่งวิญญาณของนางให้มาเผชิญด่านเคราะห์พอกันจริงเชียวเสี่ยวไป๋เห็นฟู่ซูหนิงไม่ตอบฉืออิ้งเทียน เขาจึงเป็นฝ่ายเอ่ยปากขึ้น "ท่านอ๋อง พวกเราไม่เหนื่อยเลยพ่ะย่ะค่ะ""เหนื่อยจะแย่" ฟู่ซูหนิงขยับปากเสียงมุบมิบ โดยไม่รู้เลยว่าฉืออิ้งเทียนได้ยินชัดเจนเชียวเสี่ยวไป๋หน้าเจื่อนลงพลางส่งยิ้มแห้งขอดยิ่งกว่าบ่อน้ำร้าง"ได้ เช่นนั้นเราก็พักเสียหน่อย" ฉืออิ้งเทียนยกมือเพื่อให้ขบวนเดินทางหยุดลงฟู่ซูหนิงขมวดคิ้ว วันนี

ฟู่ซูหนิงยู่หน้า ทว่านางมิอาจตอบโต้ ยามนี้แก้มของนางโป่งพองเพราะโจ๊กเมื่อครู่ ฟู่ซูหนิงเคี้ยวหยุบหยับด้วยสีหน้ามู่ทู่ ทว่าแก้มตุ่ย ๆ เช่นนี้ช่างทำให้ฉืออิ้งเทียนรู้สึกเอ็นดูนางเป็นอย่างยิ่ง"อร่อยหรือไม่""ก็งั้น ๆ เพคะ" ฟู่ซูหนิงเบือนหน้าหนี นางจำรสมือของเขาได้ นี่เขาถึงขั้นลงแรงทำโจ๊กให้นางด้วยตนเองเลยหรือจู่ ๆ ใบหน้าเกลี้ยงเกลาก็พลอยขึ้นสีชมพูระเรื่อเมื่อหวนนึกถึงภาพวันเก่า ฉืออิ้งเทียนสวามีนางในกาลก่อนมักดูแลเอาใจใส่ฟู่ซูหนิงเช่นนี้เสมอ"เป็นอะไร ไข้ขึ้นหรือ" ฉืออิ้งเทียนใช้หลังมืออังหน้าผากฟู่ซูหนิงอย่างถือวิสาสะ"ทำอะไรน่ะเพคะ" จากใบหน้าชมพูก็พลิกผันเป็นแดงก่ำไปจนถึงใบหู"ก็ข้าเห็นเจ้าหน้าแดง คิดว่าไข้ขึ้นเสียอีก ดูสิแดงไปทั้งตัวแล้ว""ปะ...เปล่าเสียหน่อย เป็นเพราะโจ๊กฝีมือท่านไม่ได้เรื่องต่างหาก"ฉืออิ้งเทียนตัวแข็งทื่อ เขายังไม่ได้บอกนางด้วยซ้ำว่าตนเป็นคนทำ ตอนเสี่ยวไป๋ดูแลนางเองก็ยังไม่ได้สติ แล้วฟู่ซูหนิงทราบได้อย่างไรว่านี่คือรสมือใคร เดิมทีเขาไม่เคยเข้าครัวทำอาหารให้ผู้ใดทานด้วยซ้ำ กระทั่งองครักษ์ทั้งสองของเขายังงง

ฟู่ซูหนิงเห็นฉืออิ้งเทียนกลับมาเร็วดังว่า ก็เผลอฉีกยิ้มกว้างอย่างนึกลืมตัว "ท่านอ๋อง มาแล้วหรือเพคะ" "หนิงเอ๋อร์ ข้ามีเรื่องรบกวนเจ้า ไปกับข้าครู่เดียวได้หรือไม่" "เรื่องใดเพคะ" ฉืออิ้งเทียนเหลียวมองเสี่ยวไป๋ซึ่งนั่งอยู่ข้างกายฟู่ซูหนิง แม้เขาไว้ใจเด็กหนุ่ม กระนั้นเรื่องนี้ควรรู้น้อยคนที่สุดจึงนับว่าดี เสี่ยวไปผินหน้ามองฟู่ซูหนิง นางพยักหน้าเบาเสี่ยวไป๋ก็ทราบความประสงค์ของอาจารย์ทันใด เด็กหนุ่มจึงออกไปรอกับองครักษ์ที่ด้านนอก "พระองค์ตรัสมาเถิดเพคะ""เสด็จพ่อประชวรหนัก ข้าไม่กล้าเดาส่งเดชว่าเสด็จพ่อโดนพิษ กระทั่งหมอหลวงของที่นี่ยังตรวจไม่พบ ทุกคนเข้าใจว่าเกิดจากโรคระบาด" ฟู่ซูหนิงครุ่นคิด เมื่อชาติก่อนฟู่ซูหนิงไม่ได้รับอนุญาตให้ตรวจสอบอาการของฮ่องเต้แต่อย่างใด จึงไม่รู้ว่าฮ่องเต้ถูกพิษอะไรกันแน่ ยามนี้นางได้เข้าวังหลวงอีกครั้งก็ดีเช่นกัน หากฮ่องเต้ถูกพิษจริง นางจะต้องลากคอคนผู้นั้นมารับโทษที่ตนก่อเสีย"เพคะ หม่อมฉันจะลองดู" ..ณ ตำหนักกุ้ยเฟย "กุ

 ฉืออิ้งเทียนอึ้งงันชั่วขณะ มือของเขาไพล่อยู่ทางเบื้องหลังด้วยท่วงท่าสบายอารมณ์ ริมฝีปากได้รูปยกขึ้นจาง ๆ "บาดแผลเล็กน้อย เจ้าไม่ต้องกังวล ไม่กี่วันก็คงหาย""แต่เมื่อครู่ หม่อมฉันได้ยินว่า พระองค์ได้บาดแผลตั้งแต่อยู่ที่หมู่บ้านฮุ่ยเหอเพราะช่วยเหลือหม่อมฉัน พระองค์กำลังมีเรื่องปิดบังหม่อมฉันหรือเพคะ"ฉืออิ้งเทียนถอนหายใจแผ่ว เดิมทีเขาไม่คิดให้นางล่วงรู้เรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ เขาไม่อยากให้ฟู่ซูหนิงต้องใช้ชีวิตด้วยความหวาดระแวง เรื่องคอขาดบาดตายนี้ให้เป็นหน้าที่ของเขาที่ปกป้องคุ้มครองนางแต่เพียงผู้เดียวก็พอ"บาดแผลเล็กน้อยจริง ๆ"ฟู่ซูหนิงเริ่มหน้างอ นางสับเท้าเข้ามาใกล้เขา มือเรียวปลดผ้าคลุมไหล่ลง จากนั้นเขย่งปลายเท้าตวัดคลุมให้บุรุษร่างสูงดังเดิม "ท่านคิดว่าตนเองเป็นเทพเซียนหรืออย่างไร ท่านเจ็บไม่ได้ร้องไห้ไม่เป็นงั้นหรือ ไปเพคะ เข้าไปด้านในหม่อมฉันขอดูบาดแผลพระองค์หน่อย หากเล็กน้อยจริง ผ่านมาเนิ่นนานเพียงนี้ทำไมถึงยังไม่หายอีก"นัยน์ตาคมลดมองสตรีตัวเล็กซึ่งกำลังออกคำสั่งกับเขา ยังไม่เคยมีผู้ใดกล้ากระทำกิริยาเช่นนี้กับเขามาก่อน กระนั้นมันก

"ฟู่ซูหนิงถวายพระพรกุ้ยเฟยเพคะ"ซิ่วกุ้ยเฟยกวาดสายตามองฟู่ซูหนิงตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า พลางเหลือบมองนางกำนัลคนสนิทที่ยามนี้ส่งยิ้มแหยด้วยความจนใจ"หมอฟู่ ข้าไม่คิดมาก่อนว่าเจ้าจะเป็นเพียงสตรีตัวเล็ก ๆ ซ้ำอายุยังน้อย การแต่งเนื้อแต่งตัวสกปรกมอมแมม แต่สามารถรักษาดวงตาของโอรสข้าได้จนหายดี""เดิมทีเป็นเพียงความบังเอิญ ท่านอ๋องชะตายังไม่ถึงฆาตเท่านั้นเพคะ คงนับว่าเป็นโชคดีของท่านอ๋องเองกระมัง""เหอะ! ก็ดี ชินอ๋องมีบุญญาธิการสูงส่ง เจ้าคงรู้ว่าที่ฝ่าบาทเรียกเจ้าเข้าวังเพราะเรื่องใด อย่าได้คิดเอาเต้าไต่เพื่อให้ได้เคียงข้างลูกชายข้า หรือคิดอยากนั่งกินนอนกินบนกองเงินกองทองด้วยทางลัดเล่า"ฟู่ซูหนิงงุนงง นางมาได้เพียงวันเดียวก็ถูกกล่าวหาว่าจะใช้เต้าไต่แล้วงั้นหรือ ฟู่ซูหนิงแหงนหน้าขึ้นแช่มช้า กระทั่งเห็นสีหน้ากุ้ยเฟยซึ่งยังจ้องนางเขม็งราวจะกินเลือดกินเนื้อก็พลันฉีกยิ้มกว้าง"กุ้ยเฟยไม่ต้องกังวลพระทัยไปเพคะ หม่อมฉันเป็นหมอ ก็ต้องทำหน้าที่หมอ หาได้มีเต้าให้ไปไต่ผู้ใดเพื่อเงินทองและความสบาย"คิดว่าเป็นชายาชินอ๋องจะได้อยู่อย่างผาสุกงั้นหรือ ทั้งศึก