หมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน のすべてのチャプター: チャプター 141 - チャプター 150

“อะฮึ่ม” เฉิงอึ้ครั้นเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นผู้ใดก็พลันชิงกระแอมขึ้นเพื่อส่งสัญญาณให้ฮุ่ยเหอที่เตรียมทำความเคารพเขาหน้าตาตื่นนั้นต้องชะงัก พร้อมทั้งเปลี่ยนทีท่าในทันที เพียงเห็นท่าทีขององค์รัชทายาทเฉิงอี้เขาก็รู้ได้ในทันทีว่าผู้คนที่รายล้อมพระองค์อยู่ในบัดนี้ไม่ร็สถานะแท้จริงของพระองค์ โดยหาร็ไม่ว่าเฉิงอี้นั้นหาได้ปกปิดฐานะตนกับเจ้าของร้านเทียนฝูแห่งนี้ไม่ อีกทั้งเปิดเผยแล้วหมิงอี้นางยังไม่มีทีท่าจะสนใจซ้ำจะปีนป่ายขึ้นมาเคียงข้างเจ้าของตำหนักบูรพาเฉกเช่นเขาไม่ ซึ่งเรื่องนี้เองฉฺงอี้ก็สงสัยอยู๋ไม่น้อยใต้หล้านี้ผู้ใดไม่หมายตาตำแหน่งพระชายาของเขากัน เห็นแต่มีเพียงนางที่ยังเห็นเขานั้นเป็นสหายเฉกเช่นสหายผู้อื่นของนาง เห็นได้ชัดว่าเขานั้นมากความสามารถแลมิได้ขี้ริ้วขี้เหร่แต่อย่างใดไม่ เขาย่อมมั่นใจ! ว่าต้องมีบางอย่างผิดพลาดเกิดขึ้นกับนางเป็นแน่“อ้าว ท่านผู้ตรวจการก็มารับผักในวันนี้งั้นรึ ได้จองไว้รึไม่เล่าฮึ” เฉิงอี้เอ่ยยิ้ม ๆ เมื่อเห็นว่าบรรยากาศโดยรอบผู้คนเริ่มซุบซิบนินทากันไปใหญ่จนเกิดเสียงดังเซ็งซ่ขึ้น“อะเอ่อปะเปล่าพ่ะ เอ่อ ข้า ฮึ่มเพียงมาดูความสงบ อะฮึ่ม” เป็นฮุ่ยเหอที่จู่ ๆ ก็เกิดลิ้นเ

หมิงอี้ที่วิ่งมาถึงโรงเรือนก่อนก็รีบเปิดประตูอย่างรวดเร็วด้วยความตื่นเต้นที่จะให้ทุกคนได้ลิ้มรสชาไข่มุกที่ตนเองลงมือทำ“โอ๊ะ นี่ลืมไปเสียสนิท” หมิงอี้เมื่อนึกขึ้นได้ว่ายังขาดบางอย่างที่สำคัญไป และสำคัญอีกด้วยจึงหันไปหมายจะใช้ลู่อินที่เธอนั้นเรียกให้ตามมาดูในสิ่งที่เธอทำแฮ่ก ๆลู่อินที่มาถึงก็มีอาการเหนื่อยหอบเพราะตนนั้นกลัวเจ้านายจะเกิดหกล้มจึงเร่งวิ่งให้ทันเถ้าแก่สาว ‘หือ กลิ่นหอม ๆ หวาน ๆ นี่มันอะไรกัน’ ลู่อินสูดจมูกดมกลิ่นที่ไม่ค่อยคุ้นเสียเท่าไหร่พร้อมทั้งมองซ้ายแลขวาเพื่อหาต้นตอของกลิ่นประหลาด ของหวานหรือขนมเช่นนั้นหรือ“ลู่อิน น้ำแข็งที่ซื้อเก็บไว้ใต้เรือนครั้งก่อนยังเหลืออยู่ใช่รึไม่”“ยังพอเหลืออยู่เจ้าค่ะ น่าจะเหลือใช้ถึงหน้าหนาวที่จะมาเลยแหละเจ้าค่ะ” ลู่อินตอบและนึกทึ่งที่เถ้าแก่ตนคิดรอบคอบครั้งก่อนนำคนงานออกไปตัดน้ำแข็งมาเก็บไว้ใต้เรือนทำให้หน้าร้อนทั้งร้านเทียนฝูก็มีน้ำแข็งเย็น ๆ พอดับกระหายร้อน“อืมเช่นนั้นเจ้าไปเอามาให้ข้าที อ่อลู่อินทุบ ๆ ให้แตกเป็นก้อนเล็ก ๆ มาให้ข้าด้วยนะ อืมลู่อินไปตามคนที่พอว่างงานมาอีกสักคนเถิดแล้วเอาถ้วยชามาให้ข้าทีขอมากหน่อยนะ” หมิงอี้ที่กำลังริ

หมิงอี้ที่มานั่งหน้าโต๊ะบัญชีเองคู่กับอู๋ไป๋หลังจากที่เฉิงอี้อยู่ช่วยเสียครึ่งวันก็ขอตัวกลับไป อ้างว่ามีธุระเร่งด่วนต้องสะสางก่อนจากก็มิวายทิ้งทวนรอยยิ้มทรงเสน่ห์ให้นางใจเต้นอีกครา หมิงอี้ไล่สายตามาหยุดตรงรายชื่อหนึ่ง“หลานเย่หรง” หมิงอี้ครางในใจคนผู้นี้ซื้อร่วม 200 จิน นี่ผักเกือบ 100 กิโลกรัมคนผู้นี้เอาไปทำสิ่งใดกันนอ นี่นับว่าเป็นลูกค้ารายใหญ่เลยนี่ ขอสวรรค์เมตตาลูกค้าซื้อไปแล้วติดใจกลับมาซื้ออีกเยอะ ๆ ทีเถิดสาธุ ๆ“ข้าเองเจ้าค่ะ”“เจ้าเองรึ”“เจ้าค่ะ ข้าเป็นสาวใช้ของฮูหยินมารับผักแทนเจ้าค่ะ นี่ตั๋วเจ้าค่ะ” สตรีรูปร่างสมส่วนใบหน้าหมดจรดกล่าวยิ้ม ๆ ฟังจากน้ำเสียงก็รู้ได้ว่านางนั้นตื่นเต้นอยู่มิน้อย“อ่อ เป็นเช่นนี้ขอถามได้รึไม่นายหญิงเจ้าซื้อไปมากมายเพียงนี้ เอาผักข้าไปทำอันใดเช่นนั้นหรือ” หมิงอี้ด้วยความอยากรู้จึงเอ่ยถามออกไป“อ่อ คนตระกูลกู้เป็นครอบครัวใหญ่คนในตระกูลเยอะนักเจ้าค่ะ ฮูหยินของข้ามีใจที่จะซื้อไปเผื่อแผ่พี่น้องทุก ๆ คน อยากให้ได้กินของดี ๆ อีกทั้งผักของร้านเทียนฝูช่างน่าอัศจรรย์นักจึงคิดอยากให้คนในตระกูลได้ลิ้มลองกันทุกคนเจ้าค่ะ”“อืมเป็นเช่นนี้ฮูหยินช่างใจกว้างยิ่งนัก

ครั้นยังไม่ทันนั่งดีเสียงเย็นเนิบของผู้เป็นเจ้าของจวนสูงศักดิ์ก็พลันเอ่ยทักขึ้น ทำให้กู้ไห่ซินแลพรรคพวกต่างยิ้มกริ่มไปตามกันด้านเฉินอ๋องเมื่อแลเห็นท่าทางของพวกเขาแล้วก็พอเดาผลประกอบการในครั้งนี้ได้ทะลุปรุโปร่งจึงได้ยิ้มกว้างแลเอ่ยยิ้มอย่างอารมณ์ดี“พวกเจ้าทำหน้าเช่นนี้หมายความว่าเช่นไร...หึ! หากให้ข้าเดาคงขายดีจนหมดสิท่า ฮ่า ๆ” เฉินอ๋องเอ่ยจบก็ยกจอกสุราขึ้นเป็นสัญญาณชวนบรรดาพวกพ้องของตนดื่ม สะใจเขายิ่งนักครานี้เห็นทีสวรรค์จะมีตาเข้าข้างข้าเสียที หึ!“ขอบพระทัยท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ ไม่ใช่เพียงขายดีพ่ะย่ะค่ะ หากแต่เอามาเท่าไหร่ก็ยังไม่พอลูกค้าลงรายชื่อสั่งซื้อมากมาย พ่อค้าต่างเมืองต่างมาจับจองกันจนเกรงว่าที่เรามีอยู่จะมิพอขายเสียกระมัง” กู้ไห่ซินรายงานด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะนำหีบตั๋วเงินออกมาเปิดต่อหน้าผู้เป็นนาย“ทั้งหมดนี้ขายวันเดียวเกือบแสนตำลึงพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อม...กระหม่อมเองมือไม้สั่นไปหมดไม่เคยทำการค้าคราใดที่ประสบความสำเร็จมากมายเพียงนี้มาก่อนในชีวิตเลยพ่ะย่ะค่ะ” กู้ไห่ซินกล่าวไม่เกินจริงบัดนี้แค่เห็นเงินตรงหน้าในหัวเขาก็จินตนาการวาดฝันความสำราญไปเสียไกล“ฮ่า ๆ ดี! ดีมาก” เฉินอ๋องเอ

หลังจากค่ำคืนที่ผ่านมามารดาเข้ามาปลอบใจ แต่เช่นไรเช้านี้หมิงอี้ก็ไม่ใคร่จะสดชื่นนัก ใบหน้างดงามดูหมองลงถนัดตาจนอู๋ไป๋และเฟิน เฟิน สัมผัสได้ถึงความอึมครึม แต่กระนั้นก็มิมีใครเอ่ยถึงหรือไถ่ถามให้หมิงอี้ได้หนักใจแต่อย่างใด ทุกคนในร้านต่างทำงานขันแข็งเฉกเช่นทุกวัน อู๋ไป๋ยังคงดูแลผักสลัดในแปลงผักที่เหลืออยู่อย่างดีเช่นเดิมด้านฝั่งหมิงอี้มองดูทุกคนที่ยังคงทำตัวปกติก็เกิดน้ำตารื้นขึ้นที่หัวตา ให้ตายสินางมิได้เตรียมเผื่อใจไว้ด้วยสิว่ากิจการจะซบเซาถึงขั้นนี้ หมิงอี้ก่นด่าตนเองในใจที่ตนนั้นหลงเลยในตัวเองไปมาก ลำพองใจว่าความรู้ที่ติดตัวมาจากโลกปัจจุบันจะไม่อาจมีผู้ใดในยุคนี้สามารถเทียมได้“เฮ้อ...” หมิงอี้หามุมเงียบเพื่อปลอบประโลมตนเอง ลมหายใจหนัก ๆ ถูกปล่อยออกมาหลายคราติด ในเวลานี้หมิงอี้ไม่มีจิตใจที่จะทำสิ่งใดแม้เพียงนิดบรรยากาศรอบข้างช่างดูหมองหม่นเสียจริง หมิงอี้เดินก้มหน้าผ่านบรรดาเหล่าคนงานที่เวลานี้ว่างเสียจนได้นั่งจับกลุ่มพูดคุยกัน“หมิงอี้!” เฉิงอี้ที่เห็นสหายเดินอยู่ตรงหน้าก็เอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เฉิงอี้เองก็ไม่อาจรู้แน่ว่าเหตุใดตนนั้นถึงได้เฝ้านึกถึงแต่นางเสมอจนกระทั่งวันนี้ห