Semua Bab หมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน: Bab 111 - Bab 120

หมิงอี้ ที่วันนี้ตื่นแต่เช้าตรู่ เมื่อย่างเท้าเดินพ้นประตูเรือนพลันใบหน้างามก็ปะทะกับสายลมเย็น ๆ ทำให้ขนทั่วทั้งกายลุกซู่จนต้องยกมือขึ้นมาโอบกอดตัวเองไว้ ครั้นแหงนเงยขึ้นแลท้องฟ้าท้องในเช้าของวันนี้ช่างดูขมุกขมัวเป็นยิ่งนัก ทำให้นึกอยากกลับไปนอนขดในที่นอนนุ่ม ๆ บนเตียงอุ่น ๆ เสียกว่าการออกไปทำภารกิจข้างนอก หากไม่ติดว่าวันนี้ตนนั้นตั้งใจจะเปิดตัวผักชนิดใหม่ที่ตั้งใจทดลองปลูกเป็นเวลาร่วมเดือนแล้วนั้น แถมอุปกรณ์ที่ใช้ปลูกเรียกได้ว่าทำมาจากธรรมชาติล้วน ๆ นั้นแล้วคงมิพ้นวิ่งกลับไปขดตัวบนเตียงนุ่ม ๆ เสียให้รู้แล้วรู้รอดไป“อู้ย! เย็นจัง เห็นทีนี่ใกล้เข้าฤดูหนาวเสียแล้วมั้ง”“เย็นสบายดีออกข้าชอบ/ข้าด้วย”อู๋ไป๋และเฟิน เฟิน เดินแย้มยิ้มตรงมายังที่หมิงอี้ยืนอยู่“อ้าว มาแล้วหรอ ป่ะงั้นไปกันเถอะข้าตื่นเต้นไม่ไหวแล้ว นี่พวกเจ้ารู้มั๊ยผักนี่ข้าทดลองปลูกอยู่นานเชียวนะ”หมิงอี้เอ่ยบอกเพื่อนทั้งสองด้วยความตื่นเต้น ก่อนที่ทั้งสี่คนจะเดินตรงไปยังเรือนเพาะชำแล้วค่อย ๆ ทยอยขนเอากล้าผักสลัดและอุปกรณ์ต่าง ๆ ออกมาใช้เวลาเพียงไม่นานของทุกอยางก็ถูกทยอยขนมาจนครบ เมื่อหมิงอี้สำรวจความเรียบร้อยเสร็จ ก็เรียกคนง

หน้าร้านเทียนฝู ยามซื่อ (09.00 น.)หญิงชายทั้งบุรุษทั้งสตรีทั้งเด็กหญิงเด็กชายต่างทยอยเดินข้ามฝั่งจากตลาดใหญ่ของเมืองข้ามมายังร้านผักร้านใหญ่ที่ตั้งอยู่ลานหน้าทางเข้าหมู่บ้านของคนอพยพ จนทำให้พ่อค้าแม่ค้าในตลาดสงสัยกันใหญ่บัดนี้ผู้คนในตลาดลดลงอย่างหนาตาเมื่อมองหาสาเหตุก็พบว่าผู้คนนั้นต่างเดินมุ่งหน้าข้ามฝั่งไปยังร้านผักชื่อดังในเวลานี้นั่นเอง“เกิดอันใดขึ้นกัน ลูกค้าหายไปเสียหมด แล้วนั่นจะไปที่ใดกันเล่า”พ่อค้าร้านขนมปังเจ้าดังของตลาดถึงกับเดินออกมาส่องดู ปกติยามนี้ตลาดจะคึกครึ้นไปด้วยผู้คนที่ออกมาจับจ่ายซื้อของแต่ยามนี้ช่างหนาตาลงอย่างผิดปกตินัก“อ๋อ ได้ยินประกาศว่าร้านเทียนฝูจะเปิดขายผักชิดใหม่หนะ”พ่อค้าร้านถังหูลู่ที่ได้ยินเสียงประกาศตอนเตรียมตั้งร้านนั้นเอ่ยบอก“อ๋อถึงว่าล่ะ! ปกติแค่ถั่วงอกกับผักบุ้งก็ได้ยินมาว่าแทบจะขายไม่ทัน นี่ ๆ ข้าเห็นสาวใช้ในวังออกมาซื้อด้วยนะ พูดแล้วข้าก็ชักอยากมีบุญลิ้มลองซักครั้งแล้วสิ เช่นนั้น เมิ่งเอ๋อร์ ๆ ”“ว่าไงตาแก่ฮึ ตะโกนโหวกเหวกแต่เช้า มีเรื่องอันใด”เมิ่งเอ๋อร์ที่เจ้าของร้านขนมปังเรียกเดินออกมายืนท้าวสะเอวส่องดูผู้เป็นสามี“ถ้าจะไปร้านเทียนฝูประ

“หมิงอี้เจ้าจะไปจริงรึ”อี้เฟินมองบุตรสาวด้วยสายตาเป็นห่วง ในใจนั้นรู้สึกโหวงหวิวพิกล ตั้งแต่เล็กจนโตแม้กระทั่งผ่านความเป็นความตายมาตนและบุตรสาวนั้นล้วนไม่เคยต้องห่างกันเลยซักครา“ท่านแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะเจ้าคะ ข้าไปเพียงสองคืน หากได้ไม้ไผ่ครบแล้วจะรีบกลับมาทันทีเลยเจ้าค่ะ อีกอย่างป่าแถบวัดฉงเซิ่งก็ไม่ไกลล้วนไม่มีอันตรายแน่นอนเจ้าค่ะ อู๋ไป๋ก็ไปด้วยท่านแม่ไม่ต้องเป็นห่วงข้านะเจ้าคะ”หมิงอี้โอบกอดมารดาพลางมือยกลูบหลังผู้เป็นมารดาไปมาก่อนจะผละออกเพื่อเตรียมขึ้นรถม้า ส่วนสาเหตุที่ตนต้องไปคุมการตัดไม้ด้วยตนเองนั้นเป็นเพราะว่าลำไม้หากเล็กเกินไปก็ไม่ดีใหญ่เกินไปก็ไม่ดี งานนี้งานใหญ่และเป็นครั้งแรกจำต้องไปดูด้วยตนเอง“พี่หมิงอี้! รอข้าด้วยสิ”เฟิน เฟิน ที่วิ่งเข้ามาพร้อมกับย่ามในมือท่าทางเตรียมพร้อม“เฟิน เฟิน เจ้าจะไปที่ใดเจ้าอยู่กับท่านแม่ข้าที่บ้านดีกว่านะ ข้าไม่ไว้ใจใครนอกจากเจ้า”“แต่พี่หมิงอี้ เฟิน เฟิน ยะ”“เถอะนะ แค่เพียงสองคืนเท่านั้นเองเจ้าอยู่ที่เรือนนี่แหละ นะข้าจะได้สบายใจอีกอย่างเจ้าอยู่ช่วยแม่ข้าจัดหาพวกฟักนุ่นและผักบวบปห้งดีกว่าเมื่อพวกข้ากลับมาจะได้ลงปลูกได้เลย นะ นะ”หมิงอี้

เฉิงอี้ไม่ปล่อยให้ถูกความใครรู้ครอบงำ เขาค่อย ๆ ขยับกายอย่างแผ่วเบาย่องเข้าไปประชิดหลบหลังต้นไม้ใหญ่ใกล้ริมธารน้ำ ทันทีที่แลเห็นใบหน้าหญิงงามที่เข้าใจว่าฝ่ายตรงข้ามวางกลอุบายหวังลวงหลอกตนเข้า ฉับพลับใบหน้าคมคายหล่อยเหลาพลันแดงก่ำ ก่อนครู่ต่อมาจะกัดฟันกรอดหันไปสั่งองครักษ์ของตนอย่างรวดเร็วให้รีบหันหน้ากลับไป“บัดซบ เย่หลาง!หยุดตรงนั้นแล้วหันกลับไปซะ!”“....เอ่อ พะย่ะค่ะ” เย่หลางที่กำลังเตรียมเคลื่อนตัวตามผู้เป็นนายพลันชะงักเท้ากึก แล้วหันไปอย่างรวดเร็วในใจสับสนแลสังสัยอยู่มิน้อยกับคำสั่งกะทันหันของผู้เป็นนายเฉิงอี้หลังออกคำสั่งแล้วเสร็จ แต่ทว่าตนนั้นกลับขยับเท้าเข้าใกล้ริมลำธารอย่างเผลอไผล ภาพสตรีเรือนร่างขาวกระจ่างยวนตาท่ามกลางแสงจันทร์รำไรที่ตกกระทบกับสายน้ำจนเกิดเป็นแสงระยิบระยับขึ้น ทำให้ภาพหมิงอี้เวลานี้ที่เขามองซุ่มดูอยู่นั้นดูราวกับนางฟ้านางสวรรค์ก็มิปาน“นายหญิงขึ้นมาได้แล้วเจ้าค่ะ อากาศเริ่มเย็นมากแล้วเดี๋ยวไม่สบายเอานะเจ้าคะ อีกอย่าง ...เอ่อ แถวนี้น่ากลัวพิลึก นายหญิงขึ้นเถอะเจ้าค่ะ”ชินอีที่เริ่มกลัวขึ้นมาเมื่อบรรยากาศโดยรอบถูกปกคลุมด้วยความมืด มีเพียงแสงโคมไฟพอสลัวที่ตนนั้นห

บรรยากาศยามเช้าตรู่มีหมอกจาง ๆ ให้ได้เห็น หมิงอี้กางแขนจนสุดพร้อมสูดเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าเสียเต็มปอด เมื่อสูดจนหนำใจก็ค่อย ๆ ลืมตาพร้อมทั้งกวาดมองไปยังพื้นที่รอบ ๆ โรงเรือนแปลงผักของตนช้า ๆ ด้วยความปลื้มในใจที่สามารถนำพาหมู่บ้านที่ยากจนไม่มีแม้กระทั่งผู้คนมาสนใจ หมู่บ้านคนอพยพที่เป็นแรงงานชนชั้นทาส แรงงานที่ถูกคนในเมืองใหญ่ของแคว้นกดขี่ดูถูกอีกทั้งไม่คบค้าด้วย มาบัดนี้เริ่มมีชีวิตชีวา บ้านแต่ละหลังถูกขยายขนาดใหญ่ขึ้นอีกทั้งยังเขียวชอุ่มไปด้วยพืชผักที่ปลูกตามตน ผู้คนเริ่มมีเสื้อผ้าอาภรณ์ที่ดีขึ้น แม้ไม่ได้เลิศหรูเสียทีเดียวแต่ก็นับว่าดีกว่าแต่ก่อนอยู่มาก อีกทั้งผู้คนจากฝั่งตลาดก็กล้าเดินข้ามมาคบค้ากับพวกตนมากขึ้นอีกด้วย“อืม เรานี่ก็เก่งไม่เบานะนี่ ต่อไปก็...หึ ๆ เงินทั้งนั้น ๆ ออเดอร์มากมายขนาดนี้ไม่ปล่อยหลุดมือไปเสียหรอก หมิงอี้สู้เว้ย!” หมิงอี้กำมือขึ้นเพื่อเรียกกำลังใจให้กับตน หมู่บ้านก็ต้องการพัฒนาและแน่นอนว่าเงินเองนางก็อยากได้ ด้วยในใจนั้นมักยึดคำที่ว่ามีเงินทุกอย่างคือจบ! และดูเหมือนว่าจะเป็นเฉกเช่นนั้นเสียด้วยสิ“อู๋ไป๋ นี่กี่โมงแล้วหากพวกเจ้าพร้อมก็เรียกรวมคนงานได้เลย วันนี้