All Chapters of หมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน: Chapter 131 - Chapter 140

ยามเช้าตรู่ ณ ชายภูเขาที่อยู่มิห่างนักจากที่ตั้งของเมืองหลวงบัดนี้รอบ ๆ ถูกปกคลุมไปด้วยไอหมอกสีขาวหนาทึบจนแทบมองไม่เห็นเรือนหลังหนึ่งที่ปลูกขึ้นอย่างเรียบง่ายตั้งโดดเดี่ยวอยู่ หากแต่อาณาบริเวณโดยรอบกลับกว้างขวางรายล้อมไปด้วยดอกไม้แลพืชสมุนไพรนานาชนิด สมกับที่ชาวเมืองหลวงรู้จักกันดีว่าเป็นเรือนสมุนไพรของท่านหมอซู่ หมอหนุ่มในสำนักหมอหลวงที่มีจิตใจใสสะอาดผุดผ่องปณิธานกว้างไกล เวลาว่างเว้นจากงานราชการจึงมักมาคลุกตัวอยู่ ณ เรือนสมุนไพรแห้งนี้เพื่อคิดค้นสูตรยาใหม่ ๆ ซึ่งแน่นอนว่าด้วยฝีมือระดับแพทย์หลวงของราชวังเขานั้นก็สามารถคิดค้นตัวยารักษาโรคให้ชาวบ้านหายขาดได้เสียหลายชนิด จนสร้างชื่อเสียงของเขาขึ้นมาในระยะเวลาอันสั้นจากการบอกกันปากต่อปากของชาวเมือง โดยชาวเมืองนั้นหารู้ไม่ว่าฉากหลังนั้นเขามีสถานะแลการเป็นอยู่เช่นไร และแน่นอนว่าซู่ไท่หยางเองก็สวมบทบาทหมอซู่ได้อย่างแนบเนียนจนชาวเมืองเองมิอาจจับได้แต่อย่างใด วันนี้แม้จะเป็นยามเช้าตรู่ซู่ไท่หยางเองก็ไม่ลดละความพยายามในการคิดค้นดินและปุ๋ยที่จะสามารถเร่งผักให้โตเร็วทัดเทียมแลแซงหน้าร้านเทียนฝูได้ ในใจนั้นคับแค้นอัดแน่นไปด้วยไฟสุมในอกจากการที่ถู

ซู่ไท่หยางหลังจัดการปิดปากชายขายสมุนไพรสำเร็จก็มิรั้งรอที่จะก้าวมุ่งตรงไปยังต้นไป๋จู๋ที่เกิดปกคลุมอัดแน่นกันอยู่ในเบื้องหน้าในทันที“งามจริง ๆ รากอวบ ๆ ทั้งนั้น” ซู่ไท่หยางนำกิ่งไม้มาขุดคุ้ยดูรากของไป๋จู๋อย่างนึกตื่นเต้น และทันทีที่รากขาวยวบปรากฎตรงหน้าในใจของซู่ไท่หยางยิ่งเต้นระรัวราวกองศึกก็มิปาน แต่กระนั้นเพียงชั่วครู่ก็ได้สติแลเริ่มเดินออกสำรวจไปทั่วบริเวณที่ไป๋จู๋เหล่านี้เกิด“แปลกจังแฮะ เหตุใดไป๋จู๋บริเวณนี้กับตรงนั้นแตกต่างกันเฉกเช่นนี้เล่า อีกทั้งแสงแดดบริเวณนี้ยังส่องถึงได้ไม่ดีเพราะมีร่มเงาของต้นไม้สูงใหญ่โดยรอบปิดบังไว้เสียเกือบมิดแต่เหตุใดไป๋จู๋เหล่านี้ยังใบเขียวเป็นมันเฉกเช่นนี้กันหนอ อีกทั้งใบยังไม่มีแม้กระทั่งร่องรอยของแมลงใด ๆ กินเลยเสียนี่ นี่มันชักจะวิเศษเกินไปแล้วกระมัง” ซู่ไท่หยางขมวดคิ้วอย่างนึกแปลกใจ ก่อนจะนั่งลงใช้มือกอบเอาดินร่วนดำขึ้นมาพินิจพิจารณา ไม่นานซู่ไท่หยางก็สามารถแยกออกได้เพียงน้อยแต่ก็ถือว่าล้ำค่ายิ่งนัก“กลิ่นนี่มัน! ปกตินี่ แต่เอ๊ะ!” ซู่ไท่หยางสังเกตเห็นบางอย่างในดินก็เกิดนึกขึ้นได้ว่าเคยเห็นที่ใดมาก่อน จึงล้วงมือเข้าไปในแขนเสื้อพร้อมนำตำราสมุนไพรม

กู้ไห่ซินบัดนี้ยิ้มอย่างมีเลศนัยในใจเขาบัดนี้นั้นรู้สึกราวเด็กหนุ่มร่างกายแลดูมีเรี่ยวแรงขึ้นมาเสียแต่ก่อนมากเมื่อสิ่งที่ตั้งใจจะให้ทำประโยชน์แก่ตนนั้นสำเร็จผลอีกทั้งลุล่วงไปได้เป็นอย่างดี อีกทั้งยังราบรื่นดีไปเสียหมดสวรรค์ช่างเป็นใจเสียจริง ๆ“อ้าว ท่านหมอซู่จะทำอันใดก็ทำเถิด ข้านั้นตื่นเต้นจะแย่เสียแล้วล่ะ ท่านอ๋องเองก็ไม่ต่างกันกับกระหม่อมกระมังพ่ะย่ะค่ะ” กู้ไห่ซินเอ่ยอย่างต้องการเอาใจผู้ที่ตนนั้นนับถือเป็นนาย“อืม ข้าเองก็อยากรู้แทบทนไม่ไหวแล้วล่ะ ท่านกู้ ฮ่า ๆ” เฉินอ๋องกระตุกยิ้มที่กู้ไห่ซินนั้นช่างเอ่ยอย่างรู้ใจยิ่งนัก“เช่นนั้น กระหม่อมขอถวายสิ่งนี้แก่พระองค์และท่านเสนาบดีพ่ะย่ะค่ะ” ซู่ไท่หยางเมื่อเห็นว่าดึงเวลาไปมากกว่านี้เกรงว่าผู้เป็นนายนั้นจะทรงเสียอารมณ์จึงเอื้อมมือไปดึงผ้าที่คลุมบางสิ่งบางอย่างไว้ออกในทันทีพรึบ!“เฮ้ย! นะนะนี่...” เป็นกู้ไห่ซินที่เอ่ยออกมาอยากนึกตกตะลึง ส่วนเฉินอ๋องนั้นถึงกับลุกขึ้นปรบมือดัง ๆ ให้กับความเก่งกาจแลมีฝีมือยิ่งของคนของตนเช่น หมอซู่ เห็นทีครานี้คนผู้นี้เขาคงต้องบำรุงให้มากเสียหน่อยคนมีความสามารถเฉกเช่นนี้ภายภาคหน้าแน่นอนต้องทำประโยชน์แลสร้างท

“อืม...เช่นนั้นผักของเราก็ออกขายทันเฉกเช่นกัน พวกเจ้าไปหาทางซื้อผักของร้านนางมาเอามามากหน่อย ให้คนไปป่าวประกาศทำทีเป็นบอกกันปากต่อปากว่าผักจากร้านเรานั้นได้สัมปทานจากร้านของนาง ซื้อมากเลยได้ราคาถูกหน่อยจะได้ไม่เป็นที่สงสัย ผักของเรานั้นล้างรากให้ดีอย่าให้มีแม้แต่เศษดินติดเชียวล่ะ หึ! ใช้ผักของนางวางโป๊ะด้านบนในวันแรก นอกจากนั้นวันหลังก็ขายเป็นผักของพวกเราก็แล้วกัน งานนี้มาดูเถิดว่าประโยชน์นั้นจะเกิดกับผู้ใด เฮ้อ!” เฉินอ๋องลุกขึ้นยืนเต็มความสูงตนมือขาวสะอาดสะบัดอาภรณ์เล็กน้อยก็มีเติ้งหยวนรีบเข้ามาช่วยจัดแจง เฉินอ๋องก้าวเดินออกไปยืนทอดสายตามองทิวเขากว้างที่ตั้งตะหง่านตรงหน้าดวงตาคมปราบปิดลงแน่น กางแขนออกก่อนจะสูดหายใจเข้าลึก ๆ พร้อมใบหน้าคมคายหล่อเหลาประดับแต้มยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยเสียงเนิบทุ้มต่ำออกมา“ก็ต้องขอบคุณนางที่การปลูกผักไรครานี้ กลับสร้างประโยชน์ให้กับข้า...เฉินอ๋องเสียนี่ หึ ๆ!” เอ่ยจบฉินอ๋องก็เดินตรงไปขึ้นรถม้าคันใหญ่ที่จอดรอด้านหน้าในทันที วันนี้เขานั้นภิรมย์ใจนักจึงคิดเรียกเหล่านางระบำไปที่จวนเสียหน่อย คิดแล้วยก็หันไปสั่งเติ้งหยวนในทันทีพร้อมกันกับล้อรถที่เคลื่อ

“อะอ้าว องค์...เอ่อเฉิงอี้ข้าไม่คิดว่าวันนี้เจ้าจะมา” หมิงอี้เผลอหลุดยิ้มกว้างออกมา“เหตุใดโอกาสดีเช่นนี้ข้าจะไม่มาร่วมยินดีได้กันเล่า” เฉิงอี้เอ่ยยิ้ม ๆ ก่อนจะเร่งหันไปมองสหายอีกคนของหมิงอี้เมื่อมีเสียงห้าวตะโกนเอ่ยทักทายของตนเสียงดัง ในน้ำเสียงนั้นเผยแววดีใจแลตื่นเต้น“เฉิงอี้! เจ้ามาก็ดีมาช่วยข้าเร็วเข้า ๆ ข้าไม่ไหวแล้วเนี่ย!” อู๋ไป๋โบกไม้โบกมือใหญ่เมื่อแลเห็นสหายอีกคน แม้เขาจะนึกไม่ชอบใจใบหน้าหล่อเหลาประดุจดั่งเทพเซียนนั้นของเขาเท่าใดแต่เวลาคับขันเช่นนี้เย่อหยิ่งไปแล้วได้สิ่งใดกัน“หมะ...อ้าวอู๋ไป๋ ได้ ๆ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้” อี้เฉิงที่ยกมือเตรียมทักทายหมิงอี้ที่วันนี้นางช่างดูงดงามอ่อนหวานแลน่าทะนุถนอมราวกระเบื้องเคลือบเป็นที่สุดนั้น ‘นับวันสตรีผู้นี้ยิ่งงามสินะ’ แต่เฉิงอี้ก็เพียงเก็บคำกล่าวนี้ในใจ ก่อนจะเอ่ยอย่างเสียดายเมื่อจำต้องไปช่วยสหายอีกคนเช่นอู๋ไป๋ที่ดูท่าแล้วคงสุดแล้วแต่กำลังจริง ๆ กระมังถึงได้เอ่ยขอร้องเช่นนี้ “หมิงอี้ไว้ข้ามาพูดคุยด้วย ขอตัวเพียงครู่ไปช่วยฝั่งนั้นก่อนแล้วกัน หึ ๆ” เฉิงอี้เอ่ยกับนางอย่างนึกเสียดาย พึ่งมาถึงพูดคุยยังไม่ถึงครึ่งประโยคก็ต้องคลาดกันเสียแล้ว อั