All Chapters of หมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน: Chapter 151 - Chapter 160

หลังจากมีสหายใจป้ำมาเหมาผักสลัดของหมิงอี้จนหมดสวน หมิงอี้ก็ตัดสินใจปิดแปลงผักชั่วคราวระหว่างรอนางเปิดกิจการใหม่ หมิงอี้ก็ได้เพิ่มวันหยุดพักผ่อนให้กับเหล่าบรรดาคนงานโดยค่าจ้างนั้นนางจ้างเท่าเดิมหาได้เอาเปรียบแต่อย่างใด และถึงแม้ว่าในเวลานี้บรรยากาศที่ร้านจะค่อนข้างเงียบแต่กระนั้นก็มีเสียงเฟิน เฟิน ที่วิ่งวุ่นไปมาพร้อมทั้งร้องตะโกนหาสิ่งที่นางต้องการด้วยน้ำเสียงอันตื่นเต้น“ท่านป้า ๆ กำไลอยู่ที่ใดเช่นไรเข้าวังทั้งทีพี่หมิงอี้ต้องงดงามเป็นที่สุด อ่าอยู่นี่เอง พี่หมิงอี้กำไลนี้งามนักพี่สวมเข้าวังนะเจ้าคะ” เฟิน เฟิน ที่ตื่นเต้นแทนหมิงอี้นางทำราวกับว่าตนเองนั้นได้รับเชิญเข้าวังไปเสียเองเฉกเช่นนั้น“เอาล่ะ ๆ ข้าใส่เพียงเท่านี้ก็พอ” หมิงอี้ยกมือห้ามเฟิน เฟิน หากมิเช่นนั้นเกรงว่าสาวน้อยจะมิหยุดโดยง่ายกระมังแค่นี้หมิงอี้ก็เกือบคิดว่าตนนั้นเป็นตู้เครื่องประดับเคลื่อนที่แล้วกระมัง ใบหน้างดงามก้มมองสำรวจตนเองที่บัดนี้อาภรณ์ที่สวมอยู่งดงามประณีตเป็นยิ่งนัก ช่างผิดกับยามที่นางทำสวนเสียสิ้นเชิงนี่สินะ ‘ไก่งามเพราะขนคนงามเพราะแต่ง’“หมิงอี้รถม้ามาแล้วล่ะ โอ้โห...” อู๋ไป๋ที่ตะโกนมาแต่ไกลเพื่อให้สหายในด

ฮ่องเต้มองสตรีตรงหน้าด้วยแววตาเอ็นดูยิ่งนัก ยิ่งล่วงรู้จากบุตรชายว่านางนั้นสามารถพัฒนาหมู่บ้านของคนอพยพที่ถูกกวาดต้อนมาครั้งทำสงครามด้วยเพียงอาศัยการเพาะปลูกจนรุ่งเรือง ถึงแม้วิธีปลูกของนางออกจะพิสดารเสียหน่อย แต่กระนั้นก็สามารถดึงดูดฝั่งชาวเมืองให้ข้ามไปซื้อของจับจ่ายฝั่งนั้นจนกิจการร้านรวงใหญ่โตแล้วนั้นเขายิ่งนึกเกิดสนใจในตัวสาวน้อยผู้นี้ยิ่งนัก ‘ช่างเป็นสาวน้อยมหัศจรรย์’ เขานั้นเดิมทีชอบคนมีความสามารถอยู่แล้วยิ่งเมื่อบุตรชายมีสหายที่มีสติปัญญาฉลาดล้ำและมีความสามารถเขาจึงอยากดึงเข้ามาทำคุณประโยชน์ให้บ้านเมือง เช่นนี้ก็จะไม่เป็นการเสียเปล่า ขุนนางมีความสามารถแน่นอนว่าบ้านเมืองย่อมเจริญตามไปด้วย“ข้าจะให้เจ้าเข้าไปช่วยทำงานที่กงปู้ ข้านั้นได้แจ้งเจ้ากรมเสิ่นไปแล้วเหลือเพียงเจ้าตัดสินใจพียงเท่านั้น เราฟังเรื่องราวของเจ้าก็เกิดสนใจวิธีการปลูกผักต่าง ๆ จึงคิดอยากนำความรู้ความสามารถของเจ้ามาพัฒนาแคว้นของข้า เจ้าว่าเช่นไร ไม่ต้องทำทุกวันข้านั้นให้สิทธิ์เจ้าเต็มที่ ขอเพียงช่วยคิดค้นพัฒนาการเกษตรขจัดปัญหาของแคว้นเราเป็นพอเจ้าว่าเช่นไรเล่า”เฮือก!‘ตาย ๆ หมิงอี้ไม่เคยคิดเคยฝันมาก่อนเลยว่าชาติ

หลังจากพูดคุยไถ่ถามถึงเหตุเข้าจับกุมขุนนางหญิงที่พึ่งได้แต่งตั้งขึ้นใหม่ของกรมกงปู้นั้น คนทั้งหมดก็ได้ขึ้นนั่งรถม้าตามเจ้าหน้าที่มายังศาลต้าหลี่ที่บัดนี้ทางเข้ารายล้อมไปด้วยชาวเมืองที่เมื่อเห็นรถม้าของหมิงอี้เคลื่อนเข้ามาก็โห่ร้องอีกทั้งตะโกนสาปแช่งไม่หยุดหมิงอี้มองผู้คนในใจนึกหวาดหวั่นถึงแม่ว่าเธอจะเป็นหญิงแกร่งแต่สถานการณ์ที่เกินกว่าที่คาดคิดไว้เช่นนี้ก็ทำให้จิตใจถือสั่นไหวอยู่ไม่น้อย เฉิงอี้ที่มองดูสหายรักของตนอยู่ตลอดเวลาก็ไม่ปล่อยให้นางได้หวาดกลัวนานนักเขาสอดมือใหญ่เข้ากุมมือเล็กของนางอย่างต้องการให้กำลังใจ และการที่องค์รัชทายาทเดินลงมาจากรถม้าด้วยกันกับคนร้ายของที่ชาวเมืองแจ้งจับในวันนี้นั้นก็ทำให้เจ้ากรมเหวินขุนนางใหญ่ที่ทำหน้าที่ตัดสินคดีของศาลต้าหลี่ก็ถึงกับหน้าถอดสี ไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้ทำคดีโดยที่มีเชื้อพระวงศ์ชั้นสูงมานั่งร่วมฟังการตัดสินคดีในวันนี้ด้วย“ไท่จื่อพ่ะย่ะค่ะ” เสนาบดีเหวินเดินออกจากแท่นตัดสินตรงเข้ามาถวายความเคารพต่อองค์รัชทายาทอย่างนอบน้อม สีหน้าเขานั้นเจื่อนเล็กน้อยและแลดูลำบากใจอยู่ในที“อืม ตามสบายเถิด” เฉิงอี้ขานรับพร้อมบอกให้ทุกคนทำตัวตามสบาย เขาปล่อยมือจ

หลังกลับจากศาลต้าหลี่หมิงอี้ก็เข้าสวมกอดผู้เป็นมารดาในทันที“ท่านแม่ท่านวางใจเถิด ข้ามาเป็นอันใดแน่นอนคดีนี้มีหลายส่วนที่น่าสงสัยเห็นได้ชัดว่ามีคนพยายามสร้างสถานการณ์ยากลำบากให้กลับร้านเทียนฝูของเรา” หมิงอี้เอ่ยปลอบใจมารดาที่สีหน้าบัดนี้ดูไม่ดีนัก“จะให้ข้าวางใจได้เช่นไร ข้าย่อมรู้ว่าเจ้าไม่มีทางที่ทำเรื่องที่ชั่วช้าเช่นนี้แน่ แต่จะให้ทำเช่นไรหากเจ็ดวันนี้หาหลักฐานมาไม่ได้เล่า ฮึ ข้ามีเจ้าเหลืออยู่คนเดียวพวกเรามีกันแค่สองคนแล้ว เจ้าจะให้ข้า ฮึก วางใจได้เช่นไรกัน ฮึก ๆ ฮือ โธ่ขอสวรรค์คุ้มครองครอบครัวข้า ขอให้พวกเราผ่านเคราะห์กรรมในครั้งนี้ไปได้ด้วยเถิด” อี้เฟินที่กักเก็บความรู้สึกมากมายมาตลอดทั้งวันก็ถึงกลับเอ่ยระบายความในใจกับบุตรสาวออกมาอย่างออกลั้นไม่ไหวอีกต่อไป“ท่านป้า โธ่ไม่ร้องนะเจ้าคะ เฟินเฟินเชื่อว่าเช่นไรพี่หมิงอี้ย่อมต้องหาหลักฐานได้แน่ พี่สาวข้าคนนี้เก่งเกินใครท่านป้าวางใจเถิด/นั่นสิ ๆ ข้าเห็นด้วย ๆ” อู๋ไป๋เอ่ยเสริมในทันทีหลังเฟินเฟินเอ่ยจบ“ท่านป้าวางใจเถิด มีข้าอยู่ทั้งคนข้าย่อมต้องช่วยนางสุดความสามารถแน่” เฉิงอี้ที่กอดอกนิ่งฟังมานานพอสมควรก็เอ่ยโพล่งขึ้นมาอย่างนึกเห็นใจ

ยู้ววว!เสียงหยุดม้าทำให้อู๋ไป๋ที่นอนหลังแข็งตัวสั่นคลอนไปมาตลอดทางได้สติ เขารีบหาจังหวะกระโดดออกจากรถอย่างรวดเร็วตุ้บ!อึก!“โอ๊ย จุก!” อู๋ไปนั่งโอดโอยหน้าเขียวคล้ำจนพูดไม่ออก จำต้องนั่งนิ่งสักครู่ก่อนจะเริ่มขยับตัวอย่างรู้สึกร้าวไปถึงกระดูก ครั้นเมื่อลุกตั้งหลักได้เขาก็รีบเร้นตัวไปซ่อนหลังต้นไม้ใหญ่ที่อยู่อีกฝั่งไร่ที่กว้างใหญ่ในทันที ก่อนจะมองตามขบวนรถขนผักไปก็เห็นหนึ่งคนในขบวนชูป้ายขึ้นเพื่อแสดงให้คนที่แต่งตัวราวกับทหารดู ก่อนประตูจะเปิดกว้างออกในที่สุด“ตระกูลกู้!” อู๋ไป๋หลังจากมองดูเหล่าคนคนผักเสร็จพลันสายตาก็ไปสะดุดกับป้ายหน้าประตูที่เขียนได้งดงามและวิจิตมองปราดเดียวก็รู้ว่าป้ายนี้ไม่ถูกระราชทานก็เขียนขึ้นจากบัณฑิตขึ้นชื่อของเมือง‘ตระกูลกู้เช่นนั้นหรือ’ แล้วตระกูลกู้ไหนเล่า ไม่ได้มาถึงขนาดนี้แล้วต้องรู้ให้ได้ อู๋ไป๋ครุ่นคิดเพียงครู่ก็คิดออกได้เรื่องหนึ่ง“อะโอ๊ย นายท่านขอข้าวข้าที เดินร่อนเร่มาเหนื่อยเหลือเกิน เพียงหวังหางานทำไม่คิดเลยว่าเมืองนี้เดินเท่าใดก็ไม่ถึงหมู่บ้านหรือตลาดเสียที เฮ้อ ขะขอน้ำข้าที อะโอ๊ย” อู่ไป๋ที่บัดนี้เสื้อผ้าขาดรุ่ย หน้าตามอมแมม ผมเผ้ายุ่งเหยิงเดินโซ