All Chapters of หมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน: Chapter 121 - Chapter 130

หลังจากเรียกประชุมคนงานเมื่อครานั้น วันนี้หมิงอี้ก็ได้ออกมาเดินตรวจสวนผักอีกครั้งหลังจากคราคร่ำกับบัญชีของร้านตนอยู่หลายวัน และเมื่อกวาดสายตามองไปรอบ ๆ พื้นที่ ริมฝีปากบางถึงกับยกยิ้มอย่างภูมิใจเมื่อพบว่างานขึ้นโครงไม้ไผ่นั้นเสร็จเรียบร้อยแล้ว อีกทั้งต้นกล้าที่เพาะไว้อู๋ไป๋ก็เริ่มให้คนงานนำออกมาลงปลูกไปบ้างแล้วในบางส่วน หมิงอี้เดินตรวจสอบตามแถวยาวของไม้ไผ่ที่เรียงรายยาวเหยียดก็ต้องยิ้มกริ่มกับการทำงานของผู้เป็นสหาย ที่รายละเอียดแต่ละอย่างเขียนระบุไว้ครบถ้วนตามที่ตนเองสั่ง “อืม เจ้าอู๋ไป๋นี่ไม่เลวจริง ๆ จิ๊ แต่ว่านี่ลงปลูกได้ 20 กว่าวันนับจากวันที่เพาะเมล็ดแล้วแต่กลับโตได้เท่านี้เองหรือนี่ ไม่ได้การล่ะขืนช้าแบบนี้คงขายไม่ทันที่ลูกค้าอยากได้แน่ ไหนจะเผื่อคนในวังสนใจอยากซื้อผักแปลก ๆ ในสายตาพวกเขาเพิ่มอีกเล่า อืม...” หมิงอี้กอดอกครุ่นคิด พยายามคิดหาสูตรปู๋ยหมักในหัวที่พอจดจำได้บ้างจากการร่ำเรียนมา “....” “พี่หมิงอี้!” “เฮ้ย! โธ่! เฟิน เฟิน มาไม่ให้สุ่มให้เสียงข้าตกใจหมดเลย นี่แน่” หมิงอี้อุทานอย่างตกใจที่จู่ ๆ ถูกจู่โจมจากด้านหลังอย่างมิทันตั้งตัว “ฮ่า ๆ โอ๊ยพี่หมิงอี้โขกมาได้เจ็

บัดนี้ภายนอกเริ่มเงียบสงัด เหล่าคนงานที่เมื่อพลบค่ำยังพูดคุยถามไถ่ทั้งเรื่องงานแลเรื่องราวต่าง ๆ ต่างเลือนหายไปตามความมืดมิดที่คืบคลานเข้ามากลืนไปทีละนิด หลายบ้านทางด้านฝั่งตลาดยังคงมีแสงไฟสว่างไสว ส่วนด้านฝั่งที่เป็นหมู่บ้านคนอพยพของนางนั้นแม้มีโรงเรือนร้านเทียนฝูของนางที่ตั้งตะหง่านอยู่แต่ก็ยังคงสว่างและคึกครื้นสู่อีกฝั่งคนพื้นเมืองไม่ได้เฉกเช่นเดิมยามไฮ่ [21.00 น.] หมิงอี้กำลังง่วนกับการชั่งตวงสัดส่วนของปุ๋ยสูตรใหม่ที่ตนกำลังคิดค้นขึ้นอย่างขะมักเขม้นคิ้มเรียวสวยขมวดมุ่นเป็นปมกับการชั่งตวงวัดที่ไม่สะดวกเท่าใดนัก เรียกได้ว่าถึงขั้นทุลักทุเลเลยก็ว่าได้ ยังดีที่ท่านแม่แวะมาจุดกำยานสงบใจให้กลิ่นไม้สนที่หอมจาง ๆ ยังพอทำให้หมิงอี้ได้สมองโปร่งโล่งอยู่บ้าง“ฮ๊า วัตถุดิบเรียบร้อย เอาล่ะทีนี้ถึงคราที่ฉัน เอ๊ยที่ข้าต้องผสมแล้วสินะ” มือเรียวเอื้อมหยิบขันที่ชั่งน้ำแช่ข้าวฟ่างที่บอกให้มารดาตักแบ่งไว้ให้ขึ้นมาเทใส่กะละมังไม้ขนาดกลางไม่ใหญ่ไม่เล็กที่มีขี้เถ้าจากไม้บดละเอียด เปลือกผลไม้และผักที่เหลือจากที่มารดาทำอาหารนำมาวางไว้ก่อนหน้าที่หมิงอี้เทลงไปไว้ก่อนหน้า ตามด้วยถั่วเขียวต้มบดหยาบ ตามหญ้าไก

ภายในห้องโถงโอ่อ่าโดยรอบตกแต่งอย่างวิจิตรหรูหราบ่งบอกถึงรสนิยมความชื่นชอบส่วนตัวของผู้เป็นเจ้าของได้เป็นอย่างดี เครื่องใช้ต่าง ๆ ต่างประดับประดาด้วยอัญมณีล้ำค่า ทั้งหยก ทองคำ ผ้าไหมแพรพรรณ รวมทั้งนางระบำใบหน้าหมดจดงดงามที่กำลังร่ายรำตามท่วงทำนองดนตรีบรรเลงที่นักสังคีตรังสรรค์ออกมาเป็นบทเพลงอ่อนหวาน ด้านหน้าพวกนางนั่งมีร่างของบุรุษสูงใหญ่ใบหน้าหล่อเหลาหมดจด สวมใส่เพียงชุดคลุมสีดำเมี่ยมปักชายด้วยดิ้นด้ายทองคำ ช่วงล่างสวมใส่ผ้าแพรไหมสีดำสวมใส่อย่างหมิ่นเหม่นั่งเท้าแขนแกร่งกับหมอนอิง เปลือกตาคมปิดนิ่งคล้ายกำลังตกอยู่ในห่วงนิทราอย่างไรอย่างนั้น ทำให้ภาพเขาในเวลานี้ในสายตาของนางระบำต่างมองไปที่เขาอย่างลุ่มหลงอีกทั้งชื่นชมอย่างมิอาจอดกลั้นได้ แต่พวกนางก็ยังคงดื่มด่ำได้ไม่นานก็ต่างพากันเก็บซ่อนอารมณ์อย่างแสนเสียดายเมื่อเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาเปิดเปลือกตาขึ้นช้า ๆ คล้ายเกียจคร้านอยู่ในทีแต่ก็แฝงด้วยกลิ่นอายสูงศักดิ์แผ่ออกมาโดยรอบจนพวกนางต้องก้มใบหน้าเสสายตามองพื้นกันอย่างรวดเร็ว“ท่านอ๋องขอรับ” เสียงทุ่มเข้มของบุรุษชุดดำที่เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่อาจรู้ได้แน่ เนื่องจากการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วตาม

“ฟ้องผู้ใดเล่า ฮ่า ๆ ป้าอี้เฟินแน่นอนว่าข้านั้นผ่านฉลุย ฮ่า ๆ ” อู๋ไป๋ยิ้มกว้างจงใจก่อกวนอารมณ์ของเฟิน เฟิน คู่ปรับของตนอย่างไม่นึกกลัวในคำขู่ของเจ้าตัวแม้เพียงนิด และก่อนที่ทั้งคู่จะได้วางมวยต่อยตีกันนั้นพลันลู่อินก็วิ่งเข้ามาหาพร้อมทั้งแจ้งว่ามีแขกมาขอพบผู้เป็นนายหญิงเข้าเสียก่อน“เถ้าแก่ มีแขกมาขอพบขอรับ” ลู่อินยืนหอบเหนื่อยเนื่องจากระยะทางจากปากทางเข้าร้านเทียนฝูมายังโรงเรือนที่ทั้งสามคนยืนอยู่นับว่าไกลพอสมควร“ผู้ใดกัน รึจะเป็นลูกค้าของข้าเช่นนั้นรึ มาเร่งเอาผักรึไรกัน รึมาสั่งเพิ่มกันแน่นะ ไปเถอะลู่อินไปเชิญเข้ามาหาข้าที่นี่เถอะ”“อะไรกัน แขกมาหาทั้งทีจะไม่ออกไปต้อนรับเลยรึไรฮึเถ้าแก่” เสียงทุ้มเข้มเอ่ยออกมาอย่างยิ้ม ๆ“เฉิงอี้! เอ่ออะองค์...ท่านมาได้เช่นไร” หมิงอี้ครั้นเมื่อเห็นว่าแขกที่ว่านั้นเป็นผู้ใดก็ยิ้มกว้างก่อนจะเอ่ยตะกุกตะกักอย่างดีใจ ใช่นางไม่รู้ว่าต้องทักทายเช่นไรในเมื่อสหายผู้นี้นั้นฐานะไม่ธรรมดาเลยสักนิด เมื่อครู่ก็เกือบหลุดเรียกออกไปเสียแล้ว ถ้าเฉิงอี้ไม่ถลึงตาใส่แน่นอนว่าหมิงอี้คงโค้งคำนับถวายความเคารพเขาไปเสียแล้วล่ะ“พอดีข้าผ่านมาทำธุระแถวนี้เลยแวะมาเยี่ยมเสียหน

พลบค่ำละอองฝนโรยรินทำให้บัดนี้ผู้คนต่างปิดบ้านเงียบกันเร็วกว่าทุกวันด้วยว่าอากาศนั้นชื้นแฉะไม่เหมาะกับการออกเที่ยวเล่นชมบรรยากาศเมืองเฉกเช่นทุกวัน ณ ตรอก ๆ หนึ่งที่เพียงแลดูก็รู้ได้ว่าเป็นของชนชั้นสูงหรือเป็นบ้านเรือนของผู้ที่เป็นเศรษฐีผู้มั่งคั่งของเมือง กำแพงสูงลิ่วเรือนแต่ละหลังอาณาเขตกว้างใหญ่ หลังคาสีดำมันเมื่อมหลังถูกฉาบด้วยสายฝนที่โปรยปรายลงมา ถนนเส้นทั้งสายว่างเปล่าไร้ซึ่งรถม้าแลผู้คนสัญจรผ่านในเวลานี้กลับมีชายสูงวัยแต่งกายสะอาดเรียบร้อยเดินกางร่มไปตามทางเดิน ก่อนจะมาหยุดที่หน้าประตูเรือนหลังใหญ่หลังหนึ่งตระกูลกู้ปึก ๆ ๆ !เติ้งหยวนหันซ้ายแลขวาเมื่อเห็นประตูแง้มเปิดก็รีบก้าวเข้าไปยังด้านในทันที ด้วยเขานั้นไม่อยากให้มีผู้คนมาพบเข้ามิเช่นนั้นเรื่องปวดเศียรเวียนเกล้าที่ตามมาก็คือการมานั่งตอบคำถาม แม้จะเป็นที่แน่นอนว่าในตรอกซอยนี้ไม่มีผู้ใดจะรู้จักเขาด้วยเพราะตนนั้นรับใช้อยู่ภายในจวนอ๋อง นาน ๆ ครั้งจึงจะออกมาทำธุระให้พระองค์ แต่เช่นไรก็หาทางป้องกันไว้ดีกว่าแก้ก็ย่อมเป็นการดีต่อผู้เป็นนาย“นายท่านให้ข้ามาต้อนรับท่าน เชิญทางนี้ขอรับ” เติ้งหยวนมองสำรวจบรรยากาศรอบ ๆ เรือนหลังใหญ่ที่