Semua Bab ป่วนรักประธานร้าย My President: Bab 51 - Bab 60

ในตอนเย็น ลี่คุนพามารีอากลับมาที่คอนโดมิเนียมของเขาตามที่เขารับปากว่าจะแนะนำเหม่ยหลินให้รู้จัก เพราะอย่างน้อยต่อไปเหม่ยหลินควรต้องให้ความเกรงใจและเคารพว่าที่พี่สะใภ้อย่างเธอใจจริงมารีอาไม่อยากจะมาสักเท่าไร เพราะ~ถ้าเธอต้องเจอยัยหน้าหวานนั่น ซึ่งหล่อนต้องจำเธอได้แน่ แล้วถ้าเหม่ยหลินบอกความจริงลี่คุนล่ะ เขาจะโกรธไหมที่เธอปลอมตัวแบบนี้ เขาจะโกรธไหมที่เธอโกหก และที่สำคัญเขาจะคบกับเธอต่อไหม ในเมื่อความจริงแล้วเธอเป็นแค่พนักงานในบริษัทของเขา~ความกังวลไม่อาจซ่อนได้ในแววตาจนลี่คุนรู้สึก แต่ทว่าเขากลับคิดไปเองว่าเธออาจจะคิดมากเรื่องที่เหม่ยหลินโกหกเรื่องความสัมพันธ์กับเขาก็ได้“อยู่กับผมไม่ต้องกลัวนะครับมายด์ ไม่มีใครทำอะไรคุณได้ เพราะคุณคือคนของผม” เขาดึงร่างบางมาหอมที่หน้าผากเพื่อให้เธอคลายกังวลแต่… ลี่คุนจะรู้ไหมว่า ที่จริงแล้ว สิ่งที่มารีอากังวลคือตอนนี้เธอรักเขาและไม่อยากเสียเขาไปต่างหาก ถ้าเขารู้ความจริง เขาจะรับได้และให้อภัยเธอไหม หรือ… เขาจะรับไม่ได้แล้วยุติความสัมพันธ์กับเธอแค่คิดม่านน้ำตาก็เอ่อ… แปลกที่ทำไมพักนี้อารมณ์ของเธออ่อนไหวง่ายนักก็ไม่รู้…หลังเลิกงาน เหม่ยหลินรีบกลับมาท

ในระหว่างทางกลับบ้าน ลี่คุนขับรถมาส่งมารีอาที่คอนโดมิเนียมของแอนนี่ตามที่เธอโกหกเขาไว้ แม้ลี่คุนจะพยายามเกลี้ยกล่อมให้คนรักของเขานอนค้างคืนด้วยกันที่นี่ แต่มารีอาก็ยืนกรานท่าเดียวว่าไม่ยอมค้างกับเขาเพราะถ้าขืนตกลงเธอก็คงไม่ได้พักอีกตามเคย แล้วอีกอย่างเธอเองก็รู้สึกเพลีย ๆ จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ไม่รู้ว่าช่วงนี้เป็นอะไร ทำไมเธอถึงรู้สึกเหนื่อยง่ายและง่วงนอนบ่อย ๆ แถมอารมณ์ก็ดูแปรปรวนผิดปกติมารีอาเอาแต่นิ่งเงียบตลอดทางไม่ยอมพูดอะไร จนลี่คุนสังเกตเห็น เขายื่นมือมากุมมือมารีอาเอาไว้ ได้แต่เหลือบหันไปมองเธอเป็นระยะเพราะว่าเขาขับรถอยู่“เป็นอะไรครับ หืม ดูเงียบ ๆ ไปเลย เหม่ยหลินทำอะไรให้คุณไม่สบายใจหรือเปล่า”“…”“บอกผมได้ไหม เราสองคนไม่ใช่คนอื่นกันแล้วนะครับ มีอะไรไม่สบายใจคุณต้องบอกผม”“…”“งั้นถ้าคุณยังเงียบแบบนี้ ผมจะไม่พาคุณไปส่งที่บ้านแล้ว ผมเป็นห่วงคุณ ผมไม่รู้ว่าคุณคิดมากเรื่องอะไร เพราะผมไม่อยากปล่อยคุณไว้แบบนี้คนเดียว”“มะ ไม่เอานะคะ ฉันจะกลับบ้าน” มารีอายอมหันไปพูดกับเขา เพราะถ้าขืนยอมค้างกับเขา แน่นอนคนอย่างลี่คุนคงไม่ได้ปล่อยให้เธอพักแน่ ๆ แถมเมื่อวานก็หยุดงานไปแล้วหนึ่งวัน ไ

“เร็วหน่อยมารีอา สายแล้ว เมื่อกี้ฉันก็มัวติดสายลูกค้าจนลืมดูเวลา เธอก็นะ ไม่เตือนฉันบ้างเลย”~อ้าว กลายเป็นความผิดของเธอไปอีก ตัวเองติดสายเพลินไม่ดูเวลาแต่กลับมาโทษเธอเสียอย่างนั้น~ มารีอาได้แต่นึกบ่นอยู่ในใจ แต่ที่ทำได้คือ“ขอโทษค่ะ มาร์ก็ไม่ทันดูเวลาเหมือนกัน”ทั้งสองพากันรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่ห้องประชุม และแน่นอนเวลาเข้าประชุมสายแบบนี้ ทันทีที่เลื่อนประตูเปิดเข้าไป สายตาคนทั้งห้องหันมาจ้องมองเธอกับผู้จัดการทั้งคู่เป็นตาเดียวกันยิ่งลี่คุนไม่ต้องพูดถึง เขานั่งทำสีหน้าเคร่งขรึมอยู่หัวโต๊ะ มืออีกข้างของเขาจับอยู่ที่คาง ส่วนอีกข้างกำลังเอานิ้วเคาะโต๊ะอย่างเบา ๆเขาเงยหน้าขึ้นมาจ้องมองด้วยสายตาคมกริบ… พลันสายตาทั้งคู่ก็สบตากันโดยบังเอิญแต่ทว่า สายตาของลี่คุนที่มองเธอ กลับมองด้วยแววตาว่างเปล่าราวกับคนไม่รู้จักกัน มารีอาสบตาอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะรีบก้มหน้าลงไม่กล้าแม้สบตาเขาต่อ เธอเม้มปากบางแน่น ความน้อยใจก่อตัวขึ้นมาภายในใจอีกรอบ~ทำอย่างไรดี จะร้องไห้อีกแล้ว เขาจำเธอไม่ได้จริง ๆ ด้วย~“พวกคุณสองคนมาช้าไปห้านาที” เขาเอ่ยเสียงเรียบปนดุ“ขอโทษค่ะท่าน พอดีฉันติดลูกค้า ให้ผู้ช่วยคอยเตือนแต่เ

“ไม่เอานะคนดี ไม่ร้องนะครับ ผมไม่แกล้งคุณแล้วผมขอโทษ” เขากอดพลางเอามือลูบผมคนตัวเล็กที่เอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมหยุด“ฮึก ฮึก ละ แล้ว คุณไม่โกรธฉันเหรอคะ” มารีอาเงยหน้าขึ้นไปมองเขา หลังจากร้องไห้อย่างหนักหน่วงจนตัวเองเริ่มสงบแต่ยังคงมีเสียงสะอึกสะอื้นอยู่“โกรธเรื่อง ?”“ก็ ก็เรื่องที่ฉันปลอมตัวมาหลอกคุณ”“หึหึหึ เด็กโง่ หลอกยังไง หืมม หลอกแล้วให้ตัวเองมาเสียเปรียบผมเนี่ยนะ ผมสิมีแต่ได้กับได้ ได้ทั้งตัวได้ทั้งใจ แบบนี้ไม่เรียกว่าคุณหลอกผมนะ… แบบนี้เขาเรียกว่า… มีใจ คุณ… มีใจให้กับผม”“ใช่ซะที่ไหน… ฮึก ฮึก เกลียดที่สุด”“เกลียดเหรอ แต่ผมว่าแบบนี้คุณรักผมมากกว่านะ”“ไม่ใช่สักหน่อย ตะ แต่… คุณไม่โกรธจริง ๆ เหรอคะ” มารีอาจ้องมองเขาดวงตากลมโตคู่ใสที่ยังมีน้ำตาเปื้อนอยู่เต็มใบหน้าแต่สำหรับสายตาลี่คุนแล้ว ต่อให้มอมแมมแบบไหนก็ ~น่ารัก~“ก็โกรธ…”“เห็นมะ โกรธจริง ๆ ด้วย” มารีอาเหมือนน้ำตาจะเอ่อมาอีกรอบ“ผมโกรธ… โกรธตัวเองที่ไม่รู้ว่าภรรยาตัวเองอยู่ใกล้ ๆ แค่นี้ โกรธตัวเองที่รู้ช้าไปหน่อยเพราะไม่ทันได้สังเกตว่าเป็นคุณ แล้วก็เอ่อ… อาจจะโกรธคุณนิดหน่อยที่ไม่ยอมบอกผมตั้งแต่แรก ปล่อยให้ผมคิดถึงเวลาที่คุ

ติ๊งง เสียงจาก Line ดังขึ้นมารีอารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูพบว่าเป็นข้อความจากลี่คุน เธอถึงกับยิ้มเขินออกมา ไม่ถึงชั่วโมงเขาก็ไลน์มาหาเธอเสียแล้วลี่คุน > ตั้งใจทำงานนะครับคนดีมารีอา > ค่ะ รู้แล้ว คุณเองก็เหมือนกันลี่คุน > งั้นตอนเที่ยงไปกินข้าวด้วยกันนะครับมารีอา > ไม่ได้ค่ะ มาร์นัดกับแอนนี่เอาไว้แล้ว คุณพาน้องสาวคุณไปกินข้าวเถอะ เดี๋ยวเธอจะน้อยใจคุณอีกลี่คุน > ไม่ได้กินคุณ กินอะไรก็ไม่อร่อย เอ๊ย กินกับคุณ ผมพิมพ์ตกไปหน่อยมารีอา > 555 อดทนน้า อีกสามวันนะคะ❤️ลี่คุน > ผมว่าผมลงแดงก่อนแน่ ๆ T Tมารีอา > เว่อร์ ^^ ทำงานได้แล้วค่ะ ตั้งใจทำงานด้วยลี่คุน > งั้นบอกรักผมก่อนสิไม่งั้นผมไม่มีแรงทำงานมารีอา > …ลี่คุน > เร็ว ๆ สิ ห้ามเงียบ ไม่งั้นผมจะเดินไปฟังคุณพูดที่โต๊ะทำงานคุณตอนนี้เลยมารีอา > ค่าาาาา รักค่ะ ตั้งใจทำงานนะคะ ❤️ลี่คุน > ครับที่รักของผมมารีอาวางโทรศัพท์ลง อดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวไม่ได้~~~~~ในช่วงบ่ายหลังจากที่ทุกคนกลับมาจากพักกลางวัน จู่ ๆ เลขานุการก็หอบงานแฟ้มใหญ่เอามาให้มารีอาถึงที่โต๊ะทำงานของเธอ“อะไรคะ”“งานของท่านประธานค่ะ ท่านสั่งเอามาให้คุณแก้ พอดีมันมีต