All Chapters of ป่วนรักประธานร้าย My President: Chapter 31 - Chapter 40

มารีอาลุกขึ้นแล้วยิ้มหวานให้กับทุกคน“เดี๋ยวสิครับมาร์ คุยกันก่อนสิ มาร์อาจเข้าใจพี่ผิด” อนิรุตรีบรั้งแขนมารีอาเอาไว้“นั่นสิลูก คุยกันก่อน ไหนเล่าให้ลุงกับป้าฟังซิ มันเกิดอะไรขึ้น”มารีอาเริ่มทำหน้าลำบากใจ ที่เธอเตี๊ยมไว้กับแอนนี่ คือบอกเลิกสวย ๆ แล้วลุกขึ้น ไม่คิดว่าจะโดนรั้งไว้แบบนี้ มันนอกแผนการที่เธอเตรียมเอาไว้ ครั้นพอหันไปมองหาเพื่อนเธอ ก็พบว่าเพื่อนเธอไม่ได้นั่งอยู่หลังต้นไม้นั่นแล้ว~เวรกรรม~ก่อนหน้านี้ แอนนี่ที่นั่งสังเกตการณ์ห่าง ๆ อยู่ ๆ เกิดปวดท้องขึ้นมา เธอจึงเดินเข้าไปห้องน้ำ ไม่คิดเลยว่าอยู่ดี ๆ จะเจอกับวศินที่เดินคุยมากับลี่คุนเฮือก !!จากที่ตอนแรกเธอตั้งใจจะเดินกลับเข้าไปหามารีอา แต่ก็กลับเปลี่ยนใจ แอนนี่รีบหันหลังกลับไปอีกทางทันที~แย่แล้วยัยมาร์ ทำไงดี ประธานลี่ก็อยู่นี่~ แอนนี่รีบหยิบโทรศัพท์จะกดหามารีอา แต่ด้วยความรีบหยิบโทรศัพท์ไม่มองทาง เธอจึงเดินชนกับแขกคนอื่นที่เข้ามาพัก จนโทรศัพท์ของเธอตกลงพื้น แถมเท้าของคนที่ชน ยังเตะโทรศัพท์ของเธอไปด้านหลังแอนนี่รีบหันหลังก้มลงไปเก็บ แต่ทว่า… ไม่คิดว่าจะมีฝ่ามือใหญ่ของคนตรงหน้าเก็บให้เธอก่อน“อ๊ะ คุณ”“สวัสดีครับ คุณแอน

ลี่คุนกำลังจะนึกออก พลันไฟในลิฟต์ก็เกิดสว่างจ้า และกลับมาทำงานตามปกติ มารีอาอยากจะดันร่างที่กอดรัดเอาไว้แน่นของเขาออก แต่ทว่าลี่คุนกลับเลื่อนฝ่ามือใหญ่ไปรั้งศีรษะของเธอไว้ ก่อนประทับจูบลงไปอย่างโหยหา ตอนนี้เขาแทบไม่อยากรอให้ถึงห้องนอนเลยด้วยซ้ำ“อื้อออออ” แข้งขาของมารีอาแทบจะอ่อนแรงเมื่อเจอจูบที่เร่าร้อนจากลี่คุน ลิ้นร้อนแทรกเข้าไปในเรียวปากราวกับจะตักตวงความหวานไปจากเธอ เมื่อถึงชั้นที่ต้องการ ลี่คุนช้อนร่างบางของเธอขึ้นมาอุ้ม เขาตรงไปที่ห้องของเขา ปลดรหัสล็อกด้วยม่านตา ก่อนจะอุ้มเธอเข้ามาภายในห้อง…ทันทีที่เขาวางร่างเล็กของเธอลง ลี่คุนแทบไม่ให้โอกาสเธอตั้งตัว เขาดันร่างของเธอไปจนแผ่นหลังติดกับผนังห้อง กดฝ่ามือเรียวเล็กที่กำลังต่อต้านดันไว้ที่อกเขา ตรึงไว้ติดกับผนัง บดจูบราวกลับจะลงโทษที่เธอหายไป ปล่อยให้เขาทรมานเป็นอาทิตย์“อื้อออ” เขาช่างไม่ปล่อยช่องว่างให้มารีอาได้มีสติเลย ลี่คุนผละจากปากอิ่มสวย ไล้มาที่ซอกคอ มารีอาสัมผัสถึงลมหายใจร้อนของเขาพ่นลงอยู่ตรงซอกคอขาวของเธอ จนทำให้เธอรู้สึกแปลก ๆลี่คุนปล่อยฝ่ามือเขาจากข้อมือเธอ เลื่อนมาเกาะกุมที่อกสวยของเธอ เขาเคล้นคลึงมันอย่างถนัดมือ แต

~โอ๊ยยยย อะไรของหมอนี่เนี่ย พูดอย่างกับจะจริงจังกับเธอ อ๋อ… ใช่ ! …ก็เขาไม่รู้ว่าเธอเป็นพนักงานในบริษัทของเขานี่นา เขาก็พูดอยู่ไม่ชอบคบคนในบริษัทเพราะจะทำให้เขาเสียการปกครอง แล้วเขาน่ะหรือจะมาจริงจังกับเธอ~มารีอาคิดเองเออเองเสร็จสรรพ ด้วยความที่เธอเองเป็นคนที่ค่อนข้างคิดเยอะ ที่ผ่านมาเธอก็ไม่ใช่คนมั่นใจในตัวเองเสียเท่าไร แถมยังเพิ่งผิดหวังมาจากคู่หมั้นอย่างอนิรุต ที่ผ่านมาเขาเคยทำท่าราวกับรักเธอนักรักเธอหนา แต่ที่แท้เขากลับไม่ได้จริงใจกับเธอเลยสักนิด“ปะ สายมากแล้ว เราสองคนไปอาบน้ำกันเถอะ ผมจะพาคุณออกไปซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ แล้วเดี๋ยวพาคุณไปเที่ยวทะเลกัน” เขาหอมลงที่หน้าผากมารีอาอีกครั้ง ก่อนลุกขึ้นยืนแล้วช้อนตัวมารีอาอุ้มขึ้น“อ๊ะ เดี๋ยว ๆ ฉะ ฉันไม่ชอบอาบน้ำร่วมกับใคร อ๊ะ ว้ายยยยยย อย่านะ ไม่เอา”~บ้าจริงสภาพเปลือยเปล่าแบบนี้ ทำไมเขาชอบทำอะไรหน้าไม่อายแบบนี้อยู่เรื่อย~มารีอายกมือตีที่แผงอกของลี่คุนเบา ๆ เมื่อรู้ว่าต่อให้เธอดิ้นรนไปก็ไม่สำเร็จอยู่ดี รังแต่จะให้หน้าอกนุ่มของตัวเองไปเสียดสีอยู่กับแผงอกของเขาเกิดมาในชีวิตก็เพิ่งจะเคยแก้ผ้าอาบน้ำกับใครแบบนี้ครั้งแรก มันช่างไม่เหมือนกับเว

“คุณว่าอะไรนะ”“ปะ เปล่าค่ะ แค่บอกว่าใครจะกล้านินทาคุณ”“ก็คงจะมีแต่ผู้หญิงคนนั้นละมั้งครับที่กล้า แต่วันนั้นผมก็ผิดจริง ๆ เป็นเพราะผมมัวแต่คิดถึงคุณ เลยไม่ได้ฟังรายงานที่เธอพูด”“หาาาาา เพราะวันนั้นคุณมัวคิดถึงแต่ฉันเนี่ยนะ”“ใช่ เพราะคุณ… ทำให้ผมทำงานไม่ได้” เขายิ้ม ก่อนจะยกมือขึ้นมาบีบจมูกมารีอาที่ยังทำหน้าเหวอ“อืม นั่นสิ ผมว่า เสียงผู้หญิงคนนั้น ฟังดูคล้าย ๆ กับเสียงคุณ ใช่… ผมว่าคล้ายกันมาก พอได้ยินเธอพรีเซนต์งาน ผมเลยคิดถึงคุณ” ลี่คุนเริ่มนึกออก แต่เพราะที่ผ่านมา เขาไม่ได้สนใจและไม่ได้ใส่ใจมารีอาในตอนที่เธออยู่ในสภาพเชย ๆ แบบนั้น แถมพนักงานในบริษัทมีเป็นร้อยคน ไม่แปลกที่เขาจะจำทั้งหมดไม่ได้จะว่าไป เขาเคยเจอผู้หญิงคนนั้นตอนที่ใกล้ชิดที่สุด ก็คือเห็นเธอยืนทะเลาะกับผู้ชายอยู่ที่ลานจอดรถ ซึ่งลี่คุนเห็นแต่เพียงด้านหลังของผู้ชายแต่ไม่ทันได้เห็นหน้า เพราะไม่ได้คิดจะสนใจเลยมองแบบผ่าน ๆ แต่ทำไมตอนที่ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในลิฟต์แล้วติดในลิฟต์ด้วยกัน~เธอกลัวความมืดเหมือนกันเลย~หรือว่า~ส่วนใหญ่ผู้หญิงทุกคนจะกลัวแบบนี้~...“อาาา คือเสียงของฉันน่าจะโหลนะคะ เอ่อ คือ งั้นเราเดินเล่นไปตรงม้าน

@ที่ร้านอาหาร เหม่ยหลิน เป็นลูกพี่ลูกน้องที่เพิ่งเดินทางมาจากเมืองจีน ลี่คุนจำต้องดูแลเธอที่เป็นเสมือนน้องสาว แถมคุณอาลี่หนานก็โทร.มาฝากฝังให้ช่วยดูน้องเอาไว้ด้วยเพราะสนิทกันตั้งแต่เด็ก เหม่ยหลินจึงขอพักที่คอนโดมิเนียมของลี่คุน ที่มีห้องนอนรับแขกว่างอยู่ เธอตั้งใจจะมาอยู่กับเขาสักหนึ่งเดือน ซึ่งตอนนี้เธอกำลังทำปริญญาโทเกี่ยวกับทางด้านบัญชีจึงอยากมาศึกษาดูงานด้านบัญชีและการบริหารเอาไว้ด้วย“ตกลงพี่ให้เหม่ยหลินเข้ามาดูงานวันไหนดีคะ พรุ่งนี้เลยเนอะ สัญญาค่ะว่าเหม่ยหลินจะไม่รบกวนการทำงานของพี่เลย”“ไหนเราบอกแค่มาเที่ยวอาทิตย์เดียว ทำไมถึงเปลี่ยนใจอยู่เป็นเดือน”“แหม พี่ก็น่าจะรู้ว่าเหม่ยหลินอยากอยู่ใกล้ ๆ พี่”“เฮ้อ นี่เราไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะ เราโตพอที่จะหาแฟนได้แล้ว เราจะมาตามติดพี่แบบนี้ไม่ได้หรอก”“ทำไมคะ พี่อึดอัดที่เหม่ยหลินมานี่เหรอ” เธอทำหน้าเศร้าจนเหมือนจะร้องไห้ออกมา ลี่คุนได้แต่ส่ายหน้าลำบากใจ แต่เพราะรับปากคุณอาเอาไว้ เขาจำต้องดูแลเธอที่เป็นลูกสาวคนเดียวของคุณอาเป็นอย่างดี“เปล่า พี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น เรากินข้าวเถอะ อาหารมาพอดี นี่ไงของโปรดที่เราชอบ” ลี่คุนยิ้มก่อนตักอา