บททั้งหมดของ ARRANGED MARRIAGE WITH THE HEARTLESS BILLIONAIRE: บทที่ 131 - บทที่ 140

MALAMIG ANG mukha ni Asha na lumabas ng silid ni Lawrence. Kung talagang gusto nitong magtawag ng magandang babae para alagaan siya ay hindi niya ito pipigilan, magpapanggap na lang siyang hindi niya ito narinig para wala siyang maging problema.Bumalik siya sa kanyang condo. Pagdating niya doon ay agad siyang dumiretso sa kanyang kama at ibinagsak ang sarili doon. Si LAwrence naman mismo ang nagsabi sa kaniya na pwede siyang umalis kung gusto niya pero hindi niya maiwasang hindi makonsensya dahil hindi niya tinupad ang usapan nilang dalawa pero anong magagawa niya? Ito naman ang may kasalanan.KINABUKASAN, wala siyang klase at wala din naman siyang alam na puntahan kaya nanatili na lang siya sa kanyang condo. Tinawagan niya rin si Manang Selya upang alam kung ano na ang lagay ni LAwrence hindi dahil sa nag-aalala siya o ano pa man kundi dahil natatakot lang siya na baka mamaya ay sinundan na naman siya nito at para na rin mapabilis ang pagpunta nito sa Taiwan. Mabuti na lang at sinab

“Bakit ayaw mong sagutin?” tanong ng lalaki na nasa harapan niya kahit na hindi naman nito iyon dapat tanungin dahil hindi naman sila close na dalawa. Isa pa, personal na bagay iyon kaya tama lang na hindi nito iyon dapat tinatanong.“Ayokong sagutin.” walang emosyong sagot niya rito. Akala niya ay matatapos na ang tanong nito at titigil na ito ngunit nagpatuloy lang ito sa pagtatanong sa kaniya.“Ang boyfriend mo ba ang tumatawag sayo?” tanong nito sa kaniya.Mabilis siyang umiling. Dahil nga sa tanong na ito ng tanong ay wala na siyang nagawa kundi ang sagutin ito. Napabuntong-hininga na lang siya. “Hindi. Tyaka imposible na maging boyfriend ko siya dahil galit na galit siya sa akin.” sagot niya rito para tumigil na ito.Nagliwanag naman ang mukha nito ay isang ngiti ang sumilay sa labi nito. “Kung ganun e di pwede akong mag-apply sayo? Kung liligawan ba kita ay may pag-asa ba ako sayo?” tanong nito sa kaniya. Ngayon ay lumabas na ang tunay na dahilan kung bakit ito lumapit sa kaniy

ILANG METRO na lang ang layo niya sa sasakyan nang bigla na lang hawakan ni Lawrence ang kamay niya. Kasabay nang paghawak nito sa kanyang kamay ay wala siyang nagawa kundi ang mapabuntong-hininga na lang ng malalim. “Bitawan mo ako.” sabi niya nang lingunin niya ito. Walang ekspresyon ang kanyang mukha ng mga oras na iyon dahil naiinis na siya at napapagod na, gusto na niyang makaalis doon. Malayo dito.Napatitig siya sa mukha nito. Hindi niya alam kung anong klaseng espirito ang sumanib dito dahil pakiramdam niya ay ibang tao ang nasa harapan niya. “Pwede ba tayong mag-usap kahit na sandali lang?” tanong nito sa kaniya.Agad na nagsalubong ang kanyang mga kilay. “At ano naman sana ang pag-uusapan nating dalawa?”“Tungkol sa relasyon natin.” sabi nito dahilan para matigilan siya. Muli siyang humugot ng isang malalim na buntong hininga. Hindi ba at paulit-ulit na niyang sinasabi rito na wala silang relasyon? Bakit ba ipinagpipilitan pa rin nito? Tumitig ito sa kaniyag mga mata. “Sina

NI ANG SUMAGI sa kanyang isip na maririnig niya ang mga salitang iyon mula sa bibig ng taong katulad ni Lawrence na hanggang sa kalalimlaliman ng pagkatao nito ay kinamumuhian siya. Hindi niya alam kung talagang humihingi ba ito ng tawad sa kaniya o isang pag-akto na naman iyon para mapaniwala siya na para bang sising-sisi ito sa lahat ng nagawa nito sa kaniya. Sa tingin ba nito ay mababago ng paghingi nito ng tawad ang lahat?Nang makita nito na hindi siya nakapagsalita dahil sa pagkagulat ay nagpatuloy ito sa pagsasalita. “Lahat ng sinabi ko sayo ay dahil iyon ang nararamdaman ko.” Tumaas ang isang kilay at sa wakas ay nagawa na niyang ibuka ang kanyang bibig para makapagsalita. “Sabihin mo nga, paano kita paniniwalaan na totoo ang mga sinasabi mo?” tanong niya rito.“Bakit naman sana ayaw mo akong paniwalaan e nagsasabi naman ako ng totoo?” balik nitong tanong sa kaniya.“Hindi ko alam. Baka mamaya ay may pinaplano ka pala at pakana mo lang ang lahat ng ito.” sabi niya rito.Nagsa

NATAHIMK SANDALI si Lawrence bago siya nito tuluyang pinakawalan. Nasa pinto na ito ng kanyang kwarto at pagkatapos ay lumabas na ito at dahil doon ay nakahinga siya ng maluwag dahil akala niya ay aalis na rin ito sa wakas dahil sa nagkausap naman na sila ng maayos kaya nga lang ay nang sundan niya ito ng tingin ay nakita niya kung paano ito naglakad papunta sa may sofa at umupo doon tanda na mukhang walang balak itong umuwi katulad ng iniisip niya.Agad na napakunot ang kanyang noo. “Anong ginagawa mo pa diyan? Hindi ka pa ba aalis?”“Gabi na. Delikado na ang magmaneho ngayon.” sabi nito ngunit alam niyang palusot lang nito iyon. Wala na lang siya nagawa kundi ang magpakawala ng isang mahabang buntong hininga.“E di sumakay ka na lang ng taxi o kaya e magpasundo ka.” suhestiyon niya naman dito.“Ayoko. Hindi ako mahilig magpa-drive.” walang emosyong sagot nito sa kaniya.“E anong ginagawa ng mga tauhan mo? Napakarami nila, siguro naman ay may pinagkakatiwalaan ka sa mga iyon.” sabi n