Semua Bab สาวน้อยผู้นำพาครอบครัวสู่ความมั่งคั่ง: Bab 191 - Bab 200

"จริงสิ พี่หญิงเชิญเจ้าไปงานเลี้ยงวันคล้ายวันเกิดของนาง เจ้าพอจะมีเวลาหรือไม่""งานวันคล้ายวันเกิดของพี่หญิงหรือ ต่อให้ข้าไม่ว่างก็จะไปแน่"ฉินหลิวซีได้รับความช่วยเหลือจากพี่หญิงของหลี่เจิ้นหัวมาไม่น้อย แค่ไปร่วมงานแค่นี้ทำไมนางจะทำไม่ได้แล้ว"ถ้าพี่หญิงได้ยินคงดีใจ""งานเริ่มวันไหน""วันมะรืนปลายยามโหย่ว  นี่บัตรเชิญของเจ้า น้าหญิงกับน้าเขยเจ้าสามารถมาเข้าร่วมในฐานะผู้ติดตามได้""นางคงตื่นเต้น"ฉินหลิวซีคิดภาพออกเลยว่าชิวหลานจะพูดอะไรหรือแสดงท่าทีประมาณไหนหลังจากได้ยินเรื่องนี้ น้าหญิงของนางร่าเริงมากตั้งแต่มาเมืองหลวง คุ้มค่าแล้วที่พาทั้งคู่มาเปิดหูเปิดตาฉินหลิวซีตั้งใจสร้างชื่อเสียงและตัวตนของตนเอาไว้ที่นี่ ในอนาคตไม่รู้ว่าลูกหลานสกุลชิวกับท่านพ่อท่านแม่จะย้ายมาที่เมืองหลวงหรือไม่ แต่หากพวกเขามาสิ่งที่นางสร้างไว้จะต้องเป็นประโยชน์แน่"ข้าเองก็ตั้งตารอวันนั้น"หลี่เจิ้นหัวมองนาง สายตาแสดงความรู้สึกอย่างไม่ปิดบัง หญิงสาวไม่รู้ว่าคนตรงหน้าเฝ้ารออะไร แต่แววตาของเขานั้นทำให้นางอยากสร้างความประทับใจที่จะได้พบกันยามค่ำคืนให้พิเศษขึ

ร้านที่ไม่มีใครรู้ที่มาแน่ชัด รู้แต่ว่าสกุลหลี่เป็นผู้จัดจำหน่ายให้เสมือนคนกลางหลี่ซีเหยาเหยียดยิ้มนึกอยากขัน สินค้านี้มีอยู่ในร้านของบ้านอยู่แล้ว นางเป็นผู้เอามาให้เช่นนี้ช่างน่าขายหน้าจริง ๆ ช่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยหากสังเกตและไตร่ตรองดูสักนิดจะรู้ว่าบรรจุภัณฑ์นี้ไม่ได้วางขายในปัจจุบัน มันเป็นตลับแบบใหม่ที่ยังไม่ได้วางหน้าร้านที่ไหน"นี่เป็น…สินค้าจากร้านของข้าเอง  เป็นกระปุกชาดและตลับแป้งลายใหม่ที่ยังไม่ได้วางจำหน่ายที่ไหน ข้ามอบมันให้พี่หญิงเป็นคนแรก"ทันทีที่ฉินหลิวซีพูดจบเสียงฮือฮาก็ดังขึ้นอย่างไม่ขาดสาย"เป็นไปไม่ได้ สามัญชนชั้นต่ำอย่างเจ้าจะเป็นเจ้าของสิ่งนี้ได้อย่างไร อย่ามาแอบอ้างนะ เจ้าต้องไปแอบซื้อที่ไหนมาแน่ ๆ แล้วไปแอบเปลี่ยนตลับทีหลังใช่ไหมล่ะ" หลี่ซีเหยาอย่างไม่ยอม นางเริ่มเสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ จนมารดาที่เป็นอนุสั่งให้สาวใช้มาพาตัวออกไปเพราะเริ่มจะทำขายหน้า อีกทั้งแม่ทัพยังมองนางด้วยแววตากรุ่นโกรธอีกด้วย หากไม่รีบจัดการนางก็จะโดนลงโทษหลังจบงานนี้แน่สถานการณ์สงบลงแต่เรื่องของฉินหลิวซียังเป็นที่พูดถึงตัวตนของเจ้าขอ

โจวเมิ่งอิ๋งคร่ำครวญถึงความน่าสงสารราวโชคชะตากลั่นแกล้งของบุตรสาว ไม่มีแก่ใจมารับรองแขกด้วยตัวเองด้วยซ้ำ ดีที่มีอนุคนสนิทอยู่ข้างกายคอยปลอบใจฟังจากน้ำเสียงคงทุกข์ใจเหลือประมาณ หลี่เจิ้นหัวรู้เรื่องที่ตัวเองสามารถทำได้แล้ว"ทีนี้ข้าจะลงมืออย่างไรดีนะ…"บรรยากาศในห้องค่อนข้างอับชื้น พี่หญิงต้อนรับนางเป็นอย่างดีแม้จะหน้าซีดเซียวกว่าปกติก็ตาม"เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ พี่หญิงดูผอมลงไปหรือไม่ กินข้าวไม่อร่อยอย่างนั้นหรือ""อยากที่เจ้าเห็น ก็ไม่ค่อยดีเท่าไร แต่ข้าเป็นผู้บริสุทธิ์ดังนั้นเลยเชื่อว่าอีกไม่นานคงดีขึ้น"แต่ดูเหมือนความเชื่อของนางจะทรยศนางทีละนิด แต่ละวันที่ผ่านไปขื่นขมนักสีหน้าของหลี่เมิ่งเหยาอิดโรยเหมือนคนไม่ได้นอน ถึงจะบอกว่าตนเป็นผู้บริสุทธิ์อย่างไร แต่สถานการณ์แบบนี้คงยิ้มไม่ออก"เรื่องนี้จัดการไม่ได้ง่าย ๆ แต่หากต้องการให้ข้าช่วยเหลืออะไรพี่หญิงอย่าได้เกรงใจนะเจ้าคะ""ฉินหลิวซี ถ้าซาบซึ้งน้ำใจเจ้าจริง ๆ" หลี่เมิ่งเหยาน้ำตารื้น พอรู้ว่านางอาจต้องโทษเหล่ามิตรสหายก็พากันหนีหน้า ส่วนหนึ่งก็คงเพราะคำสั่งของบิดามารดามิให้มาข้อง

ฉินหลิวซีใช้เวลาหลายวันในการไป ๆ มา ๆ ทั้งสองเมืองเพื่อหาว่ามีใครบ้างที่รับจ้างทำเครื่องสกปรกเป็นกลุ่ม เรื่องงานในบ้านและธุรกิจก็ฝากชิวหลานดูแล คิดถูกจริง ๆ ที่พาน้าหญิงมาด้วยผู้ทำพันธสัญญากับสัตว์อสูรนั่งอยู่ในร้านอโคจรโดยเวียนเปลี่ยนที่ไปทุกวันนั่งเขียนทุกอย่างที่ได้ยินลงในกระดาษ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กน้อยหรือไร้สาระแค่ไหนก็เก็บข้อมูลไว้ทั้งหมด ก่อนนอนในแต่ละวันจะมาเรียบเรียงและปะติดปะต่อเอาเองหลายครั้งยังสงสัยว่านางทุ่มเทไปขนาดนี้เพื่ออะไร ทำสิ่งนี้ไปแล้วใครจะให้ประโยชน์อะไรกับนาง ทว่าคำตอบนั้นก็ชัดเจนในความรู้สึกมาตลอดอยู่แล้วการต่อกรกับคนมียศศักดิ์ ทั้งยังใกล้ชิดกับฝ่าบาทไม่ใช่เรื่องง่าย ต่อให้ไม่ได้อยู่ในตำแหน่งใหญ่โตมากมายอีกฝ่ายก็ต้องมีฐานะและคนคอยสนับสนุนไม่น้อยแน่นอน พวกเสนาบดีไม่ได้เข้าข้างฮ่องเต้เสมอไปฉินหลิวซีแค่อยากเห็นหลี่เจิ้นหัวสบายใจ แค่อยากให้เขากลับไปยิ้มได้ร่าเริงเหมือนเดิมไม่ใช่ฝืนยิ้มอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้"นี่ข้า…รักเขามากกว่าที่ตัวเองคิดสินะ"หลายวันแล้วแต่ก็ยังไม่ได้เรื่องได้ราว แบบนี้ความตึงเครียดของสถานการณ

ด้านหน้าของฉินหลิวซีมีคนสกุลหลี่คุกเข่าอยู่ องค์ชายรองกับเสียนเฟยที่พึ่งมาถึงเดินไปยืนด้านหน้า พระนางทุกข์ใจและจนใจในเวลาเดียวกันเมื่อไม่อาจแก้ต่างให้บุตรชายได้สุดท้ายแล้วหากไร้ซึ่งทางออกเสียนเฟยก็ตั้งใจจะขอรับความผิดไว้เอง แม้นางจะไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องเลยก็ตาม"เสด็จแม่" องค์ชายรองประคองแขนมารดาไว้ไม่ยอมให้คุกเข่าลงไปเบื้องหน้านอกจากผู้พิพากษาที่มาทำหน้าที่พยาน ยังมีฮ่องเต้เป็นผู้ตัดสินในท้ายที่สุด เพราะเป็นคดีที่เกี่ยวข้องกับเชื้อพระวงศ์โดยตรงอำนาจในการตัดสินตามกฎหมายที่แคว้นนี้จึงอยู่ในมือฝ่าบาทเห็นพระพักตร์ฝ่าบาทเริ่มแสดงความไม่พอพระทัย เสียนเฟยก็ทำท่าจะนั่งลงไปอีก"เสด็จแม่ อย่า" องค์ชายรองมีท่าที่ขัดขืนอย่างชัดเจน เขาจับแขนผู้เป็นมารดาไว้แน่นไม่ยอมให้ลดตัวต่ำไปกว่านี้ชั่วพริบตาหนึ่งฉินหลิวซีรู้สึกได้ว่าองค์ชายร้องเหลือบมองมาที่ตน ดูท่าแล้วโอรสองค์รองคงไม่ยอมโดยง่าย ฮ่องเต้จึงออกตัวสั่งให้กงกงถวายรายงานของคดีและอ่านมันเสียเลยเนื้อความไม่ได้ต่างอะไรกับก่อนหน้านี้ที่ฟังมาจนเอียน เนื้อหาสาระสำคัญแทบไม่ได้รับความสนใจเท่าที่ควร เพราะมัวแต่จับ