All Chapters of สาวน้อยผู้นำพาครอบครัวสู่ความมั่งคั่ง: Chapter 211 - Chapter 220

"ขอบคุณที่มาส่งหลิวซีเจ้าค่ะฮูหยิน ราตรีสวัสดิ์นะเจ้าคะ" นางค้อมกายให้ผู้อาวุโสกว่าก่อนจะเดินขึ้นบันไดรถม้าไปที่หน้าจวนสกุลหลี่มีโจวเมิ่งอิ๋งกับหลี่เจิ้นหัวโบกมือลาอยู่เงียบ ๆ เมื่อรถม้าของสกุลลับตาไปในความมืดแล้วฮูหยินก็หันมองบุตรชายบุญธรรม"ทีนี้ถึงคราวเจ้าให้คำตอบแม่แล้ว คิดจะทำอย่างไรกับตำแหน่งผู้นำตระกูลรุ่นต่อไป"แม้หลี่เจิ้นหัวไม่เคยคิดอยากได้ตำแหน่งขุนนางหรือผู้นำตระกูลคนต่อไปเลย ทุกอย่างเขายกให้น้องชายที่เป็นสายเลือดของฮูหยินที่ถูกส่งตัวไปฝึกฝนที่ชายแดนตั้งแต่จำความได้ ทำให้เวลาเกิดเรื่องครั้งนั้นหลี่หยวนติ่งจึงไม่ได้รับผลกระทบด้วยซึ่งเป็นเรื่องที่ดี แต่นางก็อยากให้ลูกชายที่เลี้ยงมาเองกับมืออยู่ใกล้ ๆ คอยช่วยเหลือครอบครัวในภาคภาคหน้า แต่หากเขาตัดสินใจเด็ดขาดก็คงได้แต่ยอมรับการตัดสินใจของเขา วันนี้ฉินหลิวซีมาจวนหลี่แต่เช้า นางเอาของจากบ้านเดิมมาด้วยหลายอย่าง ส่วนใหญ่เป็นงานฝีมือที่สำคัญที่สุด เดิมคิดจะเอามาตกแต่งร้าน แต่การแบ่งบางส่วนมาเป็นของฝากสกุลหลี่ด้วยก็ไม่เลวไม่รู้นางคิดไปเองหรือเปล่าว่าบรรยากาศระหว่างหลี่เจิ้นหัวกับฮูหยินดูแ

 เมืองหลวงกลับมาสงบสุขได้หลายวันแล้ว ร้านน้ำชาแห่งใหม่ก็เปิดตัวอย่างเป็นทางการปัญหา เนื่องจากต้องการให้ร้านเป็นที่รู้จักอย่างรวดเร็ววันแรกของการเปิดร้านนางจึงไม่คิดเงินลูกค้าทุกคนที่เข้ามา แน่นอนว่าต้องจำกัดจำนวนรายการเครื่องดื่มและของหวานที่สามารถสั่งได้ผลตอบรับน่าพึงพอใจ ถึงจะเป็นที่นิยมเทียบร้านน้ำชาเก่าแก่ที่เปิดมาก่อนไม่ได้ แต่ผลลัพธ์ตอนนี้ก็ถือว่าไม่เลวเลยสำหรับหน้าใหม่อย่างนางหลี่เจิ้นหัวปรับโครงสร้างของหอกระจายข่าวใหม่ ทำให้เขาไม่ยุ่งเหมือนเมื่อก่อนและสามารถมาทำตัวติดกับนางได้ตลอดทั้งวัน อย่างน้อยก็มีสี่วันในหนึ่งสัปดาห์ที่เขาทำแบบนั้นฉินหลิวซีเขียนจดหมายหาที่บ้านอย่างสม่ำเสมอและเขียนถึงอาจารย์นาน ๆ ครั้ง ซุนเป่ยฉีเองถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญก็ไม่ตอบจดหมายนางอยู่แล้ว ไม่รู้ตอนนี้ไปมุดถ้ำอยู่ที่ไหน อาจารย์ของนางมีการเดินทางเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต จึงได้แต่ปลอบใจตัวเองว่าเขายังไม่ตายก็ดีแล้วส่วนงานที่โรงน้ำชาของนางนั้นราบรื่นและสงบสุขเป็นอย่างมากสงบสุขจนถึงเมื่อชั่วยามที่แล้ว…!นอกจากงานที่ล้นมือคงมีแต่สกุลฉินซึ่งเป็นบ้านเดิมขอ

แต่ฉันคู่พันธะสัญญาเจ้าเป็นหงส์แดงเพลิงนะ ไม่เป็นไรแน่หรือชายหนุ่มข้างกายกะพริบตาปริบ ๆ ไม่แน่ใจว่านั่นเป็นทางเลือกที่ดีแน่หรือเปล่า เห็นเขาทำหน้าตาประหลาดก็เหมือนนางจะเข้าใจ"เสี่ยวฮั่วไม่สนใจเรื่องนั้นหรอกน่า เนื้อของสายพันธุ์เดียวกับตัวเองมันก็ยังกินมาแล้ว"เอาจริงหรือ ข้ายังไม่เคยให้อาเฉิงกินเนื้องูเลยนะในเมื่อเขาเป็นคนบอกให้นางเลือกเองและนางก็เลือกแล้ว จะมาเปลี่ยนคำพูดตอนนี้ก็ดูแปลก เช่นนั้นก็ทำไก่ต้มน้ำปลาอย่างที่ว่าก็แล้วกัน มีของผัดกับนึ่งอีกสักอย่างสองอย่างน่าจะดีนะคุณชายแซ่หลี่ไม่คิดมาก่อนว่าตนต้องเข้าครัวทำอาหารให้คนรักกิน กระทั่งได้พบกับสตรีผู้นี้ เห็นนางทำงานหนักตั้งแต่ร้านยายันร้านเครื่องประทินโฉม แถมล่าสุดยังเป็นโรงน้ำชาอีก เขาเลยฝึกทำอาหารทุกวันเพื่อจะช่วยคลายความเหนื่อยล้าให้นางตอนนี้ฉินหลิวซีไม่ได้ดูแลกิจการพวกนั้นแล้ว แต่เขาก็ยังอาสาทำหน้าที่นี้ด้วยตัวเองอยู่เจ้านายของเสี่ยวฮั่วสั่งประดิษฐ์สิ่งที่เรียกว่าโถเย็น ไม่รู้นางไปคุยกับช่างฝีมืออย่างไรแต่สุดท้ายก็ได้เจ้าโถเย็นมาตั้งอยู่ในบ้าน มันช่วยถนอมอาหารได้นานอย่างน่าเหลือเชื่อ

 งานแต่งงานของน้าหญิงชิวหลานจบลงด้วยดี แต่ทั้งคู่เป็นสามีภรรยากันมานานแล้วการเข้าหอจึงไม่ได้น่าตื่นเต้น เหมือนสกุลชิวจะอาศัยชื่องานมากินเลี้ยงกันเฉย ๆ มากกว่า น้าหญิงของนางที่เป็นคนสนุกสนานร่าเริงเต็มขั้น พอเสร็จพิธีก็ลอกคราบเศรษฐีนีออกหมด อีกนิดคงแย่งงานสาวใช้มาช่วยยกอาหารแล้วจริง ๆครอบครัวสกุลชิวไม่ใหญ่ไม่เล็กแต่แขกมาร่วมงานกันพอสมควร เนื่องด้วยตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ฉินหลิวซีกับน้าหญิงช่วยกันผูกมิตรคนบ้านใกล้และร้านค้าข้างเคียงจนสนิทสนมกัน ญาติบ่าวสาวก็มีเพียงสองครอบครัวดังที่เห็น"หลิวซี~ น้าคิดถึงเจ้าจริง ๆ เลย ไม่กลับมาเยี่ยมกันบ้างเล่า""ก็มาแล้วนี่อย่างไรคะ""ถ้าไม่มีงานนี้เจ้าก็ไม่มาหรอก เชื่อเขาเลย" ชิวหลานมองหน้าคู่สามีภรรยานักท่องยุทธภพก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง"หรือข้าต้องจัดงานแต่งทุกเดือน…"ทั้งโต๊ะหลุดขำพรืด บิดาของนางเอ่ยเห็นด้วย ไม่วายยังมีน้องชายตัวดีช่วยผสมโรง"พี่ไม่ได้ทำตัวเหมือนนักรบหรือนักปรุงยาพเนจรเลย…" ฉินซือหยวนไหวไหล่ ขณะเดียวกันพี่สาวของเขาก็แอบเลื่อนมือไปหยิบดอกไม้ประดับงานข้าง ๆ

 ช่วงเวลาผวาตื่นตอนกลางคืนเพราะเสียงร้องไห้ดำเนินมาได้เกือบปีแล้ว มนุษย์สองคนเริ่มกลายสภาพเป็นหมีกินไผ่เข้าไปทุกวัน ดีว่าไม่มีเพื่อนบ้านไม่รบกวนไม่อย่างนั้นพวกเขาคงต้องออกไปก้มหัวขอโทษขอโพยทุกวันแน่หลี่ไป๋น้อยใกล้ครบขวบแล้วพวกเขาเลยต้องกลับมาเมืองหลวงอีกครั้งตามธรรมเนียม สองสามีภรรยาไม่ชอบกลับมาให้ใครเห็นหน้าจึงถูกรบเร้าให้กลับมาช่วงเทศกาลหรืออย่างน้อยก็วันสำคัญใหญ่ ๆ ก็ยังดีอย่างไรวันครบเดือนกับครบขวบก็ต้องมาให้ท่านย่าท่านยายเห็นหน้าบ้าง เพราะใครจะรู้ว่าหลังจากวันฉลองครบขวบนี้แล้วฉินหลิวซีจะหอบลูกกับสามีหายหน้าไปเลยถึงห้าปีก็ได้"ยอดรัก ใกล้ ๆ นี้มีกองคาราวาน ข้าจะไปดูสินค้าสักเดี๋ยวนะ"หญิงสาวที่กำลังอุ้มเด็กน้อยแนบอกหันมามอง "ถ้าเลือกของตรงนี้เสร็จแล้วข้าจะไปรอที่ศาลากลางเมืองนะ""ได้ ข้าจะรีบตามไป""ค่อย ๆ ดูก็ได้ ไม่ต้องรีบร้อนนักหรอก" นางเอ่ยบอกไล่หลังคนที่วิ่งไปแล้วฉินหลิวซีกำลังเลือกดูไหมสำหรับเอาไปทำพู่ห้อย ทารกน้อยยังหลับสนิทด้วยความสบายใจในอ้อมอกแม่ หลี่ไป๋งอแงน้อยลงมากตั้งแต่เดือนก่อน ทำให้นางกับสามีสบายขึ้นเยอะเพร