All Chapters of เหมืองร้อนซ่อนสวาท: Chapter 21 - Chapter 30

“อ๊า...ซี๊ดส์...อูยคุณภู” เธอครางกระสันออกมาอย่างทรมานปนสุขสม ขณะกายแกร่งยังเร่งเร้า ตะบันเด้าเข้าใส่ความสาวไม่ยั้ง“โอวววว....ขวัญ...ขวัญ” เขาก้มลงจูบปากเธอแน่นแล้วบดขยี้ด้วยอารมณ์รุนแรง แท่งเอ็นแข็งคัดกระแทกหนักหน่วงถี่ยิบจนน้ำรักฉีดพล่านออกมา“อือ...คุณภู...ข้างในอีกแล้ว”“ช่วยไม่ได้” เสียงกระซิบแหบพร่าดังใกล้หู ก่อนริมฝีปากร้ายจะระบายจูบซอกคออย่างกระหาย แผ่น อกหนัดแน่นบดเบียดเสียดสีเต้านุ่ม ท่อนเนื้อแข็งทื่อกดคลึงนวดเน้นช่องสวาทไม่ยอมปล่อย หลังจากเสพสมจนพอใจแล้ว เขาก็ผละออกจากร่างระทดระทวยของเธอ พร้อมออกคำสั่ง“หายามากินซะ จะได้ไม่มีปัญหา”“ค่ะ”“รีบใส่เสื้อผ้าสิ จะได้กลับกัน”“คุณภูไปก่อนเถอะค่ะ ฉันขออยู่ที่นี่อีกสักพัก” ร่างระหงก้าวลงไปนอนแช่ในน้ำอุ่น แล้วจมร่างลงไปใต้น้ำ เพราะไม่อยากให้เขาเห็นน้ำตาของเธอภูเมฆหันมองเธอ ด้วยสายตายุ่งยากใจ ทำไมต้องทำให้เขาเป็นห่วงด้วย“ขวัญ!” เขาตะโกนเรียกอย่างรำคาญ “ขึ้นมา!”ขาดคำนั้น หญิงสาวยอมโผล่ขึ้นเหนือน้ำ ทำให้เขาโล่งใจไปเปราะ“ห้ามอยู่ที่นี่คนเดียว ขึ้นมา”“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ ขวัญอยู่ได้”“ไม่ได้เป็นห่วง”สีหน้าเธอสลดลงอย่างเห็นได้ช

“ไปส่งที่บ้านหน่อยสิอุ่น ขวัญอยากพักแล้ว”“ก็ได้”เมื่อขวัญชีวากับล่ะอุ่นเดินไปจนไกลแล้ว ภูเมฆถึงก้าวออกจากที่ซ่อน มองสองร่างด้วยความคลั่ง ความรู้สึกไม่พอใจแล่นลามไปทั้งตัวจนควบคุมตัวเองแทบไม่ไหว “บอกแล้วไง ว่าอย่า!” เขาทั้งโกรธทั้งเจ็บใจตัวเองที่พอไม่เห็นเธออยู่ในงาน ก็รีบแจ้นออกมาตามหา แต่สุดท้าย ก็ต้องมาเห็นว่าเธอกับละอุ่นนัดมาพลอดรักกัน“เจอดีแน่ เตือนแล้วไม่ฟัง!” เมื่อถึงบ้านพัก ขวัญชีวาก็ไล่ให้ละอุ่นกลับไปที่งานเลี้ยงทันที เพราะเธอนึกห่วงสวัสดิภาพของละอุ่น กลัวว่าเขาจะโดนเจ้านายเขม่นจากเรื่องไม่เป็นเรื่อง เธอไม่อยากเป็นสาเหตุสร้างความเดือดร้อนให้ใครส่วนตัวละอุ่นเองแม้จะเป็นห่วงขวัญชีวาแค่ไหน แต่เขาก็รู้ดีว่ามันไม่เหมาะสม หากเขายังยืนยันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอในบ้านแบบสองต่อสอง เพราะเธออาจถูกนินทาว่าร้ายจนเสียชื่อได้ เมื่อล่ะอุ่นกลับออกไปแล้ว ขวัญชีวาจัดการลงกลอนจนสนิทแน่น แล้วตรงเข้าห้องนอน ตั้งใจจะพักให้หายเหนื่อยเสียหน่อย อย่างน้อยได้พักใจสักครู่ก็ยังดี ก๊อก ๆ แต่ไม่ทันที่เธอจะล้มตัวลงนอน เสียงเคาะประตูดังขึ้นเสียก่อน ด้วยคิดว่าเป็นละอุ่นที่อาจย้อนกลับมา จึงรีบออกมาเปิ

“ของเล่นน่า”“เลิศค่ะ” กานต์สินียิ้มอย่างสะใจ แทบจะรอให้ถึงวันพรุ่งนี้ไม่ไหวแล้ว...เช้าวันต่อมา...ขวัญชีวารู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวจนลุกจากที่นอนแทบไม่ไหว แรงสวาทไม่ปรานีเธอ ลงโทษความอ่อนแอของเธอด้วยการดูดพลังเธอไปจนหมด“ไม่ได้ เราจะอ่อนแอไม่ได้” เธอบอกตัวเองให้ลุกขึ้นสู้ แล้วออกไปทำงานซะ อย่าให้ใครดูถูกได้ว่าเป็นจอมสำออย ชอบเรียกร้องความสนใจแต่วันนี้เธอออกจากบ้านพักสายกว่าทุกวัน อาจเป็นวันแรกในรอบปีที่เธอไปทำงานสาย ขณะที่เธอกำลังล็อคประตูบ้านอยู่นั่นเอง...“นี่ยัยขวัญ!” ยะหยาเข้ามาหาเธอ ด้วยท่าทีมึนตึงไม่พอใจ สอดมือกอดอก มองเธอด้วยสายตาดูถูก “เมื่อคืนเธอกับอุ่นออกมาด้วยกันใช่มั้ย มาพลอดรักกันที่บ้านล่ะสิ ไหนบอกว่าไม่ได้ชอบอุ่นไง แล้วทำไมยังพยายามยั่วยวน ให้ความหวังเขาอีก”“เธอเข้าใจผิดแล้วยะหยา เมื่อคืนเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน และฉันไม่เคยยั่วใคร”“งั้นเหรอ แต่ฉันเห็นอุ่นออกมาจากบ้านของเธอนะ ตกลงจะเอาไง เธอจะไม่ปล่อยอุ่นแน่ ๆ ใช่มั้ย”“ฉันกับอุ่นเป็นแค่เพื่อนกัน” เธอย้ำให้ยะหยาเข้าใจอีกครั้ง แม้มันจะเสียแรงเปล่า“ให้มันจริงเหอะ! ฉันจะคอยดู”“อย่ามัวแต่คอยดู ถ้าเธอชอบอุ่นจริง เธอก็ค

“งั้นเหรอ?”“เป็นความจริงรึเปล่าภู” กีรติยังแกล้งตีหน้าซื่อ “เรื่องที่เธอบอกว่านายให้มาหา นายกับเธอ มีอะไรกันมากกว่าเจ้านายกับลูกน้อง?”“แล้วนายทำอะไรเธอรึเปล่า” ภูเมฆไม่คิดปฏิเสธ แต่ก็ไม่ตอบคำถาม “อยากบอกอะไรฉันมั้ย?”“ฉันจะทำอะไรเธอได้” กีรติแอบหน้าเสีย แต่พยายามปั้นหน้าไม่ให้มีพิรุธ “เธอต่างหากที่ทำร้ายฉันแล้วหนีไป ฉันว่านายไม่ควรเก็บงูพิษไว้ใกล้ตัวนะ”“งั้นสินะ!” เขาไม่ควรเก็บงูพิษไว้ใกล้ตัวขณะนั้นเอง...อยู่ ๆ สายฝนก็เทลงมาอย่างหนัก ราวกับฟ้าพิโรธ...เสียงฟ้าลั่นฟ้าร้องดังครืดคราดไปทั่วทั้งผืนฟ้า ลมพายุรุนแรงกระหน่ำจนต้นไม้ไหว “นายหัวครับ นายหัว!!” เสียงของละอุ่นนั่นเองที่ตะโกนเรียกเขาอย่างร้อนใจมาจากข้างล่าง ตะโกนแข่งกับสายฝนและลมแรงน่ากลัว ภูเมฆไม่รอช้ารีบลงไปหาละอุ่นที่ใต้ถุนบ้าน เพราะตัวเขาเองก็มีเรื่องร้อนใจจะถามละอุ่นเช่นเดียวกัน ตอนนี้เขาแค่อยากรู้ว่าขวัญชีวาปลอดภัยดี“แย่แล้วนายหัว! ฝายกั้นเหนือเขื่อนพัง ตอนนี้น้ำลงไปขังในเหมืองเต็มแล้วครับ ต้องไปช่วยกันยกเครื่องจักรและขนเครื่องมือบางส่วนขึ้นมาครับ”“งั้นเหรอ...แล้วขวัญล่ะ?” ละอุ่นชะงัก “วันนี้ผมยังไม่เจอขวัญเลยครับ เ

“คุณไม่ได้ฝันไป นี่ผมเอง ขี่หลังผมนะ” ภูเมฆยิ้มให้เธอ ก่อนจะช้อนร่างเธอขึ้น แต่ชะงักเสียก่อน เพราะดันเห็นรอยเลือดจางไหลเป็นทางบนขาอ่อน “ขวัญ...”“ขวัญรักคุณภูนะคะ” เธอยื่นมือลูบแก้มสากของภูเมฆด้วยความรักล้นอก ขณะภูเมฆหน้าซีดสั่น หัวใจสะท้านไปทั้งดวง “รักเสมอ ไม่เคยเปลี่ยน”น้ำตาของชายหนุ่มไหลริน “ผมก็รักคุณ ผมรักคุณมากนะขวัญ เพราะงั้น คุณห้ามเป็นอะไรเด็ดขาด ผมจะพาคุณออกไปเดี๋ยวนี้ เรากลับออกไปนะ”“จะออกไปได้ยังไงคะ ทางมันปิดไปแล้ว และฝนก็ยังไม่หยุดตกซะที คุณภูรีบออกไปเถอะค่ะ ก่อนที่น้ำมันจะท่วมถ้ำนี้ นะคะคุณภู”“จะให้ผมทิ้งคุณเหรอ”“ชีวิตคุณมีค่ากว่าขวัญ ไปเถอะค่ะ”“ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ถ้าจะตายก็ตายด้วยกัน!”“คุณภู”ภูเมฆก้มเข้าหาใบหน้าสวย ประกบปากจูบอย่างดูดดื่ม พร้อมกอดร่างนุ่มไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เขากอดเธอไว้อย่างนั้น ไม่ยอมทิ้งเธอไปไหน แม้เธอจะอ้อนวอนร้องขอ แต่เขาก็ไม่ฟัง...“ผมขอโทษที่ผมทำร้ายคุณนะขวัญ”“ไม่เป็นไรค่ะ ขวัญเข้าใจคุณ”น้ำตาของเขาไหลไม่หยุด ปากพร่ำแต่คำว่าขอโทษ “ผมขอโทษที่ทำให้เราสองคนต้องมาเป็นแบบนี้ ทั้งที่เราสองคนรักกัน ผมมันโง่ที่สุดเลย ผมทำร้ายคนที่ผมรักได้ลงคอ ผ