Semua Bab บรรณาการรัก พยัคฆ์ไร้หัวใจ: Bab 11 - Bab 20

“ตอนนี้เจ้านอนพักไปก่อนเถอะเอ้อเหนียง หากมีอะไรข้ากับซีหรูจะมาบอกเจ้าเอง”“ขอบใจพวกเจ้ามาก”ทั้งคู่เดินออกมาจากห้องของหลี่เอ้อเหนียง แม้จะไม่อยากคุยกับนางเพราะหลี่เอ้อเหนียงผู้นี้เป็นคนถือตัวว่า ตนเองเป็นถึงบุตรท่านเจ้ากรมพิธีการ จึงไม่สนพวกนาง ที่เป็นเพียงบุตรของขุนนาง“ดูความเย่อหยิ่งของนางเถิด เจ็บตัวขนาดนี้ยังจะคิดจะไปตบตีกับอีกฝ่ายอีก”“อย่าพูดเสียงดังไป ในบรรดาพวกเรามีเพียงนางที่ได้รับอนุญาตให้พาสาวใช้เข้ามาที่นี่นะ”“นั่นแหละที่ข้าไม่ค่อยพอใจ นางเห็นว่าเราสองคนอยู่คนละชั้นกับนาง แต่ดูเอาเถิด ช่างน่าสมเพชนัก อยากจะเสนอหน้าไปรับใช้ท่านอ๋อง สุดท้ายถูกผลักตกน้ำ โดนถีบออกมาจากห้อง แล้วยังถูกโบยให้น่าอับอายอีก”“เอาเถอะ ๆ เราไปพักกันก่อน พรุ่งนี้ยังมีเรื่องให้ทำอีก”“อิ่นจางเจ้านี่ก็พูดน้อยเกินไปนะ แต่อย่างไรแล้ววันนี้หากไม่ได้เจ้าพูด พวกเราก็คงถูกส่งกลับออกไปแล้วล่ะ ข้าไปนอนก่อนละนะ เจ้าก็รีบพักเถอะ”“ไปเถอะ”วันถัดมาปิงเยว่รีบแต่งตัวชุดทางการให้ท่านอ๋องเพื่อเข้าวัง พระองค์ทรงบอกกล่าวเรื่องเกี่ยวกับสาวใช้คนใหม่อีกสามคนที่จะมารับใช้นาง ซึ่งหนึ่งในนั้นเป็นผู้ที่ถูกเขาสั่งโบยไปเมื่อวา

เมื่อคำสั่งออกไป ทุกคนต่างก็แปลกใจเมื่อเห็นท่านอ๋องกลับคำ แม้แต่ฟ่านปิงเยว่เองก็รู้สึกได้ แต่ตอนนี้นางป่วยเพราะอาการของสตรีที่มีทุกเดือน แต่ดูเหมือนว่าเดือนนี้จะหนักกว่าทุกครั้งวันถัดมา“องค์หญิง ท่านลุกไหวหรือไม่เพคะ”“ไม่เป็นไร ได้เวลาที่เขาจะต้องอาบน้ำแล้ว”“ไม่ได้เพคะ ข้าจะไปบอกมู่ไป๋ว่าท่านป่วยจนลุกไม่ไหว อีกอย่างเป็นเช่นนี้แล้วห้ามออกจากห้องเป็นอันขาด”“ข้า…”“ท่านอ๋องเสด็จ!”เมื่อท่านอ๋องเดินเข้ามา ก็เห็นว่านางนอนป่วยอยู่ สาวใช้ของนางรีบวิ่งออกมาขวางเอาไว้“ถวายบังคมท่านอ๋องเพคะ ตอนนี้เยี่ยมองค์หญิงไม่ได้นะเพคะ”“เกิดอะไรขึ้น นี่นางจะโกรธข้าข้ามวันเลยงั้นหรือ”“มิใช่เพคะ เพียงแต่ว่าตอนนี้องค์หญิงป่วยมาก และไม่สามารถดูแลพระองค์ได้ชั่วคราว หม่อมฉันขอร้องล่ะเพคะ ให้องค์หญิงได้พักผ่อนก่อนเถิด”“ข้ามิได้จะมาฆ่านางเสียหน่อย มู่ไป๋”"พ่ะย่ะค่ะ"“สั่งหมอหลวงให้รีบมาดูอาการให้นาง”“พ่ะย่ะค่ะ”อี้ฝูได้แต่รับคำสั่ง แม้จะรู้ว่าอาการนี้ไม่จำเป็นจะต้องใช้หมอก็ตาม แต่อย่างน้อยก็จะทำให้ท่านอ๋องได้ทราบว่า เวลานี้ควรให้องค์หญิงของนางได้พักเสียบ้าง หลังจากเขาจับนางมาก็ทรมานไม่เคยหยุดพักเลยสักคืน

“เจ้าเป็นแค่สาวใช้ หากไม่มีผู้สั่งการ มีหรือจะกล้าทำเรื่องร้ายแรงเช่นนี้ได้”สายตาทุกคู่หันไปมองหลี่เอ้อเหนียงในทันที นางได้แต่อึกอักและหันไปมองสาวใช้“ท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันเป็นผู้ทำเองจริง ๆ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคนอื่นเลยเพคะ”“ข้ากับเจ้าไม่เคยพบหน้ากัน เจ้ามีความแค้นอะไรกับข้า ถึงคิดจะทำร้ายข้าเช่นนั้น”ปิงเยว่เอ่ยถามขึ้นมา สาวใช้หันไปมองหน้าขององค์หญิง นางเองก็ไม่สามารถหาคำตอบได้“ข้า... ข้า...”“ข้ากับเจ้าก็พึ่งจะเคยพบวันนี้เองใช่หรือไม่ เช่นนั้นจะให้ข้าเชื่อได้เช่นไรว่า เจ้าอยากทำร้ายข้า แม่นางหลี่เจ้าคิดว่าอย่างไร”หลี่เอ้อเหนียงยังนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้นและไม่ยอมรับ ไม่นานทหารองครักษ์ของท่านอ๋องก็พาชายคนหนึ่งเข้ามา เมื่อสาวใช้ของเอ้อเหนียงเห็นก็ตกใจทันที ราวกับว่าพวกนางรู้จักกัน“ทูลท่านอ๋อง เขาก็คือเจ้าของร้านขายยา "เติ้งเสี่ยว" เขาสารภาพว่าหลายวันก่อนได้ขายยาพิษนี้ ให้กับสาวใช้ของแม่นางหลี่พ่ะย่ะค่ะ"“ทะ ท่านอ๋องได้โปรดอภัย กระหม่อมเพียงแค่ขายของตามที่ลูกค้าสั่ง ไม่ทราบว่าพวกนางจะเอามาทำสิ่งใด ระ เรื่องนี้กระหม่อมไม่ผิดนะพ่ะย่ะค่ะ”เถ้าแก่ร้านขายยาตัวสั่น เมื่อเห็นท่านอ๋องกำหม

นางรำพึงกับความมืดมิดในห้องนอนของตัวเอง สายลมพัดมายังได้ยินเสียงหัวเราะ ราวกับเสียงกระซิบซึ่งเริ่มเบาลงเรื่อย ๆ จนนางเข้าสู่ห้วงนิทรา หลับสนิทไปในเวลาต่อมา เสียงฝีเท้าที่เงียบกริบ เดินเข้ามาและนั่งอยู่ข้างเตียง เพียงแต่คนที่หลับสนิท กลับไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด“ข้าคิดเอาไว้แล้วว่า เจ้าคงจะหาทางหนีไปจากข้าเป็นแน่ ฟ่านปิงเยว่ ข้าไม่มีทางปล่อยเจ้าไป”ริมฝีปากหนาฉกชิงสัมผัสอุ่นจากปากของนาง และประทับรอยจูบไปทั่วทั้งลำคอ โดยที่ฟ่านปิงเยว่ที่นอนเพราะฤทธิ์ยา ทำให้นางไม่รู้สึกตัว ไม่นานก็เดินออกมาจากห้องนาง“ได้ความว่าอย่างไร”“ทางชายแดนต้านชิงบอกว่า “แม่ทัพอู๋ซ่างหลี่” ของเมืองหลานเจียง กำลังเคลื่อนกองทัพ เข้ามาใกล้เขตชายแดนฉินโจว แต่ยังไม่มีรายงานอื่นพ่ะย่ะค่ะ”“อู๋ซ่างหลี่ เจ้าหมายถึงแม่ทัพอู๋ ที่เคยเป็นคู่หมั้นของฟ่านปิงเยว่”“พ่ะย่ะค่ะ ครั้งนี้เขาใช้แผนกระชับกองทัพเข้ามา โดยอ้างว่าเมืองหลานเจียงต้องรีบฟื้นฟู จึงนำกองทัพมาช่วยชาวบ้าน แต่กระหม่อมคิดว่า เขาอยากจะลอบเข้าเมืองฉินโจวมากกว่าพ่ะย่ะค่ะ”“ให้คนเฝ้านางเอาไว้ให้ดี คราวนี้อย่าให้นางลงมือได้”“พ่ะย่ะค่ะ”เมื่อสั่งการมู่ไป๋เสร็จแล้ว ท่านอ

“ท่านอ๋อง!”สายตาดุจพยัคฆ์จ้องสังหารเหยื่อ ทำเอาฟ่านปิงเยว่รู้สึกกลัว อู๋ซ่างหลี่หันมามองหน้าเขา ทหารรอบ ๆ ตัวเริ่มชักอาวุธ แต่ไม่นานก็ถูกทหารองครักษ์ลับของท่านอ๋อง ล้อมเอาไว้เกือบยี่สิบคน ดาบและเกาทัณฑ์เล็งไปที่คนของแม่ทัพอู่ในทันที “ฟ่านปิงเยว่ มานี่”“ปิงเยว่! อย่าไปนะ เขาไม่ใช่คนที่ท่านจะเชื่อ”“ฟ่านปิงเยว่ จะทดสอบความอดทนของข้างั้นหรือ เช่นนั้นก็…”ฉึบ!เฮือก!!“ท่าน!! หยุดนะ!”เพียงแค่เขากระดิกนิ้วมือ ทหารของหลานเจียงก็ถูกฆ่าไปสองคน อู๋ซ่างหลี่เองก็เหมือนจะรู้ว่าสู้ไม่ได้ เขาได้แต่กำหมัดกัดกรามแน่นด้วยความแค้นใจ ที่คนของเขาถูกฆ่าต่อหน้าไปถึงสองคน“ยังอีกหรือ”“องค์หญิงปิงเยว่…อย่าไป”“แม่ทัพอู๋ ดูเหมือนว่าครั้งก่อน ที่ข้าไว้ชีวิตเจ้าครั้งหนึ่ง คงจะลืมไปหมดแล้วสินะ คิดไม่ถึงว่าจะกล้าลอบเข้าเมือง เพื่อจะมาชิงคนของข้าอีก ไปเอาตัวนางมาเดี๋ยวนี้!”“ไม่ต้อง! ข้าเดินเองได้”ท่านอ๋องลงจากหลังอาชาคู่กาย และเดินลงมาดึงร่างบาง ที่เดินแทบไม่ไหวเข้ามาในอ้อมกอด“กลับไปข้าค่อยสะสางกับเจ้า ตอนนี้ไปอยู่ข้างหลังข้าก่อน”นางได้แต่สะอื้นกับคำขู่นั้น ตอนนี้จะทำสิ่งใดได้อีก นอกจากฟังคำสั่งของเขา นาง