All Chapters of บรรณาการรัก พยัคฆ์ไร้หัวใจ: Chapter 21 - Chapter 30

“อะไรนะเพคะ จางซีหรู กับหวัง… หวังอิ่นจางงั้นหรือ”“ทีนี้จะกินข้าวได้หรือยัง พวกเจ้าออกไปก่อนเถอะ ดูท่าว่าคงจะได้คุยในนี้แล้วล่ะ รีบกินสิอาหารจะเย็นหมดแล้ว หรือจะต้องให้ข้าป้อนด้วย ถึงจะยอมกินเล่าองค์หญิง”“ข้ากินเองได้”ปิงเยว่ยอมกินข้าวได้ในที่สุด แม้ว่าจะกินได้เยอะกว่าทุกวัน แต่ก็กินได้ไม่หมดชาม อีกทั้งยังบ่นเหม็นอาหารจนพะอืดพะอม และรีบคว้าส้มมากินเพื่อล้างปาก“อิ่มแล้วหรือ”“เพคะ”“เหตุใดเจ้าจึงกินน้อยลงเช่นนี้ แล้วยังกินแต่ของพวกนี้อีก”“ท่านมีอะไรก็รีบพูดเถอะ วันนี้ไม่ต้องเข้าวังหรือเพคะ”“ข้าไม่ต้องเข้าวังทุกวันหรอกนะ”“เช่นนั้นเหตุใด ท่านจึงสั่งโบยหวังอิ่นจาง นางเป็นคนโปรดของท่านมิใช่หรือ”“หึ นึกแล้วเชียวว่า เจ้าจะต้องประชดประชันเช่นนี้ เดินออกมาด้วยกันเถอะ”“ไปไหน”“เดี๋ยวก็รู้เอง จะต้องให้ข้าอุ้มไปหรือไม่”“ไม่ต้อง”นางรีบลุกขึ้น และเดินตามเขาออกไปทันที ตรงระเบียงด้านหน้า ช่วงรอยต่อระหว่างห้องของเขาและนาง สามารถมองเห็นเหตุการณ์ด้านล่างได้ชัดเจน บัดนี้หวังอิ่นจางที่ร่างโชกไปด้วยเลือด เพราะถูกโบยก็กำลังถูกลากตัวกลับไปที่ห้อง“อุ๊บ!”“ปิงเยว่! นี่เจ้าเป็นอะไรไป”“โหดร้ายยิ่งนั

คำว่า “ทุกคนพร้อมแล้ว” ของท่านอ๋อง ทำให้ฟ่านปิงเยว่แปลกใจ นางหันมามองเขาสลับกับแม่ทัพอู๋ แต่ก็ไร้คำตอบเพราะตอนนี้ ท่านอ๋องหันมามองหน้านาง หลังจากที่มู๋ไป๋เป็นผู้กุมตัวแม่ทัพอู๋ไปที่ห้องหนังสือด้วยตัวเอง“เจ้าก็มาด้วยสิ จะได้สะสางเรื่องวุ่นวายนี้เสียที”“ท่านหมายความว่าอย่างไร”“ตามมาเจ้าก็รู้เอง”“แต่แผลของท่าน”"แผลแค่นี้ไม่ถึงตายหรอก เสร็จเรื่องแล้วค่อย… เจ้าทำอะไร"นางดึงผ้าเช็ดหน้าของตัวเองออกมา และพันแผลให้เขาทันที เมื่อเห็นเช่นนี้ท่านอ๋องก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ คำพูดที่นางพูดกับอู๋ซ่างหลี่ตรงระเบียงทางเดิน ยังทำให้เขายิ้มออกมาได้ทันที“เจ้าเป็นห่วงข้าหรือ”“อย่างน้อยห้ามเลือดเอาไว้ก่อนก็ยังดี คนอื่นเห็นจะได้ไม่ตกใจ”นางเบือนหน้าหนีเขา เมื่อคิดขึ้นได้ว่าท่านอ๋องคงจะได้ยินที่นางพูดไปจนหมดแล้ว ทั้งหมดนี้ก็คงไม่พ้นแผนการของเขา ที่ล่อให้อู๋ซ่างหลี่มาติดกับนั่นเอง ไม่ต่างอะไรกับเรื่องเมื่อคราวก่อนเลยสักนิด“แค่นั้นจริงหรือ”“ท่านบอกว่าจะไปที่ห้องหนังสือ”“ข้าเดินไม่ไหว เจ้าช่วยพยุงพาไปทีสิ”“ท่านน่ะหรือจะเดินไม่ไหว… เฮ่อเหรินเซียวนี่ท่านทำอะไร”ท่านอ๋องเอนกายลงมาอย่างจงใจ เพื่อให้นางประคอ

ปิงเยว่หมดแรงในทันที ไม่คิดมาก่อนเลยว่าจางซีหรูจะทำเช่นนี้ เพราะที่ผ่านมานางรู้สึกว่าจางซีหรู เป็นคนที่เป็นมิตรกับนางได้มากที่สุด“ท่านอ๋องเพคะ แต่ว่าหม่อมฉันมิได้เป็นคนวางยา”“แต่เจ้ารู้เห็นว่าพวกนางกำลังจะทำอะไร แต่กลับไม่ห้ามและยังยกยาพิษนั่นไปให้ปิงเยว่ดื่มเองต่อหน้า เจ้าก็ไม่ต่างอะไรกับหลี่เอ้อเหนียง”“ไม่นะเพคะท่านอ๋อง หม่อมฉัน!”“หมัวมัว!”“เพคะท่านอ๋อง”"มะ ไม่นะเพคะ ท่านอ๋องโปรดไว้ชีวิตหม่อมฉันด้วยเพคะ หม่อมฉันไม่กล้าอีกแล้ว องค์หญิงเพคะ!"“วันที่เจ้ายกยาพิษนั่นไปให้องค์หญิง ก็ควรรู้อยู่แล้วว่า จะต้องมีวันนี้ เจ้าเห็นเองกับตา วันที่ข้าสั่งลงโทษหลี่เอ้อเหนียงกับสาวใช้ของนาง หลังจากนั้นเจ้าก็เก็บตัวเงียบในห้องอยู่หลายวัน ความหวาดกลัวนั่นกัดกินใจเจ้าทีละนิด จนทนไม่ไหว สุดท้ายก็เริ่มเล่าเรื่องนี้ให้หวังอิ่นจางฟัง”จางซีหรูหันไปมองหวังอิ่นจางในทันทีด้วยความโกรธ นางอุตส่าห์ไว้ใจ เพราะคิดว่าหวังอิ่นจางจะไม่พูดเรื่องนี้กับใคร“เจ้า! เหตุใดจึง…”ฟ่านปิงเยว่เริ่มลำดับเหตุการณ์ต่าง ๆ หรือทั้งหมดนี้จะเป็นแผนการของท่านอ๋องตั้งแต่แรก ตอนนี้นางได้แต่นั่งอยู่เฉย ๆ เพราะมิอาจคาดเดาเหตุการณ์ที

ปิงเยว่ลุกขึ้นมาจากตักของเขาทันที นางมิอาจทนฟังเรื่องของเขาและสตรีอื่นได้ ท่านอ๋องเดินมาและรีบคว้านางเอาไว้ เขากอดนางจากด้านหลังเพื่อมิให้นางหนีอีก“เจ้าช่วยฟังข้าให้จบก่อน หลังจากนั้นจะตบจะตี หรือกัดข้าอีกครั้งก็จะไม่ห้ามเจ้าเลย”“อย่าแตะต้องข้า ปล่อย!”“ไม่ปล่อย! ข้าไม่มีทางปล่อยเจ้าไปได้หรอก รู้หรือไม่ว่า ตอนที่ได้ข่าวจากองครักษ์ลับว่าเจ้าถูกจับตัวไป ข้าร้อนใจมากเพียงใด และยิ่งเห็นว่าชายอื่นจะแตะต้องเจ้า หัวใจข้าก็ลุกเป็นไฟ จนอยากจะฆ่ามันให้ตายเสียด้วยซ้ำ แล้วเจ้ายังจะขอชีวิตให้เขาอีก ไม่คิดถึงหัวใจข้าบ้างเลยหรือ”“ท่านก็เลยเอาคืนข้า โดยการดึงหวังอิ่นจางไปพลอดรักกันในห้องอาบน้ำ จนเสียงดังลอดออกมาทั่วจวนสินะ ปล่อยข้านะคนสกปรก!”แต่เขากลับกอดนางแน่นมากขึ้น มีหรือที่เขาจะยอมปล่อย“ที่แท้เจ้าก็โกรธข้าเรื่องนี้เองหรอกหรือ ข้าไม่ปล่อยจนกว่าเจ้าฟังให้จบก่อน”ปิงเยว่นิ่งลง เมื่อท่านอ๋องยืนยันที่จะไม่ปล่อย ใช่ว่านางจะไม่ใจอ่อนเสียหน่อย เมื่อเห็นว่าปิงเยว่นิ่งลงแล้ว เขาจึงเริ่มเล่าทันที“ข้าจะค่อย ๆ เล่าให้ฟัง เจ้าตั้งใจฟังให้ดี จะได้เข้าใจทุกอย่างเสียที ข้าเบื่อที่เจ้าทำหมางเมินเช่นนี้มานาน

“ท่านว่าอย่างไรนะ เหตุใดจึงมีสาน์สลับนี้ด้วย มิได้มีเพียงสัญญาสงบศึกหรอกหรือ จริงสิเมื่อคืนนี้ท่านให้อู๋ซ่างหลี่อ่านจดหมาย...”“ที่จริงแล้วการที่ข้าไปหาเจ้าที่อารามนั่น มิใช่เรื่องบังเอิญ”“ท่านหมายความว่าอย่างไร”“เรื่องนี้เกิดขึ้น หลังจากที่ข้าสังหารพี่ชายต่างมารดาของเจ้ากลางสมรภูมิรบ กลางดึกคืนนั้น ฝ่าบาทแคว้นต้านชิงส่งจดหมายลับมากับแม่ทัพใหญ่ของต้าชิง”“ท่านลุงซังลี่เหมิน”"ใช่ แม่ทัพซังลี่นำสาน์สลับนี้มา มอบให้ข้าที่กองทัพด้วยตัวเอง เขาเจรจากับข้าอยู่เกือบหนึ่งชั่วยามเต็ม ๆสามเดือนก่อน / ค่ายทหารฉินโจว เมืองหลานเจียง“กระหม่อมซังลี่เหมิน แม่ทัพใหญ่กองทัพหลวงแห่งต้านชิง ถวายบังคมชินอ๋อง”“ท่านมาที่นี่ด้วยเหตุใด มายับยั้งมิให้ข้าโจมตีเมืองหลานเจียงของท่านงั้นหรือ”“มิได้พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทส่งกระหม่อมมา เพราะมีเจตนาอยากจะขอยอมแพ้และสงบศึก เพื่อคืนความสงบสุขให้เมืองหลานเจียง ฝ่าบาทยินยอมรับเงื่อนไขที่ฉินโจวต้องการ ขอเพียงราษฎรของทั้งสองฝ่ายที่ชายแดนปลอดภัย นี่เป็นสาน์สลับ ที่ฝ่าบาทเตรียมมาส่งมอบให้กับพระองค์พ่ะย่ะค่ะ”เมื่อท่านอ๋องเปิดอ่านดู ก็ทราบถึงเจตนารมณ์ของฝ่าบาทดี ที่เขาเปิดศึกค