Semua Bab บรรณาการรัก พยัคฆ์ไร้หัวใจ: Bab 1 - Bab 10

สิ่งที่เขาพูดขึ้นมานางไม่มีทางยอมรับได้ แม้ว่าจะไม่ทราบเรื่องที่เกิดขึ้นในเมือง เพราะถูกส่งมาที่อารามนี้ได้สามเดือนกว่าแล้ว และทางวังหลวงได้แจ้งมาว่านางจำเป็นต้องอยู่อีกสองเดือนเพื่อรักษาศีลให้กับบรรพบุรุษ“ข้าไม่เชื่อ บรรณาการอันใดกัน”“ดูเหมือนว่าองค์หญิงจะไม่ทราบสินะ ว่าในเมืองหลานเจียงเกิดอะไรขึ้น แต่ตอนนี้ไม่มีเวลามากนัก ข้าจะเล่าให้เจ้าฟังทีหลัง…เจ้า!”นางไม่มีทางยอมรับได้ บรรณาการก็ไม่ต่างกับเชลย หากเป็นเช่นนั้นสู้นางตายเสียตรงนี้ดีกว่า ร่างบางเอียงคอเข้าหาคมดาบอย่างกล้าหาญ ท่านอ๋องไม่คาดคิดแต่เขาเร็วกว่านางมาก จึงรีบดึงดาบออกและรวบตัวนางเข้ามาพร้อมกับฟาดไปที่ท้ายทอยจนนางสลบไป“สตรีน่ารังเกียจ! พาคนที่เกี่ยวข้องกับนางไปให้หมด”“พ่ะย่ะค่ะ”วันถัดมาคิดไม่ถึงว่าฝ่ามือเดียวของเขา จะทำให้นางสลบไปหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็ม ๆ เมื่อถึงค่ายทหาร นางก็ถูกจับแยกกับสาวใช้ของตัวเอง คนที่ถูกจับมาทั้งหมดมีเพียงองครักษ์ของนาง ซึ่งท่านอ๋องจับเป็นเชลย แต่ไม่ได้ทำร้ายใครเฮือก!ปิงเยว่ตื่นขึ้นมาและพบว่าตัวนางอยู่ในสถานที่ที่ไม่รู้จัก เมื่อมองไปรอบ ๆ ก็พบว่าเหมือนเป็นที่พักและกระโจม แขนทั้งสองข้างของนาง

เพียงแค่นิ้วเย็น ๆ สัมผัสมาที่ร่องรักอีกครั้ง ปิงเยว่ก็เอนอ่อนตามอารมณ์ของเขา ไม่คิดเลยว่าร่างกายนางจะเชื่อฟังเขามากกว่าตัวเอง ไม่นานก็ถูกท่านอ๋องควบคุมเอาไว้จนหมดสิ้น แต่ปิงเยว่ก็รู้สึกได้ว่ามันไม่เจ็บเหมือนกับครั้งแรกแล้ว“อื้อ…อื้อ”เสียงกระแทกดังถี่จนนางแทบทนไม่ไหว ท่านอ๋องอึดและคะนองดุจม้าศึกที่วิ่งทั้งวันทั้งคืนก็ไม่เหนื่อย ร่างบางแทบจะรับศึกไม่ไหว แต่ก็มิอาจต้านทานเสน่ห์บุรุษเพศของเขาได้ นางยอมรับว่าเขาเก่งมากเหลือเกิน เก่งจนทำให้หลงลืมความเป็นตัวเอง แม้แต่ใบหน้าของว่าที่คู่หมั้นของตัวเอง นางก็จำไม่ได้เสียแล้ว“อ๊าา ลึกเกินไปแล้ว อ๊าา”“ครางอีกสิคนดี เสียงเจ้าเพราะมาก อาาา เจ้าชักจะดื้อแล้วนะเยว่เอ๋อร์ กล้าตอดรัดข้าถึงเพียงนี้เชียว”“ท่านเรียกว่า…อ๊าา อ๊าาา ท่านอ๋อง”เขาดึงผมนางราวกับจิกขึ้นมา ปิงเยว่ควรจะโกรธ แต่นางกลับชอบ และเอนกายตามสัมผัสที่ถูกบังคับอย่างเผด็จการนั้นไปแต่โดยดี เขาจูบนางครั้งแล้วครั้งเล่าจนปิงเยว่เริ่มจูบตอบได้แล้ว เสียงครางดูถูกนางเล็กน้อยในลำคอนั้นก็มิได้ทำให้โกรธแต่อย่างใด “อื้อ…อ๊าาา!!!”พับ!“ข้าจะไปบอกให้คนมาอาบน้ำแต่งตัวให้ เราจะกลับเฉินโจวกัน”“ข้าไ

“จริงหรือ!”“ใช่แล้ว ครั้งนั้นท่านอ๋องไปช่วยทางใต้รับศึกกับเมืองหยาง เจ้าจำได้หรือไม่”“ข้าย่อมจำได้ เพราะข้าเองก็ไปด้วย พอกลับมาก็รู้ว่าฮ่องเต้ทรงแต่งตั้งบุตรีเจ้ากรมกลาโหมเป็นท่านหญิง และมีราชโองการแต่งไปเชื่อมสัมพันธ์กับองค์ชายรองแคว้นต้านชิง ที่มาสู่ขอถึงเมืองฉินโจว”“พวกเจ้ากินกันไปเงียบ ๆ เถอะ หากยังไม่ถูกสั่งโบย”มู่ไป๋พูดขึ้นมา และเดินไปหยิบไหสุรามาดื่มต่อเงียบ ๆ แน่นอนว่าเรื่องที่ทุกคนพูดเป็นเรื่องจริง เรื่องนี้มิได้เป็นความลับแต่อย่างใด ในตอนนั้นแม้ว่าท่านอ๋องจะเคยรักกันกับชุนหลันฮวา แต่เพราะศึกแดนใต้ที่เรื้อรังนับห้าเดือน และมักจะมีข่าวลืออยู่เนือง ๆ ว่าอาจจะแพ้ศึกและท่านอ๋องอาจจะสิ้นพระชนม์ในศึกนั้นเมื่อกลับมาเมืองหลวงก็พบว่า สตรีที่รักได้แต่งงานไปกับผู้อื่นเสียแล้ว หลังจากนั้นท่านอ๋องเสียพระทัย และทรงกริ้วฝ่าบาทมาก จนไม่ยอมกลับเมืองหลวงอีกเลย กระทั่งได้ข่าวการตายของนาง ซึ่งไม่ต่างอะไรกับการหยามเกียรติของฉินโจวท่านอ๋องตัดสินใจยกทัพไปแก้แค้นศัตรูหัวใจ อย่างองค์ชายรองฟ่านอี้เฉินแห่งตานชิง เรื่องนี้องค์ชายผู้สิ้นชื่อเป็นคนพูดออกมาก่อนที่จะถูกท่านอ๋องสังหารกลางสมรภูมิเดือดที

กว่าที่ทั้งคู่จะออกจากห้องอาบน้ำได้ก็อีกพักใหญ่ นางต้องทำหน้าที่จัดชุดและแต่งตัวให้เขา เมื่อมองแบบนี้ท่านอ๋องก็รู้สึกว่านางทำหน้าที่ได้ดีมากเช่นกัน“หลังจากเข้าเมืองฉินโจวแล้ว ต้องไปที่จวนของข้า ทุกเช้าเจ้าก็ต้องทำหน้าที่นี้”“ทุกวันหรือ”“ใช่น่ะสิ ถามทำไม”“นี่มันหน้าที่สาวใช้”“ไม่พอใจงั้นหรือองค์หญิง หรือลืมไปแล้วว่าตอนนี้เจ้า…”“ข้ารู้ฐานะตัวเองดี ท่านเองก็เลิกเรียกข้าด้วยฐานะนั้นได้แล้ว”“เจ้าโกรธงั้นหรือ”“เปล่า เดิมทีก็ไม่เคยสนใจตำแหน่งบ้า ๆ นั่นอยู่แล้ว ข้าสวมชุดให้ท่านเสร็จแล้ว ออกไปได้หรือยังข้าจะได้เปลี่ยนชุด”“เจ้าก็เปลี่ยนไปสิ”“ท่าน!”“ทำไมเล่า มิใช่ว่าข้าเห็นจนหมดทุกส่วนหรืออย่างไรกัน อย่าบอกนะว่า เจ้ายังอายอยู่”“ข้าขอร้องล่ะ อย่าให้ข้ารู้สึกอดสูจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ ไปมากกว่านี้อีกเลย”นางใช้เสียงค่อนข้างทุ้มต่ำ ราวกับพยายามกดความน้อยเนื้อต่ำใจเอาไว้ ท่านอ๋องรู้สึกเย็นวาบลงที่ท้องทันที เขาไม่เคยคิดว่าคำพูดเพียงแค่อยากล้อเล่น จะทำให้นางคิดมาก“เอาเถอะ อย่างไรเจ้าก็เป็นสตรีที่เรื่องมากอยู่วันยังค่ำ ข้ามิได้อยากจะมองเสียหน่อย แค่ที่นี่ไม่ได้ปลอดภัยก็เลยอยากคุ้มกันให้เท่าน

“ฮึก! อ๊าา ท่านเบาลงหน่อย ข้าเจ็บ!”ความอัดอั้นของท่านอ๋อง ถูกส่งผ่านด้วยแรงกระแทกไม่ยั้งที่ทำเอาปิงเยว่ทั้งจุกและเสียวไปถึงท้องน้อย แต่ขอบสระที่เย็นและเปียกชื้นก็ทำให้นางรู้สึกไม่สบายตัว ท่านอ๋องอุ้มนางลงมาในน้ำและจุมพิตแผ่วเบาเพื่อให้นางได้พัก แต่กายล่างยังไม่ยอมถอดออก“ข้าจะเบาลงก็ได้ เริ่มอุ่นหรือยัง”“เหตุใดท่านชอบทำเช่นนี้อยู่เรื่อย อื้อ..อื้อ หยุดนะ!”“เจ้ามันก็แค่คนปากแข็ง แค่ข้าขยับตัวนิดหน่อยก็ครางเสียงหลง แล้วยังมาถามอีกงั้นหรือ”“ท่านมันคนหน้าไม่อาย”“พอได้แล้ว หากแช่น้ำนานเกินไปอาจจะเป็นหวัดได้ ข้ายังมีเรื่องอื่นให้สะสางอีก”“อ๊าาา อึ๊ยยย อ๊าาา!!!”เสียงครางของนางเร่งให้อารมณ์ดิบเขาตื่นขึ้น แม้จะบอกว่ามีเรื่องอื่นต้องสะสาง แต่ท้ายที่สุดทั้งคู่ก็ใช้เวลาในห้องอาบน้ำนั้นเกือบครึ่งชั่วยาม สุดท้ายท่านอ๋องก็ต้องอุ้มร่างที่หมดสติของฟ่านปิงเยว่ออกมา และพาไปที่ห้องนอนของตัวเองทันที เมื่อห่มผ้าให้นางเสร็จแล้วจึงได้เรียกองครักษ์ของตัวเองที่ยืนรออยู่หน้าห้อง“มู่ไป๋”“พ่ะย่ะค่ะ”“ไปกับข้า”“พ่ะย่ะค่ะ”เขาสั่งให้ซูหมัวมัว เรียกสตรีที่มาพร้อมกับองค์รัชทายาทเข้าเฝ้าที่ห้องโถงกลางในจวน พ