All Chapters of สอนรักพยัคฆ์หน้าตาย: Chapter 21 - Chapter 30

ยิ่งได้ฟังเฉินรั่วเฟิงพูดเช่นนี้ เขาก็ยิ่งรู้สึกผิดกับถานซินเยว่เพิ่มมากขึ้นไปอีก ในวันนั้นหากเขาตัดสินใจไปกับนาง วันนี้คงไม่ถูกนางเมินเช่นนี้ “เรื่องตามจับคนร้ายที่เผาร้านเป่าจิ้นถานคงต้องฝากเจ้าแล้ว”“นี่ท่านจะต้องไปดูคนงานที่เขื่อนอีกหรือไม่ พี่แปดบอกข้าว่าที่นั่นก็มีคนบาดเจ็บไม่น้อยเลย เห็นว่าแม่นางอวิ่นสั่งซื้อยามาเพิ่ม นี่นางได้แจ้งท่านหรือไม่”“เรื่องนี้ข้ารู้มาจากหมอเวินว่านางแอบไปสำรวจดูร้านยาในอำเภอลี่เหมินมาได้สักพักแล้ว แต่ยังไม่ทันได้คุยกับนางก็เกิดเรื่องขึ้นมาเสียก่อน ร้านของซินเยว่คงจะต้องใช้เวลาอีกนานกว่าจะกลับมาเปิดขายได้ ข้าคงต้องหาร้านยาใหม่มาช่วยแทน เพราะร้านยาที่อวิ่นซูหรันติดต่อซื้อขายเป็นร้านที่ซินเยว่เคยเตือนข้าเอาไว้ว่าพวกเขาไม่ซื่อสัตย์ และชอบนำยาไร้คุณภาพมาขายในราคาสูง”“ถึงอย่างไรเรื่องนี้แม่นางอวิ่นก็ทำไม่ถูก การจัดหายาและสั่งซื้อเป็นหน้าที่ของท่านที่จะต้องจัดการ ข้าคิดว่านางทำเช่นนี้ออกจะข้ามหน้าท่านไปสักนิด เหตุผลก็คงไม่พ้นเรื่องของท่านกับซินเยว่”รั่วเฟิงนั้นดูออกมาตั้งแต่แรกแล้วว่า อวิ่นซูหรันคิดเช่นไรกับเฟิ่งเซียว เขากับฟ่านหรงให้คนติดตามนางตามคำสั่ง

“จริงด้วยข้าลืมไปเลยว่าพี่สะใภ้เป็นหมอรักษาด้วยพิษ นางมาที่นี่ต้องช่วยท่านได้มากแน่ ๆ”“น้องเก้าพูดถูก จริงสิพี่ห้าข้าสืบเรื่องหินถล่มเมื่อครั้งก่อนแล้วว่าที่จริงไม่ควรจะต้องเกิดเหตุ จนถึงขั้นมีคนบาดเจ็บมากขนาดนี้ แต่เพราะว่า…”“อวิ่นซูหรันให้คนของร้านขายยาซ่งตั๋วมาส่งยาทางนั้น คนงานที่ไปช่วยขนก็เลยถูกหินที่คนงานด้านบนระเบิดตกลงมาใส่จนบาดเจ็บ”“ท่านทราบแล้วหรือ”“ใช่ เรื่องนี้ข้ารู้หลังจากที่สอบถามคนงานที่บาดเจ็บที่นั่น หลังจากที่ข้าส่งอวิ่นซูหรันกลับมาพักที่นี่ แต่นางเกิดความกลัวว่าข้าจะตำหนิเลยรีบกลับไปที่เขื่อนเพื่อมิให้คนงานบอกข้าเรื่องนี้”“ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่องยุ่งยากเช่นนี้เพียงเพราะความประมาทของคนไม่กี่คน ตรงนั้นเป็นที่สำหรับระเบิดหินเพื่อนำมาก่อสร้าง ทำไมนางจึงได้เลอะเลือนเช่นนี้ได้นะ”“ช่างเถอะ จากนี้อย่าให้นางวุ่นวายเรื่องของทางการก็พอ คาดว่าตอนนี้ร้านยาที่นางติดต่อคงเริ่มจะรู้ตัวแล้ว ข้าให้หมอเวินจัดการระงับการสั่งยาจากที่นั่นชั่วคราวจึงได้ถามเจ้าว่าพี่สามจะมาถึงเมื่อใด เพราะเขามาพร้อมกับยาที่ฝ่าบาทส่งมาพร้อมกัน”“เช่นนี้นี่เอง ที่แท้ท่านก็วางแผนการทุกอย่างเอาไว้หมดแล้ว

สองวันถัดมา“เปลี่ยนผ้าพันแผลกับยาตัวใหม่ให้แล้ว ดีขึ้นบ้างหรือไม่”“ดีขึ้นมากแล้วขอรับขอบคุณท่านหมอ”“ไม่เป็นไรไปพักผ่อนเถอะ”“ขอบคุณขอรับ”“ท่านหมอขอรับนี่ยาจากร้านฟ่านเสวียนที่ท่านสั่งมาส่งแล้วขอรับ”“ขอบใจมากจื่อลั่ว ให้พวกเขาเอาไปไว้ในห้องยาเลย”“ขอรับ”เมื่อเฉินเฟิ่งเซียวมาที่นี่ได้เพียงสองวัน เขารักษาคนที่บาดเจ็บให้ดีขึ้นได้หลายคน อีกทั้งคนที่เหลือต่างก็ล้วนชื่นชมความเก่งกาจของเขา แม้ว่าถานซินเยว่จะไม่เคยมายุ่งในส่วนที่เขาดูแลเลยก็ตาม นางมักจะขลุกตัวอยู่ในครัวกับสตรีคนอื่น ๆ หรือไม่ก็เก็บตัวอยู่ในห้องของตัวเอง เฟิ่งเซียวเองก็ไม่ได้ทำให้นางรู้สึกอึดอัดและทำหน้าที่ของเขาต่อไป“ตอนนี้แผลแห้งดีแล้วไม่ต้องพันแผล ให้โดนอากาศบ้างจะได้ไม่อับชื้น เอายานี้ไปทาเช้าเย็นก็พอ”“ขอบคุณขอรับ อ้าวคุณหนูถานท่านมาแล้วหรือ”เมื่อได้ยินคนเอ่ยชื่อนาง เฟิ่งเซียวก็รีบเงยหน้าขึ้นมามอง ซินเยว่เดินมาที่ลานด้านหน้าซึ่งเขาใช้เป็นที่ตรวจรักษา หากต้องทำแผลจะพาเข้าไปด้านในซึ่งมีเตียงสำหรับทำแผลที่รั่วเฟิงจัดแจงเอาไว้ให้อยู่“ท่านลุงไปกินข้าวเถอะ ป้าลี่เตรียมให้แล้ว”“ขอบคุณขอรับคุณหนู”ซินเยว่ยิ้มให้คนในร้าน

“ข้าจะรังเกียจได้เช่นไรกัน ความหวังดีของหมออวิ่นข้ารับเอาไว้แล้ว แต่สิ่งของมากมายเช่นนี้…”“รับเอาไว้เถอะ ศิษย์พี่บอกข้าเอาไว้แล้วว่าต้องตอบแทนเจ้าให้มากข้าจึงบอกเขาว่าช่วงที่ข้าพักฟื้น หมอจางไปแทนข้าที่สันเขื่อน ข้าเคยบอกให้ศิษย์พี่ว่าให้มาช่วยเจ้าที่นี่ก่อน เพราะรู้ว่าร้านของเจ้ามีแต่สตรีและเด็ก วันนี้จึงได้นำของใช้ที่จำเป็นบางส่วนมาเพิ่มให้ เพราะคิดว่าบางอย่างศิษย์พี่คงไม่ทันได้เตรียมมาด้วย เดิมทีเห็นเขาทำท่าทีอิดออดนึกว่าจะไม่มาเสียอีก ที่ไหนได้มาเร็วกว่าที่ข้าคิดเอาไว้เสียอีก”ซินเยว่ยิ้มออกมาอย่างฝืน ๆ เพราะคำพูดของอวิ่นซูหรันเมื่อวานตอนที่พบกันในตลาด ซูหรันยังทำเหมือนไม่รู้ว่าเฟิ่งเซียวอยู่ที่นี่ แต่มาวันนี้กลับบอกว่าเขามาที่นี่เพราะนางเป็นคนบอก ซินเยว่เริ่มรู้แล้วว่าสตรีตรงหน้ามาที่นี่เพราะเหตุใด และนี่คือสิ่งที่ทำให้นางไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเฉินเฟิ่งเซียวอีกต่อไป แต่ในเมื่ออีกฝ่ายตั้งใจจะมาหาเรื่องถึงที่เอง คนเช่นนางมีหรือจะยอมปล่อยไปเฉย ๆ ได้“นั่นสิเจ้าคะ ครั้งนี้คงต้องขอบคุณท่านหมอเฉินจริง ๆ ที่อุตส่าห์มาช่วยข้าและคนที่นี่ เขาจัดแจงทุกอย่างเองและยังให้คุณชายเก้าจัดห้องพักให้

เฟิ่งเซียวค่อย ๆ คลายอ้อมกอดจากซินเยว่ คนของรั่วเฟิงพาถานเยี่ยนหยูออกไปแล้ว ก่อนจะออกไปเฟิ่งเซียวจึงได้หันมาบอกกับซินเยว่“พี่สะใภ้สามเป็นหมอพิษที่เก่งมาก นางจะรักษาเจ้าหายได้รวดเร็ว ไม่ต้องกลัวนะ”“ขอบพระทัยท่านอ๋องเพคะ”นางเอ่ยโดยมิได้มองหน้าเขาเลยสักนิด เฟิ่งเซียวลอบกลืนน้ำลายลงไป หากก่อนหน้านี้ไม่มีเรื่องเกิดขึ้นเขาคงได้มีเวลาคุยกับนางและบอกด้วยตัวเองว่าเขาเป็นใคร แต่ตอนนี้เหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่อยากฟังเขาเสียแล้ว “ท่านออกไปก่อนเถอะ ที่เหลือข้าจัดการเอง”“ขอบคุณพี่สะใภ้สาม”นางพยักหน้าให้เขา เฟิ่งเซียวเดินออกมาเป็นคนสุดท้ายก่อนจะปิดประตู เมื่ออยู่กันเพียงลำพังอวิ๋นซีจึงได้หันไปยิ้มให้กับซินเยว่อีกครั้ง“เจ้าโกรธเขาหรือซินเยว่”“ข้า! เอ่อ หม่อมฉัน…”"เอาล่ะ ๆ พอเถอะระหว่างพวกเราไม่ต้องใช้คำพวกนั้นหรอกนะ เสียเวลา"“พี่อวิ๋นซีข้ามิได้โกรธเขาเจ้าค่ะ เพียงแต่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเท่านั้น อีกอย่างเขาอยู่ที่นี่มาตลอดแต่ทำไมก่อนหน้านั้น เขาถึงต้องปกปิดฐานะของตัวเอง”“เจ้าไม่เข้าใจหรือ ว่าทำไมเขาถึงทำเช่นนั้น”ซินเยว่ส่ายหน้าเป็นคำตอบ ในตอนนี้นางไม่สามารถคิดอะไรออก“ข้าโง่เขลาเกินไป เลยไม่ทราบ