Semua Bab สอนรักพยัคฆ์หน้าตาย: Bab 31 - Bab 40

“ท่านบอกว่า… นางไม่ได้โกรธข้างั้นหรือ”“ใช่แล้วเท่าที่ข้าดู ซินเยว่ก็แค่น้อยใจที่ท่านไม่ยอมพูดกับนางตรง ๆ อีกอย่างที่ผ่านมา ดูเหมือนว่าพวกท่านเองก็ไม่ค่อยจะยอมแสดงความรู้สึกต่อกันตรง ๆ เลยใช่หรือไม่ วันนี้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นก็ย่อมมีบ้างที่ซินเยว่จะรู้สึกสับสนจนทำตัวไม่ถูก”“เช่นนั้นตอนนี้ข้า…”“นางยังหลับอยู่ หากท่านจะไปดูอาการก็รีบไปเถอะ”“เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน”เฟิ่งเซียวรีบเดินออกจากห้องไปในทันที เฉินตงหรานเดินมาดึงพระชายาของเขาเข้าไปเพื่อสอบถามดูอีกครั้ง“ซีเอ๋อร์ อาการของนางแย่ขนาดนั้นเลยหรือ”“แย่ถึงขนาดที่ข้าซึ่งไม่รู้เรื่อง ยังอยากบีบคอและใช้เข็มพิษวารีทิ่มคนที่ทำกับนาง ให้ตายอย่างทรมานเลยล่ะเพคะ”เฉินตงหรานลอบกลืนน้ำลายลงคออีกครั้ง เมื่อพระชายาที่รักของเขาพูดถึงขนาดนี้ แสดงว่าสิ่งที่ซินเยว่เจอคงโหดร้ายมากจนเกินรับไหว เดิมทีอวิ๋นซีมิใช่คนที่ทำร้ายใครก่อนและไม่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่น แต่ครั้งนี้นางถึงกับออกตัวช่วยรักษาถานซินเยว่ด้วยตัวเอง“เป็นเพราะแบบนี้ น้องห้าถึงได้โกรธมากขนาดนั้นสินะ”“พี่สามท่านไม่รู้อะไร ก่อนหน้านี้ยังมีอีกหลายเรื่องที่ถานซินเยว่ต้องแบกรับ ชะตากรรมของนางน

ซินเยว่ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา นางรู้ตัวมานานแล้วว่าชอบเขา แต่เฟิ่งเซียวดูเหมือนว่าจะพึ่งรู้ใจตัวเองเมื่อไม่นานนี้เอง บางทีน่าจะเป็นวันที่ไฟไหม้ร้านของนางนั่นแหละ ที่ทำให้เขารู้ว่าตัวเองรักนางมากเพียงใด เขาดึงนางเข้ามากอดเอาไว้แน่นเพื่อซึมซับความรู้สึกเต็มอิ่มนี้อีกครั้ง“ท่านหมอเฉิน ข้ายังเจ็บแผลอยู่”“ข้าขอโทษนะ! จริงสิพูดถึงเรื่องแผลตามร่างกายของเจ้า เล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่ว่าเหตุใดจึงปล่อยให้พวกนางทำร้ายเจ้าได้ถึงเพียงนี้”“เรื่องนี้…”“เจ้าไม่ต้องกลัว อยู่ที่นี่จะไม่มีใครทำร้ายเจ้าได้ อีกอย่างตอนนี้ร้านก็ถูกไฟไหม้ไปแล้วต้องรอวันที่ฟื้นฟูกิจการใหม่ ตอนนี้ทุกคนจะปลอดภัยเพราะมีคนของหอหรงเยว่เฝ้าอยู่”“หอหรงเยว่งั้นหรือ”“ใช่แล้ว หอหรงเยว่มียอดองครักษ์ของน้องเก้าที่เป็นเจ้าของหอดูแลอยู่ เจ้าไม่ต้องห่วงอาจารย์และเด็ก ๆ แล้วนะ ตอนนี้ข้าสั่งให้คนของหอหรงเยว่ดูแลที่นี่เอาไว้หมดแล้ว นับจากนี้ไปจะไม่มีผู้ใดกล้ามารังแกพวกเจ้าอีก แต่ยังมีอีกคนที่เรายังต้องคิดบัญชีแค้นกับนาง”“ท่านหมายถึง… ถานเยี่ยนหยูหรือเจ้าคะ"“ใช่แล้ว ข้าขังนางและพรรคพวกเอาไว้ในห้องเก็บฟืน รอเจ้าสั่งการว่าจะทำเช่นไรต่อ”“เรื่อ

อวิ่นซูหรันอับอายเกินกว่าจะตอบโต้ นางเพียงแค่เดินขึ้นรถม้าที่เคยมาที่นี่อย่างสง่างาม เต็มไปด้วยผู้คนรายล้อมและชื่นชมในตัวนาง บัดนี้เมื่อกลับออกไป กลับไม่มีแม้แต่คนมายืนส่งและขอบคุณเลยแม้แต่คนเดียว เพราะสิ่งที่นางทำกับถานซินเยว่เมื่อวานนี้ทำให้ทุกคนรู้สึกผิดหวังกับหมอหญิงเทวดาผู้ใจดี“ลาก่อนศิษย์พี่… ลาก่อนรักเดียวของข้า”รถม้าของนางค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกไปจนพ้นสายตา จางหลงจื่อได้แต่ยืนมองและเดินกลับเข้ามา หมอหลวงเวินที่ยืนรออยู่ด้านในหันมาถามเขาอีกครั้ง“นางยังมีความหวังอยากจะพบท่านอ๋องอีกงั้นหรือ ทั้ง ๆ ที่ก่อเรื่องร้ายแรงเช่นนั้น”“ขอรับ นางไม่รู้ตัวเลยว่าทำผิดร้ายแรงลงไป ยังบอกว่าไม่ได้ทำผิดมากขนาดนั้น”“เฮ้อ คิดไม่ถึงเลยว่าสตรีงดงามหน้าตาดี จะมีจิตใจคิดชั่วทำร้ายผู้อื่นเช่นนี้ คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจเสียจริง”“เมื่อวานนี้หากนางมีน้ำใจสักนิด ถานเยี่ยนหยูผู้นั้นคงไม่ทันได้ลงมือทำร้ายซินเยว่ และวันนี้นางคงไม่ถูกท่านอ๋องลงโทษเช่นนี้หรอกขอรับ”“ไม่คิดเลยว่าถานเยี่ยนหยูจะกล้าบุกไปทำร้ายคนถึงที่ร้าน”“เมื่อวานเป็นวันตัดสินโทษของมารดานาง ท่านอ๋องทั้งสามเดินทางไปที่ว่าการอำภอกันหมด ที่นั่นก็เลย

ซินเยว่ยังร้องไห้มาตลอดทาง เมื่อเฟิ่งเซียวพานางกลับขึ้นมาบนรถม้าและกลับมายังร้านเป่าจิ้นถาน เมื่อลงจากรถก็พบว่าหลิงอ๋องและพระชายารออยู่“พี่สาม พี่สะใภ้”“น้องห้าเจ้ากลับมาแล้วหรือ”ทั้งสองเดินลงมาจากรถม้าและเดินไปหาทั้งคู่ อวิ๋นซีเดินเข้ามาหาซินเยว่ทันที“ข้ากับท่านอ๋องมารอพวกเจ้า ซินเยว่อาการเจ้ายังไม่หายดี ไปเถอะรีบไปอาบน้ำได้แล้วข้าจะให้คนต้มยาสมุนไพรแช่ตัวให้ เจ้าต้องแช่อีกสักสองสามครั้งจนแผลหายสนิท พวกเราขอตัวก่อน”“รีบไปเถอะ”อวิ๋นซีพาซินเยว่เดินกลับไปยังห้องพัก เมื่อนางหันไปมองเฟิ่งเซียวที่พยักหน้าให้ก็ตามอวิ๋นซีไปอย่างว่าง่าย เฟิ่งเซียวหันมามองพระเชษฐาที่ยืนอยู่ตรงหน้า“พี่สามท่านมีเรื่องด่วนจะปรึกษาข้างั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ”“น้องเก้ากับน้องแปดเดินทางไปรับบิดาของซินเยว่กลับมาที่ลี่เหมินแล้ว ข้ามีบางอย่างจะให้เจ้าดูสักหน่อย นี่เป็นข่าวที่น้องเก้าส่งมาก่อนที่จะเดินทางมาถึงช่วงเย็นนี้”“พวกเขาจะมาถึงเย็นนี้งั้นหรือ เช่นนั้นข้าจะต้องรีบบอกเยว่…”“เจ้าอย่าพึ่งบอกนางมาคุยกับข้าก่อนเถอะ เรื่องนี้บางทีอาจจะไม่ได้ง่ายอย่างที่เจ้าคิด”เมื่อเห็นสีหน้าของพระเชษฐา เสิ่นอ๋องก็รู้ในทันทีว่าการก

ท่านอ๋องทั้งสี่หันมามองหน้ากัน เฟิ่งเซียวเริ่มมีสีหน้ากังวลแต่เมื่อตงหรานดึงเขาเอาไว้และหันไปยิ้มให้กับถานต่งซุน“เช่นนั้นพวกท่านคุยกันไปก่อนนะ พวกข้าขอตัวก่อน”“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ”เฉินตงหรานต้องดึงตัวเฟิ่งเซียวออกมา เพราะเขาแทบจะไม่ขยับตัวเลยหลังจากถูกคหบดีปฏิเสธอย่างนิ่มนวล เรื่องสัญญาการหมั้นหมายของสกุลเจิ้งทำให้เขาจิตใจร้อนรุ่มจนอยู่ไม่เป็นสุข ซึ่งเหล่าพี่น้องทั้งสามไม่เคยเห็นเขาเป็นเช่นนี้มาก่อน“น้องห้าเจ้าใจเย็น ๆ ก่อน หากซินเยว่ยืนกรานว่าอยากแต่งงานกับเจ้า บิดาของนางไม่มีทางไม่ยอมหรอก”“นั่นสิพี่ห้าท่านก็อย่าได้กังวลมากไป รอฟังเงียบ ๆ เถอะนะ”“พี่ห้าข้าคิดว่าหากว่าเขาไม่ยอม ท่านก็แค่จับตาแก่นั่นมัดเอาไว้แล้วแล้วขู่สักหน่อย ถ้าไม่ยอมอีกท่านก็พาซินเยว่หนีไปสักสองปี เอาไว้มีหลานแล้วค่อยพากลับมาที่ลี่เหมิน”“น้องแปดเจ้าก็อย่าพึ่งใจร้อนสิ น้องห้าเป็นผู้ใดในตอนนี้มีใครในลี่เหมินจะไม่รู้บ้าง พวกเราสี่พยัคฆ์ทำสิ่งใดต้องชัดเจนถูกต้องมาตลอด เจ้าหลงลืมวิถีวิญญูชนไปหมดแล้วหรืออย่างไรถึงได้แนะนำเขาแบบนี้”“พี่สามท่านที่บุกชิงตัวเจ้าสาว ถล่มหอฟงหรูครั้งนั้นยังกล้ามาพูดเรื่องวิถีวิญญูชนกับข