อำเภอลี่เหมิน / เมืองเสิ่นโจว

“หลีกทางหน่อย ๆ”

“เร็วเข้านั่นรถม้าส่งสมุนไพรของร้านยา “เป่าจิ้นถาน” นางกำลังจะรีบไปส่งยาให้ผู้ประสบภัยนอกเมือง รีบหลีกทางเร็ว ๆ”

ชาวบ้านในท้องตลาดเริ่มเก็บของที่วางเกะกะเพื่อเปิดเส้นทางให้รถม้าที่ขนส่งยาสมุนไพรจำนวนมาก โดยมีคุณหนูสกุลคหบดีใหญ่ “ถานซินเยว่” เป็นผู้นำทางกับองครักษ์อีกสองคน

“สกุลถานนี่ร่ำรวยแล้วยังใจบุญอีก”

“ถุย! ใจบุญบ้าบออันใด พวกเขาขายให้กับทางการมิใช่หรือ แม้แต่ข้าวสารกับอาหารพวกนี้ก็ขาย แล้วยังขายราคาเต็มด้วย”

“หุบปากเจ้าไปเลย! แม้ว่าสกุลถานจะขายของพวกนี้ให้ทางการ แต่ของที่ร้านยา “เป่าจิ้นถาน” ของคุณหนูสามมิได้คิดเงินเลยแม้แต่เหวินเดียว นางมิได้หน้าเลือดเหมือนกับอนุของคหบดีถานผู้นั้นหรอกนะ”

“ย่าส์!”

“คุณหนู ข้างหน้านี่แหละขอรับ”

“พวกเจ้าดูด้านหลัง ข้าจะเข้าไปหาหมอหลวงเวิน”

""ขอรับ""

“จื่อโม่” และ “จื่อลั่ว” ผู้ติดตามของถานซินเยว่รับคำสั่งและค่อย ๆ พารถม้าเดินเข้ามายังจวนของท่านหมอ ซึ่งตอนนี้ใช้เป็นสถานที่รักษาและปรุงยาเพื่อส่งไปให้ผู้ป่วยที่อยู่ด้านนอกจวน โดยมีคนของทางการเป็นผู้ดูแล

“ท่านหมอเวิน”

“คุณหนูถาน! คุณพระ ในที่สุดท่านก็มาแล้ว”

“ขออภัยที่ข้ามาช้า สมุนไพรบางตัวพึ่งจะมาส่ง ช้านิดหน่อยต้องขออภัยด้วยเจ้าค่ะ”

“ไม่เป็นไร ๆ ได้ท่านช่วยอยู่หลายครั้งข้าเกรงใจมากเหลือเกิน”

“เช่นนั้นข้าให้พวกเขาเอายาเข้ามาเลยนะ จื่อโม่!”

“ขอรับ ไป ขนเข้าไปได้เลย”

“คุณหนูถาน เชิญพักดื่มชาทางนี้เถิดขอรับ”

“เช่นนั้นก็ขอรบกวนท่านหมอแล้ว”

“ถานซินเยว่” เดินตามหมอ “เวินฉาง” เข้าไปด้านใน สายตากลมโต สดใสและยิ้มง่าย ทำให้ทุกคนที่นี่รู้จักและคุ้นเคยกับคุณหนูสามสกุลถานเป็นอย่างดี ระหว่างทางเดินเข้าไปนางก็แวะทักทายอีกหลาย ๆ คนที่ทั้งตะโกนทักทายและยกขนมมาให้นางกินกับน้ำชา

“ขอโทษด้วยที่ไม่มีชาดีรับรองท่าน เหลือเพียง...”

“ช่างเถอะ ๆ ขอแค่มีน้ำสะอาดดื่มก็เพียงพอแล้ว ที่นี่ยังลำบากอยู่ไม่ต้องมากพิธีเช่นนั้น จริงสิท่านหมอเวินทำไมทางการไม่ส่งหมอหลวงมาช่วยพวกท่านเพิ่มเล่า น้ำป่าระลอกสองที่มาเมื่อเจ็ดวันก่อนทำให้ที่นี่มีผู้ประสบภัยเพิ่ม หรือว่าเรื่องยังส่งไปไม่ถึง”

“หาใช่เช่นนั้นไม่ขอรับ ท่านอ๋องทรงทราบเรื่องเหตุการณ์ที่นี่แล้ว อีกอย่างหมอหลวงจากวังหลวงของเสิ่นโจวกำลังเดินทาง น่าจะอยู่ระหว่างการเดินทาง คงจะมาถึงภายในวันหรือสองวันนี้แหละขอรับ”

“เฮ้อ ผู้ใดจะคิดว่าอุทกภัยครั้งนี้จะหนักหนาแล้วมาถึงสองคราในเวลาอันสั้นกันเล่า จริงสิ! ข้ายังมีพวกผ้าห่มและถ่านแห้งเอาไว้ให้พวกท่านใช้ อีกเดี๋ยวจะตามขบวนยามา แต่คงจะช้านิดหน่อยเพราะของมันค่อนข้างหนัก”

“คุณหนูถานช่างมีน้ำใจยิ่งนัก ข้าน้อยต้องขอบคุณท่านแทนผู้ประสบภัยด้วย ที่จริงทุกคนต่างก็ลำบากด้วยกันทั้งนั้น แต่ก็มิอาจเอ่ยปากขอความช่วยเหลือ แม้ว่าทางการจะส่งของและเสบียงมาช่วยบรรเทาภัย แต่เพราะภัยพิบัติร้ายแรงเกินคาดการณ์ ดังนั้น…”

“ท่านหมออย่าได้เกรงใจ แค่อย่าบอกให้ผู้ใดรู้ว่ามาจากข้าก็พอ ท่านก็รู้ว่า...”

“เฮ้อ ข้าเข้าใจคุณหนูดี ไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดคหบดีถานจึงได้ปล่อยให้อนุหลี่ดูแลกิจการเช่นนี้ ทำให้ท่านลำบากทั้ง ๆ ที่ท่านช่วยพวกเราได้มากพอกับทางการเสิ่นโจว”

“เอาล่ะข้าไม่รบกวนท่านดีกว่า ยาที่ข้าส่งมาครั้งนี้มีสมุนไพรหายากหลายตัวท่านลองดูตามรายการนี้ หากว่ายังขาดอะไรก็รีบให้คนไปแจ้งที่เป่าจิ้นถาน ข้าจะรีบให้คนจัดหามาให้”

“ขอบคุณขอรับ คุณหนูถานจัดยามาให้ไม่มีครั้งใดที่จะขาดยาสำคัญ อีกทั้งราคาตามท้องตลาดก็ค่อนข้างแพง ข้าน้อยเกรงใจเหลือเกินแล้ว”

คำนับจากผู้ที่อาวุโสกว่าทำให้ซินเยว่ทำตัวไม่ถูก นางรีบคำนับตอบกลับให้ท่านหมอเวินทันที

“ท่านหมอทำเช่นนี้อีกแล้ว ท่านจะให้ข้าอายุสั้นหรืออย่างไร ทุกคนล้วนเป็นชาวบ้านของลี่เหมิน ช่วยอะไรได้ก็ต้องช่วย”

“ขอบคุณขอรับ ขอบคุณ”

“ซินเยว่ เจ้ามาแล้วหรือ”

“ท่านหมอจาง ท่านก็อยู่ด้วย”

“จางหลงจื่อ” หมอหลวงที่ถูกส่งมาช่วยหมอหลวงเวินฉางเดินมาทักทายนาง เขาเป็นหมอหลวงที่อายุยังน้อยและพึ่งเข้าไปทำงานในวังหลวงของเสิ่นโจว แต่ที่อำเภอลี่เหมินเกิดภัยจึงถูกส่งมาช่วยที่นี่

“เจ้าก็ยังสดใสเช่นเดิม ยิ้มเช่นนี้แสดงว่าคงได้สมุนไพรหายากมาฝากข้าสินะ”

“ท่านก็ลองเดาดูสิ”

“อืม…ปิงหลาง”

“โธ่นั้นมันสมุนไพรพื้น ๆ ที่ร้านข้ามีออกเยอะแยะ”

“เช่นนั้นก็…ปาโต้ว”

“ไม่ใช่ ๆ เป็น “ชิงเฮา” ต่างหาก”

“จริงหรือ! ได้มาจริงหรือ เจ้ามิได้หลอกข้านะ”

“ข้าจะไปหลอกท่านได้เช่นไร สหายของอาจารย์พึ่งกลับมาจากป่าลึกแดนประจิม พวกท่านก็รู้ว่าป่าแถบนั้นมีต้นชิงเฮามาก ข้าก็เลยขอแบ่งมาให้ท่าน เผื่อว่าจะใช้ประโยชน์ได้”

“ยอดไปเลย”

เมื่อคุยกันได้ไม่นาน องครักษ์ทั้งสองของซินเยว่ก็เดินมาพร้อมกับรายงานว่า ขนส่งสมุนไพรเข้าไปเก็บเรียบร้อยแล้ว

“คุณหนู ส่งของเรียบร้อยแล้วขอรับ”

“ขอบใจพวกเจ้ามาก เช่นนั้นหมอเวิน หมอจางข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ เอาไว้พบกันใหม่”

“เดี๋ยวสิ นี่เจ้าจะกลับเลยหรือ”

“ใช่แล้ว ข้าต้องกลับไปช่วยอาจารย์เก็บร้าน ท่านก็รู้ว่าอาจารย์ข้าขี้บ่นขนาดไหน อีกอย่าง…”

ท่านหมอทั้งสองรู้ดีว่ากฎของจวนคหบดีนั้นเคร่งมากเพียงใด ถานซินเยว่แม้จะเป็นบุตรภรรยาเอก แต่นับจากที่มารดาของนางป่วยตายไปตั้งแต่นางอายุเพียงสิบปี นางก็สนใจที่จะร่ำเรียนวิชาแพทย์ บิดาจึงนำมาฝากให้อาจารย์ “หวังเย่เหอ” เป็นผู้สอนเรื่องการใช้สมุนไพรและปรุงยา และเปิดร้านในเมืองลี่เหมินด้วย

“เช่นนั้นเอาไว้พบกันใหม่นะเจ้าคะ”

“ขอบคุณมากขอรับ แล้วพบกันใหม่”

“ข้าเดินไปส่งเจ้าเองนะ”

“ไม่เป็นไรม้าข้าอยู่แค่นี้เอง พวกท่านรีบไปทำงานเถอะ”

“เช่นนั้น…”

“ข้าไปล่ะ”

ซินเยว่ยิ้มให้พวกเขาและเดินกลับมาที่ม้าของตัวเอง เมื่อเดินมาถึงและยังไม่ทันได้ขึ้นก็เห็นขบวนขนส่งของรถม้า และอาชาสีขาวที่วิ่งเร็วกว่าทุกตัว ม้าของนางเกิดตกใจและหันไป ซินเยว่ที่ไม่ทันระวังจึงถูกม้าดึงจนล้ม

""คุณหนู""

“กรี๊ด!!”

อาชาสีขาวกับผู้ที่ขี่มันอยู่รีบลดความเร็วและหันมาทันที เมื่อเห็นว่าสตรีผู้หนึ่งถูกม้าลากเพราะเชือกของมันคงไปคล้องเข้ากับกำไลข้อมือของนางเขาจึงใช้บางอย่างดีดไปจนกำไลหยกของนางแตกออกมา

ตัวนางหลุดจากสายบังคับม้าทันที ชาวบ้านและท่านหมอต่างวิ่งเข้ามาดูเหตุการณ์ ท่านหมอเวินและหมอจางรีบวิ่งเข้ามา แต่บุรุษที่พึ่งลงจากอาชาในชุดสีขาวสะอาด สวมกวานสีเงิน ชุดเสื้อผ้าบ่งบอกได้ว่าเป็นคุณชายมีฐานะรีบเข้ามาประคองนางทันที

“แม่นาง! เจ้าบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่”

ถานซินเยว่แม้จะบาดเจ็บ แต่นางเอาแต่จับข้อมือตัวเองและหันไปมองจนทั่ว เขาเองก็ไม่เข้าใจว่านางมองหาสิ่งใดทั้ง ๆ ที่นางบาดเจ็บและดูเหมือนขาจะพลิกจนผิดรูป

""คุณหนู!!""

สององครักษ์วิ่งเข้ามา และเมื่อบุรุษหนุ่มหันไป หมอหลวงและทุกคนที่เหลือกำลังจะคำนับ เขายกมือขึ้นห้ามในทันที

“ข้าไม่เป็นไร แต่ว่า.… ไปไหนแล้วล่ะ หายไปไหน”

“แม่นางน้อย เจ้า... มองหาสิ่งใดงั้นหรือ”

“กำไลหยกขาวของข้า กำไลของท่านแม่ล่ะ อยู่ที่ใดท่านเห็นบ้างหรือไม่”