Semua Bab สอนรักพยัคฆ์หน้าตาย: Bab 11 - Bab 20

เมื่อเฟิ่งเซียวกลับมาพูดจาสุขุมอีกรอบ ทั้งสองคนก็เริ่มหันกลับมาคุยกับเขาอีกครั้ง“ท่านหมายถึงเรื่องที่เขียนส่งมาในจดหมาย สงสัยเรื่องการทุจริตในสกุลถาน กับอนุของบิดานางงั้นหรือ”“ใช่ ครั้งแรกที่ข้าพบกับนางก็คือที่นี่ ตอนนั้นนางนำยาสมุนไพรมาส่ง พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่า ยาแต่ละตัวที่นางนำมาล้วนมีราคาสูง แต่ว่าหมอเวินซึ่งเป็นหมอหลวงที่ข้าส่งมาบรรเทาภัยที่นี่กลับบอกว่า ร้านเป่าจิ้นถานของนางไม่เคยรับเงินเลยแม่แต่ตำลึงเดียว”“ครอบครัวนางเป็นคหบดีใหญ่ ก็คงอยากจะช่วยบรรเทาภัยกระมัง ท่านคิดมากเกินไปหรือเปล่า”“ไม่ใช่ หากเป็นไปตามที่เจ้าพูดคงไม่ต้องลำบากให้หอหรงเยว่ของน้องเก้าช่วยสืบข่าว การค้าของสกุลถานหากไม่นับรวมร้านค้าที่รับจากเรือสำเภาของบิดานางเข้ามา ในตัวอำเภอมีร้านผ้าจินหง กับร้านยาของนาง ร้านผ้าดูแลโดยอนุของบิดาถานซินเยว่ ส่วนนางดูแลร้านยาซึ่งทั้งเก่าและโทรมอีกทั้งอยู่ในตรอกที่ค่อนข้างร้างผู้คน”“เช่นนั้นก็น่าแปลก แสดงว่าพวกนางไม่ลงรอยกันงั้นหรือ แต่เหตุใดนางจึงช่วยเหลือเรา เช่นนี้แล้วร้านผ้าของอนุภรรยาคหบดีถานเล่า”“นอกจากจะไม่ช่วยแล้ว วันนั้นข้าลองไปที่ร้านจินหง เพียงแค่เกริ่นถึงร้านของซิ

ซินเยว่หันมาลาเฉินรั่วเฟิงอีกครั้ง และเดินจูงม้าเข้าไปด้านในทันที องครักษ์ของนางรับม้าต่อเพื่อให้ซินเยว่เดินเข้าไปด้านใน เฟิ่งเซียวรู้สึกว่าซินเยว่มีท่าทีเปลี่ยนไป คงเพราะเหตุการณ์เมื่อหลายวันก่อนซึ่งเขาเผลอตะคอกใส่นางนั่นเอง“พี่ห้าดูเหมือนว่านางไม่ค่อยอยากจะคุยกับท่านเลยนะ ก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นหรือไม่”“นางบาดเจ็บจริง ๆ ด้วย ข้ายังไม่ทันได้ถาม ไม่สินางไม่เปิดโอกาสให้ข้าถามเลยต่างหาก”“พี่ห้า ท่านบ่นพึมพำอะไร”“ช่างเถอะ วันนี้กลับก่อนก็แล้วกัน”“ไหนท่านบอกว่าจะไปซื้อผ้ามิใช่หรือ”“ให้จิ่นหาวไปรับแทนก็แล้วกัน ข้าจะกลับแล้ว”“อ้าว รอข้าด้วยสิพี่ห้า!” สองวันถัดมา“ศิษย์พี่!”“ว่าอย่างไรหรือซูหรัน”“ท่านเป็นอะไรไปหรือว่าจะเริ่มป่วยอีกแล้ว ข้าถามท่านว่ายาที่บดเอาไว้จะให้ต้มเลยหรือไม่”“อ้อ จริงสิข้าลืมไปเลยเดี๋ยวข้าไปสั่งการ…”“ไม่ต้องหรอกข้าแค่ถามเท่านั้น ที่เหลือสั่งให้หมอจางจัดการต่อก็ได้”“อ้อ เช่นนั้นก็ฝากเจ้าด้วย”“เหตุใดพักนี้ดูท่านเหม่อลอยบ่อย มีเรื่องในใจหรือ”“ข้าหรือ คงเป็นเพราะต้องเริ่มสร้างเขื่อนแล้วก็เลยกังวลน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”“ท่านหมออวิ่น ยาจากร้านเป่าจิ้นถานมาส่งแล้วเจ

“ท่านแม่! ไม่นะอย่าจับนางไปนะ เดี๋ยวก่อนผู้ตรวจการ ท่านแม่!”“หยูเอ๋อร์ไม่ต้องห่วงแม่จัดการที่เหลือเอง เจ้าปิดร้านและอย่าออกไปไหน รีบกลับจวนเข้าใจหรือไม่”“เจ้าค่ะ”หลี่ฮั่วเจินถูกทางการจับไปที่ว่าการอำเภอเพื่อสอบสวนคดีเลี่ยงภาษีนำเข้าผ้า ซึ่งมีโทษปรับที่ทำให้ร้านของนางถูกสั่งปิดได้ในทันที เพราะนายอำเภอคนใหม่ที่พึ่งเข้ามารับตำแหน่ง ไม่ยอมให้นางใช้อำนาจนอกเหนือกฎหมายอย่างเช่นการให้สินบนกับเจ้าหน้าที่“นี่เป็นถุงเงินที่นางมอบให้ข้าน้อย เพื่อหวังจะติดสินบนในเรื่องนี้ขอรับ”“หลี่ฮั่วเจิน นี่เป็นเรื่องจริงหรือ”“นายอำเภอเจ้าคะเรื่องนี้ข้า… ไม่สิก่อนหน้านี้พวกท่านเองก็เป็นคนบอกว่าให้ข้าทำเช่นนี้ จะมาโทษข้าได้เช่นไร”“หากเจ้าหมายถึงจงอี้หมินผู้นั้นแล้วละก็ เขาถูกจับโทษฐานละเลยการปฏิบัติหน้าที่ รับสินบนและทำผิดวินัยไปก่อนหน้านี้นานแล้ว เจ้ายอมรับสินะว่าสมคบคิดกับเขาทำเรื่องเช่นนี้มานาน!”“ไม่ใช่เจ้าค่ะข้าถูกหลอกให้ทำ ข้าถูกล่อลวง”ด้านหลัง“หึ นึกไม่ถึงเลยว่านางจะโยนความผิดไปให้เจ้าคนแซ่จงผู้นั้นแทน พี่ห้าท่านจะเอาเช่นไรต่อ”“จัดการขั้นเด็ดขาด”“เช่นนั้นก็ได้”รั่วเฟิงหันไปมองทหารของที่ว่าการ

“เรื่องนั้นข้าเองก็พึ่งทราบ รู้แต่ว่าเป็นร้านของอนุภรรยาของบิดาเจ้าก็เลยมาถามดู”“แล้วที่ค่ายผู้ประสบภัยเป็นเช่นไรบ้าง”“วันก่อนเห็นจื่อโม่ไปส่งของแทนเจ้าข้าก็เลยรู้ว่าเจ้าป่วย ที่จริงซูหรันเองก็อยากแวะมาเยี่ยมแต่นางต้องดูแลผู้ป่วยก็เลยไม่ได้มา อีกอย่าง…”“อ้อ เช่นนั้นเองหรือ ฝากบอกท่านหมออวิ่นด้วยว่าข้าขอโทษที่ทำยาของนางเสียหาย วันก่อนข้าฝากสมุนไพรหายากที่นางอุตส่าห์นำติดตัวมาไปคืนให้แล้ว หวังว่าจะช่วยพวกท่านได้”“คือว่า… วันนั้นข้าตกใจมากไปหน่อยก็เลยเผลอตะคอกเจ้าไป ต้องขอโทษเจ้าด้วย”ซินเยว่ไม่คิดว่าคนหน้านิ่งเช่นเฉินเฟิ่งเซียว จะมาเอ่ยปากขอโทษนาง ที่จริงเรื่องก็ผ่านมานานหลายวันแล้ว แต่เมื่อเขาเอ่ยปากขอโทษอย่างจริงใจเช่นนี้นางก็ไม่อยากจะหาความอีก“ข้าเองก็ต้องขอโทษที่ทำให้พวกท่านเดือดร้อน แต่ช่างเถอะตอนนี้หายดีแล้ว มีแรงช่วยพวกท่านอีกมาก”“เจ้าควรจะพักผ่อนให้ร่างกายหายดีเสียก่อน ข้ารู้ว่าเจ้ามิได้แค่มีไข้แต่ยังบาดเจ็บ เอ่อ… ข้ารู้ว่าเจ้าขึ้นเขาไปหาสมุนไพรมาและตากฝน ก็เลยรู้ว่าเจ้าบาดเจ็บน่ะ”ซินเยว่มองสบตาเฟิ่งเซียว ถ้อยคำที่เขาพูดฟังดูตะกุกตะกักอย่างที่นางไม่เคยเห็นมาก่อน ดูเหมือนว

“ซินเยว่เหตุใดเจ้าถึงได้พูดเช่นนี้ ระหว่างเจ้ากับข้ายังต้องพูดเรื่องบุญคุณงั้นหรือ ก่อนหน้านี้เจ้าเองก็ช่วยผู้ประสบภัยมาไม่น้อย อีกอย่างตอนนี้เป่าจิ้นถานประสบภัย ชาวบ้านก็ไม่ได้ละเลยพวกเจ้า พวกเขาก็มาช่วยตามกำลัง เจ้าไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวหรอกนะ”“ขอบคุณเจ้าค่ะ”แม้จะรู้ว่าหมอจางมิได้โกหก แต่นางกลับรู้สึกอึดอัดและเจ็บลึกที่หัวใจ เพราะคนที่นางคิดเอาไว้ว่าจะแวะมาบ้างอย่างเฉินเฟิ่งเซียว กลับไม่เคยปรากฏตัวอีกเลยหลังจากที่เกิดเรื่อง“ได้ข่าวว่ามีคนบาดเจ็บที่เขื่อนมากมาย”“คนงานเกือบยี่สิบคนโดนหินถล่มลงมาทับ บางคนบาดเจ็บหนักจนต้องพักงานไปหลายวัน บางคนก็เดินไม่ได้และยังต้องรักษาตัว หมออวิ่นเองก็แขนหักเลยช่วยอะไรไม่ได้มาก คุณชายเฉินจึงต้องรับหน้าที่ดูแลอยู่ประจำที่นั่น เขาเองก็แทบจะไม่ได้พักเลยเหมือนกัน”“เช่นนั้นเรื่องยารักษา...”“เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง แม้ว่าเป่าจิ้นถานจะเป็นผู้ช่วยเหลือแต่ตอนนี้ทางการก็ให้คนจัดซื้อยาจากร้านอื่น ๆ ในเมืองมาช่วยเหลือ ที่จริงก่อนหน้านี้ก็ต้องใช้ยาจากหลายที่ มีหมออวิ่นเป็นผู้ดูแลน่ะ”“เช่นนั้นร้านของข้าก็ไม่จำเป็นต้องเข้าไปยุ่งอีกแล้ว"“เหตุใดจึงพูดเช่นนั้น หากไม่ไ