Semua Bab สอนรักพยัคฆ์หน้าตาย: Bab 41 - Bab 50

“ท่านอ๋องอย่าได้ทำเช่นนี้ กระหม่อมรับไม่ไหวพ่ะย่ะค่ะ”เฉินเฟิ่งเซียวลุกขึ้นมาและคำนับให้เขาอีกครั้ง ต่งซุนแทบจะหมดแรงอยู่แล้วเพราะคิดไม่ถึงว่าเสิ่นอ๋องผู้นี้จะเตรียมการมาเป็นอย่างดี เขาพูดเรื่องการค้ากับต่งซุนอยู่สองวันเต็ม ๆ จนผู้ฟังคล้อยตามและถึงขนาดวางแผนการค้าคร่าว ๆ กับท่านอ๋อง คิดไม่ถึงเลยว่าจะอ้อมมาคุยเรื่องนี้จนได้“เปิดอ่านเถอะ”“พ่ะย่ะค่ะ”เมื่อเปิดหนังสือที่พับเอาไว้เรียบร้อยสีแดงสด ถานต่งซุนก็ค่อย ๆ อ่านในทันที ภาษาที่ใช้เขียนช่างงดงามราวกับหลุดออกมาจากบทประพันธ์ เมื่อแปลความหมายก็ทำให้เขาเกือบจะร้องไห้ออกมา “นี่พระองค์ทำเพื่อเยว่เอ๋อร์ถึงเพียงนี้เลยหรือพ่ะย่ะค่ะ เหตุใดต้อง…”“เพราะนางคือยอดดวงใจของข้า ดังนั้นไม่ว่าจะข้อต่อรองใด ๆ ข้าก็สามารถทำได้เพื่อพิสูจน์ความจริงใจนี้ อีกอย่างข้าเป็นคนที่ปกครองแผ่นดินด้วยปัญญาหาใช่ต้องการสตรีอื่นเพื่อมาเสริมบารมี เรื่องเหล่านี้เหล่าขุนนางในเสิ่นโจวล้วนทราบดี และไม่มีผู้ใดกล้าพอที่จะเสนอบุตรีเข้าวังมา เมื่อรู้ว่าพวกนางจะต้องอยู่เฝ้าตำหนักเดียวดายของพยัคฆ์หน้าตายเช่นข้า”ถานต่งซุนมือไม้สั่นเมื่ออ่านเทียบสู่ขอของท่านอ๋องที่ดูจริงใจที่สุด

“ท่านว่าอย่างไรนะ เฉินเฟิ่งเซียวคนบ้า อย่านะ อ๊าา!!”เกือบครึ่งค่อนคืนกว่าที่ซินเยว่จะได้พักผ่อน โดยมีเฉินเฟิ่งเซียวกอดเอาไว้ตลอดทั้งคืน นางไม่เคยรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยเช่นนี้มานานมาก ๆ แล้วนับตั้งแต่สูญเสียมารดาไป และอ้อมกอดของเขาจะเป็นของนางเพียงคนเดียวนับจากนี้ไป วันถัดมาเมื่อซินเยว่กะพริบตาขึ้นมา ก็รู้สึกว่าร่างกายเหมือนจะขยับมากไม่ได้ เมื่อหันไปข้าง ๆ ก็พบว่าท่านอ๋องยังคงหลับสนิทอยู่ เสื้อของเขาเปิดออกจนเห็นร่องรอยที่นางฝากเอาไว้เมื่อคืนนี้ชัดเจน ร่องอกที่ชัดเจน ผิวขาวละเอียดไม่ต่างกับสตรีบัดนี้มีแต่รอยจ้ำแดง รอยกัดและเล็บของขางเป็นจุด ๆ เมื่อเอื้อมมือจะไปจับ มือหนาของเขาก็คว้านางเอาไว้ได้“ตื่นแล้วคิดจะปลุกข้างั้นหรือ เหตุใดเจ้าถึงได้ซนเช่นนี้”“ท่าน… ตื่นแล้วหรือ”“ยัง”“หากว่ายังแล้วเหตุใดจึงรู้ว่าข้าขยับตัว คนโกหก”เพียงแค่ถูกนางต่อว่า เขาก็เอื้อมมือมาดึงนางเข้าไปกอดอีกครั้ง วันนี้เฟิ่งเซียวรู้สึกไม่อยากจะลุกจากเตียงเลยด้วยซ้ำไป เพราะเขาใช้พลังไปกับศึกรักเมื่อคืนจนหมดแรง“นี่ยังเช้าอยู่เลยยังไม่ต้องรีบตื่นนักหรอก ไหนบอกว่าอยากจะคุยกับข้าอย่างไรเล่า”“ไม่ได้นะที่นี่เป็นจวนขอ

เฟิ่งเซียวที่กำลังเทยากรองอยู่ เมื่อได้ยินชื่อของ “สกุลเจิ้ง” ก็เผลอโดนกากยาลวกที่มือจนร้องออกมา“โอ๊ย!”“เฟิ่งเซียว ท่านเป็นอะไรหรือไม่”“ข้า… ไม่เป็นไร กากยาลวกนิดหน่อยน่ะ”“ท่านมานั่งก่อนข้าจะรีบทำแผลให้”“คุณหนู…เอ่อ”“เจ้ารีบกลับไปก่อน บอกท่านพ่อว่าข้าจะรีบตามไป ข้าเอารถม้ามาไม่ต้องห่วงหรอก”“ขอรับคุณหนู”จื่อโม่เดินออกไปแล้วซินเยว่จึงดึงแขนเฟิ่งเซียวมาทำแผลที่โต๊ะด้านนอก นางวิ่งไปเอาน้ำเย็นมาแช่นิ้วให้เขาและเดินไปเอาอุปกรณ์ทำแผลมา เมื่อเขามองก็เริ่มหันไปถามทันที“ข้าจะกลับไปกับเจ้าด้วย”“ไม่ได้หรอกที่นี่ยังต้องการท่านนะ พี่อวิ๋นซีคงจะแพ้ท้องอีกนานท่านควรจะอยู่ดูแลนางกับท่านอ๋องนะเพคะ”“แต่ว่า!”นางค่อย ๆ เช็ดแผลเขาอย่างเบามือและเริ่มทำแผล เฟิ่งเซียวจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเมื่อได้ยินชื่อของคนสกุลเจิ้ง แม้ว่าตอนนี้เขากับนางจะเป็นคู่หมั้นกันแล้วอย่างถูกต้อง แต่คนผู้นั้นหาได้รู้ไม่ว่าซินเยว่มิใช่สตรีที่ไร้คนข้างกาย แล้วหากปล่อยนางไปโดยไม่มีเขา...“ท่านเป็นหมอแท้ ๆ เหตุใดจึงปล่อยให้กากยาลวกมือได้กันนะ หรือพวกท่านมักจะบาดเจ็บกับเรื่องพวกนี้กันนะ ครั้งก่อนหมออวิ่นก็เป็นเช่นนี้ ท่านก

เจิ้งอู๋หยวนตกใจเล็กน้อย เมื่อมองเฉินเฟิ่งเซียวที่กำลังเดินมาดึงแขนของซินเยว่มาข้าง ๆ กายเขาแทน“ท่านมาได้เช่นไรกัน”“ข้ากลัวว่าเจ้าจะออกจากจวนไปหาข้าเวลามืด ๆ เช่นนี้ ก็เลยรีบมาหาเจ้าก่อน โชคดีที่ยังไม่ไปไหน กินข้าวแล้วหรือข้าพึ่งกลับมาจากนอกเมือง ยังไม่ได้กินข้าวเลย”เขาเอ่ยถามพร้อมกับจับที่แก้มของนางเชิงหยอกต่อหน้าคนที่ยืนมองอยู่ ซินเยว่ยิ้มเล็กน้อยและหันมาบอกลาแขกคนสุดท้าย“พี่อู๋หยวน ข้าส่งท่านเพียงเท่านี้กลับดี ๆ นะเจ้าคะ”“เช่นนั้น… ข้าขอตัวก่อน แล้วพบกันใหม่นะน้องซินเยว่”“เจ้าค่ะ”“ขอตัวลา”“แล้วพบกันใหม่”เฟิ่งเซียวหันไปมองซินเยว่และโอบเอวนางกระชับเข้ามาจนชิด เจิ้งอู๋หยวนเห็นก่อนที่เขาจะเดินขึ้นรถม้าไป เมื่อรถม้าของเขาเคลื่อนออกไปจนสุดสายตาแล้วซินเยว่จึงได้หันมามองคนข้าง ๆ “ท่านบอกว่ายังมิได้กินข้าวมาหรือ”“พี่อู๋หยวน… น้องซินเยว่งั้นหรือ”“เอ่อ…”“พี่ห้า! ข้าคิดว่าข้ากลับก่อนดีกว่า ท่านกลับเองได้ใช่หรือไม่”“กลับไปก่อนเถอะ ข้ากลับเองได้”ฟ่านหรงรีบกลับไปในทันที เมื่อทุกคนกลับไปแล้วเฟิ่งเซียวจึงได้หันมามองหน้าคู่หมั้นที่ยังยืนอยู่ข้าง ๆ“มีอะไรอยากจะพูดหรือไม่”“ไม่มีนี่เพค

เมื่อประตูห้องนอนปิดลง ร่างของซินเยว่ก็ถูกนำไปวางที่เตียงนุ่มด้านใน ไม่ทันที่จะเอ่ยคำใดเฟิ่งเซียวก็ค่อย ๆ ก้มลงมาทันที ริมฝีปากของเขาค่อย ๆ ละเมียดเกลี่ยไปทั่วปากของนางก่อนจะขยับเข้าไปแนบแน่นและเริ่มเร่าร้อนขึ้น“อื้อ…อ๊ะ เฟิ่งเซียว”เขาปลดชุดของนางออกอย่างเบามือ ซินเยว่เองก็ช่วยเขาปลดเข็มขัดและชุดออกเช่นกัน ราวกับเรื่องทั้งหมดไม่เคยเกิดขึ้น ทั้งสองจัดการทุกอย่างที่ขวางทางออกจนหมดสิ้น สลับกับระดมจูบแทนรักกันเพื่อให้อีกฝ่ายไว้ใจมากขึ้น“เยว่เอ๋อร์… ข้ายินดีรับโทษจากเจ้า”“จริงหรือ”“แน่นอน”“ก็ได้”“โอ๊ย! ฮึก!”ซินเยว่หันไปกัดที่หัวไหล่ของเขาทันที เฟิ่งเซียวจดจำความเจ็บนี้เอาไว้แล้ว ไม่นานนางก็ปล่อยและหันมาจูบเขาแทน ซึ่งเขาเองก็รูดชุดชั้นในที่เหลือของนางออกเช่นกัน“อ๊าา ท่านอ๋อง…อื้อ ดีจริง อ๊ะ”เขาเผลอขบเม้มหน้าอกของนางแรงไปนิด เพื่อจะลงโทษคนตรงหน้าด้วยเช่นกัน เพียงแค่เห็นนางเดินกับชายอื่นหัวใจเขาก็เจ็บปวด และรู้สึกโกรธจนต้องหาที่ระบาย“ท่านโกรธข้าอยู่สินะ”“ข้าไม่ปฏิเสธที่โกรธเจ้า แต่นั่นไม่ใช่ความผิดของเจ้าเช่นกัน”“เช่นนั้นข้าก็ยินดีให้ท่านลงโทษด้วยเช่นกัน… ดีหรือไม่”“ก็ดี เช่นนั้