All Chapters of เกิดใหม่ทั้งทีได้ลูกมาสองแถมสามีอีกหนึ่งคน: Chapter 161 - Chapter 170

 “ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ เรื่องไร้สาระ ท่านอาจารย์อย่าได้ใส่ใจ”“เตรียมของพร้อมหรือยัง”นางพยักหน้าและกลับไปเอาของที่วางไว้ทั้งหมดใส่ย่าม เดินกลับออกมาพร้อมจูงมือน้องชายมาด้วย ฉินก่วงกับชิวย่าหนานเดินออกมาส่งบุตรทั้งด้วยความอาลัยอาวรณ์ กล่าวกำชับนางหลายเรื่อง ทั้งเป็นห่วงทั้งอยากจะรั้งไว้ แต่ก็หักห้ามตนเอง“เดี๋ยวข้ากับน้องจะกลับมาเยี่ยมนะเจ้าคะ”“ลาก่อนขอรับ” ฉินซือหยวนกอดท่านพ่อท่านแม่เพราะรู้ว่าเดี๋ยวจะไม่ได้เจอทั้งสองคนอีกนาน“เดินทางปลอดภัยนะ”พวกเขามาส่งลูก ๆ ถึงหน้าประตูเมือง ยืนมองจนกระทั่งแผ่นหลังของทั้งสามคนหายลับไปจากสายตาสองสามีภรรยากลับมาบ้านด้วยใจห่อเหี่ยว คิดว่าพวกตนต้องเหงาแน่ ฉินก่วงโอบไหล่ภรรยาด้วยต้องการจะปลอบประโลมนาง เขายังอยู่ตรงนี้ จะไม่ทำให้นางต้องเหงาจนเกินไปแน่ เมื่อกลับมาถึงบ้าน ความสงบที่ตั้งใจไว้ว่าจะได้พบเจอกลับมลายหายไป“กลับมาแล้วหรือเจ้าพวกตัวดี! ข้าหรืออุตส่าห์กำชับไว้แล้ว ทำไมเด็กพวกนั้นไม่พาอาสี่ของตนไปด้วย ฉินซือหยวนก็ไม่อย

 “ถึงเจ้าจะเก่งและมีไหวพริบดี แต่บางเรื่องก็ต้องใช้เวลาจนกว่าจะสังเกตเห็นด้วยตัวเอง สมุนไพรชนิดที่ห้านี้เจ้ามุ่งแต่จะล่อมันออกมา แล้วค่อยเก็บโดยลืมประเมินถึงฝีมือของตน กลับมาถามข้าเสียหน่อยก็ไม่เสียรู้เจ้าหรอก สัตว์อสูรตนนั้นมีทั้งวิธีไล่และวิธีล่อ เหมือนกับที่คนเรามีของที่ชอบและไม่ชอบ ถ้าเจอของที่ชอบก็จะวิ่งเข้าใส่ ถ้าเจอของที่เกลียดก็จะวิ่งหนี พวกสัตว์ก็มีลักษณะแบบนี้เช่นกัน”นางพยักหน้าหงึกหงักคิดตาม ฟังหมอเทวดาพูดอย่างตั้งอกตั้งใจซุนเป่ยฉีสอนนางแยกชนิดสมุนไพรเพิ่มเติม บางส่วนเขามีเก็บไว้ซึ่งหาไม่ได้จากบริเวณนี้ มาจากประสบการณ์การเดินทางอันยาวนานที่ผ่านพื้นที่หลากหลายฉินหลิวซีเป็นคนฉลาดหลักแหลมนางจึงจดจำได้เมื่อมีครั้งต่อไปที่อาจารย์สั่งให้นางไปเก็บสมุนไพรชนิดที่ห้ามาอีกครั้ง นางจึงใคร่ครวญในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่าถึงวิธีการที่ดีที่สุด โดยหัดใจเย็นและประเมินสภาพโดยรอบก่อนนางสะสมประสบการณ์และการเรียนรู้เรื่องราวใหม่ ๆ อยู่ทุกวันอย่างไม่ย่อท้อเพียงพริบตาเดียวเด็กหญิงก็เติบโตขึ้นไปอีกนิดแล้วจากบ้านมาเข้าปีที่สอง ฉินหลิวซีตัวสูง

 ไม่ว่าจะลงมากี่ครั้งนางก็อดไม่ตื่นเต้นกับความเจริญรุ่งเรืองของเมืองนี้ไม่ได้เสียที ที่นี่อยู่ห่างจากหมู่บ้านในชนบทของนาง แม้ไม่เทียบเท่าเมืองหลวง แต่ก็เจริญมาก มีผู้คนหลากหลายทั้งสาขาอาชีพและแวดวงสังคม บ้างเดินทางเป็นกลุ่ม บ้างเดินทางเพียงลำพังสมแล้วที่เป็นเมืองที่นักเดินทางผ่านหน้ากันไปไม่ซ้ำเด็กหญิงวัยแปดขวบที่เดินเตร่อยู่ในเมืองเป็นจุดสนใจด้วยพลังปราณที่นางมี ลำพังแค่เด็กมาเดินคนเดียวก็เป็นจุดศูนย์ใจมากอยู่แล้ว พอเป็นคนในแวดวงเดียวกันที่มองเห็นระดับของนางก็ยิ่งดึงดูดสายตามากเข้าไปอีก อายุน้อยเท่านี้แต่ระดับฝึกตนไม่ธรรมดาจริง ๆ แต่เสื้อผ้าที่นางสวมใส่ไม่ได้หรูหราหรือมีราคา ทำให้พวกเขาคาดเดาไม่ออกว่าเป็นศิษย์ของสำนักเซียนไหนฉินหลิวซีมองซ้ายขวาหาร้านอาหาร เพราะกระเพาะของตัวเองเริ่มร้องประท้วง นางเดินเข้าไปในเหลาอาหารขนาดเล็กแห่งหนึ่ง ผู้คนแน่นขนัดกว่าครั้งก่อนที่นางเคยมา ทำให้เด็กหญิงรู้สึกแปลกใจ นางเงี่ยหูฟังสิ่งที่พวกเขาพูดคุยกัน“ได้ยินข่าวแล้วใช่หรือไม่”“ก็มิใช่ว่าเจ้ามาที่นี่เพราะข่าวนั้นเช่นกันหรือ”&ldquo

“งั้นก็ได้ แต่การแข่งเมื่อห้าปีก่อนข้าจำรายละเอียดไม่ค่อยได้นักหรอก แต่ความสามารถอย่างเจ้าตอนนี้คงไม่ใช่ผู้รั้งท้ายแน่ ของรางวัลนั้นมีมาก ถ้าไม่มีพวกคาบพรสวรรค์มาเต็มปากเยอะเกินไป เจ้าก็คงอยู่อันดับต้น ๆ ของคนที่ทำคะแนนได้สูงแน่”เมื่อได้ยินว่ามีของรางวัลมากมายอย่างที่คุณหนูคนนั้นบอกจริง ๆ ฉินหลิวซีก็ตาเป็นประกาย นางแย้มยิ้มและรีบกลับไปฝึกต่อ“ขอบคุณมากเจ้าค่ะท่านอาจารย์ที่อนุญาต”ฉินซือหยวนอายุน้อยเกินไป อีกทั้งความสามารถของเขายังไม่สูงพอจะเอาตัวรอดจากสัตว์อสูรเป็นฝูงได้ ในฐานะที่นางเป็นพี่สาว และเป็นผู้ปกครองของเขาในขณะนี้จึงไม่อนุญาตให้เขาเข้าร่วม น้องชายพยักหน้าเข้าใจแม้จะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็รู้ว่าหากพี่สาวพูดเช่นนั้นก็หมายความว่า ความสามารถของเขายังไม่ถึงจริง ๆฉินหลิวซีพุ่งความสนใจไปที่การฝึกฝนสำหรับงานแข่งล่าสัตว์อสูรจนกระทั่งถึงวันงาน สามศิษย์อาจารย์เดินทางลงมาจากเขาพร้อมหน้าพร้อมตาเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่มาถึงที่นี่ ปกติหากไม่อยู่บนนั้นทั้งสองคนก็จะต้องมีคนหนึ่งรั้งรอสองคนลงมาทำธุระ ยามใดที่ต้องลงมาเพียงลำพัง คนคนนั้นจะต้องไม่ใช่ฉินซือหยวนแน่นอนเขาอยู่บนเขาคนเดียวได้ แต

ฉินหลิวซีใช้มีดสั้นปลิดชีพมันในดาบเดียว ไม่ให้ต้องทรมานนาน ถึงนางจะต้องการใช้ประโยชน์จากมันแต่ก็ไม่จำเป็นต้องทำให้มันทุรนทุรายก่อนจะตาย หลังจากได้แก่นอสูรมานางก็เก็บไว้ในถุงเฉียนคุนก่อนจะเดินสำรวจเส้นทางอื่นต่อป่าแห่งนี้สมชื่อกับการแข่งล่าสัตว์อสูร มีสัตว์อสูรระดับต่ำไปจนถึงสูงมากมาย ที่เดินมานี้นางก็ได้พบสัตว์อสูรหลายตัวแล้ว แต่พวกมันตัวเล็กจิ๋วและว่องไว นางยังจับไม่ทัน กระทั่งบังเอิญเจอสัตว์อสูรระดับหนึ่งสามตัว ฉินหลิวซีตาเป็นประกายวาววับ ด้วยระดับฝึกตนที่แข็งแกร่งขึ้นใช้เวลาเพียงไม่นานนางก็จัดการได้ได้แก่นอสูรหนึ่งชิ้นก็เหมือนได้รางวัล แต่ก้มมองเสื้อผ้าตัวเองก็ต้องย่นคิ้ว ตัวนางเลอะคราบเลือดเสียจนสกปรกไปหมด ไหนจะฝุ่นดินที่ไปกลิ้งคลุกมาอีก“เลอะเทอะอะไรขนาดนี้เนี่ย ข้านึกว่าตัวเองออกแรงไม่ได้มากขนาดนั้นแล้วเชียวนะ” ดูเหมือนว่านางจะยังกะแรงต่อระดับขั้นของสัตว์อสูรไม่ถูก เพราะส่วนใหญ่ก็มักจะได้รับมือกับพวกที่มีฝีมือกว่าตัวเองทั้งนั้น“ให้ตายสิ ข้าน่าจะลองสำรวจดูอีกสักหน่อยก่อนจะหาถ้ำนะเนี่ย”เด็กหญิงเดินต่อไปเพื่อหาแหล่งน้ำ กระทั่งได้ยินเสียงน้ำไหลก็รีบมุ่งไปด้านหน้าตามทิศทางเสียง