บททั้งหมดของ THE CONTRACT WIFE: A DANGEROUS UNCLE: บทที่ 321 - บทที่ 330

Chapter 332 “Kung wala silang makuhang impormasyon…” bulong ko habang pinipisil ang phone sa palad ko, “…ako mismo ang gagawa ng kuwento. Isang kasinungalingang kasing-talim ng katotohanan.” Umayos ako sa pagkakaupo sa loob ng kotse, nilabas ang isa pang burner phone—hindi ito natutunton. Kinuha ko ang contact ni Alfredo, isang dating entertainment journalist na kilalang bayaran kapalit ng intriga. “O, Olivia? Long time no chaos.” “Gusto mo ba ng exclusive? May bagong babae ang Montero Family—di mo pa kilala, pero isa raw siyang ex-convict. Kakasuhan sa ibang bansa, pero tinago ang record.” “…putok na chismis ‘yan, sure ka?” “Hindi ko kailangan maging sigurado, Alfredo. Ang kailangan ko lang, lumabas sa headline. Bukas ng gabi, dapat trending na siya. Lagyan mo ng mga salitang ‘dangerous past’, ‘fake identity’, ‘pregnant for power’—gets mo?” “As always, Miss Fernandez. I know how to ruin reputations.” “Good. Padala ko sa’yo ang edited photo at dummy documents mamaya. G

Chapter 334"Putangina," bulong ko sa sarili ko habang pinapahid ang butil ng pawis sa noo ko. Nanginginig pa ang kamay ko—hindi dahil sa lamig, kundi dahil sa takot. Sa takot kay Jasmine.Agent J.Anino ng kamatayan na akala ko'y simpleng babae lang.“Hindi na ako magpapakatanga. Ayoko pang mamatay.”Mabilis kong kinuha ang bag ko, pinulot ang ilang gamit na mahalaga—cellphone, wallet, passport, backup sim. Wala nang time para sa sentimental shit. Kailangan ko nang umalis.Sinulyapan ko pa ang paligid ng mansyon habang naglalakad paatras. Tahimik. Pero sa katahimikang ‘yon… parang may mga matang nakatingin.Baka si Jasmine.Baka may sniper pa siya.Baka mamatay na naman ako sa susunod.Pagdating ko sa labas, hindi na ako tumawag ng driver.Ako na mismo ang nagmaneho.Binaybay ko ang kalsada ng mabilis—kahit hindi pa ako nakakalayo, damang-dama ko na parang may humahabol. Hindi ko alam kung paranoia ba ito… o talagang may nakaabang.Pero isa lang ang malinaw sa akin:Bahala na si Oliv

Chapter 336Ellie POVIba ang nararamdaman ko sa lalaking 'yon—si Mr. Demon Hilton daw. Oo, totoo, mukhang mabait siya. Naka-coat pa, may ngiti na parang galing sa mamahaling toothpaste commercial. Pero iba. May kakaiba. Hindi lang simpleng businessman 'yan. Pakiramdam ko may tinatago siyang hindi basta-basta.Napatingin ako kina Jasmine at Cherie. Masyado silang... comfortable. Yung tipong parang matagal na silang magkakilala. Hindi mo ‘yan makikita sa isang taong ngayon mo lang nakilala sa beach.Kaya agad kong hinila si Cherie palayo sa cottage.“Sabihin mo, saan ninyo nakilala ‘yang lalaking ‘yan?” seryoso kong tanong habang nakakunot ang noo.“H-huh?!” gulat niyang sagot, halatang off guard ko siya.“Kilala mo siya. Hindi lang basta kilala—parang kabisado mo galaw niya. Kanina pa kayong nagkikindatan ni Jasmine.”Napalunok si Cherie.“Ellie, hindi ito ‘yung tamang oras—”“Cherie!” napataas na ang boses ko. “Don’t tell me you’re hiding something again. Alam mo kung gaano ko kamaha

Chapter 338 Jasmine POV Hindi ko talaga alam kung tatawa ba ako o mahiya sa sobrang kadaldalan ni Ellie. Nakatitig lang ako sa kanya habang halos tumilapon na sa kakatawa ang buong Montero clan. Lalo na si Mommy Kara na parang kinampihan pa ang kakulitan ng anak niya. Si Jacob naman, hawak ang noo niya na parang gusto na akong sunggaban para lang matakpan ang bibig ng kapatid niya. Napatingin ako kay Cherie — at ayun na nga, nagsusuntukan na ng hangin sa kakatawa, pinipigil pero hindi na kinaya. “Ellie…” tawag ko sa kanya, pilit na pinapakalma ang sarili ko. “May filter ka pa ba sa bibig mo?” “Filter? Eh di sana na-filter ko na rin 'yung amoy ng ligaw ko noon!” sagot niya sabay tawa ulit. Napapailing ako pero di ko mapigilang ngumiti. Ito talaga si Ellie — walang preno, pero buong puso. Masarap kasama. Masarap maging kapatid. At sa gitna ng tawang iyon, napatingin ako kay Jacob na ngayon ay nakatitig lang sa akin. May ngiti siya sa labi, yung tipong ‘buti nalang ikaw ang napil

Chapter 340Jacob POVPagkarating namin sa mansion galing Ilocos, halatang pagod ang lahat. Pero kahit anong pagod, hindi pa rin nawawala ang saya ko. Lalo na’t katabi ko ngayon ang babaeng pinakamamahal ko—si Jasmine.Habang tinutulungan ko siyang bumaba ng sasakyan, pinigilan ko siyang tumayo mag-isa."Easy lang, Jas. Baka mapaano ka. Hindi lang ikaw ‘yan ngayon, may bitbit kang espesyal," sabay haplos ko sa tiyan niya.Napailing lang siya pero may halong ngiti. Kahit daw kaya niya, gusto ko lang siguraduhing okay silang dalawa ng baby namin.Pagpasok namin sa loob, sumalubong agad ang malamig na hangin mula sa central aircon. Parang sinasabing, “Welcome home.”Narinig kong nagsisigawan ang mga kapatid ko papasok sa mga kwarto nila. Si Mommy naman, abalang-abala sa kakatawag kay Manang Lita.“Manang, siguraduhing espesyal ang hapunan, ha! Yung may sabaw! Para kay Jasmine—at sa apo ko!”Napangiti ako. Hindi lang dahil excited si Mommy, kundi dahil tinuring na talaga nilang bahagi ng