Semua Bab One Fateful Night With My Ninong: Bab 101 - Bab 110

Chester's POV Ang malalamig na ilaw ng ospital ay tila mas lalong bumigat sa mga mata ko habang tinatapos ko ang operasyon. Sa loob ng mahigit anim na oras, hindi ko iniwan ang operating table, ginamit ko ang lahat ng aking kaalaman at kakayahan upang mailigtas ang buhay ng pasyente sa harapan ko. Napuno ng tensyon ang operating room, ngunit nanatili akong kalmado. Isang pagkakamali lamang ay maaaring magdala ng trahedya. "Scalpel," utos ko, at agad namang iniabot sa akin ng assisting nurse ang hinihingi ko. "Suction, now," dinagdagan ko pa, at mabilis namang tumalima ang isa pang nurse. Isang malalim na hinga ang aking pinakawalan matapos ang huling tahi. Tagumpay ang operasyon. Nailigtas namin ang pasyente. Isang panibagong buhay ang naibalik mula sa bingit ng kamatayan. "Good job, everyone," ani ko, at narinig ko ang mahihinang buntong-hininga ng mga kasama kong doktor at nurses—lahat kami ay pagod, ngunit may ngiti sa aming mga labi. Akala ko'y makakauwi na ako upang makapil

Chester's POV Nakatitig lang ako sa mga papel na nasa harapan ko. Mga dokumentong nagsasabing hindi na ako ang medical director at head ng surgery department ng Villamor Medical Hospital. Para akong binuhusan ng malamig na tubig habang unti-unting lumulubog sa akin ang desisyong ginawa ng sarili kong mga magulang. Si Charles, ang kapatid kong pinakawalanghiya, ay nakangising aso habang hawak ang isa pang folder na tila ba isang tropeong ipinagmamalaki niya. "Finally, Kuya," aniya, ipinagpag pa ang hawak niyang papel. "Matagal na akong naghihintay para sa araw na 'to. You can finally step down and let someone better take over." Napapikit ako at pinigilan ang pag-igting ng panga ko. "Better?" Inulit ko ang sinabi niya, ngunit sa mas mababang tono. Tiningnan ko siya ng matalim, walang halong takot, walang bahid ng pagsuko. "Ikaw?" "Enough, Chester," sabad ni Dad, matigas ang tono. "This is final. It’s for the good of the hospital and for the family." Napailing ako. "Family? You thi

Celeste's POV Pagod, pero masaya akong pumasok sa elevator ng penthouse. Buong araw akong abala sa law firm, pero sulit naman dahil unti-unti nang bumabalik ang tiwala ng mga kliyente sa akin. Matapos ang lahat ng pang-iinsulto at panghuhusga ng mga tao dahil sa relasyon namin ni Chester, sa wakas ay unti-unti nang humuhupa ang matinding usapan tungkol sa amin. Hindi ko kailanman ikinahiya ang pagmamahal ko sa asawa ko, pero hindi ko rin maitatangging minsan ay napapagod ako sa panghuhusga ng mundo. Nang bumukas ang elevator, agad akong napahinto. Sa sahig ng hallway papunta sa loob ng penthouse ay may nakakalat na mga pulang petals ng rosas. Napasinghap ako, agad na bumilis ang tibok ng puso ko. Hindi ko alam kung dapat akong magtaka o kiligin sa nakikita ko. Slowly, I took a deep breath. I followed the trail of petals leading to the slightly ajar door of our penthouse. Sa bawat hakbang ko ay ramdam ko ang kakaibang excitement. Wala akong kaalam-alam na may pinlano pala si Chester

Celeste's POV Hinahalikan niya ang leeg ko habang nakahawak ang dalawa niyang kamay sa suso ko. Pinipisil niya ito at minamasahe. Hindi ko mapigilang magpakawala ng ungol sa ginagawa niya. Naglakbay ang mga kamay niya sa puson ko pababa sa pinakapribadong parte ng katawan ko. Hinawakan niya 'yon habang sinisipsip ang mga suso ko. "Ninong..." namamaos na sambit ko. Nanghihina ang tuhod ko sa ginagawa niya. "Chester..." Inaangkin niya ang labi ko na parang bang huling araw niya na ngayon. Napapikit ako nang muli kong naramdaman ang kamay niya sa pagkababae ko. "Ah!" sigaw ko nang bigla niyang ipasok ang dalawang daliri niya sa butas. Parang mapupunit na ang labi ko sa kakakagat at bumaon ang kuko ko sa likod niya. Napansin ko ang unti-unting pagkaubos ng tubig sa bathtub. Dinrain niya siguro. Napakapit ako sa batok niya nang bigla niyang binilisan ang paggalaw ng daliri niya sa loob ko. Parang titirik na ang mga mata ko. Hinahabol ko ang aking paghinga nang alisin niya an

Celeste's POV Malamig ang hangin sa ospital, pero mas malamig ang katahimikang bumalot sa pagitan namin ni Chester. Mahigpit pa rin ang hawak niya sa akin, pero ramdam kong ang isipan niya ay nasa ibang lugar—sa isang masakit at madilim na bahagi ng kanyang puso na hindi ko agad mararating. Dahan-dahan akong lumayo sa kanya para tingnan ang kanyang mukha. His eyes were bloodshot, filled with a mix of anger and grief. Gustong-gusto kong iparamdam sa kanya na hindi siya nag-iisa, pero paano ko ba siya maaabot kung tila siya mismo ay hindi alam kung saan siya pupunta? Bigla siyang napalingon. Doon ko siya nakita—si Charles Villamor, ang nakababatang kapatid ni Chester. Nakatayo siya sa dulo ng hallway, waring nagdadalawang-isip kung lalapit. His face was tense, his posture stiff, at kahit wala siyang sinasabi, ramdam ko ang bigat ng emosyon sa pagitan nilang magkapatid. Halos isang segundo lang ang lumipas bago umatras si Chester, agad na bumitaw sa pagkakayakap sa akin at marahas