Lahat ng Kabanata ng One Fateful Night With My Ninong: Kabanata 81 - Kabanata 90

Chester's POV Sa pagitan ng lungkot at pag-asa, isang munting paggalaw ng kamay ang nagbigay sa akin ng bagong dahilan para huminga. Napalakas ang tibok ng puso ko nang maramdaman ko ang mahina ngunit tiyak na pagpisil ni Celeste sa kamay ko. Hindi ako maaaring magkamali. Agad akong nag-angat ng tingin, at doon ko nakita ang pinakamagandang tanawing matagal ko nang gustong masilayan—ang pagdilat ng kanyang mga mata. She was awake. "Celeste..." Mahina at garalgal ang boses ko, pero punong-puno ng emosyon. Dali-dali kong pinunasan ang mga luhang hindi ko namalayang pumatak. Ang bigat sa dibdib ko, ang takot na matagal kong kinimkim, ang pangambang baka hindi ko na siya muling makasama—lahat ng iyon ay unti-unting napalitan ng matinding pag-asa. Niyakap ko siya ng mahigpit, halos hindi na inaalintana kung nasasaktan siya sa yakap kong puno ng pangungulila at pagmamahal. She was alive. And I wasn’t going to let her go again. "Thank God, Celeste... Thank God you're awake," bulong

Chester's POV Pagkalipas ng isang linggo, pinayagan na rin si Celeste na lumabas ng ospital. Sa kabila ng mahigpit niyang pagtutol, hindi ako nagdalawang-isip na ihatid siya sa penthouse ko. I didn't care what anyone thought anymore. Dati, natatakot akong harapin ang konsekwensya ng relasyon namin. I was a coward. But not anymore. Ang mahalaga lang ngayon ay ang kaligtasan niya at ng anak namin. At kung may isang bagay na ipaglalaban ko sa harap ng buong mundo—iyon ay ang pamilya ko. Tahimik ang biyahe namin pauwi. I stole glances at her from time to time, but she refused to meet my gaze. Nakayakap siya kay Caleigh, na mahimbing na natutulog sa kanyang dibdib. Kita sa mga mata niya ang pagod, hindi lang sa pisikal na aspeto kundi sa emosyonal din. Hindi ko siya masisisi. Lahat ng nangyari sa amin—ang kasal na hindi niya ginusto, ang sugatang katawan niya, ang traumatic na panganganak, at ang gulong idinulot ng media—lahat ng iyon ay sobrang bigat para sa kanya. Pero hindi ko

Celeste's POV Hinigpitan ko ang pagkakayakap kay Caleigh habang pinagmamasdan ang kanyang mahimbing na pagtulog. Kakatapos ko lang siyang padedehin, at kahit pagod ang katawan ko, isang ngiti ang dumapo sa labi ko. Siya lang ang tanging bagay sa mundo na sigurado akong akin—hindi isang obligasyon, hindi isang pagkakamali. My daughter was my peace, my purpose. Ngunit naglaho ang katahimikan nang biglang bumukas ang pinto at pumasok si Chester. Napatikom ang bibig ko at itinuon muli ang atensyon sa anak namin. Pero mula sa gilid ng aking paningin, nakita ko siyang may bitbit na isang kahon ng pizza—at hindi lang basta pizza. It was my favorite. Damn him. Naramdaman kong umakyat ang gutom sa sikmura ko, pero hindi ko hinayaang ipakita na gusto kong kunin iyon mula sa kanya. My pride was stronger than my cravings. "Hindi ka pa kumakain, Celeste," he said, his voice was filled with quiet insistence. Hindi ako sumagot. Lumapit siya, marahang inilapag ang kahon sa ibabaw ng bedside

Celeste's POV Mula nang lumabas ako sa ospital, araw-araw kong nararamdaman ang pagbabago sa paligid ko. Maging ang mga magulang ko, na dating walang pakialam sa akin, ay ngayon nagpapakita ng pagsisisi. Araw-araw, gumagawa sila ng paraan para mapalapit ulit sa akin—binibigyan ako ng mga paborito kong pagkain, tinutulungan akong alagaan si Caleigh, at kahit pa hindi ko sila pinapansin, hindi sila sumusuko. Pero kahit anong pilit nila, hindi ko pa rin kayang kalimutan ang lahat ng masakit na salitang binitiwan nila noon. Hindi ganon kadali ang patawad, lalo na kung ang sakit ay hinayaan nilang lumalim sa puso ko. At si Chester… Wala siyang ibang ginawa kundi iparamdam sa akin na hindi niya ako kayang pakawalan. Kahit hindi kami madalas mag-usap, palagi siyang nag-a-update sa akin—kung nasaan siya, kung anong ginagawa niya, kung anong oras siya makakauwi. Napansin ko ang katahimikan sa penthouse nang magising ako kinabukasan. Usually, kahit hindi kami magkasama sa kwarto, Chester

Celeste's POV Habol pa rin ang hininga ko nang maglayo kami ni Chester. My heart was slamming against my ribs, and I hated how weak I felt under his touch. I should’ve pushed him away. I should’ve slapped him across the face. Pero ano ang ginawa ko? I kissed him back. Damn it. I averted my gaze, my breathing still uneven. “You can’t just kiss me every time you want me to shut up, Chester.” He chuckled, his deep voice sending an unwelcome shiver down my spine. “You weren’t exactly protesting a few seconds ago, Celeste.” My face burned at his words. My pride was already wounded, but he just had to rub salt into it. Napaatras ako, putting as much space as possible between us. “This doesn’t change anything.” His expression darkened, the playful glint in his eyes fading. “You’re really that stubborn, huh?” I lifted my chin. “Yes. And I’m leaving.” He let out a low curse before running a hand through his already messy hair. “Celeste, for once in your life, can you stop