All Chapters of One Fateful Night With My Ninong: Chapter 201 - Chapter 210

Mainit ang hininga ko. Hindi ko na alam kung alin sa dalawa ang mas nakakaapoy—ang epekto ng tsokolate o ang presensya niyang ngayon ay nakatayo sa harap ko, hubo’t hubad, habang ang mga mata niya ay tila apoy na nais lumamon sa buong pagkatao ko. Ramdam ko ang pagragasa ng panginginig sa katawan ko. Mula ulo hanggang talampakan, para akong sinisilaban sa ilalim ng balat. At ang mas nakakatakot—hindi ko gustong tumakas sa apoy na ‘yon. Napaangat ako sa kama nang maramdaman ang init ng daliri niyang muling gumapang sa pisngi ko, pababa sa baba, hanggang sa mga labi kong nanginginig pa. Ipinasok niya ang dalawang daliri niya sa bibig ko—hindi marahas, pero sapat para mapasunod ako. “Good girl,” aniya, paos at punong-puno ng mapang-akit na lambing ang tinig. Hindi ko alam kung anong klaseng babae na ako ngayon. Ilang oras pa lang ang nakakalipas, ako ‘yong babaeng umiwas sa init ng halik niya. Ngayon, ako na ang naghihintay, nag-aabang, nauuhaw sa susunod niyang galaw. Lumuhod siya s

Tahimik akong kumakain sa harap ni Drako. Kaharap ko siya sa mahabang dining table, pero sa bawat kutsarang isubo ko, pakiramdam ko ay para akong nilulunok ng sarili kong katahimikan. Walang kasamang pagmamahal ang almusal na ito—tanging presensya lang naming dalawa, na tila may laylayan ng hindi maipaliwanag na tensyon. Gusto kong sirain ang katahimikan. Gusto kong sabihin sa kaniya na may pangarap pa rin ako, kahit pa gaano na niya akong ikulong sa mundong ginusto niyang likhain para sa akin. Kaya kahit nangangatal ang kamay ko, at tila may nakakulong na tinig sa lalamunan ko, naglakas-loob ako. "Drako," mahina kong tawag habang pilit kong iniwas ang tingin sa malamig niyang mga mata. "I’ve been thinking... maybe I can go back to school." Hindi siya agad sumagot. Dinampot niya ang baso ng alak at dahan-dahang uminom, na para bang sinadya niyang patagalin ang katahimikan para lalong pasigawin ang kaba sa dibdib ko. “School?” ulit niya, may kasamang bahagyang ngiti sa sulok ng labi

Pagkarating namin sa ospital, agad siyang dinala ng mga nurse at doctor sa loob ng emergency room. May sugat si Drako sa tagiliran, at kahit pa iniwan niya akong wasak at durog sa mga huling pangyayari sa pagitan naming dalawa, hindi ko mapigilang mag-alala. Hindi ko ininda ang kaba sa dibdib ko, ang nanginginig kong tuhod. Basta ang alam ko lang, gusto kong masiguro na ligtas siya. Ilang oras ang lumipas. Nang sabihing stable na raw siya at puwede nang bisitahin, ay agad akong tumayo. Hinawakan ko pa ang doorknob ng kuwarto, pero bago ko iyon mabuksan, isang boses ang narinig ko sa likuran. “Drako!” Agad kong nilingon ang pinagmulan ng boses—isang babae, seksing-seksi, naka-miniskirt at hapit ang suot na blouse. Hindi ko siya kilala. Pero halata sa kilos niya na may malalim siyang koneksyon kay Drako. Ang sunod na nangyari ay mas lalong nagpainit ng dugo ko. Bigla niya akong tinulak. "Get out of my way, slut!" Napamura ako. Napaatras ako dahil sa gulat at sakit ng pagkakatulak n

Tahimik ang buong bahay. Tanging ang mahinang hum ng air conditioner at ang tikatik ng ulan sa labas ang maririnig. Nakahiga ako sa couch, yakap ang isang unan, habang tila umiikot ang paligid. Masakit ang ulo ko—hindi naman sobra, pero sapat na para maramdaman kong hindi na ako buo. Alam kong medyo lasing ako. Hindi naman ako sanay uminom, pero kanina, parang wala akong ibang paraan para makatakas. Para makalimot. Hinaplos ko ang sentido ko habang nakapikit. Hindi ko na namalayan kung anong oras na, o kung ilang minuto na akong nakatulog. Nang dumilat ako, madilim pa rin ang paligid… pero hindi na ako mag-isa. Nasa sahig si Drako, nakahiga, at nakapikit. Parang bata na pinilit matulog sa tabi ng taong ayaw siyang kausapin. Parang isang asong ligaw na hindi alam kung saan dapat pumanig—kung lalapit o lalayo. Napatingin lang ako sa kaniya. Tahimik. Maamo ang mukha. Wala ni anino ng galit o yabang. Wala 'yong Drakong sumisigaw. Wala 'yong Drakong nananakit ng damdamin ko. "Why do y

Abala ako sa pakikipag-chat sa mga kaibigan ko mula sa London. Ramdam ko ang pananabik nila na marinig ang boses ko. Sa tagal naming hindi nagkausap, halos hindi magkasya ang kwento sa screen. “Caleigh, you disappeared for months! We thought you ghosted us!” sabi ni Lauren, ang roommate ko noon sa dorm. I laughed softly, pilit iniiwasan ang anumang emosyon na maaaring mabasa nila sa mukha ko kahit nasa video call lang kami. “I just needed some time to deal with… family stuff,” sagot ko, kasabay ng pagkunot ng noo habang sinusubukang panatilihing matatag ang boses. “Yeah, we heard about your dad. Is he okay now?” tanong naman ni Fiona, may halong pag-aalala sa boses. “He’s out. And doing better,” simpleng sagot ko. Iyon lang ang alam nila. Wala ni isa sa kanila ang nakakaalam ng kasal ko kay Drako. Hindi ko alam kung bakit hindi ko kayang sabihin. Siguro dahil hanggang ngayon, hindi ko pa rin alam kung ano nga ba talaga ang kahulugan ng lahat ng ito. Bago pa man ako makapagpatuloy