Semua Bab One Fateful Night With My Ninong: Bab 211 - Bab 220

Pagharap ko pa lang pabalik sa labas kasama si Drugo, biglang sumigaw si Drako mula sa likod namin. “Caleigh, stop!” Napahinto ako. Naramdaman kong biglang humigpit ang hawak ni Drugo sa braso ko, tila nag-aalalang baka may mangyaring masama. Pero hindi ako agad lumingon. Hindi ko kayang makita ulit ang mukha niyang kanina lang ay hawak-hawak ang katawan ng ibang babae. 'Yung kamay na ginamit niyang ipanghaplos sa katawan ng kabit niya—iyon din ang kamay na ngayon ay inaabot sa akin. “Let go of her,” utos ni Drako habang mabilis na lumalapit. “You’re not taking her anywhere.” Tumayo si Drako sa pagitan namin ni Drugo at pilit inabot ang kamay ko. Pero mabilis akong umiwas, mariing napaurong. “Don’t touch me,” malamig kong bulong. “You’re disgusting.” Biglang nanlabo ang mga mata niya. Nakita kong saglit siyang napatigil, parang tinamaan sa sinabi ko. Pero agad ding bumalik ang galit sa mukha niya. “I said let go of her!” sigaw niya kay Drugo. Hindi gumalaw si Drugo. Matigas ang

“Let me out!” sigaw ko. “You can't keep me here like some kind of prisoner!” Walang sumagot. Pero alam kong nandoon siya. Ramdam ko ang presensya niya sa likod ng pinto, gaya ng kung paanong ramdam ko pa rin ang haplos niya sa balat ko, kahit pilit kong burahin. Maya-maya lang ay bumukas ang pinto. At gaya ng inaasahan ko—naroon siya. Nakasuot ng itim, malamig ang mga mata, pero may apoy na naglilihim sa likod ng mga titig niya. “Stop shouting,” utos ni Drako, malamig ang boses. “No one's going to save you here.” “You think I need saving?!” gigil kong tanong. “You're the one who needs saving—from your sick, twisted mind!” Lumapit siya. Isang hakbang. Dalawa. At bago ko pa siya mapigilan, nasa harapan ko na siya—mabigat ang hininga, mapanganib ang tingin. “Caleigh,” he whispered, “you talk too much.” Bago ko pa man maituloy ang susunod kong salita, hinablot niya ang batok ko at mariing siniil ng halik ang labi ko. Gulat. Sakit. Pait. Lahat ng iyon ay sumabog sa dibdib ko. Pilit

Napakagat ako sa labi ko habang nararamdaman ang matalim na paggalaw ng daliri niya sa loob ko. Hindi ko na alam kung ang mas masakit ay ang ginagawa niya sa katawan ko, o ang pagyurak niya sa damdaming pilit kong pinoprotektahan. “Stop it… Drako, please…” I sobbed, my voice breaking between shallow breaths. “This isn’t you. You’re not this—this monster…” His eyes darkened. “No, Caleigh,” he hissed, leaning closer to my face. “This is me. The man you never really knew. The man who was willing to destroy everything for you—until your family destroyed me first.” Isang malakas na sampal ang gumising sa akin mula sa pagkamanhid. Hindi niya ako sinaktan ng palad niya, kundi ng mga salita. Mas malala pa. Napapikit ako, pilit nilalabanan ang sakit ng katawan at ng damdamin. Tumalikod siya at muling uminom ng alak mula sa baso sa mesa. Tila ba walang nangyari. Tila ba hindi niya ako itinali’t pinuwersa sa kanyang harapan. Pagkatapos ay bumalik siya sa akin, dala-dala ang bote ng

Author's Note: May 3, 2025 Para ito sa mga nakasubaybay talaga na readers kanina. Ngayon ko lang po napansin na ibang chapter pala ang nalagay ko sa Chapter 216 at 217 kasi imbes content ng chapter 216 ang i-publish, content po pala iyon sa Chapter 217. Huhu. Tapos ang Chapter 217 content naman sa Chapter 218. Pasensiya na po. Sa comment section ko na lang ilalagay ang content ng 216. Huhu. Sa Chapter 216. Na-edit ko na siya actually pero hindi iyon magiging visible sa lahat hangga't hindi approve ng S E. Kapag umabot kayo rito ngayong araw, pakibasa na lang ang Chapter 216 sa comment section na ito dahil ang ilalagay ko rito ay ang Chapter 218 pero nasa Chapter 217. *** Binuksan niya ang mga posas sa aking paa, saka ako binuhat na parang wala akong bigat. Nilingon ko siya, pilit na hinahanap ang kahit katiting na awa sa kaniyang mukha, pero wala. Tanging determinasyon at galit ang naroon. "You don't belong in this filthy room," bulong niya habang tinatahak namin ang hallway. "Y

Maingay ang paligid. Kumikislap ang mga ilaw sa malawak na hardin ng Alonte Mansion habang ang mga piling bisita ay nakasuot ng mamahaling kasuotan, bawat isa’y tila karakter sa isang marangyang pelikula. Tumutugtog ang live band ng jazz, may mga waiter na paikot-ikot habang may dalang champagne, at ang simoy ng hangin ay amoy mamahaling pabango, halu-halong aroma ng kapangyarihan, impluwensiya, at kasinungalingan. Suot ko ang isang eleganteng black satin dress na may high slit at deep neckline—pinili kong magmukhang kaakit-akit ngayong gabi. Kung laro lang ito, kailangan kong magmukhang panalong pyesa. Isa akong tropeyong ipinagmamalaki ni Drako—at hindi ko siya bibiguin sa papel na iyon. Lumapit sa akin si Drako sa gilid ng fountain. Suot niya ang paborito niyang dark navy suit, at sa kaniyang anyo, walang sinuman ang makakakailang siya ang pinakamapanganib na lalaki sa lugar na ito. “You look stunning,” bulong niya, halos dikit ang labi sa tainga ko. “Try not to break too many he