Semua Bab One Fateful Night With My Ninong: Bab 271 - Bab 280

Sa bawat hakbang papasok sa grand ballroom ng Valderama Real Estate, ramdam ko ang kabog ng dibdib ko. Lahat ng mata nakatingin sa amin—kay Drako, sa akin, at sa apat na batang nakaayos ng pormal sa aming likuran. Ilang kamera agad ang kumislap, kasunod ng mga bulungan at gulat na reaksyon mula sa mga bisita. Sa gitna ng engrandeng pagdiriwang na ito—kung saan kinikilala raw ang "CEO's glorious return"—tila kami ang hindi inimbita. Pero iyon mismo ang gusto ni Drako. Sa bawat hakbang niya, ramdam kong hindi lang niya binabawi ang kaniyang pangalan, kung 'di tinutuldukan na rin niya ang kasinungalingang matagal nang bumalot sa paligid niya. “You okay?” mahinang tanong niya sa ’kin habang hawak ang aking kamay. “I should be asking you that,” pabulong kong tugon, kahit ako mismo ay halos hindi makahinga sa kaba. Pagkarating namin sa gitna ng ballroom, tumigil ang lahat. Pati ang emcee ay napatigil sa pagsasalita, at ang mga waiter ay nanlamig habang bitbit ang mga tray. Then someone g

Tahimik ang biyahe pauwi. Nasa likod ako ng sasakyan, kasama ang mga bata. Tahimik silang natutulog, parehong nakasandal sa magkabilang braso ko. Si Drako naman ay tahimik lang din sa driver’s seat, pero ramdam ko ang bigat ng kanyang mga buntong-hininga. Hindi ko alam kung dahil ba sa stress ng buong araw o dahil sa akin. Nilingon ko siya. Napatingin din siya sa rearview mirror. Saglit kaming nagtagpo ng tingin, pero agad ko ring ibinaling ang paningin ko sa labas ng bintana. Pagdating sa bahay, dahan-dahan naming inilipat ang mga bata sa kwarto. Maingat kong hinaplos ang buhok nina Camila at Calliope habang inaayos siya sa kama. Si Dax naman ay mariin ang yakap sa stuffed toy niyang si “Woofie.” Anghel ang mga mukha nila habang natutulog. Paglabas ko ng kwarto ng quadruplets, nabigla ako nang makita si Drako sa hallway, nakasandal sa pader, naghihintay. He looked exhausted. Disheveled in the most beautiful, devastating way. "Can't sleep?" tanong ko habang iniiwas ang tingin.

Never in my life did I imagine myself doing something like this. I felt a wave of shame wash over me, but at the same time, there was this undeniable thrill. A forbidden excitement. Drako bit his lower lip as he watched me, waiting for my reaction to the bold, carnal desire he just whispered. His eyes—dark, longing, full of hunger—met mine, and whatever hesitation I had slowly melted into the heat between us. Pakiramdam ko, gusto niya talaga ito. I could see it in his gaze, feel it in the way he breathed, how he held himself back for me. Parang kahit anong gawin ko, kahit anong ipakita ko, he would never judge me. I was safe with him. Sa harap ng ibang tao, baka hindi ko kayanin. Pero kay Drako, okay lang. Kahit malaman niyang gusto ko rin ito—na sabik din ako sa kanya—hindi niya babalewalain ang damdamin ko. If anything, he would just embrace it more, embrace me more. And I wanted it, too. God, I wanted it so bad. Hindi ko inakala, pero he made me feel things I’ve never felt before

Kinabukasan. Mainit pa rin ang pakiramdam ng katawan ko, hindi lang dahil sa sinag ng araw na tumatagos mula sa sheer curtain ng kwarto namin, kundi dahil sa braso ni Drako na mahigpit na nakapulupot sa baywang ko. Ang hininga niya, malalim, mainit, dumadampi sa batok ko—mahimbing pa ang tulog niya, tahimik, tila ba wala nang ibang problema sa mundo. Napangiti ako habang nakahiga lang doon, ninanamnam ang sandaling ito na parang isang panaginip. Gamit ang hintuturo ko, iguhit ko ang pamilyar na peklat sa balikat niya. Isa ‘yong paalala ng mga sugat ng nakaraan—mga lihim na ginawang armas, sakit na naging lakas. Pero ngayon, ang mga sugat na ‘yon ay hindi na lang alaala ng madilim na kahapon… kundi ebidensya ng paninindigan niya—na kahit basag siya, pinili pa rin niya akong mahalin. Nagulat ako nang biglang kumilos ang katawan niya. Lumapat lalo ang braso niya sa katawan ko, saka siya huminga nang malalim. “Ang tahimik mo naman diyan,” bulong niya, paos ang boses, halatang bagong gi

Nagmamadali akong tumakbo papuntang Room 306 ng ospital habang ramdam ko pa rin ang malamig na pawis sa aking likod. Bawat hakbang ay parang tinutusok ng kutsilyo ang dibdib ko—matalim, masakit, at walang pasabi.Pagbukas ng pinto, bumungad agad sa akin ang amoy ng antiseptic, ang puting ilaw na tila masyadong maliwanag para sa gano’ng klaseng sitwasyon, at ang katahimikang nakakabingi.Nakita ko si Drako.Nakasuot ng puting hospital gown, may benda sa noo, at mga tubo sa ilong niya habang mahina ang tunog ng monitor sa tabi niya.Parang hindi ko siya makilala.Parang hindi siya ‘yung lalaking yakap ko araw-araw—‘yung humihilik pa habang nakayakap sa 'kin sa kama.Lumapit ako nang dahan-dahan. Hindi ko napansin na tumutulo na pala ang luha ko.“Drako...” mahina kong tawag habang nilalapit ang sarili ko sa kama niya. “Baby... I’m here.”Umupo ako sa gilid ng kama at marahang hinawakan ang kamay niyang malamig pa kaysa dati.“Come on... you promised me.” Napahikbi ako habang patuloy kon