All Chapters of One Fateful Night With My Ninong: Chapter 381 - Chapter 390

Habang nakapikit si Claudette, ramdam niya ang mabilis na pagtibok ng puso niya. Nasa gitna siya nina Killian at Alessandro, ngunit hindi niya mapigilang maging aware sa bawat galaw ni Killian. Ramdam niya ang mainit nitong hininga sa batok niya at ang braso nitong nakayakap sa baywang niya—mahigpit, parang ayaw siyang pakawalan.Nilingon niya si Killian. Mahimbing itong natutulog sa paningin niya, kalmado ang mukha at bahagyang nakabuka ang labi. Hindi niya maiwasang mapangiti. Ilang linggo rin silang nagkahiwalay, ilang gabing umiiyak siya sa kama na ito rin ang hinahanap-hanap niya.Tahimik siyang huminga nang malalim at dahan-dahang inabot ang mukha ng asawa. Hinaplos niya ang pisngi nito, hinagod ang buhok, at napalunok nang maramdaman ang init ng balat nito sa kamay niya.“Miss na miss na kita,” bulong niya, halos pabulong na parang baka magising ito.Hindi niya alam kung anong pumasok sa isip niya pero dahan-dahan siyang yumuko at hinalikan ang labi ni Killian. Isa lang sanang

Habang nagluluto si Killian ng almusal, abala ito sa paghiwa ng mga sangkap habang binabantayan ang nilulutong itlog at bacon. Tahimik lang si Claudette na nakaupo sa dining table, pinagmamasdan siya. Mula sa pagkakahawak nito sa kawali hanggang sa simpleng pagtaas ng kilay habang hinihintay na uminit ang mantika, ramdam ni Claudette kung gaano kaseryoso si Killian sa ginagawa niya.“Smells good,” sabi ni Claudette, sabay ngiti. “Hindi ko alam na marunong ka na palang magluto ng ganito kaaga ulit.”Ngumiti si Killian nang hindi tumitingin. “Hindi naman ako gumigising na nang maaga dati kasi ikaw palagi ang nag-aasikaso sa almusal natin. Pero natuto akong magluto noong nagsimula akong matulog sa opisina.”Tumigil sandali si Claudette, ramdam ang kirot sa dibdib sa narinig. “Killian…” mahina niyang tawag.Tumingin si Killian sa kanya. “Hmm?”“I’m sorry,” mahinang sabi ni Claudette. “Kung hindi ko lang sana pinilit ‘yong mga maling desisyon noon, baka hindi mo na kailangan matulog mag-is

Abala sa paglalaro si Alessandro sa field habang nagbabantay sa malayo si Larkin kasama si Berto. Maaliwalas ang umaga, masigla ang tawanan ng mga bata, at tila walang ideya ang lahat na may dalawang lalaki sa paligid na may masamang balak. Pinagmasdan ni Larkin ang bata—malinis ang uniporme, masayahin, at parang walang kamalay-malay sa panganib.“’Yan ba si Alessandro?” tanong ni Berto habang nakasandal sa pader, nagmamasid rin.“Oo,” sagot ni Larkin, malamig ang tono. “Tingnan mo. Hindi man lang binabantayan nang maayos. Busy ang yaya niya sa kakatsika. Perfect timing ‘to, Bert.”“Lark, sigurado ka ba? Anak ‘yan nina Killian at Claudette. Kapag nagkaproblema tayo rito, sigurado akong habol tayo ng pulis buong buhay natin. Baka magaya ako sa 'yo,” bulong ni Berto, halatang kinakabahan.Lumingon si Larkin, diretso ang tingin kay Berto. “May plano na ako. Hindi siya masasaktan. Kukunin lang natin siya, hihingi tayo ng ransom, then ibabalik natin. Wala tayong gagawing masama. Gusto ko l

Pagdating ni Killian sa lumang bodega, madilim at nakakatakot ang paligid. Halos walang katao-tao sa lugar, tanging mga asong gala lang ang maririnig sa di kalayuan. Nasa loob ng itim na SUV sina Killian, Claudette, at ilang tauhan niya. Halatang kinakabahan si Claudette habang yakap-yakap ang dibdib dahil sa kabog ng puso niya.“Killian, sigurado ka ba na ito ang lugar?” mahina ngunit nanginginig na tanong ni Claudette.Tumango si Killian habang nakatingin sa paligid. “Ito ang pinadala nilang lokasyon. I already checked twice. Claudette, makinig ka sa akin—manatili ka rito sa loob ng sasakyan, okay? Huwag kang lalabas kahit anong mangyari.”“Pero paano kung may mangyaring masama sa iyo?” mariing sabi ni Claudette, halos lumuha na. “Ayokong ikaw ang mapahamak. Please, let me come with you.”“Hindi, Claudette,” mariing tugon ni Killian. “Delikado. Si Larkin ang kalaban natin, at hindi ko alam kung may mga kasabwat pa siya. Promise me, you’ll stay inside. Kapag nakita ko si Alessandro,

Payapa na ulit ang buhay ng pamilya matapos ang lahat ng kaguluhan. Si Claudette, si Killian, at maging si Larkin ay unti-unti nang bumabalik sa normal. Wala na ang kaba, ang takot, at ang bigat ng nakaraan. Ngunit kahit maayos na ang lahat, hindi pa rin nila nakakalimutang bumisita kay Larkin sa kulungan. Bawat buwan, tuwing Sabado, pumupunta sila roon. Hindi dahil kailangan, kundi dahil gusto nilang iparamdam kay Larkin na may pamilya pa rin siyang naghihintay sa labas. Nang araw na iyon, pumasok si Claudette at Killian sa loob ng visiting area. Sa mesa, nakaupo na si Larkin, naka-uniform pangkulungan at may maayos na gupit. Maputi na ang balat niya at halatang mas malusog na. May ngiti sa labi niya nang makita ang dalawa. “Claudette! Killian!” masayang bati ni Larkin habang tumayo. Ngumiti si Claudette at lumapit. “Larkin, ang ganda mo nang tingnan ngayon ah! You look healthy.” Tumawa si Larkin. “Talaga? Siguro dahil hindi na ako puyat sa kakaisip ng masama.” Ngumiti rin si Ki