Lahat ng Kabanata ng ยุทธการรักของเหล่าภรรยา: Kabanata 261 - Kabanata 270

“เจ้าคิดถึงข้าหรือเขากัน” จ้าวอ๋องเหล่ตามองไปทางหลานชาย ที่ยืนยิ้มกว้างไม่แพ้กับสาวน้อยตรงหน้า มีหรือเขาจะไม่รู้ว่าองค์ชายสามแห่งชีอันนั้น พึงใจในตัวสาวใช้ของน้องสาว เพ่ยเพ่ยก็เปรียบเสมือนลูกสาวของเขาอีกคน หากทั้งสองชอบพอกัน มันมิใช่เรื่องยากที่จะทำให้ทั้งคู่ลงเอยด้วยดี “ย่อมต้องท่านอ๋องสิเจ้าค่ะ ท่านอ๋องไยมิบอกล่วงหน้าว่าจะมาเล่าเจ้าคะ ไม่กลัวถูกท่านแม่ทัพว่าเอารึเจ้าคะ” เพ่ยเพ่ยทำท่าทางกระซิบกระซาบ พร้อมส่งเสียงหัวเราะคิกคัก ทำให้จ้าวอ๋องหัวเราะชอบใจ เพ่ยเพ่ยยังคงความสดใสเอาไว้ได้อย่าเหนียวแน่น แล้วบุตรสาวของเขาเล่าจะยังคงเดิมหรือไม่นะ “ไปหานางกัน” จ้าวอ๋องก้าวตรงไปหาบุตรสาว ที่กำลังง่วนอยู่กับพุ่มดอกไม้ เป็นบุตรเขยของเขาที่หันมาเห็นก่อน ชู่ว์! เจ้าอ๋องส่งสัญญาณให้บุตรเขยเงียบเอาไว้ ทว่า... “ท่านพ่อ” ร่างบางวิ่งตรงเข้าสมกอดผู้เป็นพ่อด้วยความคิดถึง นางไม่คิดมาก่อนเลย ว่าบิดาจะเดินทางนับพันลี้ เพื่อมาหานางถึงที่นี่ จ้าวไฉ่อี้พรั่งพรูความคิดถึงกับคนที่โอบกอดนางอยู่ในตอนนี้ “ไยมิบอกลูกสักคำว่

‘หือ! ทำไมอุ่นแล้วล่ะ’ จ้าวถิงถิงรู้สึกอุ่นขึ้นทีละน้อย เหมือนกับตอนนี้ร่างกายของเธอมีผ้าหนานุ่มคลุมตัวอยู่ ดวงตาที่ลืมไม่ขึ้นเมื่อครู่ ตอนนี้มันเหมือนจะหนักอึ้งอยู่บ้าง แต่ก็พอเปิดขึ้นได้เล็กน้อย “กลิ่นกำยานเหรอ! หอมแปลก ๆ” เปลือกตาที่ขยับไปมาเปิดขึ้นจนสำเร็จ แต่ยังคงรู้สึกได้ถึงความพร่ามัวอยู่มากทีเดียว จ้าวถิงถิงกระพริบตาถี่ ๆ ขับไล่ความฝ้าฟางจากการหลับไปนาน ซึ่งเธอคาดเดาไม่ได้ว่ามากน้อยแค่ไหน ‘เอ๊ะ!’ หลังจากปรับสายตาให้เข้ากับแสงสลัว ที่ไม่ได้เกิดจากไฟฟ้าเหมือนที่เธอคุ้นเคย จ้าวถิงถิงถึงกับต้องหลับตาลงอีกครั้งพร้อมสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อให้มั่นใจว่าตอนนี้ เธอไม่ได้ฝันไปจริงๆ อากาศที่ผ่านเข้าสู่ปอด ไม่ใช่แค่เธอหนาวจนเกิดภาพหลอนไปเอง หญิงสาวลืมตาขึ้นอีกครั้ง และครั้งนี้เธอเปิดรับทุกอย่างรอบตัว เมื่อแน่ใจแล้วว่ามันไม่ใช่สิ่งคุ้นเคย ไม่ว่าจะกลิ่นคล้ายกำยาน ม่านเตียงหรือแม้แต่แสงเทียนที่มันควรจะเป็นแสงนีออนมากกว่า หญิงสาวไม่ได้แสดงอาการแตกตื่น แต่ค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งพร้อมกับมองสำรวจไปรอบ ๆ ตัวอีกครั้ง เ

“หากเจ้ายังคิดกลั่นแกล้งหยางหลี่อยู่เช่นนี้ เจ้าก็อย่าหวังว่าต่อไปข้าจะยังให้เกียรติอยู่เช่นกัน” แม่ทัพหนุ่มรีบเอามือไพล่หลัง ก่อนจะกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน “สิ่งใดกันเจ้าคะ! ข้ามิได้แตะต้องนางแม้แต่น้อย” “เจ้าคิดว่าข้าโง่ขนาดนั้นเลยรึ! ลู่ผิงอัน” “ครั้งนี้ข้าแค่เตือน! หากมีเรื่องเช่นนี้อีก ข้ารับรองว่าเจ้าจะได้ลิ้มรสคำว่าเจ็บปวดทั้งกายใจอย่างแท้จริง” ลู่ผิงอันเม้มปากแน่นก่อนจะเชิดใบหน้าขึ้นสูง หญิงสาวมองไปยังอนุของสามี พร้อมรอยยิ้มที่สุดจะกล้ำกลืน เมื่อได้เห็นเรียวปากงามของหวนหยางหลี่บิดขึ้นเย้ยหยันนางอย่างโจงแจ้ง หญิงสาวทำได้เพียงมองตามหลังสามี ประคองร่างอวบอิ่มของหวนหยางหลี่จากไป นับวันทุกอย่างยิ่งร้ายแรงขึ้นเรื่อย ๆ นางต้องแบกรับทั้งความเจ็บปวดทางใจ ไหนจะคอยระวังมิให้ต้องขัดแย้งกับอนุของเขา ช่างเป็นชีวิตที่เหน็ดเหนื่อยและหนักหน่วง ในทุกวันนางแทบจะไร้ซึ่งอำนาจในการปกครองคนในจวน สิ่งที่เคยมีมันเลือนหายไปกับเวลา จะหาสตรีใดใจกว้างเท่านางได้อีกเล่า เมียน้อยตั้งครรภ์นางก็หาได้คิดทำร้าย กลับห่วงใยใส่ใจอีกฝ่าย แต่ทว

ก่อนจะเดินออกจากหลังฉากกั้น ตรงไปยังตู้เสื้อผ้าที่อยู่อีกด้าน แน่นอนว่าเวลานี้ ได้เริ่มมีแสงสว่างจากด้านนอก เล็ดลอดเข้ามาให้เห็นบ้างแล้ว จ้าวถิงถิงรีบหาเสื้อผ้าในตู้ออกมาสวมใส่ แม้จะรู้สึกว่าสีที่มีมันจะหวานจนชวนให้มดขึ้นตาเลยทีเดียวหลังจากจัดการกับตัวเองเป็นที่เรียบร้อย หญิงสาวเดินไปอีกด้านที่มีหน้าต่าง ก่อนจะเปิดแง้มเพื่อทดสอบอากาศด้านนอก ว่าหนาวมากหรือไม่ เมื่อเห็นว่าอากาศสำหรับเธอกำลังดี หญิงสาวได้ผลักบานหน้าต่างเปิดออกกว้างภาพตรงหน้าชวนให้ตะลึงงัน นี่มันสวนดอกไม้ของคุณย่าชัด ๆ กลิ่นหอมของกุหลาบหลากหลายสายพันธุ์ ทำให้ใจที่ห่อเหี่ยวเหมือนได้ชาร์จพลังขึ้นมาในทันทีตุบ! ตับ! ทว่าความสุนทรีที่จ้าวถิงถิงกำลังดื่มด่ำ เป็นอันต้องหายไปด้วยเสียงบางอย่าง คล้ายของแข็งกระทบเนื้อ หญิงสาวค่อย ๆ หันไปยังทิศทางของเสียง ก่อนเงี่ยหูฟังเพื่อให้ชัดขึ้น“ตีนางให้ตาย! เจ้าสองนายบ่าวทำตัวต่ำขนาดนี้ ไม่ว่าจะอยู่หรือตายพวกเจ้ามันก็แค่คนไร้ค่า ฮ่า ๆ เกิดมาสูงส่งแล้วอย่างไรเล่า ในเมื่อข้าคือคนที่มีอำนาจมากกว่านางในจวนแห่งนี้ ตีแรง ๆ”ตุบ! ตับ! แว่วเสียไม้กระทบเนื้อ พร้อมเสียงหัวเราะสลับด่าทอ ดังชัดมากพอแล

“ท่านแม่ทัพ!! อย่าทิ้งหลี่เอ๋อร์ไว้แบบนี้ ฮือ ๆ ท่านแม่ได้โปรดช่วยข้าด้วยนะเจ้าคะ”ฉู่ฮูหยินขยับเท้าออกจากการเกาะกุมของหวนหยางหลี่ ก่อนจะเมินใบหน้าไปทางอื่น ลู่ผิงอันไม่ได้กระหยิ่มใจสักนิด ที่แม่สามีเข้าข้าง เพราะหากนางไม่ได้เป็นหลานสาวฮ่องเต้ ใครหน้าไหนจะมายำเกรงในเมื่อพวกเขามองนางเป็นแค่สะพาน นางก็อยากได้ถนนที่โรยด้วยหินชั้นดีเอาไว้เดินเช่นกัน ลู่ผิงอันมองไปยังบ่าวไพร่ในเรือนของตนเอง เห็นทีนางคงต้องเปลี่ยนแปลงทุกอย่างใหม่เสียหมดสักที“สุนัขยังซื่อสัตย์ต่อนาย แต่คนของข้าล้วนแล้วแต่เหยียบย่ำนาย ถ้าอยู่ร่วมกันไม่ได้ก็ไม่ต้องอยู่ ท่านแม่คงไม่ขัดข้อง ถ้าข้าจะคัดเลือกสาวใช้ใหม่ทั้งหมดด้วยตนเอง”“เอ่อ...มะ...ไม่จ๊ะ!”“ขอบคุณเจ้าค่ะ พวกเจ้าจะถูกขายหรือไปอยู่ที่ไหนข้าไม่ขอยุ่งเกี่ยว หรือจะให้นายใหม่พวกเจ้า จ่ายค่าแรงในส่วนนี้เองทั้งหมดข้าก็ไม่ขัดข้อง แต่ค่าใช้จ่ายของเรือนทุกหลังยังคงเท่าเดิม นับแต่นี้ข้าจะเป็นคนดูแลทุกอย่างตามหน้าที่ ไม่มีคำว่าโอนอ่อนเช่นที่ผ่านมา ข้าคงใจดีมากเกินไปพวกเจ้าเลยไม่คิดเห็นหัว”“ไม่นะขอรับ/ไม่นะเจ้าคะ ฮูหยินโปรดเมตตาพวกเราด้วยนะเจ้าคะ/นะขอรับ”“เมตตาเช่นนั้นรึ!