All Chapters of ยุทธการรักของเหล่าภรรยา: Chapter 251 - Chapter 260

เรือนไฉ่อี้“ไยพระชายาถึงปล่อยนางไปง่าย ๆ เล่าเจ้าคะ สตรีผู้นี้ช่างปากดีเหลือเกิน แก้ตัวน้ำขุ่น ๆ”เพ่ยเพ่ยถามผู้เป็นนาย พร้อมกับกล่าวตำหนิญาติผู้น้องของสามีนางอย่างออกรส นับว่าวันนี้เพ่ยเพ่ยน้อยของนางทำได้ดี ที่สงบคำมิโพล่งออกมาเสียก่อน หากนางยังรั้งอยู่ต่อก็ไม่แน่ว่าเพ่ยเพ่ยอาจสิ้นสุดความอดทนก็เป็นได้“เด็กโง่! เจ้าจะเอาเกลือไปแลกกรวดทำไมกัน นางไม่ชอบข้ามิใช่เพราะสิ่งอื่นใดเลย นางต้องการยืนในตำแหน่งของข้า แต่มิอาจทำได้ เมื่อพลาดหวังย่อมต้องเคืองข้าเป็นธรรมดา”“หากนางอยากเป็นพระชายา เหตุใดฉู่ต้องสู่ขอพระชายามาด้วยเล่าเจ้าคะ”“เจ้าคิดว่าข้ากับนางแตกต่างกันหรือไม่”“ย่อมแตกต่างสิเจ้าค่ะ พระชายาเสมือนพยัคฆ์...เอ้ย...หงส์ ส่วนนางเป็นได้เพียงนกน้อยที่อยู่ในกรงทองของบิดามารดา มีหรือจะเปรียบเทียบกับพระชายาได้”“ฮ่า ๆ เจ้ามันช่างเจรจานักนะเพ่ยเพ่ย เอาเถอะเรื่องนี้ช่างมัน เจ้าไปบอกให้คนเตรียมรถม้า ข้าจะไปพบท่านพี่สักหน่อย”เพ่ยเพ่ยรีบย่อกายก่อนจะก้าวเร็วหายออกไปจากห้อง จ้าวไฉ่อี้ส่ายหน้าน้อย ๆ กับท่าทางมิรู้จักโตของสาวใช้ วันนี้นางจะต้องไปหาพี่ชายทั้งสอง เพื่อหารือหลายเรื่อง เพื่อเตรียมรับมือ

สวนดอกไม้ท้ายจวนร่างอวบของสตรีสูงวัย กำลังเพลิดเพลินกับดอกไม้ตรงหน้า โดยมีบ่าวคนสนิทยืนรายงานสิ่งที่นางต้องการรู้“พวกเขาจะออกนอกเมืองเช่นนั้นรึ”“เจ้าค่ะ”“ข้าจะไม่รอแล้ว ซื่อหลางของข้าจะกลับมาแล้ว มีซื่อหลางก็ต้องไม่มีเขา ลงมือตอนนั้นก็ดีจะได้ห่างไกลเราสักหน่อย”“นายหญิงโปรดวางใจ ทุกอย่างจะมิมาถึงนายหญิงอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ”“แล้วไฉ่อี้ผู้นั้นเล่า นางมีอะไรน่าสงสัยหรือไม่”“พระชายาไฉ่อี้ นางมิได้แตกต่างจากหญิงสาวสูงศักดิ์ทั่วไป รอบรู้เรื่องการวางตัว แต่มิรู้สิ่งอื่นใดนอกเหนือจากนั้นเจ้าค่ะ”“น่าสงสารที่นางต้องเอาชีวิตมาทิ้งต่างบ้านต่างเมือง งดงามฉลาด แต่นางอยู่ผิดที่เลือกผิดคน”“นายหญิง จะให้ลงมือตอนเดินทางเลยหรือไม่เจ้าคะ”“ไม่...ให้พวกเขาได้ใช้ช่วงเวลางดงามอีกสักหน่อย แล้วค่อยลงมือก็มิสาย”“เจ้าค่ะ นายหญิงสบายใจได้ บ่าวจะทำทุกอย่างมิให้ผิดพลาด”“ดี! เพราะหากผิดพลาดเช่นคราวที่แล้ว เป็นเจ้าที่จะต้องนอนในโลงแทนพวกเขา”“บ่าวทราบแล้ว”สองนายบ่าวเดินประคองกันชมดอกไม้ต่อ โดยไม่เอ่ยถึงเรื่องอื่นใดอีก เพราะถึงแม้ที่แห่งนี้จะเป็นสวนส่วนตัวของนางแต่ผู้เดียว ใช่ว่าจะไร้หูตาของคนในจวนเสมอไปทั้

“ปกป้องพระชายา” ถงเชี่ยหลางบอกกับคนที่กำลังคุ้มกันเขาอยู่ ให้ไปช่วยเหลือภรรยาก่อน “อย่าได้ห่วงท่านแม่ทัพเลยขอรับ นางเป็นดั่งพยัคฆ์ร้าย ผู้ใดอยากทิ้งลมหายใจก็ดาหน้าเข้าหานางตาสะดวกได้เลยขอรับ” ถงเชี่ยหลางมองเห็นได้เพียงเลือนรางแล้วในตอนนี้ เขารู้เพียงว่ารอบกายของเขา มีคนของภรรยาคอยคุ้มกันอย่างแน่นหนา ชายหนุ่มพยายามมองไปยังภรรยา แต่ความเจ็บปวดกลับทวีความรุนแรงมากกว่าเดิมหลายเท่านัก เขาคือคนอ่อนแอกระนั้นหรือ “ท่านอ๋องดื่มสิ่งนี้สักหน่อยนะขอรับ เราต้องออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด” ชายหนุ่มไม่ลังเลที่จะรับมาดื่ม เพราะถึงอย่างไรเขาก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว จะอยู่หรือตายตอนนี้มีค่าเท่ากัน “ท่านพี่ไปกันเจ้าค่ะ เราจะช้ามิได้แล้ว” เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นที่ข้างหู ก่อนที่มือนุ่มของภรรยาจะคล้องกระชับท่อนแขนของเขาเอาไว้ ทั้งหมดรีบออกจากลำธาร ตรงไปยังจุดพักม้า สิ่งที่ต้องทำคือรักษาเชี่ยอ๋องก่อน พร้อมกับเตรียมรับมือศัตรูที่ทุกคนมั่นใจว่ามิได้มีเพียงเท่านี้ หากกลุ่มแรกทำงานพลาด ย่อมต้องมีผู้ติดตามเก็บกวาดงานอีกชั้น พวกเขามิอา

ภายในห้องอดีตจวิ๋นอ๋องถงมู่ฉง ข้าวของหลายอย่างถูกรื้อมากองรวมกันหน้าภาพวาด เสียงหัวเราะปนสะอื้นของหลี่เหนียงเฟย ไม่ต่างอะไรกับคมมีดที่กรีดลงบนใจของคนฟัง “ข้าจะทำลายมันให้หมด ของนางที่ท่านหวงนักหนา ข้าจะทำลายมันให้สิ้นซาก ฮ่า ๆ” ถงซื่อหลางก้าวช้า ๆ เข้าไปภายในตัวเรือน ทุกย่างก้าวดูหนักอึ้งเหลือเกิน เขาไม่คิดว่าการกลับสู่อ้อมกอดมารดาในครั้งนี้ จะเต็มไปด้วยคราบน้ำตา มากกว่ารอยยิ้มที่พึงมี ชายหนุ่มหันกลับไปมองพี่ชายกับพี่สะใภ้ ที่ก้าวตามมาช้า ๆ “ท่านแม่ ซื่อหลางกลับมาแล้วขอรับ” หลี่เหนียงเฟยที่กำลังฉีกทึ้งชุดของพี่สาว ชะงักค้างก่อนจะหันกลับไปตามทิศทางของเสียง วงหน้าที่เคยงดงามแม้ล่วงเลยวัยสาวมานาน ยามนี้เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา มือบางปล่อยให้ชุดที่ถืออยู่ร่วงลงสู่พื้น ก่อนจะถลาเข้าหาบุตรชาย หลี่เหนียงเหยใช้สองมือประคองใบหน้าหล่อเหลาเอาไว้ ก่อนจะค่อย ๆ ลูบไปทั่วใบหน้า ด้วยมิอยากจะเชื่อสายตา ว่าซื่อหลางของนางกลับมาแล้ว “ซื่อหลาง เป็นเจ้าจริง ๆ ด้วย” มือบางคว้าจับมือของบุตรชายขึ้นดู หลี่เหนียงเฟ

สามเดือนต่อมา หลังงานศพพระนางหลี่เหนียงเฟย หลังเสร็จสิ้นงานศพ ท่านชายรองประสงค์ที่จะกลับจี้อัน เพื่อไว้อาลัยให้แก่มารดา โดยมีคุณหนูใหญ่หลี่ชูเหมยติดตามไปบำเพ็ญตนยังอารามบนเขาด้วย หลี่ชูเหมยยืนมองชายที่นางรัก กำลังโอบประคองภรรยาของเขา ด้วยหัวใจอันร้าวราน นางจำต้องกลับจี้อันพร้อมญาติผู้พี่ เพราะความลับจะไม่มีหากนางสิ้นลม แต่ด้วยความเมตตาของเชี่ยอ๋อง นางจำต้องเดินทางออกจากเมืองหลวงไปเสีย หากวันนั้นนางไม่เข้าไปที่เรือนของผู้เป็นป้า นางคงไม่รู้เบื้องหลังอันน่ากลัวนั้นเลย ครั้งแรกนางยังตื่นกลัว แต่พอนางคิดที่จะใช้เรื่องนี้เพื่อเป็นข้ออ้างแต่งเข้าจวนเชี่ยอ๋อง นางก็เกือบเอาชีวิตไม่รอด หากคนของพระชายาจ้าวไฉ่อี้ไม่มาช่วยเอาไว้เสียก่อน แน่นอนว่าการช่วยเหลือ ย่อมต้องแลกมาด้วยหลายสิ่ง นางเลือกที่จะหายใจต่อ การไปเขาจี้อัน จึงเป็นเส้นทางที่ดีที่สุดแล้วสำหรับนาง “ชูเหมย เจ้าไม่เข้าไปบอกลาท่านพี่กับพี่สะใภ้สักหน่อยเล่า สายมากแล้วเราจะได้ออกเดินทางกันเสียที” “ไม่ดีกว่าเจ้าค่ะ ข้าจะไปบอกหรือไม่นั้น อย่างไรพี่เชี่ยหลางก็ไม่คิดใส่ใจข้