Lahat ng Kabanata ng ยุทธการรักของเหล่าภรรยา: Kabanata 271 - Kabanata 280

“พ่อคะ” “ทุกอย่างให้เป็นไปตามกฎหมาย” จ้าวลู่อิงน้ำตาเริ่มไหลอาบแก้ม ชะตากรรมของเธอต่อจากนี้ มันชัดเจนขึ้นมาในหัวเลยทีเดียว ชีวิตที่สุขสบายและงดงามของเธอ กำลังจะหายไปพร้อมกับเวลาที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้กลับมา แล้วเธอจะยังได้รับการต้อนรับจากครอบครัวอยู่อีกไหม เพราะถ้าไม่มีเธอน้องชายคนเล็ก คือคนที่จะสานต่อทุกอย่างของครอบครัว จ้าวซือจ้านทั้งรักและเชื่อฟังจ้าวถิงถิง เธอทำร้ายพี่สาวจนถึงตายแบบนี้ จ้าวซือจ้านคงไม่คิดที่จะให้อภัยเธออย่างแน่นอน จ้าวถิงถิงนั่งมองทุกคน ที่กำลังต่อว่าน้องสาวอยู่ที่เก้าอี้ตัวโปรดของเธอด้วยแววตาเยือกเย็น เธอรู้อยู่แล้วว่าจ้าวลู่อิงจะถูกจับได้ว่าเป็นตัวปลอม สมัยเด็กเธอเคยขี่ม้าเข้าไปในป่ากับคุณปู่ ม้าตื่นทำให้วิ่งผ่าดงหนาม เธอมีรอยแผลเป็นอยู่หลังใบหู แน่นอนว่าน้องสาวไม่เคยเห็นมัน เพราะอยู่กันคนละประเทศ และเธอใช้เวลาในการทำงาน จนไม่มีเวลาออกเที่ยวสนุกสนานแบบน้องสาว รอยแผลนี้มีแค่ปู่ย่าน้องชายและคนรักเท่านั้นที่เคยเห็น เพราะปกติแล้วเธอจะปกปิดมันด้วยเส้นผม อีกทั้งมันได้รับการรักษาที่ดีจึงจางมากถ้าไม่ดูใกล้ ๆ

สองเดือนถัดมา ดูเหมือนว่าท่านหญิงลู่ จะจัดการทุกอย่างภายในจวนให้เสร็จสิ้นลงในเวลาอันสั้น บ่าวไพร่ต่างรู้สึกหวั่นเกรง ว่าจะเป็นตนเองที่จะถูกขายไป หากล่วงเกินฮูหยินใหญ่เข้า “เจ็บใจนัก! ข้าเสียทั้งลูกและอำนาจในมือ ลู่ผิงอันต้องชดใช้สิ่งที่ทำกับข้า” หวนหยางหลี่กำหมัดแน่น นับตั้งแต่วันนั้นจนถึงตอนนี้ ท่านแม่ทัพมิเคยย่างกรายมายังเรือนของนางสักครั้ง เขาเอาแต่เก็บตัวอยู่ภายในเรือน ส่วนศัตรูของนางก็เที่ยวเดินทั่วทั้งจวน พร้อมออกคำสั่งจนนางไร้สิทธิ์เสียงใด ๆ ในจวน “อดทนหน่อยนะเจ้าคะคุณหนู ไม่ช้านายท่านใหญ่ก็จะส่งคนมาช่วยแล้วเจ้าค่ะ” “จะช่วยอะไรข้าได้ ตราบใดที่นังลู่ผิงอันยังอยู่ ข้ารึจะสบายใจ” ยิ่งคิดยิ่งแค้นนัก คนที่ควรตายไปแล้ว ยังมีหน้าตื่นขึ้นมาได้อยู่อีก ลู่ผิงอันทำบุญด้วยสิ่งใดกัน อะไรดี ๆ ถึงได้ตกอยู่ที่ท่านหญิงไร้สามารถผู้นั้นเสียหมด “ใจเย็น ๆ เจ้าค่ะ คุณหนูดื่มชาดอกไม้สักหน่อยนะเจ้าคะ” “ข้าจะไปพบท่านแม่ทัพ” หญิงสาวลุกพรวดขึ้นในทันที ก่อนจะรีบออกจากเรือนเพื่อไปพบสามี นางมาอยู่ในจวนแ

“จากสายของเรารายงานมา น่าจะเป็นเช้าวันพรุ่งนี้ขอรับ” “ข่าวนี้มีคนจงใจปล่อยให้รู้ถึงหูของท่านกู้ เช่นนั้นท่านอยู่ที่นี่ ใช้ชีวิตให้ปกติ ส่วนเรื่องที่เหลือให้ข้ากับกู้เจี้ยนจัดการเถอะ” “แต่ว่า…” “ข้ารู้ว่าฝีมือการต่อสู้ของข้ายังมิมากพอ แต่ข้าเองก็มั่นใจว่าสามารถเอาตัวรอดได้ ท่านกู้ต้องเชื่อมั่นในตัวของกู้เจี้ยนเช่นกัน” “ขอรับ” “ข้าสองคนต้องขอตัวกลับก่อนเจ้าค่ะ ช่วงนี้อย่าได้ให้ใครเห็นท่านที่จวนอ๋องหรือที่จวนแม่ทัพ อ่อ...แต่ถ้าพาคนชอบแอบมอง ออกไปเที่ยวนอกเมืองหลวงบ้างก็ดีนะเจ้าคะ” “กู้ชางรับบัญชาขอรับ” “หากคำสั่งของข้าได้ล่วงเกินต่อท่านกู้ โปรดอภัยให้ข้าด้วยนะเจ้าคะ บางความคิดเห็นของข้าอาจขาดเขลาไปบ้าง ถ้ามีสิ่งใดไม่เหมาะสมท่านกู้สามารถที่จะกระทำนอกเหนือได้ หากพิจารณาแล้วว่าควรที่จะทำและปลอดภัยต่อตนเอง” ลู่ผิงอันเอ่ยด้วยความนอบน้อม นางคือชนรุ่นหลัง แม้จะมาจากอนาคต แต่นางไม่อาจลืมว่าทุกยุคสมัยนั้นมีความแตกต่าง สิ่งที่บอกแก่กู้ชางไปเขาอาจรู้อยู่ก่อนแล้ว ซึ่งการเน้นย้ำของนางอาจเป็นที่ขัดเคืองต่อเ

ตีนเขา “ฮูหยินจะไปที่ใดขอรับ” ทหารที่รออยู่ในขบวนเอ่ยถามภรรยาของผู้เป็นนาย “ข้าปวดหนัก จะเข้าไปในป่าเพื่อทำธุระสักครู่ พวกเจ้ารออยู่ที่นี่ดูแลทุกอย่างให้เรียบร้อยด้วยล่ะ” ลู่ผิงอันแสดงสีหน้าไม่สู้ดีนัก ทำให้ทหารที่เหลือต่างหันมองหน้ากันด้วยความลำบากใจ “ให้ข้าไปด้วยเถอะขอรับ ที่นี่ใช่ว่าจะปลอดภัย”ทหารหนุ่มเอ่ยขึ้น ทว่ามีสายตาบางอย่างพาดผ่านไปชั่วครู่ ทำให้กู้เจี้ยนกำหมัดแน่น นอกจากท่านแม่ทัพบุรุษหน้าไหนก็อย่าได้คิดจะใช้สายตานี้กับท่านหญิงเป็นเด็ดขาด “ข้าเป็นสตรี! เจ้าคิดเยี่ยงไรจะติดตามเข้าป่า แค่เจี้ยนอี้คนเดียวข้าก็อุ่นใจแล้ว” ลู่ผิงอันไม่รอคำตอบ เท้าบางก้าวตรงไปยังป่าริมทางขึ้นเขาในทันที ทหารหนุ่มคิดจะก้าวตาม กึก! ทว่าเขาจำต้องหยุดลง เมื่อมือเรียวที่ควรบอบบางของสาวใช้เจี้ยนอี้ รวบจับเข้าที่ลำคอแกร่ง พร้อมออกแรงกดหนัก ๆ แต่ใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้ากลับเหยียดยิ้มราวปีศาจ “หรือจะอยู่เฝ้าป่านี้ไปชั่วชีวิตดี” มือเรียวคลายออกเมื่อเอ่ยจบ ก่อนจะหมุนกายก้าวตามผู้เป็นนายหายเข้าไปในป่าริมทาง เมื่อลับสายตาของทหาร

“พี่รู้สึกหิวแล้ว เพ่ยเพ่ยเจ้าพอจะแสดงฝีมือให้พี่ชิมสักหน่อยได้หรือไม่” “เช่นนั้นพี่หญิงรอข้าสักครู่ พี่เจียวเจียวไปช่วยข้าในครัวได้หรือไม่เจ้าคะ” ท่านหญิงน้อยหันไปถามสาวใช้ของพี่สาว ก่อนจะได้รับการตอบรับ ร่างน้อยจึงหายออกไปจากห้อง เหลือเพียงอ๋องน้อยกับกู้เจี้ยน “มีสิ่งใดที่ข้าต้องรู้หรือไม่” “ฝ่าบาทมีรับสั่งให้ท่านแม่ทัพไปประจำการยังชายแดน หลังจากท่านหญิงฟื้นแล้ว และอาจไม่ได้กลับเมืองหลวงอีกเจ้าค่ะ” “เรื่องที่ลู่จิ้งเจ๋อถูกยิงน่ะรึ!” “เจ้าค่ะ” “มิใช่แค่นี้กระมังที่ควรบอกแก่ข้า” “พี่หญิง ท่านพ่อกับท่านแม่ถูกส่งไปอยู่ที่เหวิ่นโจวขอรับ ส่วนข้ากับน้องหญิงจะต้องถูกส่งเข้าวังขอรับ” “เนรเทศและตัวประกันสินะ!” ลู่ฉางเกอก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกเสียใจ เขาไม่รู้จะแก้ต่างเยี่ยงไรให้ครอบครัวพ้นผิด ในเมื่อองค์ชายเจ็ดเลือกที่จะพูดทุกอย่างไป โดยไม่คิดถึงสิ่งที่ครอบครัวของเขาต้องสูญเสีย “เงยหน้าขึ้น!” ลู่ผิงอันสั่งน้องชายเสียงเข้ม นางคงต้องสอนให้ลู่ฉางเกอเป็นคน