บททั้งหมดของ His Runaway Wife: บทที่ 81 - บทที่ 90

Nakatitig si Althea sa harapan niya, kung saan nakasabit ang isang napakagarang gown. Ang tela nito ay tila bumabalot sa liwanag, kumikinang sa ilalim ng ilaw, habang ang disenyo ay perpekto sa kanyang pigura. Napakaganda nito—isang gown na para bang ginawa lang para sa kanya. "Napakaswerte mo, Ma’am Althea," sabi ng isa sa mga stylist habang marahang inaayos ang kanyang buhok. "Isa ito sa pinakamagandang gown na ginawa para sa espesyal na event na ito." Napangiti si Althea, ngunit sa loob niya ay may kaunting kaba. Hindi niya alam kung bakit, pero may kung anong bumabagabag sa kanya. "Ang ganda nga, pero parang…" Napahinto siya at napatingin sa salamin. "…masyadong marangya para sa akin." "Nako, Ma’am! Ikaw pa? Napakaganda n’yo kaya, at bagay na bagay sa inyo!" sabat ng isa pang stylist habang inaayos ang mahaba niyang buhok. "Kapag suot mo na ‘yan, wala nang mas gaganda pa sa’yo sa event." Dumating ang makeup artist at sinimulang ayusin ang kanyang mukha. Habang nakapiki

Sa loob ng ospital… Matapos Ang ilang araw.... Pagpasok nina Xander at Althea sa pribadong kwarto, tumambad sa kanila ang dalawang matandang mag-asawa na nakaupo sa tabi ng hospital bed ni Jace. Kita sa mukha ng mga ito ang pag-aalala habang tahimik na binabantayan ang lalaking halos walang malay sa kama. Nagpalitan ng tingin sina Althea at Xander bago sila lumapit. "Kayo po ang pamilya ni Jace?" tanong ni Xander, pormal ang tono. Tiningnan sila ng matandang lalaki. "Oo. Kami ang umampon at nagpalaki sa kanya. Ako si Don Emilio, at ito ang asawa kong si Doña Cecilia." Napatingin si Althea sa lalaking nasa kama. Mahinang humihingal si Jace, may tubo sa bibig, at mukhang matindi ang tinamo nitong pinsala mula sa aksidente. "Ano po ang balak ninyo kay Jace?" tanong ni Xander matapos ang ilang sandali ng katahimikan. Malalim ang buntong-hininga ni Don Emilio bago sumagot. "Dahil sa kondisyon niya, gusto naming dalhin siya sa ibang bansa para ipagamot. Mas malaki ang tsansa niy

Pagpasok nina Xander at Althea sa silid ni Zsazsa, agad nilang napansin ang lungkot sa kanyang mga mata. Bagamat medyo okay na siya, hindi maitatangging may bumabagabag sa kanyang isipan. Ngumiti si Althea at marahang hinaplos ang noo ng bata. “Mabuti naman at mas maayos na ang pakiramdam mo, sweetheart.” Tumango si Zsazsa ngunit hindi pa rin maalis ang lungkot sa kanyang mukha. “Nasaan si Ninong Jace?” mahina niyang tanong. Nagkatinginan sina Xander at Althea. Alam nilang hindi pa tamang oras upang sabihin ang totoo, lalo na sa kabila ng hindi pa rin nagigising si Jace. Umupo si Xander sa tabi ng kama at hinawakan ang kamay ni Zsazsa. “Si Ninong Jace mo ay nagpapagaling pa. Huwag kang mag-alala, hindi niya tayo pababayaan.” Tumango si Zsazsa, pero halata sa kanya na hindi ito lubos na nakumbinsi. “Bakit parang may itinatago kayo?” diretsong tanong niya, pinag-aaralan ang reaksyon ng kanyang mga magulang. Napangiti si Althea at hinaplos ang buhok ni Zsazsa. “Hindi naman, a

Pagkarating namin sa mansyon, pagod akong napabuntong-hininga. Mahabang araw na naman ang lumipas, at sa dami ng nangyari, hindi ko maiwasang makaramdam ng bigat sa dibdib. Habang inaayos ko ang sarili sa kwarto, tumunog ang cellphone ko. Napakunot-noo ako nang makita ang pangalan ni Xander sa screen. Xander: Hindi ako makakauwi ngayong gabi. May inaayos lang ako. Napabuntong-hininga ako. Hindi ko alam kung bakit may kung anong kaba akong nararamdaman. Alam kong may rason si Xander, pero hindi ko maiwasang mag-alala. Lumipas ang magdamag nang hindi siya dumating. Paulit-ulit kong tinitingnan ang cellphone ko, umaasang baka may sumunod pang mensahe mula sa kanya, pero wala. Pagsapit ng umaga, nagising akong wala pa rin si Xander. Tahimik akong bumangon at lumabas ng kwarto. Pagdaan ko sa kusina, nakita ko si Inay Edna na nagtitimpla ng kape. Napatingin siya sa akin at bahagyang napakunot-noo. “Maaga kang nagising, anak. May problema ba?” Umiling ako at pilit na ngumiti. “

ALTHEA POV Mahinang hinaplos ko ang tiyan ko habang nakahiga sa kama. Alam kong ligtas kami ng baby ko, pero hindi ko maiwasang makaramdam ng lungkot at pag-aalala. Nang maramdaman kong nakaupo si Xander sa tabi ko, dahan-dahan kong inabot ang kamay niya. "Xander…" mahina kong tawag sa kanya. "Nandito ako, love," sagot niya agad, hinigpitan ang hawak niya sa kamay ko. Tinitigan ko siya nang diretso sa mata. Kita ko ang pagod at pag-aalala sa mukha niya, pero hindi iyon sapat para mawala ang tanong na matagal nang bumabagabag sa isip ko. "Bakit hindi ka umuwi kagabi?" tanong ko sa kanya, pilit pinapanatili ang mahinahong boses. "Saan ka galing?" Bahagyang nag-iba ang ekspresyon ni Xander—parang nag-aalangan, pero kita ko rin ang determinasyon sa mga mata niya. "May natanggap akong mensahe mula sa hindi kilalang numero," sagot niya sa wakas. "Sinabi nilang hindi raw ako ang ama ng dinadala mo." Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. "Ano?!" Mabilis siyang umiling. "Hindi ako n