All Chapters of แค้นรัก เมียสมรส NC20+: Chapter 31 - Chapter 40

"นี่เธอ..." ดวงตาของเขาเบอร์กว้างเพราะตกใจเมื่อหญิงสาวตรงหน้าพูดออกมาอย่างนั้น สายตาของเขามองไปที่ใบหน้าสวยของเธอขอร้องกับทอดมองไปยังหน้าท้องแบนราบนั้น และก็ตกใจที่จู่ๆ เธอก็ยอมแลกชีวิตของเธอพร้อมกับลูกในท้องเพื่อให้เขายุติความแค้นลง "น้ำตาลจะขอเอาชีวิตของตัวเองยุติความแค้นนี้เองค่ะคุณวิน" "....." เขายืนนิ่งตัวชาไปหมด ในขณะที่มองหน้าเธอน้ำตาของเธอไหลออกมาอาบหน้าสวย ดวงตากลมโตแดงก่ำเพราะกลั่นน้ำตาให้ไหลรินออกมา "ตอนนี้น้ำตาลรู้แล้วค่ะว่าคุณไม่เคยรักน้ำตาลเลย คุณเข้าหาน้ำตาลก็เพราะต้องการจะแก้แค้นพ่อกับแม่เท่านั้น แล้วตอนนี้คุณเป็นยังไงบ้างคะแก้แค้นสำเร็จแล้วรู้สึกยังไงบ้าง คุณคงจะรู้สึกดีใจใช่ไหมที่ได้แก้แค้นคนที่คุณเกลียด น้ำตาลไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรด้วยก็จริงแต่ก็คงใช้เป็นข้ออ้างไม่ได้เพราะคุณวินก็พูดเหมือนกันว่าคุณวินตอนนั้นก็ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรด้วยเลยแต่ต้องมาเผชิญกับสิ่งที่เลวร้ายนั้น ตอนนี้คุณทำสำเร็จแล้วค่ะ คุณทำให้น้ำตาลได้รับความรู้สึกเหมือนที่คุณเคยเจอแล้วค่ะ" "คลอดเด็กคนนี้ออกมาแล้วฉันจะเป็นคนดูแลเอง!" เขาพูดออกมาเสียงแข็ง น้ำเสียงออกเชิงบังคับ ก่อนที่เขาจะออกไปจากห

น้ำตาล Talk ฉันวิ่งออกมาจากโรงพยาบาล ด้วยสภาพร่างกายที่ไม่เต็มร้อยหรอก แต่ฉันรู้ว่าถ้าฉันอยู่ที่นั่นอีกฉันจะต้องได้เจอกับเขา ฉันไม่รู้ว่าเขาจะช่วยฉันมาเพื่ออะไรทั้งที่ฉันก็ยอมเอาชีวิตของตัวเองเข้าแลกกับความแค้นของเขาแล้วจะได้ไม่ต้องมีอะไรติดค้างกันอีก ชีวิตแลกด้วยชีวิตมันก็ถูกต้องแล้วไม่ใช่เหรอ ในเมื่อเขาไม่ได้ต้องการฉันลูกในท้องของฉันก็คงไม่มีความหมายอะไรกับเขาเหมือนกัน ถ้าฉันต้องตายฉันขอเอาลูกของฉันไปด้วยดีกว่าที่จะต้องปล่อยให้เขาเกิดมาเจอกับพ่อแบบนี้ เขาจะช่วยคนไร้ค่าแบบฉันมาเพื่ออะไร ช่วยให้ฉันรอดตายเพื่อที่เขาจะได้แก้แค้นต่ออย่างนั้นเหรอ "อึก..." "ตายแล้วนังหนูทำไมออกมาสภาพนี้!" แม่ค้าที่เปิดร้านขายของอยู่ตกใจเมื่อได้เห็นฉันยืนอยู่ตรงหน้าร้าน และน้ำตาลฉันก็อยู่ในชุดของคนไข้โรงพยาบาลด้วย ฉันวิ่งมาไม่รู้ไกลเท่าไหร่แล้วรู้แต่ว่าตัวเองเริ่มหมดแรงและเริ่มเจ็บแผลที่อยู่ตรงคอของตัวเอง "ป้าคะมีชุดให้หนูเปลี่ยนไหมคะ" "นี่หนูหนีออกมาจากโรงพยาบาลหรอ?!" "มีคนจะทำร้ายหนู หนูเลยต้องหนีมาค่ะป้าต้องเปลี่ยนชุดก่อนไม่อย่างนั้นเขาจะจำได้ ป้าพอจะมีเสื้อผ้าให้หนูได้เปลี่ยนไหมจ๊ะ" "เข้ามาข้างใ

น้ำตาลนอนอยู่บนเตียงนิ่งๆ เธอยังไม่ฟื้นขึ้นมาเลย แต่ยังดีที่อาการไข้ของเธอมันดีขึ้นแล้วจะมีก็แต่ร่างกายของเธอที่ยังอ่อนแออยู่ ระหว่างนี้คุณหมอก็คอยแวะเวียนมาตรวจร่างกายของเธอในทุกวัน "เป็นยังไงบ้าง?" เสียงเข้มดังขึ้นเมื่อคุณหมอเดินออกมาจากห้องที่น้ำตาลนอนอยู่ ภวินทร์ยืนกอดอกอยู่ที่หน้าประตูห้องรอคำตอบจากคุณหมอเพราะเธอยังไม่ยอมฟื้นขึ้นมาสักที "ดีขึ้นแล้วนะ""แล้วทำไมถึงยังไม่ฟื้นอีกล่ะ?""ร่างกายอ่อนแอซะขนาดนั้นยังไงก็ต้องให้เวลาหน่อยดิวะ" "...." "แต่เธอก็ดีขึ้นมากแล้วล่ะนะ ส่วนเรื่องจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ยังไม่รู้เหมือนกัน ถ้าเธอต้องรู้ว่าฟื้นขึ้นมาแล้วเจอกับใครเธอก็คงไม่อยากฟื้นหรอก" "เอาแค่เรื่องรักษาก็พอเรื่องอื่นไม่ต้องยุ่ง!""แหม รักเขาแล้วสิท่าถึงได้ยอมช่วยเขาขนาดนี้""ที่ช่วยก็เพราะเด็กในท้องต่างหาก" "เหอะ! แล้วกูจะรอดูคนอย่างมึงเป็นหมาก็แล้วกันไอ้วิน" คุณหมอพูดจบก็เดินออกไปในทันที ก่อนที่ภวินทร์จะเดินเข้าไปในห้องที่น้ำตาลนอนหลับอยู่ ไม่นานร่างกายของเธอก็เริ่มมีการเคลื่อนไหวบางอย่างที่ทำให้เขารู้สึกได้ว่าเธอนั้นฟื้นแล้ว "ฟื้นแล้วหรอ?""....." น้ำตาลกรอกตามองไปรอบๆ ยังไ

แกร๊ก~ เสียงเปิดประตูเข้ามาทำให้หญิงสาวที่นอนอยู่ถึงกับต้องสะดุ้งตื่น พอปรือตามองแล้วก็พบว่าเป็นภวินทร์ที่ดูเหมือนว่าเขาจะออกไปทำงานมาและเพิ่งจะกลับเข้ามาในตอนเช้า "นอนต่อเถอะ ยังไม่สว่างดีเลย""คุณก็ออกไปสิฉันจะได้นอนต่อ""แล้วมีฉันเข้ามาอยู่ด้วยมันเป็นอะไร?" "เห็นหน้าคุณแล้วมันนอนไม่หลับ" "ถ้างั้นก็ช่วยไม่ได้เพราะฉันจะไม่ออกไป" พูดจบภวินทร์ก็คว้าผ้าขนหนูที่พับอยู่ในตู้เดินเข้าห้องน้ำไปในทันที ไม่นานเขาก็เดินออกมาแต่ทว่าเขาไม่เจอหญิงสาวนอนอยู่บนเตียงอย่างที่ควรจะเป็นแล้วเธอไม่ได้อยู่ในห้องนอนและก็ไม่รู้ว่าเธอออกไปที่ไหน แต่เขาก็ไม่ได้มีท่าทีตื่นตกใจอะไรเพราะเธอคงหนีออกไปจากที่นี่ไม่ได้ "ตอนเช้าแบบนี้ข้างนอกอากาศมันเย็นถ้าจะเดินออกมาก็น่าจะเอาผ้าคลุมมาด้วยสิ" เขาเดินตามเธอออกไปจนได้เห็นว่าเธอยืนเล่นอยู่ด้านข้างของบ้าน ซึ่งมีต้นไม้ปลูกให้ความร่มรื่นอยู่แต่ในช่วงเช้าแบบมีอากาศจะค่อนข้างเย็นเนื่องจากอยู่ในพื้นที่ที่เต็มไปด้วยป่าเขียวขจี "เมื่อไหร่ฉันจะหลุดพ้นออกไปจากที่นี่สักที""....." คำถามของเธอไร้การตอบกลับใดๆ เขายืนเงียบอยู่ทางด้านหลังของเธอ "รู้หรือเปล่าว่ายิ่งทำแบบนี้ก็ยิ่

น้ำตาล Talk หลังจากที่นอนคิดอยู่ครึ่งคืน ฉันก็มั่นใจแล้วว่าฉันจะทำอย่างที่ตัวเองคิดเอาไว้ในตอนแรก ถ้าฉันทำตัวเป็นปัญหากับทุกคนที่นี่แน่นอนว่าฉันคงไม่ได้อยู่ที่นี่เหมือนกับที่เขาพาฉันออกมาจากบ้านหลังนั้น และหากหลุดพ้นไปจากตรงนี้ได้ฉันก็จะมีโอกาสหนีไปจากเขา เพล้ง! ฉันปัดถ้วยจานที่ใส่อาหารบนโต๊ะลงพื้นจนแตกกระจาย ฉันรู้ว่าการทำแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องดีเลย แต่ทำยังไงได้ล่ะฉันไม่อยากถูกขังอยู่ที่นี่นี่นา วิธีไหนที่ทำให้ฉันหลุดพ้นออกไปจากเขาได้ฉันพร้อมที่จะทำทั้งนั้นแหละ "เกิดอะไรขึ้นคะ?!""มะ ไม่รู้เหมือนกันป้า จู่ๆ คุณน้ำตาลก็ปัดถ้วยจานบนโต๊ะลงไปหมดเลย" "....." ฉันยืนนิ่งฟังแม่บ้านที่กำลังพูดคุยกันอยู่ถึงเรื่องที่ฉันทำ ดูเหมือนว่าทุกคนจะตกใจกลัวกันมากกว่า "เป็นอะไรหรือเปล่าคะคุณน้ำตาล?" "อาหารพวกนี้ไม่ต้องทำมาให้น้ำตาลกินอีกนะคะไม่เห็นจะอร่อยตรงไหนเลย" "เกิดอะไรขึ้นคะ แม่บ้านก็ทำอาหารตามปกติเหมือนที่เคยทำนะคะรสชาติมันไม่ถูกปากตรงไหนหรือคะ" "มันไม่อร่อยไม่มีความอร่อยเลย!" "ถ้าอย่างนั้นคุณน้ำตาลกินอย่างอื่นไหมคะเดี๋ยวพวกเราจะรีบไปทำให้เดี๋ยวนี้เลย" "ไม่ต้อง! ฉันไม่กินอะไรทั้งนั้น ไม