Semua Bab แค้นรัก เมียสมรส NC20+: Bab 11 - Bab 20

หญิงสาวนั่งขดตัวอยู่ภายในห้องน้ำ พร้อมกับเปิดน้ำฝักบัวทิ้งเอาไว้ ให้ดูคล้ายเหมือนกับคนกำลังอาบน้ำอยู่ แต่ความจริงแล้วเธอไม่ได้กำลังอาบน้ำแต่เธอกำลังนั่งขดตัวร้องไห้อยู่ต่างหากที่ผ่านมาเธอไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตของเธอมันจะดีจนใครอิจฉา เธอแค่ใช้ชีวิตของเธอไปแบบไม่ยุ่งเกี่ยวกับใคร ไม่เคยคิดร้ายกับใคร แต่ทำไมโชคชะตาถึงได้เล่นตลกกับเธอขนาดนี้ จู่ๆ เธอก็กลายเป็นเด็กกำพร้าถูกพ่อแม่ทิ้ง บ้านที่เคยเป็นของเธอบ้านที่เธอเคยอาศัยอยู่ก็ถูกธนาคารยึด พอมีคนยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือก็ถูกคำครหาจากคนอื่นว่าเธอขายตัวบ้าง เป็นเด็กเสี่ยบ้าง หลายคำพูดจากหลายคนเรื่องที่พ่อแม่ของเธอทำ เธอเองก็รู้ว่ามันผิดและก็ไม่ได้เข้าข้างพ่อกับแม่ของตัวเอง หาพ่อกับแม่ของเธอกลับมาเธอก็อยากให้ทั้งสองเข้ามอบตัวเช่นกัน แต่เพราะคำว่าลูกมันจึงทำให้เธอถูกคนอื่นมองด้วยว่าเธอนั้นเป็นคนไม่ดีเป็นลูกของคนที่คดโกงคนอื่น"ฮึก...ทำไมพ่อกับแม่ใจร้ายจัง" เธอพูดออกมาปนเสียงสะอื้นลึกๆ ในลำคอ นึกน้อยใจที่พ่อกับแม่ทำแบบนี้กับเธอ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ถ้าเธอรู้ว่าตอนนี้พ่อกับแม่ของเธออยู่ที่ไหนก็คงจะบอกให้พ่อกับแม่ของเธอกลับมารับผลจากการกระทำไปแล้ว"ฮึก

วันหยุด...น้ำตาลลงมานั่งเล่นที่ด้านล่าง เพราะมีห้องนั่งเล่นที่สามารถมองออกไปที่สวนหย่อมข้างนอกได้ เธอไม่รู้จะไปที่ไหน และก็ไม่รู้จะทำอะไรด้วย ปกติในวันหยุดของเธอก็มักจะอยู่แต่บ้านอยู่แล้วส่วนภวินทร์นั้นก็ยังไปทำงานเหมือนเดิม กลับบ้านบ้างไม่กลับบ้านบ้างบางครั้งก็กลับมาดึกพร้อมกับเมาแอ๋ไม่เป็นท่า ส่วนเธอนั้นก็รับศึกหนักอีกตามเคย เพราะถ้าเขากลับมาในสภาพที่เมามายไม่ได้สติเขามักจะมีอะไรกับเธอตลอด"หือ?!" เธอครางผ่านลำคอพร้อมกับตาที่ถลึงโตขึ้นมา เมื่อได้เห็นข่าวที่มีการแชร์กันให้ว่อนในอินเตอร์เน็ต มันจะไม่น่าตกใจเลยถ้าพาดหัวข่าวนี้ไม่เกี่ยวกับภวินทร์สามีของเธอ- หนุ่มนักธุรกิจแสนล้านโปรไฟล์ดี เจ้าของคาสิโนที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ ล่าสุดเพิ่งมีข่าวออกมาว่าได้แต่งงานแล้ว แต่เมื่อวานมีคนพบว่าหนุ่มนักธุรกิจโปรไฟล์ดีคนนี้ควงสาวหน้าตาดีหุ่นดีเดินห้างกันอย่างไม่แคร์สายตาใคร บลาๆ -น้ำตาลอ่านทุกบรรทัดและพยายามทำความเข้าใจกับเนื้อหาในข่าวนี้ ในใจของเธอยังคงคิดบวกอยู่เสมอ เพราะเขาทำงานอยู่ในสังคมยังไงก็ต้องมีคนรู้จักทั้งผู้หญิงและผู้ชายอยู่แล้วถึงแม้ในใจส่วนหนึ่งจะรู้สึกหวั่นๆ อยู่บ้าง เพราะเธอและเขา

หลายวันต่อมาหลังเลิกเรียนจากมหาวิทยาลัยน้ำตาลก็ไปยืนรอคนขับรถมารับกลับบ้านเหมือนอย่างเคย และมันก็เป็นอย่างนี้ทุกวันเธอไม่ต้องกลับบ้านเองเพราะมีคนมาคอยรอรับ มันสะดวกสบายทุกอย่างเลยก็จริง แต่เธอกลับรู้สึกเหงารู้สึกว้าเหว่ในแบบที่บอกไม่ถูก ทั้งที่แต่งงานแล้วก็ควรจะมีความสุขอยู่กับสามีแต่เธอกลับไม่รู้สึกแบบนั้นเลย ยิ่งอยู่ด้วยกันเธอก็ยิ่งรู้สึกว่าเข้าไม่ถึงเขาเลยสักนิด ไม่สามารถเข้าถึงตัวตนที่แท้จริงของเขาได้เลย ถึงจะรู้ดีว่าการแต่งงานที่เกิดขึ้นมันเป็นเพียงความจำเป็นบางอย่าง แต่เธอก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าตอนนี้เธอรักเขาเข้าให้แล้วจริงๆ"คุณน้ำตาลวันนี้กลับเร็วจังเลยค่ะ""พอดีว่าอาจารย์ต้องออกไปธุระค่ะก็เลยสั่งงานแล้วก็ออกไปก่อนน้ำตาลไม่รู้จะอยู่ที่มหาลัยทำไมก็เลยกลับบ้าน""หิวหรือเปล่าคะเดี๋ยวพี่หาของว่างให้""ไม่เป็นอะไรค่ะ ว่าแต่นั่นรถใครหรอคะ?""พี่เองก็ไม่รู้จักหรอกค่ะเธอบอกแค่ว่าเป็นเพื่อนของคุณภวินทร์""....." เธอขมวดคิ้วใส่แม่บ้าน ก่อนจะเดินไปที่ห้องรับแขก และก็ได้เห็นผู้หญิงหน้าตาจะสวยแต่งตัวดูดีคนนึงกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ พอเธอได้เห็นน้ำตาลก็ชำเลืองตาขึ้นมองเหมือนกัน แต่สายตา

วันหยุดขณะที่น้ำตาลกำลังนั่งเล่นอยู่ที่ด้านล่างที่ประจำของเธอ แม่บ้านก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้าท่าทางตื่นตระหนก"มีอะไรหรือเปล่าคะ?""คุณน้ำตาลรีบขึ้นไปบนห้องนอนเถอะค่ะ""อย่าบอกนะคะว่า...?!""....." แม่บ้านพยักหน้าตอบรับเล็กน้อยทำให้เธอรีบวิ่งขึ้นไปด้านบนในทันทีผู้หญิงคนนั้นเธอชื่อว่าโรส อายุห่างจากเธอไม่เท่าไรซึ่งไม่น่าจะใช่เพื่อนของภวินทร์ แต่เธอก็แสร้งทำเป็นเชื่อว่านั่นคือเพื่อนของเขาเพราะไม่อยากมีปัญหา"ออกไปจากห้องของฉันเดี๋ยวนี้นะ!""หือ..หมาในบ้านของเธอนี่ดีนะ รีบลงไปฟ้องเลยเชียว""หยุดพูดแบบนี้กับคนอื่นได้แล้วไม่มีใครเป็นหมาทั้งนั้น""ก็นั่นไงหมา หมามันชอบคาบของไปให้เจ้าของของมันก็เหมือนกันนี่ไงที่คาบข่าวไปบอกเธอ""ออกไปจากห้องของฉัน นี่มันพื้นที่ส่วนตัว เธอไม่มีสิทธิ์เข้าออกห้องใครโดยไม่ได้รับอนุญาตนะ""ฉันก็แค่เข้ามาดูห้องของคุณวินเฉยๆ อยากรู้ว่ามันเป็นยังไงน่ะเห็นเขาไม่ค่อยกลับมานอน ห้องก็กว้างดีนะที่นอนก็นุ่มสบายแต่ก็น่าแปลกที่ผัวไม่ค่อยกลับบ้าน""....." น้ำตาลยืนมองนิ่งๆ แต่เธอเริ่มไม่พอใจที่ผู้หญิงคนนี้เดินไปเดินมาพร้อมกับหยิบข้าวของขึ้นเล่นแบบไร้มารยาท"อืม...หรือว่าฉันมา

น้ำตาล Talkตั้งแต่ที่ผู้หญิงคนนั้นบอกกับคุณวินว่าเธอกำลังท้อง ฉันก็รู้สึกหน้าชาไปหมดเลย ตอนนี้ถึงจะรู้ว่าตัวเองกำลังท้องแต่ฉันก็ไม่กล้าพูดกับใครแม้กระทั่งแม่บ้านที่ฉันสนิทด้วยฉันก็ไม่ได้บอก ตอนนี้มีฉันแค่คนเดียวที่รู้ว่าฉันเองก็ท้องเหมือนกันส่วนคุณวินนั้นก็ดูแลเอาใจใส่ผู้หญิงคนนั้นมากขึ้น พากันออกไปไหนต่อไหนโดยที่ฉันก็ไม่รู้เรื่องเลย นับวันความสัมพันธ์ของฉันและเขามันก็เริ่มจืดจาง ฉันไม่แน่ใจจริงๆ แล้วว่าตกลงเขารักฉันจริงๆ หรือแค่มองว่าฉันเป็นผู้หญิงน่าสงสารคนนึงฉันอยากจะยิ้มอยากจะมีความสุขแต่ก็ไม่รู้ทำไมฉันถึงไม่มีความรู้สึกแบบนั้นเลย ฉันรู้สึกว่าฉันกำลังกลับไปเป็นเหมือนเดิมเหมือนตอนที่ฉันถูกพ่อแม่ทิ้งครั้งนั้น ฉันกำลังรู้สึกว่าตัวเองไม่เหลือใครอีกแล้ว"น้ำตาลอิ่มแล้วค่ะ""ไม่กินอีกหน่อยหรอคะ ช่วงนี้คุณน้ำตาลกินน้อยจังสองสามคำก็อิ่มแล้วของว่างก็ไม่กิน""น้ำตาลกินไม่ลงหรอกค่ะ""พี่เข้าใจนะคะ พี่เองก็เป็นแค่คนใช้ในบ้านจะพูดอะไรมากก็ไม่ได้นอกจากให้กำลังใจคุณน้ำตาลนี่แหละค่ะ""ทำไมผู้ชายต้องเป็นฝ่ายไม่รู้จักพอด้วยหรอคะ ทำไมแต่งงานกันแล้วถึงต้องไปมีคนอื่น""พี่เองก็เดาใจคุณภวินทร์ไม่ถูก