บททั้งหมดของ เด็ก (ขายตัว) ของมาเฟีย NC20+: บทที่ 161 - บทที่ 170

ห้าเดือนถัดมา“อึก!!”“คุณ?!!” จันทร์เจ้าทำท่าจะลุกตามออกไป เมื่อเห็นสามีวิ่งพรวดไปทางห้องน้ำด้วยอาการพะอืดพะอม“หวะ ไหว ไม่ต้องมาหรอก ไหว...โอกก!!”สภาพของเขาตอนนี้ต่อให้จะบอกว่าไหวแต่เธอก็รู้ว่าเขาไม่ไหวหรอก อาการแบบนี้ก็เป็นมาตั้งแต่ช่วงที่รู้ว่าเธอท้องแล้วล่ะ คนแรกว่าถูกเล่นหนักแล้ว ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะถูกเด็กแฝดเล่นงานหนักกว่าอีก“แหวะ!!”“ล้างหน้าล้างตาแล้วกินยา ฉันจะลงไปหาของกินแก้คลื่นไส้มาให้”“ไม่ต้องลงไปหรอก ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว”“ไม่ต้องเลย คุณเองก็รีบตามลงมานะ”“ครับๆ”จันทร์เจ้าลงมาที่ด้านล่างและเข้าไปหาของกินแก้อาการคลื่นไส้ให้กับสามี เพราะดูเหมือนว่าเขาจะไม่ดีขึ้นเลย ปกติแต่ละวันมันก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วแหละ งานการไม่ต้องได้ไปทำเลยเดฟเองก็ดูแลงานให้ได้ไม่ค่อยเต็มที่เท่าไหร่ เพราะภรรยาก็เพิ่งจะคลอดได้ไม่นานนี้เอง ต้องคอยดูแลอย่างใกล้ชิดตลอด“คุณจันทร์ลงมาเอาอะไรคะ” แม่บ้านคนนึงที่กำลังทำความสะอาดในครัวเอ่ยถามขึ้นมา เมื่อเห็นจันทร์เจ้าเดินเข้ามาในครัว“มีของเปรี้ยวๆ ในตู้บ้างไหมคะ จันทร์จะเอาให้ไปคุณเจโรม”“มีเป็นตะลิงปิงนะคะ” แม่บ้านตอบ“จันทร์ขอนะคะ”“ได้ค่ะ คุณเจโรมยังไม่

บ้านเจโรม"เจ็บหรือเปล่าลูก" พอกลับมาถึงบ้านฉันก็รีบตรวจดูร่างกายของลูกสาวทันทีเพราะไม่รู้ว่ามันมีตรงไหนที่บาดเจ็บอีกบ้างหลังมือของแกเป็นแผลเล็กน้อย ตามหน้าตาก็มีรอยข่วนคล้ายกับโดนเล็บข่วน ก็ตามประสาเด็กที่ตีกันแหละเนาะ"แม่ไม่ดุหนูเหรอคะ""ทุกครั้งที่แม่ดุหนูก็ล้วนแล้วแต่มีเหตุผลทั้งนั้น แต่เรื่องนี้หนูเองก็ไม่ได้เริ่มก่อน ถึงหนูจะผิดเพราะใช้ความรุนแรงแต่ก็ถูกเพื่อนเข้ามาหาเรื่องก่อน หนูไม่ใช่คนเริ่มเพราะฉะนั้นหนูก็ไม่ใช่เด็กเกเร"".....""แม่จะไม่ดุหนู แต่เป็นการตักเตือนแทน เรื่องการใช้ความรุนแรง""ค่ะ""ถือว่าแม่ขออีกครั้งนะ อย่าใช้ความรุนแรงกับเพื่อน และไม่ว่าจะใครก็ตาม ถ้ามันอดทนไม่ไหวก็ลองนับหนึ่งถึงสิบดู หรือไม่ก็เดินหนีไปเลย แม่ไม่อยากให้หนูมีปัญหากับใคร และก็ไม่อยากให้ใครมาว่าลูกของแม่เป็นเด็กเกเรด้วย""ค่ะแม่""ไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ลงมาหาแม่นะ เดี๋ยวแม่จะเอายาทาให้""ค่ะ"น้องจีน่าลุกและเดินออกไป ที่ฉันไม่ทำโทษไม่ใช่เพราะว่าฉันเข้าข้างลูก แต่เพราะการทำโทษมันไม่ใช่ทางออกที่ดีเลย กลับกันมันจะยิ่งทำให้เด็กหัวรุนแรงมากขึ้นไปอีก แต่ละครอบครัวมีการอบรมสั่งสอนลูกไม่เหมือน

เวลาต่อมาณ โรงเรียนมัธยมเอกชน“ตกลงพี่คนนั้นเขาชอบแกเหรอฟ่าง?” เพื่อนสนิทเอ่ยถามขณะที่กำลังนั่งกินข้าวตอนกลางวัน ทำเอาข้าวฟ่างแทบจะสำลักอาหารที่กำลังกินอยู่ และเพราะคำพูดนั้นพวกกับการกระทำของเธอทำให้คนในโรงอาหารพากันมองมาที่โต๊ะของเธอ รวมถึงกลุ่มเพื่อนอีกกลุ่มนึงด้วยเช่นกัน“แค่กๆ พูดบ้าอะไรของแกเนี่ยไอ้เต็ม!” เธอขมวดคิ้วใส่เพื่อนตรงหน้า“เอ้า ก็เห็นเขามารับแกที่โรงเรียนทุกวัน ฉันก็คิดว่า...”“เป็นแค่พี่น้องกัน ไม่ได้มีอะไรไปมากกว่านั้นเว้ย” เธอรีบแก้ตัวให้กับตัวเอง เพราะตอนนี้ยังไม่มีใครรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเอ็มเจ ผู้ชายที่มีศักดิ์เป็นคู่หมั้นของเธอเธอและเขาอยู่ด้วยกันรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ มันยากที่จะให้มีความรู้สึกมากไปกว่าพี่น้องที่ดีต่อกัน“เออๆ ไม่เห็นจะต้องขึ้นเสียงเลยนี่หว่า”“แกจะมาพูดอะไรตอนนี้เล่า คนเต็มโรงอาหารเนี่ย”“ขอโทษๆ”“เลิกถามเรื่องนี้เลยนะ เข้าใจไหม”"เออๆ" เต็มดาวเพื่อนสนิทของข้าวฟ่างได้แต่ตอบรับไปผ่านๆ ที่ถามเพราะรู้จักเซ็นส์ของตัวเองดี เดาอะไรไว้ไม่น่าพลาดหรอก ถึงแม้ข้าวฟ่างจะบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่สายตาของพี่คนนั้นที่แวะมารับส่งเธอทุกวันก็พอจะ

ณ มหาลัยชื่อดังแห่งนึง“ข้าวฟ่าง!” เสียงเรียกของเพื่อนสนิททำให้ข้าวฟ่างที่กำลังยืนชะเง้อหน้ามองหน้าใครบางคนอยู่ต้องหันไปมองตามเสียง พอได้เห็นเพื่อนสนิทของตัวเองข้าวฟ่างก็รีบวิ่งไปหาในทันที“สวัสดีค่ะคุณอา” เธอยกมือไหว้พ่อของเพื่อนสนิทอย่างนอบน้อม“ครับ สวัสดีครับ”“มานานแล้วเหรอฟ่าง?”“อื้ม พอแกโทรมาว่ามาถึงแล้วฉันก็เลยมองหาน่ะ”“งั้นเราเข้าไปข้างในกันเถอะ”“โอเค”“เต็มไปก่อนนะคะพ่อ”“จ้า ขอให้ผ่านนะลูก ทั้งสองคนเลย”“ขอบคุณค่า”สองเพื่อนสนิทเดินเข้าไปด้านในด้วยกันและเข้าไปสมัครเรียน ด้วยเกรดที่ดีของทั้งสองจึงไม่ต้องสอบเข้าเลย“เคยเรียนอยู่แต่ในโรงเรียน พอได้เข้ามหาลัยแล้วรู้สึกโตขึ้นแล้วเลยแฮะ” เต็มดาวมองไปรอบๆ ตัวเองที่เต็มไปด้วยรุ่นพี่นักศึกษา ด้วยความที่กฎเกณฑ์ของมหาวิทยาลัยมันไม่เข้มงวดเหมือนกับโรงเรียน ใครอยากจะแต่งหน้า อยากจะทำผม ทาเล็บ แต่งตัวแบบไหนก็ไม่มีใครว่า มันเลยทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นกับการที่จะได้เข้าสังคมใหม่“ทำอย่างกับตอนนี้ไม่โตงั้นแหละ” ข้าวฟ่างหันไปมองเพื่อนสนิทของเธอแล้วหัวเราะออกมา“ก็โตแล้วแหละ แต่ตอนที่เรียนอยู่โรงเรียนกฎมันเยอะจะตายไป เข้ามหาลัยแล้วมันก็ไม่เห

หลังจากที่ถูกหาเรื่องไปวันนั้น แน่นอนว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันทำให้ข้าวฟ่างรู้สึกโกรธไม่น้อยเลยเธอไม่รู้หรอกว่าเขาและผู้หญิงที่เข้ามาหาเรื่องเธอนั้นเป็นอะไรกันจริงๆ กันแน่ แต่เธอเองก็ไม่ชอบที่ถูกผู้หญิงของเขามาหาเรื่องใส่แบบนี้ และถ้ายังขืนดื้อดึงทำตามคำสัญญาอะไรนั่นไปมีหวังเธอคงได้เจอหนักกว่านี้"แกไม่คิดจะอ่านข้อความจริงๆ เหรอ ฉันเห็นข้อความในโทรศัพท์ของแกดังหลายครั้งแล้วนะ""ไม่จำเป็น เดี๋ยวก็คงเงียบไปเองแหละ"เต็มดาวถามขึ้นเพราะเห็นว่าโทรศัพท์ของข้าวฟ่างที่วางอยู่ข้างๆ ตัวนั้นดังขึ้นรัวๆ เพราะมีข้อความส่งมาถี่ๆ แต่เจ้าของโทรศัพท์ไม่มีท่าทีว่าจะหยิบขึ้นมาดูเลยว่าใครเป็นคนส่งมา แต่พอข้าวฟ่างตอบกลับมาแบบนั้นเธอเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อเหมือนกันข้าวฟ่างเธอรู้สึกไม่พอใจตั้งแต่ที่โดนหาเรื่องวันนั้นจึงไม่คุยไม่รับสายไม่อ่านข้อความเอ็มเจอีกเลย แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังถูกเขาตามราวีอยู่เหมือนเดิม บางครั้งก็มักจะมาดักรอเธอที่หน้าคณะที่เธอเรียน จนเธอต้องแอบหนีไปโดยให้เพื่อนคนอื่นๆ รับหน้าแทน เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะหนีแบบนี้ไปได้อีกนานเท่าไร"ฉันว่าแกลองคุยกับพี่เอ็มเขาดีกว่าไหม อย่างน้อยเขาก็จะ