All Chapters of เด็ก (ขายตัว) ของมาเฟีย NC20+: Chapter 151 - Chapter 160

เวลาผ่านไปน้องเจ้านายเติบโตมาพร้อมกับคุณอาจูโน่ เพราะจูโน่เองก็ต้องทำกายภาพหัดเดินเหมือนกัน ตอนนี้น้องเจ้านายก็เริ่มเดินได้เตาะแตะแล้ว เรียกได้ว่าเป็นแก้วตาดวงใจทั้งแม่และพ่อเลย ตอนนี้ก็จ้ำม่ำเอามากๆ แขนขานี่กลมเป็นแง่งขิงเลย ใครเห็นก็อย่าเข้ามาฟัด ใครเห็นก็อยากเข้ามากอดความสัมพันธ์ของทั้งสองก็ดีขึ้นเรื่อยๆ ตามวันและเวลาตั้งแต่ที่ลูกคลอดออกมา เรื่องราวที่มันไม่ดีต่างๆ ก็ไม่มีใครพูดถึงอีกเลย เพราะทุกคนต่างก็โฟกัสไปที่ลูกชายเพียงอย่างเดียว ให้ความสำคัญกับลูกชายแทนที่จะไปสนใจเรื่องราวในอดีตพวกนั้น"กรี๊ดด!!! ง๊ากก!!" เสียงร้องลั่นของลูกชายทำให้จันทร์เจ้าที่กำลังยืนล้างขวดนมอยู่ถึงกับต้องรีบเดินไปดูทันที แต่พอไปเห็นว่าลูกชายกำลังอยู่กับใครเธอก็ไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่หรอก เพราะลูกชายของเธอนั้นไม่ค่อยถูกกับพ่อของเขาสักเท่าไร ถ้าจะอยู่ด้วยกันได้ก็ต้องมีเธออยู่ด้วยเท่านั้น ถ้าปล่อยให้อยู่ด้วยกันสองต่อสองก็จะมีสภาพเป็นแบบนี้แหละ"ฉันยังไม่ได้ทำอะไรลูกเลยนะ นี่แค่เข้ามานั่งใกล้ๆ เอง" เจโรมรีบพูด เพราะกลัวว่าเธอจะเข้าใจผิดคิดว่าเขาทำอะไรไม่ดีกับลูก แกถึงได้ร้องเสียงดังลั่นขนาดนั้น"เดี๋ยวฉันให้อ

กลางดึกในคืนเดียวกัน หลังจากที่พาลูกชายเข้านอนเรียบร้อยแล้ว จันทร์เจ้าก็รีบไปจัดการธุระส่วนตัวของเธอเพราะกลัวว่าลูกชายจะรู้สึกตัวตื่นและร้องซะก่อนฟอด~"แก้มหอมจัง หอมลูกไม่ได้ก็หอมแม่แทนก่อนก็แล้วกัน""อะไรของคุณเนี่ย""วันนี้จูโน่ขึ้นมาหาฉัน""ปกติจูโน่ก็ชอบขอไปหาคุณอยู่แล้วนี่มันแปลกตรงไหน""ไม่แปลกหรอก แต่จูโน่มาบอกเรื่องที่เกิดขึ้น กับตัวของเขาให้ฉันฟัง""....." พอได้ยินอย่างนั้นแล้วจันทร์เจ้าก็นิ่งไปเลย เธอมองหน้าของเขาผ่านกระจกที่อยู่ตรงหน้าด้วยความอยากรู้อยากเห็น ที่ผ่านมาเธอเองก็สงสัยแหละ แต่ก็ไม่ได้คิดไงว่ามันจะมีเรื่องอะไรลึกลับซับซ้อนไปมากกว่านั้น อีกอย่างเรื่องมันก็ผ่านมานานจนเธอแทบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำ"เขาบอกว่าที่เขาต้องเป็นแบบนั้นก็เพราะแม่ ทุกอย่างไม่ได้เกิดขึ้นจากอุบัติเหตุ แต่เกิดจากแม่ของตัวเองเป็นคนทำ""ห๊ะ?" เธออุทานออกมาไม่ต่างอะไรจากที่เขาได้ยินครั้งแรกจากจูโน่เหมือนกัน"เขาบอกว่าเขาแอบไปได้ยินอะไรบางอย่างมา พอแม่รู้ว่าเขารู้เห็น ก็เลยจัดการทำให้เขาพูดไม่ได้กลายเป็นคนพิการ เพราะกลัวว่าจูโน่จะเอาเรื่องที่ได้ยินมาบอกกับฉัน""นี่มันเรื่องอะไรกัน ถึงขั้นต้องทำลูกชายข

สามปีต่อมาจันทร์เจ้า Talkตอนนี้ลูกชายของฉันก็โตขึ้นแล้วล่ะ โตมาพร้อมกับความดื้อที่สุดแสนจะบรรยาย เพราะเขามีพ่อคอยตามใจ ถึงตอนเด็กๆ จะไม่ค่อยถูกกันก็เถอะ พอโตมาแล้วนี่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลย บางครั้งฉันก็ต้ององค์ลงเป็นนางยักษ์ เพื่อกำราบทั้งพ่อและลูกที่ชอบตามใจกันน้องเจ้านายในวัย 4 ขวบ เป็นเด็กช่างพูด รู้ทุกอย่าง และทำเหมือนกับว่าตัวเองทำได้หมด ทั้งที่ตัวเองก็เป็นเด็กตัวเท่านี้เอง ด้วยความแสบบวกกับเป็นเด็กที่ช่างรู้ ทำเอาลุงป้าที่อยู่ด้วยกันต่างพากันหลงในความฉลาดและดื้อแบบนี้คนในบ้านมักพากันตามใจ คนเป็นพ่อว่าหนักแล้ว จูโน่นี่ชอบตามใจหลานเป็นว่าเล่นเลย แต่ก็พอจะเข้าใจนะ บ้านหลังนี้เงียบเหงามานาน มันมีแต่ความขุ่นมัว มีแต่ความเศร้าหมอง ฉันรู้สึกได้ตั้งแต่ก้าวขาเข้ามาที่บ้านหลังนี้ มันไม่มีความสดใสอะไรเลย พอวันนึงมีเด็กเข้ามา ทำให้บ้านมีสีสันมากขึ้น ก็กลายเป็นความรู้สึกอีกแบบเลย ฉันถึงไม่แปลกใจที่ใครๆ ต่างก็พากันหลงรักน้องเจ้านายแง้น! แง้น! แง้น!ฉันอยู่ในครัวแต่ก็ได้ยินเสียงลูกชายทำเสียงเหมือนกับเสียงของรถท่อดัง แกมักจะไปปั่นจักรยานอยู่ด้านนอกกับพวกลุงๆ ที่เป็นลูกน้องของพ่อเขา น้อ

เวลาต่อมา“จันทร์เจ้า จันทร์เจ้า เดี๋ยวก่อนสิ”“มีอะไรอีกคะ?""ยังโกรธกันอยู่อีกหรอ?""....." เธอเงียบไม่ได้ตอบกลับอะไรเขา ถามว่าโกรธไหมมันก็ไม่เชิงโกรธหรอก แต่เธอรู้สึกน้อยใจมากกว่า ที่เขาไม่เห็นความสำคัญของคำพูดเธอ ถึงมันจะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่มันก็สำคัญกับความรู้สึกของเธอมาก"ฉันต้องทำยังไง เธอถึงจะหายโกรธ""งั้นคุณก็ลองยื่นข้อเสนอมาสิคะ เผื่อว่าข้อเสนอของคุณ มันจะทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาได้""แล้วเธอต้องให้ฉันทำยังไงล่ะ ฉันไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไร""ถ้าไม่รู้ก็ไม่ต้องมาคุย""....."พรึ่บ!เขาไม่ได้ตอบแต่ทันใดนั้นเอง ร่างสูงก็ทรุดตัวนั่งคุกเข่าลงต่อหน้าเธอ มาเฟียผู้ไม่เคยคุกเข่าให้แก่ใคร มาเฟียผู้ไม่เคยก้มหัวให้กับใคร มาเฟียผู้ที่ไม่เคยยอมใคร ตอนนี้เขากำลังคุกเข่าอยู่ต่อหน้าภรรยา บ่งบอกให้รู้ว่าเธอคือคนเดียวที่เขาจะยอมทำแบบนี้"ทำอะไรของคุณ?!""ทำให้เธอหายโกรธไง""ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้อยากให้ลูกมาเห็นหรือไง""ฉันขอโทษ ฉันรู้แล้วว่าฉันทำผิดไป ฉันขอโทษที่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับว่าคำพูดของเธอไม่มีความหมาย""ถ้าอยากให้ยกโทษให้ก็...""ไม่! ฉันจะไม่ลุกขึ้นเด็ดขาด จนกว่าเธอจะยกโทษให้ฉัน ก่อนที่ฉ

หลายเดือนต่อมา"อึกแหวะ!""เป็นอะไรครับ?""มะม่วงอะไรของแกวะเนี่ยเหม็นฉิบ!!" เจโรมเอามือปิดจมูกของตัวเอง เพราะกลิ่นของอาหารที่วางอยู่ตรงหน้า มันเล่นเอาเขารู้สึกพะอืดพะอมไม่น้อยเลย"เป็นมะม่วงแช่อิ่มครับ มะม่วงดองหมดก็เลยซื้อแบบนี้มา""เอาออกไปมันเหม็นเนี่ย!""แต่ว่า...คุณเจโรมบอกว่าจะกินนี่ครับ""แบบนี้ไม่เอาโว้ยมันเหม็น!!" เขาโวยวายใส่ลูกน้องด้วยอารมณ์ที่แสนจะหงุดหงิด ไม่ได้โกรธที่ลูกน้องซื้ออีกแบบมาให้แต่โกรธเพราะมันไม่ยอมเอาออกไปสักทีเหม็นจะตายให้ได้อยู่แล้ว"ครับๆ"เดฟรีบเอาจานมะม่วงแช่อิ่มออกไป เพราะเห็นสภาพของเจ้านายแล้วดูเหมือนว่ามันจะเป็นเรื่องจริง เพราะสีหน้าของเขามันแดงก่ำไปหมด ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้แสดงหรืออยากจะแกล้งอะไรและไม่นานเขาก็กลับมาพร้อมกับแก้วกาแฟ เจ้านายก็ไม่ได้สั่งหรอก แต่ก็อยากทำมาให้ เพราะคิดว่าน่าจะดีขึ้น"กาแฟครับ""หือ?""ลองจิบกาแฟดู เผื่อจะรู้สึกดีขึ้นครับ""....." เจโรมหยิบแก้วกาแฟไปและกำลังจะกระดกขึ้นจิบ แต่จู่ๆ ก็รู้สึกพะอืดพะอมขึ้นมาอีกครั้ง แค่ได้กลิ่นของกาแฟที่อยู่ในแก้ว ก็เล่นเอาเขารู้สึกจุกหน้าอกหายใจไม่ออก และอยากจะอาเจียนออกมาให้ได้เลย "อึก!""คุ